Prentarinn - 01.10.1984, Blaðsíða 4

Meðan verkfall bókagerðarmanna stóð yfir, og síðar, hefur um-
rœða um verkfallið einkum beinst að tímasetningu þess. Hafa sumir
félagsmanna litið svo á að of snemma hafi verið á stað farið, hinn
10. september. Einstaka maður hefur kallað það slys. Verður þá að
líta svo á að þeir telji, að sami árangur hefði náðst á skemmri tíma,
þótt engin rök verði fœrð fyrir því.
Þegar litið er á deiluna í heild verð-
ur niðurstaðan ekki metin án þess að
líta á hina ýmsu þætti í samhengi.
Árum saman þurftum við bókagerð-
armenn að sæta því, í hinum stóru
samflotum, að ekki væri við okkur
talað um sérmál okkar fyrr en lokið
var að ganga frá samningum stóru fé-
laganna. Þá vorum við gjarnan skildir
eftir án aðstoðar og áttum þann kost
einan að þrauka einangraðir í baráttu
við atvinnurekendur, ríkisvald og for-
ustu heildarsamtakanna, sem hafði lít-
inn sem engan skilning á því að okkur
var það lífsnauðsyn að ná samningum
sem væru í samræmi við hraðfleygari
tæknibreytingar í vinnubrögðum bóka-
gerðarmanna en í nokkurri annarri
iðngrein. í samningum okkar valt ekki
aðeins á kaupi, heldur atvinnu til
frambúðar, aðbúnaði, sem hæfði hinni
nýju tækni og vörnum gegn mengun,
sem stafaði af notkun eiturefna og
tækja, sem valdið geta heilsutjóni.
Stóru samflotin
Það var hins vegar orðin venja í
stóru samflotunum að samningaþrefið
stæði mánuðum saman frá því samn-
ingar runnu út og gæfi þannig atvinnu-
rekendum ómældar fjárfúlgur í
óbreyttu kaupi, í stað þess sem þeir
hefðu orðið að greiða eftir nýjum
samningum, sem gerðir væru á réttum
tíma.
Þannig léku atvinnurekendur sér
áður og enn, að samtökum verkafólks,
eftir svikalögmálum gróðahyggjunnar.
„Skattaleiðin“
Sama var uppi á teningnum nú: For-
ystumenn heildarsamtakanna blökuðu
ekki auga þótt uppsagnarfrestur samn-
inga liði, heldur hófu þeir maraþon-
fundi um þokukenndar hugmyndir at-
vinnurekenda og ríkisvalds, sem fékk
skírnarheitið „skattaleiðin" og hafnaði
í endalausu þófi, eins og til var stofn-
að. Eftir því sem næst varð komist átti
niðurstaða viðræðna að vera í því fólg-
in, að launafólk héldi áfram að greiða
niður verðbólguna; atvinnurekendur
þyrftu sem allra minnst að greiða í
hækkuðum launum, engin verðstöðv-
un og engin vísitala á kaup, en ríkis-
valdið lækkaði hinsvegar skatta um
1400 milljónir, sem það síðan tæki til
baka í neyslusköttum á nauðþurftir
fólks, líka þeirra, sem engar skatta-
lækkanir gátu fengið vegna þess að
tekjur voru of lágar til þess að vera
skattskyldar. Það var því einskis að
vænta fyrir það fólk, sem beið eftir
launabótum sem árangri af löngu mál-
æði um útreikninga „skattaleiðar“.
6 vikna deila bókagerðarmanna
markar tímamót. Hér var einfaldlega
brotið í blað með því að taka mark á
eigin gjörðum, hefja samninga sem
næst verkfallsfresti og hefja verkfall
sem svar við algerri þögn atvinnurek-
enda, eftir að hafa aflað allra löglegra
heimilda hjá félagsmönnum og fengið
svo til einróma samþykki.
Önnur verkalýðsfélög héldu hins
vegar áfram að velta vöngum og hlusta
á víl og verkjastunur atvinnurekenda
auk hótana ríkisvaldsins og glópasvör.
Áratuga hefð var brotin af bóka-
gerðamönnum. Þeir knúðu prent-
smiðjueigendur til þess að taka mark á
orðum sínum og gerðum meðan FIP
engdist í greip Vinnuveitendasam-
bandsins og fyrirtækin urðu að þola
tugmilljóna króna tap af verkfallinu.
Að loknu rúmlega 5 vikna verkfalli
sáu prentsmiðjueigendur loks hvert
harka og hótanir Vinnuveitendasam-
bandsins var að leiða þá.
“Hinn ottarlegi leyndar-
dómur“
Á því er heldur enginn vafi að þessi
aðgerð var bókagerðarmönnum nauð-
synleg til að sanna sjálfstæða samn-
ingsstöðu sína gagnvart Félagi prent-
iðnaðarins og það var einnig nauðsyn-
legt skref þegar á það er litið að BSRB
4
PRENTARINN 4,4.'84