Boðsrit til Íslendinga - 01.06.1884, Qupperneq 6

6
beztar ritgjörbirnar. Hitt var engu síBur víst, a& margir studdu
liann, ekki sízt meBnefndarmenn hans. Aframhald þeirra var
eins og fyrr segir, Andvari, og hefir um hann verib taiab. Ný
fjelagsrit hafa veriB hiB einasta tímarit, sem »statt og stöbugt
hafi haldiö fram þjd&rjettindum vorum og |)jóí)frelsi, sjálfsforræbi,
innlendri stjóm og ábyrgb hennar fyrir alþingi" (Jön Sig. í
Andvara III, 19). þaö er og |>etta allt, sem vjer viljum »statt
og stööugt" reyna til |)ess aí> gera, í stuttu og skjótu máli, meB
hinu nýja tímariti voru, og vjer vonum, aö oss takist aí) vinna
a& því meb gáöra manna tilstyrk, þannig ab rit vort þurfi ekki
alveg aí) skammast sín fyrir ab vera framhald af Nýjum fje-
lagsritum og fyrstu árum Andvara, því af) jafnast vib þau (Ný
fjel.) megum vjer ekki vonast eptir ab geta. ViB Jón SigurBsson
jafnast ekki liver meBalmaBurinn, hans lærdám, ritlipurB, elju
og andlega skarpsýni.
En einu getum vjer lofaB löndum vorum, og þaB er aB vera
frjálslyndir í orBum vorum og öllum hugsunum, í öllum þjáö-
legum málum. En meB frjálslyndi meinum vjer ekki annaB en
viljann til þess, aB ver&a þjáBstjárninni, myndugleika |)jóBarinnar,
aB li&i, vinna fyrir því aB þjóBin ver&i sjálfstœB, kunni a&
mota sjálfstœBi sína og fara meB hana skynsamlega og sjer til
hags, eptir því sem tímarnir breytast, og eptir því sem fram-
farirnar í heiminum verBa, og eru a& verBa. Framfarirnar koma
allri þjó&inni til gagns og gá&a, jafnt þeim, sem œskja þeirra
og hinum, sem í máti þeim brjátast, og þær koma þrátt fyrir
alla mátspyrnu; þeim mætti líkja vi& árstrauminn, sem leitar
frá fjöllum og firninrium til sjávar, stanslaust, þrátt fyrir allar
hinriranir, sem á vegi verBa; og þa& eru þær, sein öll viBleitni
apturhaldsnianna leitast vi&, aB vcra. þeir liata framrásina,
viBurkenna eigi vöxt þjó&arinnar. þjá&in er eins og œskumaB-
urinn. Henni fer fram, hún riafnar og vex. AB vísu má hindra
þenna vöxt og seinka honum ; þaB má og gera viB œskumauninn;
en þó er sá munurinn, ab úr honum má draga allan |)rótt og
þrek, deyba harin, en |)jáBin lifir stöbugt; þess vegna getur hdn
ná& sjer aptur, þótt um stund hafi veriB úr henni sogiB bláB og
mergur. Fyrir því verBur allt strit apturhaldsmannanna fyrr
e&a sí&ar a& hja&na ni&ur, og koma í koll — sjálfum þeim.