Læknablaðið - 01.01.1931, Blaðsíða 32

2Ó
LÆKNABLAÐIÐ
aÖ verÖa. Nákvæmar skýrslu hafa veriÖ haldnar í Ameríku, sem sýna
það, að vel mentaður, almennur læknir getur annað 85% af öllum sjúk-
lingum, sem til hans leita, án þess að vísa sjúkl. til sérfræðings e'ða i spítala.
N. D.
Lús í norsku skólunum. A línuriti í Tidsskr. f. d. norske lægeforen. (15
—16 1930), má sjá, að lús minkar stöðugt i skólunum, en er miklu meiri
í sérskólum. Lúsug voru:
í barnaskólum I sérskólum
1920 ......... 8°/o 23%
1929 tæp ..... 2^0 8fo
En hvernig er svo athugað og hve vandlega? Er aðeins talin lús og
nit slept?
Úr útlendum læknaritum.
E. MeulengrachtBéhandlingen af perniciös Anœmi og dcns Re-
sultater. (Nord. medic. Tidsskrift nr. 36, 1930).
Höf. lýsir meðferð á anæmia pern. með lifrar- og ventrikel-lækning.
Hve rnikinn skamt skal gefa sjúkl. i byrjun meðferðar? Flestir læknar fyrir-
skijja 200—300 gr. af lifur á dag, eða lifrar-extrakt, er jafngildir 400
—600 gr. lifrar. Stundum er notað enn meira. Varlegra að gefa ríflegan
skamt af extrakti, enda auöveldara að koma þvi i sjúkl. en lifrinni sjálfri.
— Varasamt er að treysta eingöngu á lifrarlækning, ef sjúkl. er mjög langt
leiddur, þegar hann kernst i hendur læknisins. Áhrifa lifrarinnar verður
stundum ekki vart, fyr en að rúmri viku liðinni, og getur sú bið riðið
sjúkl. að fullu. Þegar ástæðurnar eru svo bágar, þarf að gefa sjúkl. eina
eða fleiri blóðinngjafir. F.rfitt getur reynst, vegna klíju og uppsölu, að fá
sjúkl. til að neyta mikillar lifrar. — Ekki er auðið að gefa lifrarextrakt í æð.
Nú er sjúklingnum borgið i bráð, og liggur ])á fyrir til úrlausnar það
mikilsverða atriði, hve mikinn lifrarskamt þurfi til langframa. En lifur
verður sjúkl. að hafa árum saman, í svo ríkum mæli, að sjúkd. taki sig
ekki upp á ný. Algengt er, að sjúkl. slái niður, vegna þess að þeir hætta
að nota lifrina. Viðhalds-skamt veröur að taka svo ríflegan, að ekki komi
afturkast. Höf. telur varlegast að sjúkl. með anæmia perniciosa taki gr.
200 lifrar á dag, til langframa, en getur þess þó, að margir komist af
með minna.
Höf. telur, að allir sjúkl. með an. perniciosa fái mikinn bata af lif-
ur, og blóðinngjöf í byrjun, ef með þarf. Aukasjúkdómar geta spilt góð-
um árangri, einkanlega coli-pyuri, sem er algeng. — Stundum hefir höf.
virst járnlyf vera til bóta, er erfiðlega gengur. Höf. álítur, að blóð sjúkl.
eigi að komast í 80%. Hb. og um 4 milj. rauð blóðkorn. — Árangurinn
er þó stundum lakari, og kennir höf. því um, að sjúkl. prettist um að eta
fyrirskipaðan lifrarskamt. Sumir af léttúð, vegna góðrar líðanar í svip-
inn, en aðrir kostnaðarins vegna.
Erfiðast viðureignar eru fylgisjúkdómar í taugakerfinu, — myelopathia,
með acroparæsthesia, paresis, ataxia o. s. frv. Þetta ríður nokkrum sjúkl.