Læknablaðið - 01.06.1935, Qupperneq 8

22
LÆKNABLAÐIÐ
Þaö gæti alveg eins trygt sér hana
hjá L. R., því þaö eru meölimir
Læknafélags Reykjavíkur, sem
láta hana í té. Viö getum látiö
hana í té fyrir sama gjald og S.
R. , handa fólki i samsvarandi
tekjuflokki. — Læknisgjöldin eru
stærsti gjaldaliöurinn hjá samlög-
unum, eöa um 40% (sj.hús og
lyf, hvort f. sig aftur á móti ca.
20%), svo þaö er fyrst og fremst
læknishjálp, sem fólkið finnur þörf
til þess aö tryggja sér. Og þaö er i
alla staöi eölilegast aö það tryggi
sér hana milliliðalaust hjá þeim,
sem láta hana í té, sem sé lækn-
unum sjálfum. Viö læknar munum
yfirleitt alls ekki vera þaö minni
fjármálamenn, en margir aðrir
borgarar, að viö ekki mundum
geta komið þessu fjárhagslega eins
vel eða betur fyrir en t. d. S. R
hingað til hefir gert. Fólk gæti
auðvitað valiö sér jafn frjálst
lækni og hingað til í S. R. og ef
til vill notið víötækari læknis-
hjálpar en verið hefur fyrir sama
gjald. S. R. hefir greitt aö meðal-
tali pr. númer til lækna undanfar-
in 4 ár 24—21 krónu á ári, eða
sem svarar 2 krónum á mánuði. En
S. R. hefur enga baktryggingu.
Þegar þaö gengur vel, stendur það
í skilum, en gangi þaö illa, tapa
þeir, sem við það skifta. Fyrir ca.
2 árum töpuðu læknar um 10.000
kr. á viðskiftum þeirra við sam-
lagið. Félag lækna myndi aftur á
móti sennilega geta endurtrygt sig
gegn tekjumissi eða óvenjulegum
útgjöldum eitt ár framar öðru, m.
ö. o. læknarnir trygðu sér sínar
tekjur, a. m. k. um nokkurn tíma,
þó eitthvað sérstakt kynni út af
að bera og trygðu þar með um
leið fólkinu læknishjálp, jafnvel
þó almenri fjárhagsleg vandræði
steðjuðu að því um stund.
Og sé ég ekki annað en að slík
forsjálni mætti auka álit læknanna
og aíla þeim almennrar viðurkenn-
ingar fyrir.
Það er auðvitað, að þó ég sem
dæmi hafi tekið þann tekjuflokk
manna, sem verið gæti í sjúkra-
samlagi, þá væri okkur i lófa lag-
ið að hafa stígandi skala fyrir
tekjuhærra fólk, eða lækkandi fyr-
ir hið tekjuminsta. Það væri inn-
an handar fyrir Læknafélagið að
bjóða öllum bæjarbúum upp á
læknishjálpartryggingar.
Og félagið trygði um leið fjár-
hagslega afkomu meðlima sinna á
tryggari hátt, en sennilega nokkurt
annað læknafélag mun hafa gert.
Við í stjórn L. R. höfum
velt þessu fyrir okkur í undir
tvö ár, höfum talað við nokkra
menn um málið, kynt okkur ým-
islegt erlent, er ])að snertir o. s.
frv. En vitanlega er þetta sem ég
hér hefi framsett þar fyrir ekki
fullhugsað kerfi, en þess vegna
vildi eg koma fram með það nú,
ef ske kynni að menn eitthvað
vildu ræða þetta mál. — Við
höfðum t. d. upphaflega hugsað
okkur, að L. R. yfirtæki alveg S.
R. og færði síðan kerfið út eftir
þeim línum, sem seinna virtust
heppilegar. Þetta gæti að ýmsu
leyti verið æskilegt: Læknarnir
yrðu gerðir fjárhagslega interess-
eraðir í að fólk veiktist yfirleitt
sem minst, að farsóttir næöu sem
minstri útbreiðslu, að veikir menn
læknuðust sem fyrst og sem best,
yfirleitt að heilsa manna væri
vernduð sem best. Það yrði með
ðrum orðum, að nokkru leyti „kín-
verska kerfið“ svokallaða: Lækn-
arnir hefðu sem mest upp úr því,
að fólkið væri sem heilbrigðast.
En á þessu eru ýms teknisk
vandkvæði, eða gætu orðið, þó vit-
anlega mætti talfæra það síðar
meir við S. R. Þess vegna hefi