Læknablaðið - 01.01.1922, Síða 14

12
LÆKNABLAÐIÐ
næma sótt, a'ö hun taki fremur litiö fólk en stórt eöa leggist þyngra á
þaö, og er því engin ástæöa til að ætla, að fullorönir séu þolbetri vegna
stæröar sinnar.
Að endingu vil eg nota tækifærið til að leiðrétta 3 meinlegar prent-
villur í hugl. mínum í aprílblaðinu: Á bls. 57, 1. 19 a. n. er s t æ r r i, á
að vera s m æ r r i; á bls. 58, 1. xo a. o. vantar e k k i á milli h r æ k j a
og á g ó 1 f; á bls. 59, 1. 10 a. o. er s a m a, á að vera v a r na. — Og svo
bið eg ritstjórana að lokum, að sjá um, að prentararnir snúi því ekki i
villu, sem hér er af viti sagt.
Dalvík, 15. nóv. 1921.
Sigurjón Jónsson.
Smágreinar og athugasemdir.
Útvortis berklaveiki og handlækningar. Sir Henry Gauvain ritar stutta
grein um það mál, og segir frá sinni reynslu í Treloir Cripples Hospital,
Hayling. Hún er þannig:
Sjúkl.tala: Veikir í: Læknaðir: Dánir:
920 hrygg 674 3-39%
880 mjaðmarlið 710 1,71%
333 hné 282 2,3%
354 öðrum líffær um 265 2,8%
Þá minnir hann og á, að Anthony Bowlby hafði 1908 tekist svo vel viö
900 coxitis-sjúkl. að að eins 4% dóu.
Þessi ágæti árangur er því aö þakka, að horfið er frá gömlu aðferð-
u.num, sem stefndu að því aö skera sjúkdóminn burtu (excisiones, resec-
tiones, incisio og excochleatio). t stað þessa er það einkum haft fyrir
augum, að sjúkl. er berklaveikur maður, og liða- eða beinakvillinn að
eins einn þáttur sjúkdómsins. Fyrst og fremst er þá hugsaö um, að láta
sjúkl. eiga svo gott sem unt er, og auka mótstöðuafl líkamans með ölkt
móti. Koma þá fyrst og fremst til greina ýmsar Ijóslækningar, gott fæði,
loft og útivist, chemotherapia, tuberculin og þess derivata, sjcböð o. 'fl.
Samhliða þessu eru ígerðir tæmdar með ástungu, umbúðir og sig notaðar
við sjúka liði (immobilisatio), hreyfingar bættar með varlegri æf-
ingu þegar sjúkdómurinn er stöðvaður & cet. Þó alt þetta sýnist vanda-
lítið, telur H. G. að tæpast veröi meðferðin góð nerna á góðu sjúkrahúsi,
sterkar gætur þurfi að hafa á öllu ástandi sjúklingsins og ekki ætíð auð-
velt að dæma um hvað ráðlegast sé.
Þessar tölur II. G. eru sannarlega eftirtektarverðar, og árangurinn ærið
ólíkur því sem gerðist í gamla daga, t. d. við coxitis. Er þaö líklega fátt,
sem hefir tekið meiri framförum á síðustu tímum en meðferð á útvortis
berklum. Nú má heita aö hætt sé við að skera burtu berklasjúka eitla
(adenitis tuberculosa), því þar koma ljóslækningar að ágætu gagni. Þá
er nú orðið talið litlu betra en mannsmorð, að skera í kaldar ígerðir. Menn
tæma þær með ástungu og svo mikilli varúð sem auðið er, og dæla svo