Morgunblaðið - 22.12.2011, Qupperneq 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 22. DESEMBER 2011
✝ Haukur HeiðarÞorsteinsson
fæddist 8. ágúst
1986. Hann lést á
heimili foreldra
sinna 13. desember
2011.
Foreldrar hans
eru Auður Hauks-
dóttir leikskóla-
kennari og Þor-
steinn
Guðmundsson flug-
stjóri. Bræður hans eru Reynir
Óli Þorsteinsson og Trausti Þor-
steinsson. Eftirlifandi afi og
amma; Guðmundur Sigurðsson,
fv. skólastjóri í Borgarnesi, og
Hildur Þorsteinsdóttir, fv. kenn-
ari í Borgarnesi. Látnir for-
eldrar móður voru; Haukur
Gunnlaugsson lögregluþjónn og
Ragnheiður Bjarnadóttir verka-
kona.
Haukur Heiðar bjó í foreldra-
húsum á Álfhólsveginum í Kópa-
vogi þar til fyrir ári en þá flutti
hann að Lindargötu 6. Haustið
2008 útskrifaðist
hann frá Kvik-
myndaskóla Íslands
og vann lítillega við
það og þá sér-
staklega í stutt-
mynda- og þátta-
gerð með félögum
sínum. Eitt ár starf-
aði hann sem leið-
beinandi við leik-
skólann
Fögrubrekku.
Meirapróf og rútupróf tók hann
snemma 2009 til að auka at-
vinnumöguleika sína og stund-
aði ýmsa vinnu á sumrin því
tengda. Síðastliðið sumar starf-
aði hann í Osló við akstur. Þó
var einn starfsvettvangur sem
átti mjög vel við Hauk en hann
starfaði tvö kvöld í viku við fé-
lagsmiðstöð Kópavogsskóla síð-
astliðna þrjá vetur.
Útför Hauks Heiðars fer fram
frá Hjallakirkju í dag, 22. des-
ember 2011, og hefst athöfnin
kl. 13.
Þrjú orð, „Haukur er dáinn“,
fylltu húsið af tárum sem var
ekki nóg því sorgin var svo mikil.
Barnabörn eiga ekki að fara á
undan afa og ömmu. Við munum
hann sem glaðan dreng með fal-
legt rautt hár og var hann allt of
sjaldan í umsjá afa og ömmu.
Hann átti auðvelt með að
skemmta öðrum og þá miðpunkt-
ur gleðinnar í hópi vina og frænd-
systkina. Hann fann sér rétta
lífsbraut þegar hann lærði kvik-
myndagerð og lokaverkefnið
hans þar sýndi ótvíræða hæfi-
leika.
Þá skall yfir kreppa svo lítið
var um vinnu á því sviði sem öðr-
um og var það mikið áfall að fá
ekki tækifæri til að nýta hæfi-
leika sína við það sem hann kunni
best. Hann reyndi ýmislegt, svo
sem starf í leikskóla, akstur rútu-
bíla, vinnu með unglingum og
fleira. Allt sem hann gerði gerði
hann vel. Það er vitað að sjúk-
dómurinn örvænting og kvíði er
slæmur en við áttuðum okkur
ekki á að hann gæti verið ban-
vænn. Haukur minn, við vonum
að þinn sársauki sé yfirstaðinn
núna og góður guð varðveiti þig
og hjálpi fjölskyldu þinni að tak-
ast á við sorgina. Við geymum
mynd þína í huga okkar og hún
er falleg.
Hildur amma og
Guðmundur afi.
Það er með miklum trega og
sorg sem ég kveð yndislegan
systurson minn, Hauk Heiðar.
Það er svo ótímabært og ósann-
gjarnt. Það er erfitt að trúa því
að eiga aldrei eftir að hlæja með
honum eða faðma hann aftur, sjá
hann í hópnum með bræðrum
sínum og stelpunum mínum. Þau
voru öll svo miklir félagar og
mikill samgangur hjá okkur öll-
um, sérstaklega þegar börn okk-
ar systra voru lítil. Minningarnar
streyma fram, þær eru svo marg-
ar og ljúfar sem ég er svo þakklát
fyrir eiga. Ég sé hann svo ljóslif-
andi fyrir mér, lítinn ljóshærðan
strák með úlpuna á öxlunum að
koma heim með mömmu sinni.
Haukur var blíður og viðkvæmur
strákur, ég man þegar hann
missti fyrstu tönnina þá varð
honum svo um að hann varð að
leggja sig. Ef hann datt og fékk
skrámu eða kúlu þá horfði hann á
mann svo einlægur og spurði:
„Er þetta hættulegt?“ Haukur
var hávaxinn myndarlegur ungur
maður sem laðaði að sér fólk.
