Unga Ísland - 01.06.1941, Blaðsíða 9

SigurSur Heígason:
Frá meginlandinu myrka
Villisvínið eða villigölturinn í Afríku
hegðar sér líkt og ég gæti hugsað mér,
að hvert annað svín myndi hegða sér,
ef ljón, hlébarðar og svertingjar væru
stöðugt á veiðum eftir því. Hann hefir
langar höggtennur, sem eru bezta vöpn
í innbyrðis erjum en lélegar til varnar
wóti konungi dýranna og öðrum stórum
i’ándýrum. Þessi ömurlegu lífskjör að
eiga alltaf og alls staðar á illu von, hafa
sett merki sín á hann. Hann er mjög
hræðslúgjarn, og ef menn koma að hon-
um óvörum reisir hann rófustertinn
beint í loft upp, skrækir og blæs af
hi’æðslu. Síðan leggur hann á flótta yfir
hvað, sem fyrir verður, þangað til hann
finnur holu eftir mauraætu. Þessar hol-
Ur- eru 1 fet í þvermál á víddina, en
niargra metra langar. Þegar hann er.
kominn inn í einhverja af þessum holum
er hann öruggur fyrir öllum árásum,
nema árásum mannanna. En aldrei hefi
eg fengið að vita, hvernig hann gerir
uÞp í’eikning sinn fyrir gistinguna, við
húsbóndann, þann klóhvassa holubúa,
sem ræður húsum á þessum stoðum, en
iíklega er hann sjaldan heima, því að
mauraætan grefur mörg hundruð holur
°g leitar líklega aldrei aftur til neinnar,
Sem hún er búin að yfirgefa.
Fíllinn er fyrirmyndar skepna, og ég
ber mikla virðingu fyrir honum. Hann
61 ainhver bezti borgarinn í þjóðfélagi
shógarins. Þeir sjá um sitt og berjast
s.ialdan innbyrðis. Meðal þeirra eru ást-
mkir og skynsamir forldrar og ættirnar
alda vel saman.
1jNga ísland
Eitt sinn neyddist ég til að skjóta á
fíl til að bjarga lífi mínu. Ég dauðsærði
dýrið og ætlaði sem fljótast að gera
enda á þjáningum þess, en áður en ég
gat komið því við, komu tveir félagar
hans út úr skóginum, staðnæmdust sinn
til hvorrar hliðar hinu særða dýri, eins
og þeir ætluðu að styðja hann. En fíll-
inn brölti á fætur, reikaði á milli þeirra
inn í skóginn og hvarf.
Oft má sjá, þegar hitinn er mjög mik-
ill og fílakálfarnir bera sig illa undan
honum, að mæðurnar sprauta yfir þá
vatni eða leðju, til að kæla þeim. En það
eru ekki elnasta mæðurnar, sem láta sér
annt um ungviðin. Þegar hóparnir eru
á ferð og kálfarnir eru orðnir aðfram-
komnir af þreytu, þá fá þeir hjálp hjá
þeim fullorðnu, eftir því sem tök eru á.
Fíllinn verður stundum dálítið spaugi-
legur vegna þess, hvað hann er stór og
hvað hann á til að virðast kærulaus um
það, sem gerist umhverfis hann, ef ekk-
ert hefir sérstaklega vakið grunsemdir
hans. — Eitt sinn hafði einn af þessum
stóru náungum étið yfir sig í skógi, þar
sem mikið óx af ungum trjáplöntum.
Þá labbaði hann, hátíðlegur í bragði að
næsta stórtrénu, sem hann sá og iiall-
aði sér upp að því, til að fá sér svolítinn
dúr. Hann sofnaði strax og steinsvaf,
þangað til hann varð allt í einu var við
mig, þar sem ég var að snuðra í grennd
við hann, þá vafraði hann inn í skógar-
þykknið.
Það er auðséð að fíllinn hefir enga
Framh. á bls. 90
87