Fjarðarpósturinn - 14.09.1995, Qupperneq 7
FJARÐARPÓSTURINN 7
Slappað af í stofunni heima.
gera mikið úr því en segist þó hafa
tekið próf í svifflugi á sínum yngri
árum og eiga góðar minningar frá
þeim tíma, bæði frá fluginu sjálfu og
ekki síður frá allri vinnunni í sam-
bandi við flugið. Þá vann hann líka
við að reisa flugskýli þarna upp á
Sandskeiði. Þeir voru þrír héðan úr
Hafnarfirði sem byrjuðu að stunda
saman svifflug, en það datt að miklu
leiti upp fyrir vegna þess hve erfitt
var á þeim árum að komast upp á
Sandskeið.
Þetta spjall okkar Eiríks er búið að
vera notalegt. Þessi rólegi yfirlætis-
lausi maður hefur róandi áhrif á um-
hverfið í kringum sig. En áður en við
slítum þessu langar mig að spyrja
hann um fjölskylduhagi hans. Ég var
búinn að hitta hans elskulegu konu,
en hvaðan er hún? “Bryndís er Hafn-
firðingur eins og ég. Við bjuggum
ekki langt frá hvort öðru í æsku. Við
kynntumst aftur eftir að ég kom heim
frá París. Aður var ég giftur Ragn-
heiði Kristjánsdóttir sem ég kynntist
á Vífilstöðum. Við skildum. Við
Bryndís höfum eignast tvö böm, en
við misstum dóttir okkar s.l. vetur.”
Eiríkur verður þögull drjúga stund og
ég finn að hann á erfitt með að tala
um þetta, síðan segir hann, “við vor-
um stödd í Florída þegar við fengum
fréttirnar um hve alvarlega hún var
veik. Það var mikið áfall. Við höfðum
farið til að heimsækja fyrryerandi
sendiherra Bandaríkjanna á Islandi,
Hr. Cobb og frú. Ég hafði málað af
þeim portret mynd á meðan þau voru
sendiherrahjón hér. Á myndinni voru
þau upp á klædd. Seinna voru þau
heiðruð af Forseta íslands og nú lang-
jafnvel þótt teikningar hans hafi verið
hengdar upp um alla veggi í skólastof-
unni. Hann segist hins vegar hafa ver-
ið fádæma lélegur í reikningi, en það
hafi verið litið fram hjá því vegna
teiknikunnáttunnar. Hann segir að það
hafi verið sama hvert hann fór, hann
reyndi alltaf að hafa með sér
teiknikompuna og alltaf dreymdi hann
um að komast í myndlistamám. Það
var því hvalreki fyrir hann þegar
nokkrir ónefndir Hafnftrðingar kost-
uðu hann til að fara til kvöldnáms í
myndlist hjá þeim Finni Jónssyni og
Jóhanni Briem, en þeir voru með
kvöldskóla í gamla menntaskólanum í
Reykjavík. Kenndi Jóhann aðallega
teikningu og vatnslitun, en Finnur
málaralist. Þetta var eins og nýr heim-
ur fyrir hinn unga svein sem var þama
lang yngsti nemandinn, en lét það
ekki á sig fá og gekk vel. Ekki varð
um frekara nám í bili, því stríðið skall
á og þá var unnið eins og hægt var, en
listaáhuginn var alltaf fyrir hendi og
því sótti Eiríkur um inngöngu í Hand-
íða- og Myndlistarskólann árið 1946.
Þar var Eiríkur við nám í tvö ár að frá
töldum nokkrum mánuðum sem hann
varð að dveljast á Víftlstöðum, þar
sem hann hafði greinst með snert af
berklabólgu í öðru lunganu. Árið sem
Eiríkur útskrifast úr skólanum hélt
hann sína fyrstu sýningu í Sjalfstæðis-
húsinu við Strandgötu. Á þessari
fyrstu sýningu sinni seldi hann upp
allar myndimar og fyrir ágóðann af
því gat hann haldið til Kaupmanna-
hafnar, þar sem hann stundaði nám í
tvö ár. I Kaupmannahöfn sökkti Eirík-
ur sér niður í námið og stundaði list-
sýningar af miklum móði. Þama var
hann í góðum félagsskap ýmissa ís-
lenskra listamanna. Eftir heimkomuna
vann hann ýms störf sem til féllu, en
fór síðan til Parísar og þaðan fór hann
í ferðalag til Spánar og Norður-Afr-
íku. Slík ferðalög Islendinga voru
mjög fátíð á þessum árum, þó þau séu
ekki til að tala um (dag.