Hann hafði einstaka frásagnar-
hæfileika og átti auðvelt með að
fá fólk til að hlæja. Fátt var
skemmtilegra en að sitja með
honum og hlusta á hann segja
frá. Það var aldrei fíflagangur
eða læti í kringum Hauk, hann
var alltaf jafn rólegur og yfirveg-
aður sama hvað við hin göntuð-
umst.
Haukur lærði kvikmyndagerð
og eftir hann liggja nokkrar
virkilega góðar stuttmyndir sem
lýsa honum svo vel. Það er mikill
missir að þessum ljúfa yndislega
dreng.
Við kveðjum elsku Hauk okk-
ar með harm í hjarta, minning
hans lifir og styrkir okkur á þess-
ari erfiðu stund.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn faðir lífsins ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert mín lífsins rós
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Elsku Auður, Steini, Reynir
Óli og Trausti, við sendum ykkur
okkar dýpstu samúðarkveðjur,
hugur okkar og bænir eru hjá
ykkur, megi Guð vera með ykkur
og styrkja í þessari miklu sorg.
Hjartans kveðja,
Þóra og Þorsteinn.
Við systurnar sitjum hér sam-
an og reynum að finna einhver
orð til að kveðja Hauk Heiðar
frænda okkar. Þetta er bara eitt-
hvað svo óraunverulegt og erfitt
að finna réttu orðin. Þú varst svo
skemmtilegur, góður og innilega
gaman að vera í kringum þig. Við
erum öll svo góðir vinir, við syst-
urnar og þið bræðurnir. En nú
situr eftir stórt skarð í hópnum
sem okkur finnst erfitt að þurfa
að horfast í augu við. Við minn-
umst þess hvað þú gast verið
ótrúlega hræddur við allt mögu-
legt þegar við vorum lítil. Fjóla
man svo vel eftir því þegar þið og
Reynir Óli voruð að horfa á ghost
busters, þú varst fljótur að láta
þig hverfa og kallaðir svo reglu-
lega niður tröppurnar hvort
þetta væri ekki að verða búið. Þú
varst svo fyndinn og alltaf jafn al-
varlegur og yfirvegaður þó svo
allir væru í hláturskasti í kring-
um þig. Það lýsir því svo vel þeg-
ar þú heilsaðir hundinum okkar:
„Blessaður Snúður, hvað segir
þú? Bara hress?“ enda vildi
hundurinn hvergi vera nema
uppí hjá þér þegar hann var í
pössun. Þú laðaðir alla að þér og
ekki spillti fyrir þetta þykka og
flotta rauða skegg þitt, við sjáum
þig fyrir okkur svo flottan með
ljósan koll og rautt skegg, lang-
flottastur.
Elsku Auður, Steini, Reynir
Óli og Trausti, við sendum ykkur
okkar dýpstu samúðarkveðjur,
hugur okkar er hjá ykkur á þess-
um erfiða tíma.
Þínar frænkur, Heiða, Linda,
Fjóla og Elísa.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Elísa Þorsteinsdóttir,
Fjóla Þorsteinsdóttir,
Ragnheiður
Þorsteinsdóttir,
Linda Mjöll
Þorsteinsdóttir.
Elsku Haukur minn. Það er
sárt að vita til þess að þú sért far-
inn frá okkur. Hrókur alls fagn-
aðar hvert sem þú fórst og alltaf
þegar ég hitti á þig fannst mér
gaman að spjalla við þig um dag-
inn og veginn. Ég mun sakna
þessara samtala okkar. Ég á
margar frábærar og fallegar
minningar um þig, Haukur, og
mun ég halda upp á þær um
ókomin ár.
Það situr alltaf í mér þegar að
ég hitti þig í teiti heima hjá Óðni,
það var frábært að vera með þér
þetta kvöld. Þar varstu að reyta
af þér brandarana, allir lágu í
hláturskrampa og þá sagði Óðinn
við mig: „Haukur er uppáhalds-
vinur bróður míns.“ Mér fannst
þetta frábær setning þar sem í
mínum augum varstu uppáhalds-
bróðir vinar míns, hans Reynis,
sem ég hef þekkt síðan við vorum
litlir guttar.
