Læknablaðið - 01.01.1931, Qupperneq 15

LÆKNABLAÐIÐ
9
mentholi. Spiritus odoratus. Spiritus sulfuratus cum glycerino. Tinctura
myrrhae composita.
Mörg verÖa þau líka, dermatologisku receptin, sem fá sörnu útreiÖina.
Skulu hér aðeins nefnd fá ein. Eru l)au tekin upj) úr Scháffers Therapie
der Haut und venerischen Krankheiten.
I. Acid. salicylie, resorcin aa 3, menthol 2, ol. ricini 1,5, supercarb. am-
mon. 2, spiritus 80% ad 200.
II. Tinct. quillaiae 5, spirit. lavandal. aq. dest. aa 43, glycerin. 2.
III. Sulfur. hydrargyr. rubr. 1, sulfur præcip. 10, oxyd. zinc. talc. aa
15, glycerin, spirit rectif (50%) aa ad 100.
IV. Tinct. jodi 10, spirit rectif. (60%) 30.
V. Acid. salicyl 2, spirit rectific (60%) ad 200.
Þrjár vitlausar diagnósur,
Eftir Vilmund Jónsson.
MikiÖ öfunda eg þá lækna, sem aldrei á langri æfi hefir skjátlast aÖ
greina rétt sjúkdóm, og ekki aö ástæðulausu, því að eftir nærri 15 ára
læknisstörf, er mér ekkert minnisstæðara en yfirsjónir mínar í þeim efnum.
Eg hefi raunar haft lítils háttar huggun af að minnast þess, að ágætur mað-
ur, Armauer Hansen, holdsveikralæknirinn norski, segir frá því í æfisögu
sinni, að hann var eitt sinn samferða gömlum stéttarbróður sínum, sem
fræddi hann á því, að hann hefði aldrei þurft að efast um sjúkdómsgrein-
ingar sínar, og þá sagði Hansen eða hugsaði: Þú hlýtur að vera slæmur
læknir. — En annars friða eg samviskuna með þeim algenga mannlega veik-
leika, að telja sjálfum mér trú um, að margar yfirsjónirnar séu þó af-
sakanlegar.
Frá þremur slíkum segi eg hér á eftir, með því að eg ætla, að þær séu
ekki með öllu lausar við að vera lærdómsríkar.
Svo sem til inngangs sögunum, skal eg geta þess, að eg mun vera fædd-
ur undir einhverju sérstöku taugaveikismerki. A námsárum mínum lá eg
tvisvar í taugaveiki, þó að eg virðist vera ónæmur fyrir öllum öðrum venju-
legum farsóttum.
Hið síðara sinnið var eg í Háskólanum. Til prófs fékk eg að skoða tauga-
veikissjúkling í afturbata, sem raunar var jafnframt brjóstveikur. Var
mér því taugaveiki sérstaklega minnisstæð þegar eg l)yrjaöi læknisstörf,
en það var í Þistilf jarðarhéraði. Þar lét eg mér líka detta í hug taugaveiki
á afskektu koti í miðri Langanesheiði, þó að engin taugaveiki hefði verið
þar í sveitinni, að eg held árum saman, og engin skýring fengist á því, að
hún hefði getað borist þangað. Og raunar reyndist þetta taugaveiki. Fyrstu
sjúklingar mínir, er eg kom hingað á ísafjörð, voru taugaveikissjúklingar.
Er eg síðan hafði verið á farsóttadeild erlendis og lært þar af sérstökum
áhuga allar venjulegar rannsóknaraðferðir við greiningu taugaveiki, hugð-
ist eg vera vel út búinn til að láta hana ekki leika á mig. Enda hefi eg
fengið nóg af taugaveiki til að spreyta mig á hér á ísafirði síðan, eins og