Unga Ísland - 01.06.1941, Blaðsíða 17

Ég man ykkur síðast á flögri, er bláskuggabreiður
við bjarkanna rætur í hrímskógi völdu sér töf,
SIGURÐUR einn frostkaldan dag, meðan yfir skein himinninn heiður
DRAUMLAND: og hrannirnar glóðu um mjallanna sólstráðu höf.
Og brátt fóru geislar og bliku að fjöllunum syrti,
en blíðviðri suðrænir gestir að jafnaði þrá,
og loks, þegar stormurinn hætti og hríðina birti,
var hvergi neinn söngvara í skóginum framar að sjá.
Skógarfuglar 0g komið þið aftur, bjartsýnu vinir, að byggja
bólstaði hlýja í skjóli við urðir og björk?
Eða, biðu ykkar sömu örlög og laufa, sem liggja
lík undir snjónum á skógarins eyðimörk?
Nei, stormhröðum vængjum um suðursins víðheima vegi
eg veit, að þið brottflugið hófuð á síðustu stund.
Og aftur á sólvaldsins fagra en fjarlæga degi
fyrstir um blágeiminn stefnið í íslenzkan lund.
- J
Því vorið mun sigra og vetrarins heljartök dofna.
Við vitum að sólin er ætíð svo máttug og hlý.
Og sumarið kemur og svipþungu húmskýin rofna.
Þið syngið — og heimurinn birtist í töfrum á ný.
hræðilega langa nótt, var á enda. Hann
fann ekki til þreytu lengur. Syngjandi
brauzt hapn út úr hellinum, og rak
kindurnar þrjár á undan sér. Sólin var
að byrja a,ð skína þegar hann kvaddi
þennan náttstað sinn, þar sem hann
hafði lifað sína þrautafyilstu og hræði-
legustu nótt.
Hvarvetna blasti við hvítt, óendan-
lega hvítt land. Hann hafði ekki gengið
lengi, er hann sá einhverjar dökkar
bústir í suðurátt. Þær voru fimm, og
þær hreyfðust hægt áfram, í áttina til
hans. Það voru menn. Það voru félagar
hans. Þeir drógu sleða á eftir sér, og
hað var auðséð, að þeir voru að leita
hans dauðaleit. Vonbráðar komu þeir
auga á hann og hröðuðu sér í áttina til
1 N 0 A í s.L A N D
hans. Hann herti á kindunum og hló
hvellum hlátri. Lífið var þá leikur, þrátt
fyrir allt.
Það voru fagnaðarfundir, er þeir
hittust, allir heilir á húfi.
Sleðinn!
Hörður gat ekki hlegið meira en
hann gerði í þetta sinn. Sleðinn var
sleginn saman úr tjaldsúlunum og
nokkrum kassafjölum. En þegar hon-
um datt í hug bylurinn, og til hvers
þessi sleði átti að verða, þá fór hrollur
um hann.
— Það var guðsmildi, að þú komst
af, drengur minn, sagði Sveinn. — Og
við allir, bætti hann við.
Þegar Hörður hafði sagt frá þessum
ævintýrum sínum, spurði hann:
95