Fréttablaðið - 14.11.2012, Síða 14

14 14. nóvember 2012 MIÐVIKUDAGUR
Íþróttahreyfingin er ein stærsta fjöldahreyfing landsins og þús-
undir sjálfboðaliða leggja sig fram
í hverri viku til að halda úti öflugu
starfi hreyfingarinnar. Íþróttir eru
taldar ein mesta forvörn sem til er,
um það efast fæstir. Flestir ef ekki
allir þingmenn okkar eru sammála
því en því miður þá virðist stór hluti
þeirra samt sem áður hafa takmark-
aðan skilning á starfsemi íþrótta-
hreyfingarinnar og þá sérstaklega
afreksstarfinu.
Ráðherrar, alþingismenn og aðrir
stjórnmálamenn eru duglegir að
mæta á viðburði þegar afreksfólk-
ið okkar nær góðum árangri – það
er flott að láta taka myndir af sér
með íþróttamönnum og vinsælt er
að koma með örlítil peningaverðlaun
líka svo þeir geti nú sagst hafa stutt
íþróttafólkið til góðra verka. Þetta
virkar þó hjákátlegt gagnvart öllum
þeim sem koma að afreksstarfi í
íþróttum.
Til þess að halda úti öflugu
afreksstarfi þarf fjármagn og til
þess að ná árangri þarf fjármagn!
Innan ÍSÍ eru 28 sérsambönd og
halda þau öll úti afreksstarfi. Hvað
gerir ríkisvaldið til þess að styðja
við bakið á þessum 28 sérsambönd-
um? Jú, það greiðir 34,7 milljónir í
Afrekssjóð ÍSÍ á þessu ári eða um
ríflega 1,2 milljón fyrir hvert sér-
samband ef við gefum okkur þá
reikniformúlu. Það sjá allir að þetta
er heldur dapurt.
Á fjárlögum fyrir árið 2013 er
ekki gert ráð fyrir hækkun í Afreks-
sjóð ÍSÍ. Það eru mikil vonbrigði og
því spyr ég þeirrar einföldu spurn-
ingar: „Er það vilji alþingismanna
okkar að leggja niður afreksíþróttir
á Íslandi?“
Körfuknattleikssambandið, KKÍ,
er eitt af stærri sérsamböndum
innan ÍSÍ. Körfuknattleikur er ein
stærsta og vinsælasta íþróttagrein
í heimi og mjög erfitt getur verið
fyrir Ísland að ná árangri á alþjóð-
legum vettvangi í jafn stórri íþrótta-
grein. Innan raða KKÍ er mikill
metnaður og vilji til að halda úti öfl-
ugu afreksstarfi – starfi sem getur
leitt til þess að við náum viðunandi
og góðum árangri á alþjóðlega vísu.
Þá kemur að kjarna málsins – það
kostar pening að ná árangri!
Ísland hefur átt nokkra Norð-
urlandameistara í yngri lands-
liðum körfuknattleiks á undan-
förnum árum, ásamt því að hafa
komist í úrslitamót í Evrópukeppni
yngri landsliða. Fjölskyldur þess-
ara landsliðsmanna hafa þurft að
greiða stóran hluta þessa kostnað-
ar því annars hefði KKÍ ekki getað
sent þessi landslið til keppni. Finnst
alþingismönnum að við eigum að
velja í landslið eftir efnahag for-
eldranna?
Það er himinn og haf á milli
Íslands og annarra landa í Evr-
ópu þegar kemur að fjárveiting-
um til íþróttamála. Engin ríkis-
stjórn þeirra landa í Evrópu sem
við Íslendingar viljum helst bera
okkur saman við styður eins lítið við
íþróttahreyfinguna og ríkisstjórn
Íslands. Þetta er miður.
