Læknablaðið - 01.06.1950, Blaðsíða 13

LÆKNABLAÐIÐ
41
byrjar venjulega ekki fyrr en
um kynþroskaskeiöið. Venju-
lega heyrast systolisk óhljóð,
og oft er fremissement yfir bas-
is. Differential-diagnosis er hér
ekki örugg nema gjörð sé cath-
eterisatio cordis eða angio-
cardiografi.
Almennt má segja, að meö-
fæddir hjartasjúkdómar gjöri
vart við sig á langtum yngra
aldri en cor pulmonale gerir. í
þeim fáu tilfellum, sem aö-
greining er erfið, eru á annan
bóginn sjúklingar með með-
fædda hjartasjúkdóma, sem
verða cyanotiskir um ferming-
araldur, og með lítilfjörleg ó-
hljóð við hjarta-hlustun, og
svo á hinn bóginn ungir sjúkl-
ingar með hypertension í
lungnahringrásinni, og þar af
leiðandi hypertrofi á hægri
hjartahelming. í einstaka til-
fellum er röntgenologiskt ekki
hægt að þekkja í sundur hjarta
breytingar við cor pulmonale
chronicum og meðfædda
hjartasjúkdóma, og verður þá
að framkvæma catheterisatio
eða angiocardiografi til þess að
komast að réttri sjúkdóms-
greiningu.
Gangur sjúkdóms og horfur.
Eins og áður er getið, standa
lungnaeinkenni sjúklinga með
lungnasjúkdóma mörg ár, áð-
ur en einkenni um hjartaveikl-
un sýna sig. Hinn klassiski
hægri hjarta-insufficiens kem-
ur skyndilega með mikilli dys-
pnoe,aukinni cyanosis og þrýst-
ingi í præcordium, sem veldur
því, að sjúkdómsmyndin er oft-
ast ranglega skýrð sem coron-
arthrombosis. Köst þessi hafa
fengið nafnið „angina hyper-
cyanotica'. Hin mikla cyanosis,
svokölluð „svört cyanosis“,
bjúgur á höfði og hálsi, ein-
kenni um lungnaþembu og
aðrar lungnabreytingar, er allt
vísbending um cor pulmonale,.
í þeim tilfellum af cor pulmon-
ale með hjarta-insufficiens,
þar sem cynosis er ekki sérlega
áberandi, eru lungnabreyting-
arnar aðallega fólgnar 1 em-
fysem, en lítið um lungna-fibr-
osis. Línurit af hjarta er mjög
mikilsvirði til sjúkdómsgrein-
ingarinnar.
Insufficiens á hægri hjarta-
helming kemur oft eftir að
lungna-einkennin versna
skyndilega t. d. við bronchitis
eða pneumoni. Sjúklingur er
mjög lélegur með geysilega
öndunarerfiðleika, þrýstings-
verki í brjóstinu, stundum í
præcordium, stundum í epi-
gastrium. Sjúklingur er oft
svarblár í andliti, hinn svokall-
aði „svarti hj artasj úkl ingur“.
Hann finnur ekki hvíld, hvorki
liggjandi né sitjandi., Bjúgur á
fótum kemur fljótlega eftir að
sjúklingi hefir versnað svo
skyndilega, en bjúgur við in-
sufficiens á hægra hjartahelm-
ing er sjaldan jafnmikill né út-