"Mér datt nú aldrei í hug að ég gæti
lifað á listinni,” segir Eiríkur “þess
vegna fór ég að vinna við við ýmislegt
eins og kennslu og síðar lærði ég
prentmyndasmíði og vann við það
nokkuð lengi. Ég tók þátt í nokkrum
samsýningu “framúrstefnustrákana”
eins og við vorum kallaðir og hélt
Unnið að næsta málverki.
nokkrar einkasýningar.”
Með árunum fer Eiríkur að fara
nýjar leiðir í list sinni og segir skilið
við afstraktmyndir og á sýningu sem
hann heldur upp úr 1970 sem náði yfir
10 ára tímabil í listsköpun hans selur
hann jafnmargar afstraktmyndir og
myndir sem hann hafði nýlega málað.
“Á þessari sýningu seldi ég mjög vel.
Það vel, að ég gat lifað nokkum tíma
af innkomunni. Á þessum tíma vann
ég á auglýsingastofu með Helgu
Sveinbjömsdóttir. Hún hvatti mig til
að reyna að lifa á listinni og það hef
ég gert síðan. I dag mála ég það sem
mér finnst skemmtilegast hverju sinni
og fólkið virðist fylgja mér eftir. Ég
held sýpingar yfirleitt svona á 2-3 ára
fresti. Ég held yfirleitt stórar sýningar.
Annars kemur mikið af fólki hingað
heim til að skoða og kaupa,” segir Ei-
ríkur.
Golf og svifflug
Ekki hefur farið fram hjá þeim sem
þekkja til Eiríks að hann er mikill
áhugamaður um golf og góður golf-
spilari. Hvað vakti áhuga hans á golf-
inu? "Þú mannst kannski eftir Kana-
sjónvarpinu, þessu í sauðalitunum?
Þeir sýndu talsvert frá golfkeppnum
og mér fannst þetta áhugaverð fþrótt.
Vinur minn, Gísli Sigurðsson, rit-
stjóri Lesbókar Morgunblaðsins, var
ritstjóri Vikunnar og þegar hann hætti
þar þá fékk hann hálft golfsett að
gjöf. Við fórum að reyna fyrir okkur
upp á Grafarholtsvelli og ég fann
fljótt að golftð átti vel við mig, inni-
setumanninn. Það slógust svo fleiri í
hópinn og við stofnuðum Golfklúbb-
inn Keili. Við fórum að leita að landi
til að spila á og eftir að hafa skoðað
nokkra staði varð Hvaleyrin fyrir val-
inu. Völlurinn var fyrst bara 6 holur
og það þótti mér alveg nóg. Ég var
gersamlega búinn eftir það, úthaldið
var nú ekki meira. Síðar varð ég líka
stofnfélagi í Golfklúbb Setbergs. Þeir
hafa verið svo elskulegir í báðum
klúbbunum að gera mig að félaga
nr.l. Ég hef teiknað merki fyrir báða
klúbbana, ásamt merki fyrir Lands-
samband eldri kylfinga. Mér þótti
vænt um að fá að gefa þeim þessi
merki og að þeir skyldu vilja nota
þau. Golfið hefur gefið mér mikið.
Það er góð útivist, reynir á mann og
þar hitti ég gott fólk. Ég hef orðið
þeirrar ánægju aðnjótandi að fá að
keppa fyrir Islands hönd á Evrópu-
mótum öldunga og í dag tek ég þátt í
sérmótum fyrir eldri kylfinga,” segir
Eiríkur og það er auðheyjt að golfið
er mikið áhugamál hans. Ég hafði séð
í blaði að Eiríkur hafði verið í svifflu-
gi hér áður fyrr. Hann vill nú ekki
aði þeim að heiðurskrossinn yrði bætt
inn á myndina. Ég hefði nú einhvern
tíma hlegið að þessu, en ég fór og
bætti krossinum inn á myndina. Við
vorum sem sagt stödd hjá þeim þegar
við fengum fréttir af veikindum henn-
ar.”
Áður en ég kveð þennan Ijúfa lista-
mann, göngum við aðeins inn í vinnu-
stofu hans. Hann segir að þar sé nú
ekki mikið að sjá, enda tvær sýningar
í gangi. Ég tek af honum mynd við
vinnuborðið og síðan fylgir hann mér
fram. Bryndís situr í stofunni við
skriftir. Hún stendur upp og kveður
með hlýju handarbandi. Þegar ég
kveð Eirík Smith á heimreiðinni blas-
ir útsýnið enn við. Það fer ekki. Lista-
maðurinn fær að njóta þess áfram.
“Það eru aðeins 120 metrar niður á
fyrsta teig,” segir Eiríkur brosandi og
bendir mér niður á Setbergsvöllinn.