Gleymi því heldur aldrei þegar
ég rakst á þig á Hróarskelduhá-
tíðinni 2008 og þú ætlaðir að
tjalda þarna rétt hjá okkur Þóru
Björk. Þú sagðir mér frá því að
þú hefðir keypt tjaldið þitt af
mjög gruggugum götusölumanni
við lestarstöðina. Við vorum
þarna í 25 stiga hita að kafna, þú
byrjaðir að tjalda og ég kom og
ætlaði að hjálpa þér við að reisa
höllina sem þú keyptir af götu-
sölumanninum. Þú stóðst og
klóraðir þér í skegginu og sagðir
svo við mig: „Hvernig eigum við
að komast fyrir í þessu, tveir
stórir karlmenn með fullt af
dóti?“ Á pakkanum stóð að þetta
væri þriggja manna tjald en
þetta var flott tjald fyrir mögu-
lega hálfan mann. Þú brostir
samt og sagðir: „Æ, jæja. Ég er
allavega með flottustu geymsl-
una á svæðinu!“
Haukur, þú varst, ert og verð-
ur alltaf í mínum augum mikill
snillingur og frábær strákur með
frábæran húmor. Þú varst byrj-
aður að fikta við leiklist og mér
fannst alltaf frábært að sjá þig
leika, skemmtilegur og fyndinn.
Þú varst ekki lengur bara
uppáhaldsbróðir vinar míns,
heldur varstu mér kær og góður
vinur.
Haukur, þín mun ég sárt
sakna og vona að þú sért á fal-
legum og góðum stað núna þar
sem þér líður vel.
Þinn vinur,
Jón Snær.
Tregt er tungu að hræra sagði
höfðinginn forðum, heimsskáldið
sem einnig er staðarskáld Borg-
nesinga, er hann reyndi að koma
orðum að sonamissinum. Þannig
hefur verið komið undanfarið
fyrir fjölskyldunni sem missti svo
snögglega son og bróður, og
einnig fyrir okkur sem tengjumst
henni vinaböndum. Árum saman
höfum við hist til að gleðjast og
bera saman lífsbækurnar. Stund-
um hafa börnin okkar verið við-
stödd, stundum ekki. En alltaf
hafa þau verið til umræðu, mik-
ilvæg mælistika á lífið, eins og
því vindur fram, og jafnframt
holdtekning þess sem koma skal,
einnig eftir að við erum öll. Aldr-
ei hvarflar hugurinn lengi að
þeim óttalega möguleika að þau
kunni að hverfa af vettvangi á
undan okkur.
Engin orð ná utan um harm-
inn sem fylgir andláti Hauks
Heiðars, þessa góða og ljúflynda
drengs. En þeir sem við syrgjum
og tregum búa áfram innra með
okkur sem vísir til framtíðar og
þess sem mestu skiptir í lífinu.
Elsku Auður, Steini, Reynir Óli
og Trausti – hugur okkar er hjá
ykkur í missinum.
Ástráður og Anna,
Hans og Sveinbjörg,
Ólafur og Ingibjörg.
Elsku Haukur minn. Það er
erfitt að trúa því að þú sért far-
inn. Eftir öll þessi frábæru ár
sem við höfum átt saman verður
erfitt að horfast í augu við það að
fá aldrei aftur að sjá þig, halda
utan um þig eða njóta nærveru
þinnar. Frábærar minningar eru
það eina sem maður getur leitt
hugann að. Allt frá því við vorum
pínulitlir að leika saman körfu-
bolta heima í skoti fram til dags-
ins í dag eru ógleymanlegar
stundir sem við eyddum saman.
Það var alltaf svo þægilegt að
vera í kringum þig og einstaklega
skemmtilegt, það var alltaf svo
stutt í gleðina hjá þér og þú varst
alltaf til í allt.
Þú varst frábær í alla staði og
það voru forréttindi að fá að vera
vinur þinn öll þessi ár og mun ég
aldrei gleyma þér, kæri vinur.
Þinn vinur,
Sigurgísli Júlíusson.
