Læknablaðið - 15.02.1987, Qupperneq 18

48
LÆKNABLAÐIÐ
Tafla III. Ryan-flok/cun slegiltakttruflana fyrir og á
dísópýramíðmeðferð.
Númer sjúklings Fyrir meðferð Á meðferð
í i i
2 i 0
3 iv„ IV*
4 ivB iv*
5 IVB IVB
6 IVB IV,
7 IV. IV*
8 IVB IV*
9 I I
10 IVA IV,
Ryan flokkun (24):
0: Ekkert aukaslag frá sleglum.
I: Einstaka aukaslög frá sleglum.
II: ^30 slegilaukaslög/klst, en ekki flókin eða marghátta.
III: Marghátta aukaslög (Multifocal) frá sleglum.
IVA: Tvö samhliða aukaslög frá sleglum (hraðis: 120/mín)
(Couplets).
IVB: ^Þrjú samliða aukaslög frá sleglum (hraði^ 120/mín)
(VT).
tóku lyfið. Þrír af tíu fengu vægar
aðlögunartruflanir frá augum, sem einnig fóru
minnkandi. Einn sjúklingur fékk þvagteppu á
sjöunda degi meðferðar, en hann hafði þekkta
blöðruhálskirtilsstækkun.
EFNISSKIL
Engum dylst lengur, að tilvist flókinna og
margháttaðra slegiltakttruflana, sérstaklega VT,
hefur mikið forspárgildi fyrir lífslíkur sjúklinga
með HCM (4, 5, 6).
Með því að stöðva þær að mestu, virðist vera
hægt að auka lífslíkur þessa sjúklingahóps (15).
Samkvæmt þessari rannsókn hefur
dísópýramíðmeðferð um munn, veruleg áhrif á
slegiltakttruflanir hjá sjúklingum með HCM.
Hún dregur úr heildartíðni þeirra um 60%
(p<0,01), auk þess sem hún stöðvar VT í fjórum
af sex sjúklingum (66%) og minnkar heildartíðni
VT um tæp 80%, (p<0,05).
Einnig fækkar mjög öðrum flóknum og
margháttuðum slegiltakttruflunum, m.a. tveim
samhliða aukaslögum frá sleglum, þó án þess að
tölfræðilega marktækt sé, (p>0,05).
Ekki liggja neinar rannsóknir fyrir um það, hve
mikið gildi það hefur fyrir langtímahorfur
sjúklinga með HCM, að fækka einungis
aukaslögum frá sleglum. Þó virðast mjög tíðar
slegiltakttruflanir vera sjálfstæður áhættuþáttur
hjá þessum hópi sjúklinga (5), og því nokkrar
líkur á, að fækkun þeirra sé til góðs.
Það er þó meira um vert, að dísópýramíð virðist
hafa umtalsverð áhrif á VT, sem er sá
áhættuþáttur HCM sjúklinga, sem hefur hvað
mest forspárgildi um dánartíðni, ekki síst
skyndidauða (4-6).
Þessi áhrif lyfsins gefa því tilefni til þess að ætla,
að notkun þess geti bætt langtímahorfur
sjúklinga með HCM og illkynja
slegiltakttruflanir.
Það veldur nokkrum vonbrigðum, að meðferðin
breytir ekki mikið eðli þeirra takttruflana sem
fyrir voru, þótt þeim fækki öllum.
Þannig hafa sex af sjö sjúklingum áfram flóknar
og margháttaðar slegiltakttruflanir, sem þeir
höfðu fyrir meðferð. Allir, sem losnuðu við VT,
höfðu áfram marghátta aukaslög og nokkur
samhliða aukaslög frá sleglum, en sú samsetning
hefur sýnt sig í sumum rannsóknum (5), að vera
umtalsverður áhættuþáttur, þótt öllum beri ekki
saman um það (6).
Rannsóknin leiðir hvorki í ljós, að dísópýramíð
breyti lífslíkum sjúklinga með HCM né hvort
lyfið sé eins gott, betra eða verra en amíódarón
við meðferð á hjartsláttartruflunum hjá
sjúklingum með HCM. Mun stærri sjúklingahóp
þarf til að sýna fram á þetta. Dísópýramíð hefur
ýmis heppileg áhrif á blóðrásina hjá sjúklingum
með HCM (22) og er því líklegast heppilegt lyf til
notkunar hjá sjúklingum sem ekki geta notað
amíódarón.
ÞAKKARORÐ
Við viljum þakka deildarmeinatæknum
hjartadeildar Landspítalans, riturum
lyflækningadeildar Landspítalans, Guðmundi
Þorgeirssyni og Kristjáni Eyjólfssyni
hjartasérfræðingum fyrir veitta aðstoð við
framkvæmd rannsóknarinnar. Einnig þökkum
við Þórði Harðarsyni prófessor fyrir leiðsögn við
úrvinnslu gagna og ábendingar hans við gerð
greinarinnar.
SUMMARY
Oral disopyramid reduces ventricular arrhythmias in
patients with hypertrophic cardiomyopathy (HCM):
Amiodarone has been shown to reduce the incidence of