Ný dagsbrún - 30.03.1969, Blaðsíða 3

3
30. marz
NÝ DAGSBRÚN
ÁFANGAR
Tilvitnanir í orð ráðamanna
í sögu þjóðanna eru rökleysur og þversagnir gerðar
að náttúrulögmáli, sem fólkið á að beygja sig undir
og telja sjálfsagða hluti. Þeir sem fjármagnið hafa
gefa út öll stærstu blöðin og ráða þarafleiðandi hug-
arfari almennings. Er þar hugsað um eigin hag og
allt annað látið sitja á hakanum, jafnvel fótum troð-
ið. í þjóðfélagi sem slík rakaleysi drottnar er eðlilegt
að margt verði óheilbrigt í þjóðfélagsþróuninni.
Mörgu því sem haldið er fram af ráðamönnum þjóð-
félagsins má líkja við þær gátur sem ganga milli
Menntaskólanema og hljóðar ein þeirra svona: hvað
er það sem er rautt, vex á trjánum og segir: „Víví“?
Svar: vitskert epli.
Vera okkar í Nató og rökin fyrir hernámi íslands
eiga ekki við neitt að styðjast í sögu okkar og þjóðar-
vitund. Þótt við leitum raka finnum við þau ekki og
alltaf er komið að rökleysum hjá forsvarsmönnum
hernámsins.
1. desember 1918 endur-
heimti ísland sjálfstæði sitt.
Danmörk viðurkenndi ísland
sem fullvalda ríki. í stjórnar
skrána var sett hlutleysis-
ákvæði og segir þar að „ís-
land iýsi yfir hlutleysi sínu
og að það hafi engan gunn-
fána.“
í maí 1940 mótmælti ríkis-
stjórn íslands hlutleysisbroti
því, er brezkur her kom til ís-
lands og hertók það. Þá sagði
I tilkynningu rikisstjórnarinn
ar að: hlutleysi íslands væri
freklega brotið og sjálfstæðið
skert.“
Um þær mundir er talað
um að sjálfstæðið sé skert
vegna þess að erlendur her
setjist að í landinu. Ennfrem
ur segir í herverndarsamn-
ingnum frá 1941 að: „strax og
núverandi hættuástand í
milliríkjaviðskiptum er lokið
Drífa Viðar.
skuli allur slíkur herafli og
sjóher látinn hverfa á brott
þaðan (þ. e. af íslandi D.V.),
svo að íslenzka þjóðin og rík-
isstjóm hennar ráði algerlega
yfir sinu eigin landi.“
Við munum fyrstu viðbrögð
Ólafs Thors við landsafsal-
inu, þegar Bandaríkin báðu
um herstöðvar hér til 99 ára.
Hann sagði í þingræðu 1946:
„í fyrra báðu Bandaríkin okk
ur um Hvalfjörð, Skerjafjörð
og Keflavik; þau fóru fram á
langan leigumála, kannski
hundrað ár, vegna þess að
þau ætluðu að leggja í mik-
inn kostnað. Þama áttu að
vera voldugar herstöðvar. Við
áttum þarna engu að ráða.
Við áttum ekki svo mikið sem
að fá vitneskju um hvað þar
gerðist. Þannig báðu Banda-
rikin okkur um land af okkar
landi til þess að gera það að
landi af sínu landi. Og marg-
ir óttuðust að síðan ætti að
stjórna okkar gamla landi frá
þeirra nýja landi. Gegn þessu
reis íslenzka þjóðin.“
Bjami Benediktsson segir
fréttamönnum 18. marz 1949:
„Engar herstöðvar á friðar-
tímum."