Það vill því miður oft gleymast
hversu góð landkynning okkar góða
íþróttafólk er, einnig vill oft gleym-
ast að íþróttirnar er góð tekjulind
fyrir þjóðarbúið. Langstærsti kostn-
aðarliður afreksstarfsins er ferða-
og uppihaldskostnaður og hverj-
ir eru það sem njóta þess? Það eru
ríkissjóður og fyrirtækin í ferða-
og veitingahúsastarfsemi. Afreks-
íþróttir skapa tekjur og laða að fólk
til landsins!
Vegna þess að afreksfólkið fær
lítinn fjárstuðning frá ríkisvald-
inu og fyrirtækin í landinu hafa
þurft að minnka stuðning sinn við
afreksfólkið okkar, þá stöndum við
frammi fyrir því að efnilegir og
góðir íþróttamenn sjá ekki fram
á að fá tækifæri til að keppa með
sínum landsliðum. Þrátt fyrir lít-
inn skilning ríkisvaldsins þá erum
við hér á Íslandi svo heppin að mörg
fyrirtæki í landinu sjá sér fært að
styðja með ýmsum hætti við bakið
á afreksstarfinu og fyrir það ber að
þakka og geri ég það af heilum hug.
Við sem förum fyrir íþróttahreyf-
ingunni vitum og gerum okkur
grein fyrir að ríkissjóður þarf að
forgangsraða í sínum fjármálum
eins og staðan er á Íslandi í dag. Það
eru hins vegar forvarnir til framtíð-
ar að ríkissjóður styðji myndarlega
við afrekssjóð íþróttahreyfingar-
innar.
Það er staðreynd að afreks-
íþróttir á Íslandi eru komnar að
fjárhagslegum þolmörkum. Metn-
aðurinn, getan, viljinn og þróttur-
inn hjá íslenskri íþróttahreyfingu
er svo sannarlega til staðar til að
halda áfram á sigurbraut íslenskra
íþrótta. Um það skal enginn efast.
Ég bið alþingismenn að hoppa um
borð með okkur núna áður en það
verður um seinan, tíminn er naum-
ur.
Að lokum langar mig að þakka
þingkonunum Ragnheiði Ríkharðs-
dóttur og Þorgerði Katrínu Gunn-
arsdóttur fyrir þingsályktunartil-
lögu sem þær lögðu nýverið fram
á Alþingi um mótun heildstæðrar
stefnu um afreksfólk í íþróttum.
Afreksíþróttir við þolmörk
Til Ragnars Þorsteinssonar.Hvernig er það réttlætanlegt
að þið hjá menntaráði byrjið á því
að útiloka öll börn frá Klettaskóla
og takið þar af leiðandi í burtu val
foreldra þroskaskertra barna og
barnanna sjálfra og farið síðan að
athuga hvað eigi að gera við þessi
börn einhvern tímann seinna?
Hefði ekki verið eðlilegra að útfæra
raunverulegt úrræði fyrst svo að
það væri þá eitthvað raunverulegt
val?
Í dag búa mörg þroskaskert börn
við skóla án aðgreiningar.
Þú spyrð þig væntanlega: „Hvað
er skóli án aðgreiningar?“
Skólaaðgreining er þegar börn
eins og sonur minn eru neydd í
sinn heimaskóla og eru aðgreind frá
ófötluðum börnum þegar þau t.d.
fara í sund. Sonur minn er tekinn
úr bekk til að fara til sérkennara
EINN, er tekinn úr bekk til að fara
í námsver eða er alltaf með starfs-
mann sér við hlið þegar hann fær
að vera með inni í bekk eða þegar
það eru frímínútur og hann getur
ekki tekið þátt í fótbolta, klifur-
grind eða eltingarleik, eða þegar
allir aðrir eru að fara að gera eitt-
hvað allt annað eftir skóla þannig
að hann þarf að labba einn heim og
leika við mun yngri systur eða fara
í sund með afa af því að hann getur
ekki farið í sund í skólanum.
Nú eru liðin nokkur ár síðan þið
ákváðuð að útiloka þennan hóp
barna í Klettaskóla og enn er ekk-
ert raunhæft val komið í staðinn og
samkvæmt frétt á Visir.is í gær er
ekki enn vitað hvenær það verður.
