Morgunblaðið - 24.11.2012, Blaðsíða 59

MINNINGAR 59
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. NÓVEMBER 2012
✝ Þorsteina Sig-urbjörg Ólafs-
dóttir fæddist í
Vestmannaeyjum
4. sept. 1920. Hún
lést á dvalarheim-
ilinu Hraunbúðum
í Vestmannaeyjum
15. nóvember 2012.
Foreldrar henn-
ar voru: Sig-
urbjörg Hjálm-
arsdóttir húsmóðir
í Vestmannaeyjum, f. 7. sept-
ember 1884, d. 15. ágúst 1937 í
Vestmannaeyjum og maður
hennar Ólafur Andrés Guð-
mundsson, verkamaður í Vest-
mannaeyjum, f. 14. október
1888, d. 23. mars 1955 á Ak-
ureyri. Systkini hennar voru:
Ragnhildur Guðrún, f. 8. apríl
1917 í Vestmannaeyjum, d. 23.
febr. 1999 í Reykjavík, Guð-
mundur Kristinn, f. 23. ágúst
Jónsdóttir, látin 1982, sambýlis-
kona hans er Birna Jóhann-
esdóttir, 4) Guðbjörg Ólafs-
dóttir, f. 1949, hennar maður
er Eiríkur Bogason, 5) Sesselja
Ólafsdóttir, f. 1951, sambýlis-
maður er Gunnar Berg Sig-
urjónsson, fyrrverandi maki er
Árni Baldursson, 6) Ólöf Erla
Ólafsdóttir, f. 1957, sambýlis-
maður hennar er Stig Gunn-
arsson, fyrrverandi maki var
Örn Snorrason. Barnabörn eru
20, langömmubörn 40 og langa-
langömmubörn tvö.
Hún ólst upp í Vest-
mannaeyjum. Árið 1950 byggðu
þau sér einbýlishús að Hóla-
götu 9, þar sem þau bjuggu
meðan bæði lifðu, að und-
anskildum skömmum tíma er
þau bjuggu í Reykjavík, meðan
eldgosið var í Eyjum. Hún
starfaði sem húsmóðir meðan
börnin uxu úr grasi. Síðar vann
hún í Lifrarsamlagi Vest-
mannaeyja, á Sjúkrahúsi Vest-
mannaeyja og Borgarspít-
alanum.
Útför Þorsteinu fer fram frá
Landakirkju í dag, 24. nóv-
ember 2012, kl. 14.
1918 í Vest-
mannaeyjum, d. 14.
mars 2002 í Vest-
mannaeyjum, Ás-
munda Ólafía, f.
16. júní 1922, hún
dvelur á Grund í
Reykjavík. Hún
giftist 13. apríl
1941 Ólafi Árna-
syni frá Odda í
Vestmannaeyjum,
f. 31. júlí 1917, d.
26. febrúar 1997. Foreldrar
hans voru Árni Jónsson, versl-
unarmaður i Vestmannaeyjum,
f. 12. apríl 1889 og k.h. Soffía
Þorsteinsdóttir, f. 31 júlí 1895.
Börn þeirra eru: 1) Gunnar
Ólafsson, f. 1940, hans kona er
Erla Kristín Sigurðardóttir, 2)
Sigurbjörg Ólafsdóttir, f. 1943,
maður hennar er Birgir Páls-
son, 3) Sigurður Ólafsson, f.
1946, hans kona var Margrét
Nú, þegar ég kveð tengdamóð-
ur mína hinsta sinni, kveð ég með
söknuði hennar góða æviskeið.
Ég kveð líka með söknuði okkar
góðu kynni, sem hafa fært mér
fjársjóð til varðveislu. Fjársjóð
sem hefur myndast og vaxið í
okkar samskiptum og orðin að
ómetanlegum verðmætum í safni
minninganna.
Þorsteina Sigurbjörg, tvö stór
sterk nöfn, hún var líka sterk per-
sóna sem bar þessi nöfn vel. Við
nánari kynni var þó aðeins not-
aður síðari hluti fyrra eiginnafns
og hún kölluð Steina. Meðal sam-
ferðamanna í Eyjum var hún, til
frekari auðkenningar, kölluð
Steina á Hólagötunni. Nú er farið
að fækka í hópi frumbýlinga neðri
hluta Hólagötu og Brimhóla-
brautar, sem var samfélag vina-
og frændfólks. Steina naut sín vel
í þessum hópi, þar uxu börnin úr
grasi, í minningum þeirra var þar
sól á sumrin og snjór á veturna.
Steina var kröftug persóna,
létt í lund, brosmild og ákveðin.
Ætíð var stutt í hláturinn og bros-
ið, hún brosti með öllum líkaman-
um.
Mér er í fersku minni fyrsta
heimboð mitt á hennar heimili.
Ég var rétt komin af unglingsár-
um, með þá ætlan í huga að tengj-
ast dóttur hennar æviböndum.
Ég sé fyrir mér myndina sem tek-
in var á brúðkaupsdaginn okkar
Guðbjargar. Við varla komin af
barnsaldri með okkar eigið barn í
fanginu, Steina og Óli horfa á okk-
ur brosandi. Í brosinu og bliki
augnanna má líka greina ábyrgð
og óskir um að þessari nýju fjöl-
skyldu muni farnast vel.
Segja má að maður sé ekki
meira en hálfuppalin þegar kem-
ur að stofnun nýrrar fjölskyldu í
framhaldi af áhyggjulausum
æsku- og unglingsárum. Þá er
mikilvægt að viðtakandi leiðsögn
sé góð og samskiptin séu af gagn-
kvæmri virðingu. Steina hafði
þessa eiginleika og gott betur,
hún var einlægur leiðbeinandi og
góður vinur. Það voru ótal atriði
sem ég þurfti að tileinka mér þeg-
ar ég hafði tengst nýrri fjöl-
skyldu, aðrir lífshættir, nýir siðir
og önnur sýn á lífið. Úr þessu hef-
ur orðið blanda tveggja Eyjafjöl-
skyldna, sem þó voru ekki svo
ólíkar.
