Prentarinn - 01.12.2000, Blaðsíða 6

Kolbrún
Bergþórsdóttir
blabamaður
Eftir fimm ára starf sem kennari
var ég búin að fá slíka ótrú á
skólakerfinu að ég ákvað að taka
mér eitthvað gagnlegra fyrir
hendur en að troða staðreyndum
inn í hugmyndarík böm og gelda
þannig hugsun þeirra. Eg vildi
verða blaðamaður á litlu blaði.
Mér fannst liggja í augum uppi að
því smærra sem blaðið væri því
meira frjálsræði hefði ég í störf-
um og ég vildi verða frjáls eftir
að hafa verið þjónn stirðnaðs
menntakerfis. Alþýðublaðið var
minnsta dagblað landsins og þar
sem ég var vel kunnug ritstjóra
þess, Hrafni Jökulssyni, bað ég
hann um vinnu. Hann mælti með
umsókn minni við formann Al-
þýðublaðsins, Jón Baldvin, sem
gaf eftirfarandi svar: „Kolbrún
kann vitaskuld ekkert í blaða-
mennsku en hún er náttúrlega að-
dáandi okkar beggja og í flokkn-
um svo við ráðum hana.“
Þetta voru fyrstu kynni mín af
fyrirgreiðslupólitík krata og
reyndar þau einu því á þessum
tíma hafði Davíð Oddsson neitað
að endurnýja stjórnarsamstarf við
kratana svo þeir höfðu ekki sama
svigrúm og áður til að hygla vin-
um sínum. Eg átti góðan tíma á
Alþýðublaðinu þar sem ég var
lengi vel eina konan á ritstjórn-
inni og vegna kynferðis var ég sá
eini af fjórum starfsmönnum sem
bar engan titil annan en „blaða-
maður“. Með mér unnu „rit-
stjóri", „ritstjórnarfulltrúi” og
„fréttastjóri“. Ritstjórinn var yfir-
maður okkar allra en hinir tveir
höfðu einungis stjórn á sjálfum
sér. Eg var þama til að hlæja að
bröndurunum þeirra, taka hugljúf
viðtöl við Jón Baldvin og vera
undirborguð. Eg vann semsagt
fórnfúst starf.
Alþýðublaðið var flokksblað og
þingmenn Alþýðuflokksins flettu
blaðinu áfjáðir í leit að myndum
af sjálfum sér. Leitin bar yfirleitt
engan sérstakan árangur enda var
blaðið önnum kafið við að veitast
að forseta lýðveldisins, biskupi
og lögreglustjóra í harðorðum
leiðurum og pistlum. Einhverjir
þingmenn kvörtuðu hástöfum
undan þessu og einnig því að
blaðið væri greinilega málgagn
Jóns Baldvins og Össurar og að
aðrir stjómmálamenn flokksins
fengju nánast enga umfjöllun.
Þetta var rétt athugað. Ritstjórn-
inni fannst Jón og Össur einfald-
lega flottir gæjar og við vissum
6 ■ PRENTARINN
vel að þetta væri okkar blað en
ekki flokksins og fylltum því
blaðið af viðtölum við vini okkar.
Það tók áhrifamenn í flokknum
nokkurn tíma að átta sig á þessum
áherslum en þegar þeim varð
þetta ljóst ákváðu þeir að leggja
blaðið niður. Þá fór ég á Dag sem
eftir lát Alþýðublaðsins erfði titil-
inn minnsta blað landsins.
Skyndilega var ég komin á blað
þar sem ætlast var til að ég mætti
á fundi klukkan hálfníu á morgn-
ana og notaði stimpilklukku. Eg
harðneitaði að stimpla mig inn og
út og gaf þá skýringu að slíkar
stimplanir myndu ræna mig sköp-
unargáfunni. A Degi skildi enginn
af hverju ég taldi mig þarfnast
sköpunargáfu til að starfa sem
blaðamaður, en menn nenntu ekki
að þræta og ég kom því og fór án
afskipta maskínu á veggnum. Mér
var hins vegar gert skylt að mæta
á fundi tvisvar á dag. Sá fyrri var
klukkan átta og á þeim tíma er ég
meðvitundarlaus, þótt ég sýnist
vaka. Hrafn, vinur minn, hafði
reyndar látið mig mæta á morg-
unfundi á Alþýðublaðinu en vís-
aði mér yfirleitt af þeim vegna
geðvonsku minnar sem hann
sagði ekki leggjandi á nokkurn
mann að vera vitni að. Hinn nýi
ritstjóri minn Stefán Jón Hafstein
komst fljótlega á sömu skoðun.
Ég held að honum hafi verið
meinilla við að veita mér þau for-
réttindi að losna við morgun-
fundi, en þótt það skárri kostur
en að hlusta á nöldrið í mér. Ekki
löngu síðar kom ég mér undan
síðdegisfundum með þeim rökum
að ég væri á þessum tíma á kafi í
vinnu minni og gæti ekki snúið
mér aftur að henni eftir fundi
sem rændu mig andagiftinni.
Stefán Jón skildi ekki þau rök en
hann hafði heldur aldrei unnið á
Alþýðublaðinu þar sem starfs-
menn litu á sig sem viðkvæmar
sálir með nokkum skammt af
skáldgáfu sem þeim bæri að
koma til skila á prenti. Við sem
unnum á Alþýðublaðinu skrifuð-
um blaðið eins og við værum
önnum kafin við að leysa lífsgát-
una. A Degi litu menn á sig sem
ósköp venjulega starfsmenn í
vinnu sem fólst aðallega í til-
hlökkun eftir því að stimpla sig
út og hverfa til fábrotins fjöl-
skyldulífs.
A litlu blaði skiptir meginmáli
að manni lyndi við samstarfs-
rnenn. Ég hafði ekki verið lengi á