En tökum svo orðalag
Morgunblaðsins árið 1960 við
hlutleysiskröfu hernámsand-
stæðinga. Þá segir þar: „að
herstöðvaandstæðingar hefji
upp væl um hlutleysisstefnu
sem fyrir löngu er gatslitin og
allir viti bomir menn hafa
fyrir löngu kastað í glatkist-
una.“
Nú heitir tal um hlutleysi
væl og glatkistan hefur tekið
við hinni yfirlýstu viðurkenn
ingu á fullveldi íslands. Sjálf-
stæðið er þá um leið glatkistu
flik. Og hvað um baráttuna
á öldinni sem leið, er hún orð
in að engu fyrst við afsöluð-
um okkur landsréttindum til
Norðmanna árið 1262?
Enn eru fleiri rökleysur,
eða röksemdir ef við viljum
svo vera láta af þvi að það er
sjálfur forsætisráðherrann,
sem í hlut á í næstu tilvitn-
Áróiur fjölmiðlunartækja
Ekki veit ég, hvort allir gera
sér ljóst, að fjölmiðlunartæk-
in, sjónvarp, útvarp, dagblöð
— eru langsterkasti faktor-
inn í að búa til skoðanir fólks,
skapa pólitísk viðhorf þess.
En þannig er því varið.
Það er ekki tilviljun ein, að
hugsjónastefna sósíalismans
á fjarska litlu fylgi að fagna
í U.S.A. — né er það heldur
svo, að fólkið þar sé öðru vísi
gert að eðlisfari en annars
staðar í heiminum. Nei. En
svo að segja öll áðurnefnd
fjölmiðlunartæki eru þar í
höndum harðsvíraðra kapí-
talista, sem ekkert óttast
fremur en sósíalismann. Þeir
vita að sósíalisminn einn með
jafnréttis- og bræðralagshug-
sjón sinni getur útrýmt að-
stöðunni til hins gerspillta ó-
hófslífs auðstéttanna. Og
auðstéttirnar, ráðamenn
þeirra, vita líka, að með nægi
lega miklum áróðri, þ. e. séu
nægilega margir milljarðar
dollara lagðir í áróðursvél
kapítalismans, þá er hægt að
halda sósíalismanum niðri a.
m. k. eitthvað fyrst um sinn.
Hér á íslandi búum við ekki
við eins rnikinn yfirgnæfandi
kapltaliskan áróður og al-
menningur í Bandaríkjunum.
Samt sem áður allt of mikinn
og vaxandi. Það er beinlínis
hlægilega fráleitt að tala um
hlutlausan fréttaflutning
sjónvarps og útvarps hér á
larr’ Væri svo, ætti frétta-
efni að koma í jafnmiklu
magni frá fréttastofnunum
sósíalskra rikja sem kapítal-
ískra. Allir vita, hve óralangt
er frá því. Er gott dæmi um
það fréttaflutningur frá Viet
Nam, þar sem hellt er yfir
okkur svo að segja eingöngu
áróðursfréttum frá innrásar-
ríkinu, Bandaríkjunum, og
morðsveitum þess.
En þvi miður er allt of sjald
an bent á hinn ísmeygilega,
sívaxandi og ófyrirgefanlega
áróður f j ölmiðlunartæk j -
anna.
Frá hinum svokallaða full-
trúa Alþýðubandalagsins í
útvarpsráði sjást hvorki né
heyrast mótmæli né athuga-
semdir við hlutleysisbrotun-
um — því miður. Og einmitt
vegna þess er afar áríðandi,
að almenningur og ekki sízt
róttækt fólk geri sér ljóst,
hvernig ástandið raunveru-
lega er — hvemig hinn
ísmeygilegi en þungi áróður
kapítalismans hlýtur að hafa
óheillavænleg áhrif á eðlilega
skoðanamyndun fólksins í
landinu.
F. S.
unum. Á 15 ára afmæli NATÓ
kemur hann með sinar rök-
semdir fyrir hernáminu.
Hann segist ætla okkur „á-
framhaldandi setu í NATÓ
með vestrænum vinum okkar
til þess að árás á Bandaríkin
muni mistakast.“ Okkur
skilst að árásin lendi þá á
okkur.