Þetta er ekki boðlegt lengur.
Skóli án aðgreiningar er fín
stefna svo langt sem hún nær, en
hvernig væri að þið færuð að átta
ykkur á því að þegar sú stefna virk-
ar ekki þá snýst hún í andhverfu
sína og er virkilega vond fyrir þau
börn sem hún nær ekki að þjónusta?
Kæri Ragnar
Um þessar mundir sitja fulltrúar presta og leikmanna á Kirkju-
þingi. Á þinginu í ár er fjallað um
skipulagsmál, niðurskurð, kaup
og sölu á fasteignum, hlunnindi af
kirkjujörðum og fleira.
Ljóst er að kirkjunnar menn
þurfa að kunna skil á fleiru en trú
og þjónustu. Íslenska þjóðkirkj-
an starfar í samfélagi þar sem á
tímum hraða og samkeppni er kraf-
ist skilvirkni og árangurs. En það
er ekki eingöngu samfélagsgerðin
sem hefur áhrif á starfsemi þjóð-
kirkjunnar. Síðustu ár og áratugi
hefur átt sér stað mikil breyting á
vinnustöðum presta. Prestar, sem
áður sátu einir að embætti og nutu
virðingar í sinni sveit, starfa í dag
sem hluti af starfsmannaheild. Það
eru jafnvel tveir eða fleiri prestar á
sama vinnustað ásamt starfsmönn-
um, launuðum og ólaunuðum.
Samkvæmt niðurstöðum nýrrar
doktorsrannsóknar eru íslenskir
prestar ekki í stakk búnir til þess
að mæta hröðum breytingum í
starfsumhverfinu. Þá skortir þekk-
ingu til þess að takast á við stjórnun
og þá skortir skilning á tengslum
trúarlegrar stjórnunarþekkingar
við markmið prestsstarfsins. Óljós
verkferli, skortur á starfslýsingum
og ómarkvissar markmiðslýsingar
eru meðal þeirra þátta sem hindra
grósku og árangur í safnaðarstarfi.
Sá söfnuður í íslensku rannsókninni
sem sýndi mesta þekkingu á leið-
toga- og stjórnunarfræðum og bjó
til afmarkaðan ramma um starfið,
sýndi mestan mælanlegan árangur
hvað varðar gæði og grósku í safn-
aðarstarfi. Prestarnir voru jafn-
framt þeir ánægðustu í starfi.
Í þeim söfnuðum þar sem skort-
ur var á trúarlegri stjórnunarþekk-
ingu voru prestar úrvinda af líkam-
legri og andlegri þreytu. Þá skorti
ekki eingöngu líkamlega hvíld
heldur einnig andlega hvíld. Prest-
ar þurfa að eiga möguleika til þess
að rækta eigið trúarlíf til þess að
geta gefið öðrum af sér. Það þarf að
skapa skilvirkan ramma um starfið.
En hvernig?
Prestar í íslensku þjóðkirkjunni
eiga ekki miklar fyrirmyndir í
breyttri skipan. Þeir geta hvorki
byggt á gömlum hefðum né skipu-
lagðri leiðtoga- og stjórnunar-
þekkingu úr guðfræðinámi. Engin
formleg kennsla fer fram meðal
prestsefna um stjórnunar- og leið-
togafræði sem tekur mið af trú. Nið-
urstöður íslensku rannsóknarinnar
sýna brýna þörf á endurskipulagn-
ingu fræðslu í stjórnunar- og leið-
togafræðum meðal prestsefna og
presta. Þegar stuðlað er að grósku
og gæðum í öllum söfnuðum birtist
sterk og öflug þjóðkirkja sem sýnir
leiðtoga- og stjórnunartakta á ögur-
stundu.