Þegar ég frétti af því að þú
hefðir yfirgefið þennan heim
fann ég strax að tómarúm mikið
hafði myndast. Ég og þú eigum
okkur ekki mjög langa sögu en
ótrúlega góða og voru það ein-
stök forréttindi af minni hálfu að
fá að kynnast þér og eiga að sem
vin. Okkar fyrstu kynni áttu sér
stað í Digranesskóla þar sem þú
og vinur þinn, hann Hafþór, vor-
uð að leita ykkur að bassaleikara
fyrir hljómsveitina Borgfjarðar-
bandið. Á þessum tíma hafðir þú
fengið að gjöf glænýjan gítar sem
við félagarnir slefuðum yfir og
ekki leið á löngu þar til við urðum
að fá slíka græju í hendurnar
sjálfir eins og við höfðum fengið
að glamra á hjá þér. Lífið var
laust við áhyggjur og hjal líðandi
stundar samanstóð af tónlist,
leikjum og kvikmyndum. Við eig-
um margar góðar minningar
saman, ég og þú, og eru það
margar minningar sem gleymast
seint. Þú hafðir einstaka sýn á
heiminn og hlutina og hefur mér
alltaf þótt það sýna sig best í
gegnum tónlistina sem þú samd-
ir. Ljóðin voru ekki langt undan
þegar kom að sköpunargleðinni
og fylgdist ég vel með þér þar
sem þú varst duglegur við að
deila með heiminum áhyggjum
þínum og fantasíum í gegnum
netið, hvort sem það var í formi
ljóða eða smásagna. Ég kveð þig
vinur með söknuð í hjarta og
minnist þess hversu vænt þér
þótti um vini þína og hversu fal-
lega þú talaðir um þá. Mig langar
til þess að kveðja þig elsku vinur
með ljóði sem þú sjálfur samdir
árið 2004 sem er eitt af mínum
uppáhaldsljóðum eftir þig.
Dagurinn er mjög líkur sjálfum mér
bjartur og glaður, og býður alla vel-
komna inn í hjartað sitt.
Hann vill vel en stundum á hann erfitt
að gera alla hamingjusama en hann
gerir mig hamingjusaman og
vonandi þig líka.
Nóttin er mjög lík þér, vill ekki segja
mikið,
en vill að fólk viti af sér. Er stundum
svolítið þunglynd,
yfir því að allir loka augunum þegar
þeir sjá hana.
(Haukur H. Þorsteinsson)
Hvíldu í friði kæri vinur.
Aðalsteinn Egill Traustason.
Haukur samstarfsfélagi okkar
er fallinn frá langt fyrir aldur
fram. Þetta hljómar svo óraun-
verulega. Hvernig gat þetta
gerst? Ungur maður í blóma lífs-
ins. Þetta eru hugsanir sem hafa
farið í gegnum hugann síðustu
daga.
Haukur skilur eftir sig stórt
skarð í okkar unga starfsmanna-
hópi. Hann hafði einstakt lag á
því að tengjast fólki með sínum
lúmska humor, einlægri nærveru
og áhuga á kvikmyndum og tón-
list. Hann rækti starf sitt af alúð
og lét sér annt um fólkið í kring-
um sig, hvort sem það voru ung-
lingar eða samstarfsmenn. Upp í
hugann kemur mynd af honum
með rauða skeggið, í brúnu lopa-
peysunni með rólega yfirbragðið,
húmorinn og þægilegu nær-
veruna.
Hauks verður sárt saknað í
okkar hópi enda náði hann að
tengjast stórum og dreifðum
hópi starfsmanna. Við erum
þakklát fyrir að hafa fengið tæki-
færi til að kynnast honum og
hans stórkostlegu eiginleikum
sem gera okkur að ríkari mann-
eskjum. Það er einlæg von okkar
að honum líði vel á þeim stað sem
hann er nú kominn á.
Við vottum fjölskyldu hans
okkar dýpstu samúð og vonum að
góður guð styrki þau á þessum
erfiðu tímum.
Fyrir hönd starfsfólks fé-
lagsmiðstöðvanna í Kópavogi,
Linda Udengård.
Haukur Heiðar
Þorsteinsson
✝ Kristín PetrínaGunnarsdóttir
fæddist í Kast-
hvammi, Laxárdal,
Suður-Þingeyj-
arsýslu 4. júní
1922. Hún lést á
Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi 15.
desember 2011.
Kristín var dótt-
ir hjónanna Gunn-
ars Marteinssonar
og Þóru Gunnarsdóttur. Hún
var yngst fimm systkina sem öll
eru látin; Gunnlaugur Tryggvi
Gunnarsson, f. 1908, Kristbjörg
ist Höskuldi Þráinssyni en þau
skildu. Börn þeirra eru: Bjarni,
giftur Önnu Gerði Guðmunds-
dóttur, þau eiga börnin Hall-
dóru Kristínu, Guðmund Helga,
Jönu Valborgu og Þráin Maríus.
María, gift Jóni Gísla Þorkels-
syni, þau eiga synina Þorkel,
Höskuld Þór og Frey Jökul.
Kristín Dögg, gift Steini
Jónssyni, þau eiga synina Jón
Leví og Þór Leví. Alda Kolbrún
er gift Sigurði Ottóssyni, þau
eiga börnin Ottó, sambýliskona
hans er Karen Lilja Sigurbergs-
dóttir, þau eiga börnin Breka
og Anítu. Helgu, sambýlis-
maður hennar er Kári Þór Guð-
mundsson, þau eiga dótturina
Eygló Tinnu.
