Læknablaðið - 01.02.1968, Blaðsíða 26

4
LÆKNABLAÐIÐ
Ólafur var sjálfkjörinn forystumaður í samtökum lækna,
bæði innan héraðs og utan, ekki vegna þess, að hann sæktist eft-
ir vegtyllum, heldur vegna þess, að læknar trúðu honum fyrir
málum sínum öðrum fremur. Hann var ávallt fulltrúi svæða-
félags síns á aðalfundum Læknafélags Islands og sat í stjórn
þess félags um árabil, og enda þótt hann byggi þá einn stjórn-
armanna utan Reykjavíkur, mæddu stjórnarstörfin ekki minna
á honum en öðrum stjórnarmönnum.
Læknar minnast Ólafs vafalaust bezt frá aðalfundum L. 1. og
læknaþingum, því að hann var öruggur fundamaður, góður og
rökfastur ræðumaður og hafði manna bezt vald á íslenzku máli.
Ég kynntist Ólafi Björnssyni fyrst fyrir rúmum 20 árum í
háskóla, en veruleg og persónuleg urðu þau kynni fyrst löngu
síðar, í sambandi við samskipti læknasamtakanna og almanna-
trygginganna, því að Ólafur sat jafnan í samninganefndum fyrir
hönd héraðslækna. Hann var þar vissulega fastur fyrir og vildi
hlut lækna sem beztan, en meðíædd og áunnin sanngirni olli því,
að hann leit hvert mál frá öllum hliðum, og hann leit ekki á trygg-
ingakerfið sem stofnun setta til höfuðs læknastéttinni, heldur
sem tæki, er gat gert læknum kleift að lækna alla, ríka og fátæka.
Héraðslæknir nútímans hefur margar skyldur og ólíkar.
Engir læknar aðrir hafa jafn-fjölbreyttan starfsvettvang, og það
reynist mörgum erfitt að leysa þetta starf vel af hendi, og ungir
læknar telja það ekki eftirsóknarvert í dag. Það er skoðun þeirra,
sem gleggst þekkja, að Ólafi Björnssyni hafi betur tekizt að levsa
af hendi héraðslæknisstarfið en flestum öðrum, því að honum
tókst að sameina það þrennt að vera óaðfinnanlegur embættis-
maður, frábær heimilislæknir og félagslegur ráðgjafi sjúklinga
sinna og ráðunautur sveitarstjórna í heilbrigðismálum.
Flestum virðist það, sem hér hefur verið talið, nægilegt starf
einum manni, svo að önnur áhugamál yrðu afgangs, en eins og
fyrr var getið, hafði Ólafur sýnilega hneigð til rannsóknarstarfa
og sjálfstæðra athugana. Hann lét mjög til sín taka skipulags-
mál heilbrigðismála, bæði sjúkrahúsmál og fyrirkomulag læknis-
hjálpar. En þær rannsóknir, sem tímafrekastar munu hafa orðið,
voru athuganir hans á atvinnusjúkdómi íslenzkra bænda, heymæð-
inni. Mjög snemma í starfi sínu mun Ólafur hafa farið að skrá
og athuga þessa sjúklinga sérstaklega og hafði viðað að sér miklu
efni á þessu sviði, enda þótt tími entist ekki til að birta neitt þar
að lútandi.
Stjórnendur heilbrigðismála báru mikið traust til Ólafs. enda