Nýtt Helgafell - 01.10.1959, Síða 33

HERTOGAYNJAN AF MALFI
103
þegar hann væri að tala uni andleg efni, nema
hann væri af róttæka, uppveðraða skólanum
í gagnrýni? Hann var ekki í skapi til þess
enn að hefja umræður á þeim grundvelli af
svo hæpnu tilefni, en lét sér nægja þá athuga-
semd, að Ameríka gæti að minnsta kosti stað-
ið undir fleiri róttækum gagnrýnendum.
Þannig vildi John Powell Cooper búa unn-
ustu sína, Helen Sturtevant, undir þá revnslu,
sem hann ætlaðist til, að hún hlyti í leikhús-
inu, en hún fór á mis við, eins og fyrr segir.
Að því leyti var tilsögn hans unnin fyrir gýg,
en hins vegar stuðlaði hún vafalaust að því
að setja deginum fræðileg takmörk: hann var
í raun og veru þegar lielgaður tilfinningalíf-
inu, og þessar viðræður, sem hófust svo ofar-
lega á vitsmunasviðinu, voru engan veginn
til lykta leiddar, heldur átti fyrir þeim að
liggja, eins og verða vill, að drabbast niður í
tilfinningamál, svo að notað sé orðalag John
Powells sjálfs úr öðru sambandi. Samt var
enn morgunn; Helen hafði að vanda komið
með egg og flesk og New York Times löngu
fyrir hádegi heim til John Powells í Mac-
dougal alley.
Maedougal alley. Undarlegt má vera, ef
þetta hljómfagra, rúmgóða nafn, sem lætur
að vísu í óvaldra evrum eins og hinzta sjálf-
helda írskra drvkkjumanna, vekur ekki enn
í hjörtum listhneigðra unglinga svipaðan
fögnuð og kviknaði í brjósti John Powells, um
leið og hann nppgötvaði þennan fornlega af-
kima einn mildan, brúnan októberdag.
Því að Macdougal alley var arftekið heim-
kynni listhneigðra ungra manna á öllum aldri.
Listamenn sneiddu aftur á móti heldur hjá
staðnum; þeir voru eins og endranær á
óskammfeilnum flótta undan listhneigðu
fólki upp og niður Manhattan austanverðan.
Hins vegar þekkti John Powell sig hér óðara
af ýmsum þjóðsögum um skáld og listamenn.
Það stóð allt heima og hjálpaðist að til að
gera staðinn sem vistlegastan í augum hans:
rauðir, gneypir, tildurslegir kumbaldar með
brúðuhússforskyggnum og skrumskældu rimla-
verki, örtröð fyrir hverjum dyrum, brotnir
stöplar, kennimerki fátækra en framgjarnra
listamanna, injólkurflaskan, í gluggum, bar-
Ijós við hvern kjallara, gangstcttin svo hryggj-
ótt., að það var engu líkara en gatan hefði
skroppið saman. Hér hafði borgaraleg dýrð
greinilega vikið fyrir hispurlausum þægindum
listamannalífsins. J^oks var fólkið sjálft með
ljúflegum æskubrag og klæddist ekki einkenn-
isbúningi nokkurrar stéttar, heldur ýmis konar
tækifærisbúningi eða óvæntum litklæðum, ef
frá voru skildir nokkrir auðkennilegir há-
skólapiltar í vandlega böggluðum flannels-
fötum eins og tízkan bauð þeim þá. Sama
kvöld fékk Jolm Powell íliúð í Macdougal
alley 3.
John Powell, eins og hann var jafnan kall-
aður, cnda þótt Coopersnafnið tengdi hann
við einhverja nafntoguðustu ætt Bandaríkj-
anna, var nýútskrifaður úr Yale háskóla og'
vann kauplaust að kalla á gamalli lögfræði-
skrifstofu niðri á Williams eða Nassau street,
en orti kvæði og skrifaði sögur í frístundum
sínum. Vafalítið hefir hann farið levnt, með
þá iðju í hópi félaga sinna á skrifstofunni, en
hins vegar brugðust honum ekki þær vonir,
að skáldskapur væri í hávegum hafður á
Macdougal alley. Flestir íbúanna reyndust
vera ungt fólk með litlar tekjur, en ótrúlega
margbreyttar framtíðarhorfur. Mest bar á
sérstæðri og einkar viðkunnanlegri inannteg-
und, sem í daglegu tali er auðkennd þannig,
að lnin „festi sig ekki við neitt.“ Mikið bar
vitaskuld á þrautseigu skólafólki, ódýrum fyr-
irsætum, næturþjónum og köllurum. Lang-
flestir stunduðu atvinnu í smáum stíl, þó að
einhverjir hefðu gefið sig á vald því tvísýna
veðspili, sem kallast „að lifa á peningum að
heiman.“ John Powell þótti nóg um, hve þetta
fólk var greiðasamt og óforsjált, því að hann
var að eðlisfari aðsjáll maður og gætinn. Að
sumu leyti gerði nærsýni hans þessa eigin-
leika óþarflega áberandi. En á hinn bóginn
var hann slysinn og átti til að hlaupa á sig,
eins og títt er um nærsýnt fólk: velta stól-
um, steypa niður drykk, yfirborga þjónum
af óþolinmæði, reiðast í einrúmi, troða pen-
ingum upp á vinsamlega ókunnuga menn í
þeirri trú, að þeir væru að betla. Móðir hans