Ennfremur segir í Morgun-
blaðinu á téðu afmæli: „Ó-
friður í Norðurhöfum yrði
engum hættulegri en ísland-
ingum.“
Okkur er þá spurn hvers-
vegna hann kjósi þessa hættu
yfir sig og þjóðina. Ekki dett-
ur okkur í hug, að þetta sé
Framhald á bls. 3.
Ályktun um
verkalýðsmál
Samþykkt á Framhaldsþingi Æ.F. 28. febr.—
2. marz 1969.
í HEILAN áratug hefur alþýðustéttin á íslandi staðið
andspænis afturhaldssamara og ofbeldissinnaðra ríkis-
valdi en lengst af áður. Lögbundnar kjaraskerðingar
eru orðnar árvissar, og svonefndir „varnarsigrar“ verka-
lýðshreyfingarnnar hafa fylgt í kjölfarið, eins og nótt
fylgir degi. Meginorka forystunnar hefur farið í að
sannfæra fólkið í landinu um hversu stórfelldan snilld-
arsigur þeir hafi unnið miðað við ástand i efnahagsmál-
um, og sætta það við kjör sín. Við slíkar aðstæður sem
þessar hefði mátt ætla, að hinn róttækari hluti verka-
lýðshreyfingarinnar yrði samheldnari og styrktist til
stórra átaka, sem j afnvel gætu orðið upphafið að raun-
verulegum og virkum áhrifum alþýðunnar á stjórn
landsins.
Raunin hefur þó orðið sú, að forystan hefur gjörsam-
lega fallið fyrir hinni sterku áróðursvél íhaldsins í land-
inu og prédikar nú bæði ljóst og leynt friðsamlegar að-
gerðir, hógværð í kröfum og þingræðislega baráttu og
leggur í þessu orð sömu merkingu og stjórnarherrar
landsins.
Mjög Ijóst kom þessi stefna fram i marz-verkfallinu
á síðasta ári. 18 menn, sem sumir hverjir höfðu lagzt
gegn því, að félög þeirra tækju beinan þátt í baráttunni,
voru lokaðir inni í Alþingishúsi í friðsamlegum viðræð-
um við atvinnurekendur og fulltrúa þeirra í ríkisstjórn.
Fulltrúa, sem skömmu áður höfðu beitt valdi til að ræna
launafólk sjálfsögðum réttindum þess. Á meðan bærði
hvergi á valdi fjöldans. Félögin boðuðu ekki einu sinni
til fundar fyrr en lagaleg nauðsyn var, og þá til þess að
knýja í gegn stórfelldustu kjaraskerðingu, sem samið
hefur verið um. 35.000 manna samtök alþýðunnar voru
smækkuð niður 118 manna hóp, til þess að enginn þyrfti
að óttast „ólýðræðislegar aðgerðir". Þessi þróun hefur
síðan aukizt af mögnuðum krafti. Skilorðslaust sam-
þykki verkalýðsforystunnar við hinum hræsnisfullu
vinnubrögðum ríkisstjómarinnar í sambandi við at-
vinnuleysið, sem nú hefur á sér svip fullmótaðrar efna-
hagskreppu, er svo lokasetningin i þróunarsögu sið-
ustu ára. Verkalýðshreyfingin virðist nú innlimuð í
valdakerfi þjóðfélagsins og foringjarnir eru gegnum
endalaus fánýt nefndarstörf orðnir embættismenn rík-
isvaldsins. Hér verður að spyrna fótum við. Það hlýt-
ur að verða eitt megin hlutverk allra sósíalista, innan
verkalýðshreyfingarinnar og utan, að vekja fjöldann
til vitundar um afl sitt og mátt, og skapa með því grund
völl undir annars konar verkalýðsbaráttu en fánýta
varnarsigra sem unnir eru á skefjalausum flótta frá
takmarkinu, mannsæmandi lífskjörum.
Þessi vakning verður að gerast, ef ekki með, þá án
vilja verkalýðsforystunnar.
i
0