Unga Ísland - 01.06.1941, Blaðsíða 12

FRÁ MEGINLANDINU MYRKA
Framh. af bls. 87.
hvöt til að drepa. En þegar hann er ert-
ur eða móðgaður, án þess að hafa sjálf-
ur gefið ástæðu til slíkrar framkomu
við sig, þá fylltist hann réttlátri reiði og
sést þá stundum ekki fyrir. Fá dýr hlýta
forsjá þeirra eldri og reyndari jafn
skilyrðislaust og fíllinn.
Einn dag sátum við Ósa í einu skýlinu
okkar og biðum eftir tækifæri til að
taka myndir. Allt í einu sáum við á-
lengdar hóp af stórum gráum dýrum,
sem komu út úr skóginum og gengu
fram á dálítið autt svæði niður undir
vatni, skammt frá. Við sfik tækifæri er
foringi jafnan á undan, og svo var og
að þessu sinni. Hann rannsakar um-
hverfið, en hópurinn kemur ekki á eft-
ir, fyrr en víst er, að allt sé með felldu.
Foringinn gekk nú gætilega niður að
vatninu, en félagar hans drógu sig til
baka, inn á milli fremstu trjánna í skóg-
arjaðrinum, stóðu þar og biðu átekta.
Að vörmu spori fór foringinn til þeirra,
stóð hjá þeim um stund og kom svo í
annað sinn niður að vatninu, fast að
skýli okkar og fór svo til baka aftur.
Þetta endurtók hann að minnsta kosti
tíu sinnum. Alltaf stóðu.hinir grafkyrr-
ir. Þeir báru auðsjáanlega fullkomið
traust til foringjans, enginn þeirra
sýndi á sér minnsta vott um óþolinmæði,
þó þeir yrðu að bíða með að slökkva
þorsta sinn, sem hefir þó sennilega ver-
ið þeim full þörf, því það var steikjandi
hiti. — Einu sinni kom annar fíll niður
eftir til okkar, en gamli foringinn stóð
hjá hinum á meðan. En svo er að sjá,
sem hann hafi komizt að þeirri niður-
stöðu, eins og hinn, að ekki væri allt
með felldu. Þegar hann var aftur kom-
inn í hópinn, kom foringinn einu sinrii
enn, fór síðan aftur til félaga sinna og
Nashyrningur
síðan hvarf allur hópurinn inn í skóg-
inn.
Náshyrningurinn er stór, feitlagin og
aulaleg skepna. Hann er þrætugjarn og
liggur í stöðugum áflogum, og þó hann
sé ekki í áflogum, þá er hann samt alltaf
í illu skapi, rymjandi, grenjandi og fnæs
andi, eins og allt sé honum mótdrægt.
Fá dýr hafa óskemmtilegri skapsmuni.
Það virðist svo, að þeir eigi ekki einu
sinni vini í sínum eigin hópi. Oftast eru
þeir einir sér og aldrei með öðrum dýr-
um. Ef menn rekast á fleiri saman, þá
eru þeir ávalt í áflogum. Reiðir nas-
hyrningar hafa oft sinnis komið mér í
klípu. Þó getur komið fyrir, að þeim
verði ónotalega hverft við. Til dæmis
um það skal ég segja ykkur þessar tvær
sögur:
Við Ósa fórum einu sinni út, ríðandi
á múldýrum. Erindi okkar var að leita
uppi nashyrning, sem við höfðum frétt
urn í grenndinni. Ég bað hana að fara
gætilega og fylgja annari slóð, en hún
hafði í fyrstu ætlað, en einmitt þetta
varð til þess, að hún rakst allt í einu á
dýrið alveg að óvörum og var þá komin
fast að því. Múldýrið varð æðisgengið
af hræðslu og það varð nashyrningurinn
90
UNGA ÍSLAND