Útför Kristínar Petrínu fer
fram frá Garðakirkju í Garða-
bæ í dag, 22. desember 2011, og
hefst athöfnin kl. 13.
Þóra Gunn-
arsdóttir, f. 1912,
Yngvi Marínó
Gunnarsson, f.
1915, Bergsteinn
Loftur Gunnarsson,
f. 1918.
Kristín giftist
Helga Björnssyni
frá Ólafsvík 22.
desember 1946.
Þau eignuðust þrjú
börn; Þóru Krist-
ínu, f. 8. apríl 1947, Bjarna, f.
12. nóvember 1948, d. 4. októ-
ber 1965, og Öldu Kolbrúnu, f.
30. maí 1951. Þóra Kristín gift-
Fölnuð er liljan og fölnuð er rós.
Fölnað er himinsins blessaða ljós.
Hnípinn er skógur og hnigið er bar
hám sem að áður á björkunum var.
(Benedikt Gröndal)
Didda frænka er dáin og við
það lokast kafli í lífsbókinni, öll
„gömlu“ Kasthvammssystkinin
farin. Hún sagði við mig eftir að
pabbi dó og hún var ein eftir af
hópnum: „Halla mín, ég sakna
pabba þíns svo mikið, mig vantar
einhvern til að deila minning-
unum með.“ Nú eru þau öll sam-
einuð á ný og geta deilt minning-
unum.
Kemur að sunnan fólkið fínt
fram nú allar hendur
að baka og skúra nú er brýnt
mikið til nú stendur.
Einhvern veginn svona hljóm-
aði vísa sem Yngvi frændi samdi
þegar von var á gestum að sunn-
an, en það var alltaf mikil til-
hlökkun þegar von var á Diddu
og Helga norður á sumrin, þau
voru oft tvo daga á leiðinni,
höfðu með sér tjald sem var svo
sett upp sunnan við hús og við
fengum stundum að gista þar
eða bara leika okkur. Didda var
mjög bílhrædd og var að alltaf
að vara Helga við hinu og þessu
á leiðinni, svo sem „Helgi minn,
þarna er brú“, svo við bjuggum
til þulu úr því: bíll, brú, beygja,
kind, hún gæti bara þulið þetta
alla leiðina yfir Helga. Í huga
mínum var alltaf sumar og sól á
meðan þau stoppuðu, farið upp í
vatn að veiða og Helgi og pabbi í
Laxána, borðaður glænýr silung-
ur og súpa.
Ég á mikið af yndislegum
minningum frá þessum tíma en
ekki síður seinna þegar ég var
orðin fullorðin og kom til þeirra í
Ásgarð, þar sem alltaf var nóg
pláss og fullt af mat og kökum
og allir þurftu að fá sér eitthvað
að borða. Það var gott að sitja
við eldhúsborðið og spjalla og
það var hægt að tala við hana
um allt. Seinna bjó ég svo nokk-
ur ár í Reykjavík og þá var stutt
að skreppa og fá sér kaffisopa og
ræða málin, bæði andleg og ver-
aldleg.
Hún Didda var mikil húsmóð-
ir, eldaði, bakaði og saumaði af
mikilli list og svo þegar hún var
orðin vel fullorðin fór hún að
mála og málaði alveg yndislegar
myndir. Hún fékk sinn skerf og
vel það af veikindum í gegnum
lífið, alveg frá því hún var ung
kona innan við þrítugt, en tók
því af ótrúlegum dugnaði og
æðruleysi.
Við gerðum oft grín að þeim
„gömlu systrum“ Diddu og
Goggu þegar þær sögðu: „Ja ég
ætla nú ekkert að skipta mér af
því, en mér finnst nú samt …“
og svo komu ráðleggingar og
skoðanir sem oft voru mjög
ákveðnar og svo sögðu þær líka
þegar þær voru að kveðjast,
Didda að fara suður eða Gogga
norður: „Þú verður nú að vera
bréf,“ sem þýddi að hin átti að
segja ættingjum fréttir og bera
kveðjur.
Nú verður Didda að vera bréf
og bera fréttir af okkur til þeirra
sem farnir eru og taka á móti
henni, það verða nú fagnaðar-
fundir og þar bíður Bjarni henn-
ar.
Elsku Helgi, Þóra, Alda og
fjölskyldur, ykkar missir er mik-
ill en minningin lifir og við skul-
um vera dugleg að halda henni á
lofti.
Elsku Didda frænka, far þú í
friði, takk fyrir alla elsku og
tryggð við mig og mína.
Þín frænka,
Halla Bergsteinsdóttir.
Kristín Petrína
Gunnarsdóttir