Úrvinda prestar
Jón Karl Helgason kvikmynda-gerðarmaður hefur gert heim-
ildarmynd um sund. Við fyrstu sýn
hljómar það ekkert sérstaklega
spennandi, en myndin er afskaplega
vel heppnuð, sýnir annars vegar
keppni þeirra nafna Benedikts
Hjartarsonar og Benedikts Lafleur
um að verða fyrstur Íslendinga
að synda yfir Ermarsund og hins
vegar sýnir myndin ýmis þrekvirki
sem hafa verið unnin í sundi kring-
um Ísland í gegnum aldirnar þar
sem fólk hefur átt líf sitt undir því
að kunna að synda. Og það er ein-
mitt sá vinkill sem heldur myndinni
saman og skýrir hversu mikil afrek
þeir Benedikt og Benedikt unnu í
tilraunum sínum við að synda yfir
Ermarsundið.
Fyrir Sundsamband Íslands
og sundhreyfinguna í landinu er
þessi mynd gulls ígildi, því hún
sýnir mikilvægi þess að kunna að
synda, hún sýnir fegurð og dreng-
skap sundíþróttarinnar, hún sýnir
að einhverju leyti það álag sem
keppnissundfólk býr við í undir-
búningi fyrir keppni og hún segir
sögu sundíþróttarinnar á Íslandi
frá landnámsöld.
Það var ekki sjálfgefið að þessar
upplýsingar og þessi saga byggju
áfram í minni þjóðarinnar fyrr en
nú að Jón Karl og hans fólk setja
hana í mynd. Fyrir það ber að
þakka og halda á lofti nöfnum þess
fólks sem af einskærum áhuga og
elju leggst í slíka vinnu.
Það er von okkar að þessi mynd,
Sundið, haldi okkur Íslendingum
við efnið, þannig að við týnum
ekki niður sundkunnáttu okkar og
gætum þess að kenna öllum börnum
okkar að synda hér eftir sem hingað
til. Gleymum því ekki að drukknun
er önnur helsta dánarorsök vegna
slysa í heiminum. Aðferðin við að
minnka hættu á drukknun er að
kenna sund snemma og viðhalda
kunnáttunni alla ævi. Það eykur
líka lýðheilsu þjóðarinnar.
Sundið
Íþróttir
Hannes S. Jónsson
formaður KKÍ
Íþróttir
Hörður J.
Oddfríðarson
formaður
Sundsambands Íslands
Menntamál
Ágúst Kristmanns
sölumaður og faðir
þroskahamlaðs barns
Trúmál
Ádís Emilsdóttir
Petersen
doktor í guðfræði
KJARAMÁL
ELDRI BORGARA
Landssamband eldri borgara og Alþýðusamband Íslands
halda ráðstefnu fimmtudaginn 15. nóvember 2012 kl. 13-16
á Icelandair Hótel Natura (áður Hótel Loftleiðir)
Ráðstefna um
1. Setning: Jóna Valgerður Kristjánsdóttir, formaður LEB
2. Hagur eldri borgara á Íslandi
Stefán Ólafsson prófessor við HÍ og formaður stjórnar TR.
3. Hækkandi lífaldur – nauðsynleg viðbrögð
Árni Gunnarsson f.v. alþingismaður og formaður starfshóps um
endurskoðun almannatrygginga.
4. Lífeyriskerfin verða að vinna saman að bættum kjörum aldraðra
Gylfi Arnbjörnsson, forseti ASÍ
5. Launakönnun BSRB – Tekjutengingar í almannatryggingakerfinu
Elín Björg Jónsdóttir, formaður BSRB
6. Lífeyrissjóðir – Réttindi – Eign
Þórey S. Þórðardóttir hrl., framkvæmdastjóri Landssamtaka lífeyrissjóða
7. Baráttan um brauðið – Enn er þörf
Þórunn Sveinbjörnsdóttir formaður Kjaranefndar LEB
Umræður – Fyrirspurnir – Lokaorð.
Ráðstefnustjóri:
Halldór Sig. Guðmundsson
félagsráðgjafi og lektor við HÍ
Allir velkomnir – Aðgangur ókeypis