Steina tók mér frá upphafi vel
og þannig voru öll okkar kynni.
Ég hef víða farið og margar veisl-
urnar setið, en ætíð mun mér efst
í huga matarboð til Steinu og Óla
á nýársdag. Boðið var upp á uppá-
haldsmáltíð þeirra, reykt hrossa-
grjúpán úr Þykkvabænum. Þetta
var fágætur kostur í þá tíð og
urðu menn helst eð vera blóð-
tengdir Þykkvabænum til þess að
geta fengið slíkar kræsingar.
Eins og svo margt annað var
þetta ný reynsla fyrir mig. Veisl-
an verður aldrei betri en þegar
boðið er til þess besta sem maður
á. Þá lærði ég að meta þessar
kræsingar, umgjörðina og gleðina
yfir að deila með öðrum því sem
manni sjálfum finnst best.
Samfélagið í Eyjum var tiltölu-
lega einangrað á fyrri árum. Þá
þurftu fjölskylduböndin að vera
sterk, þar sem samgangur var
mikill og nándin því alltumlykj-
andi. Steina passaði vel upp á að
fjölskyldan næði vel saman. Sam-
starf og samvinna var um allt sem
gat skapað hagkvæmara heimilis-
hald, leitt til betra lífs og styrkt
fjölskylduböndin.
Ég vil, nú við leiðarlok, minn-
ast með þakklæti ánægjulegrar
samferðar og góð kynni.
Eiríkur Bogason.
Að minnast ömmu minnar
Steinu eins og hún var oftast köll-
uð, er mér í senn ljúft og trega-
blandið. Tregablandið þar sem
núna er okkar sameiginlega tíma
hér á jörðu lokið, en ljúft þar sem
fallegar minningar um einstaka
konu gera líf mitt ríkara um
ókomin ár.
Steina amma og Óli afi byggðu
sér hús á Hólagötu 9 í Vest-
mannaeyjum. Húsið var gulhvítt
með grænu þaki og voru gul apa-
blóm með vínrauðum doppum
meðfram stígnum upp að húsinu.
Í bakgarðinum var stórhættuleg-
ur brunnur sem krakkar í gamla
daga höfði dottið ofan í og horfið
og var hann kirfilega lokaður. Svo
eins langt og augað eygði voru
kartöflugrös, því þar réði
Þykkvabæjargenið í honum afa
ríkjum. Í minningunni er þar allt-
af sól og angan af mold og kart-
öflum, en einnig snjór svona eins
og jólasnjór, græn skál full af
nammi, peruterta og frómas.
Lengst af vann Steina amma á
Sjúkrahúsi Vestmannaeyja og
sinnti starfi sínu af stakri prýði.
Hún var mjög stolt þegar ég lærði
hjúkrunarfræði og saman áttum
við mörg símtölin um vítamín,
smyrsl og bætiefni og álagið á
spítölum sem virtist alltaf geta
versnað þó að ekki skildum við
hvernig það væri hægt.
Amma var mikil fagurkerfi og
hafði gaman af fallegum fötum,
snyrtivörum og slæðum. Hún var
líka einstaklega örlát og ef við
barnabörnin fórum með henni í
bæinn brást það ekki að nokkrir
pakkar þvældust með okkur
heim. Hún gleymdi aldrei afmæl-
um og hafði gaman af að gefa og
pældi mikið í hvort gjafirnar féllu
í réttan jarðveg hjá þeim sem
þáðu.
Eftir að afi dó kom hún stund-
um til Reykjavíkur og gisti þá
gjarnan hjá Ásu systur og þangað
sótti ég hana gjarnan og fórum
við að kíkja á föt og sóttum svo
Ásu og fórum á Kentucy og feng-
um okkur kjúkling því það fannst
þeim systrum best.
Ég vil þakka það að fá að vera
samferða einstaklega hjarta-
hlýrri konu í gengum lífið og fyrir
að hafa gefið mér dýrmætar
minningar og kenna mér umfram
allt, að lífinu er best að mæta með
fallegum varalit og með bros á
vör.
Þú varst sú hetja
svo hlý og góð
það hugljúfa vildir þú sýna.
Ég tíni í huganum brosandi blóm
og breiði á kistuna þína.
(S.G.)
Soffía Eiríksdóttir.
Í æskuminningum okkar um
heimsóknir á Hólagötuna vakna
mjög sterkar tilfinningar, enda
var ávallt gaman að koma heim til
Steinu ömmu og Óla afa. Amma
var alltaf fljót að bjóða okkur upp
á nýbakaðar kleinur og kökur, áð-
ur en sest var niður og spjallað.
Hún gerði allt sem hún gat til
þess að sýna okkur stuðning sinn
og hversu vænt henni þótti um
okkur. Hún var alltaf brosandi,
hress og kát, bar höfuðið ávallt
hátt og leit alltaf vel út, kom að
öllu með opnum og jákvæðum
huga og lét engan segja sér fyrir
verkum. Jafnvel á sínum síðari ár-
um tók hún ávallt á móti okkur
með bros á vör og af mikilli gleði.
Þess vegna viljum við kveðja
Steinu ömmu okkar með þeim já-
kvæðu minningum sem við eigum
um okkar samverustund, með
gleði í hjarta og bros á vör.
Óli Sveinn Bern-
harðsson, Guðbjörg
Birta Bernharðs-
dóttir, Eiríkur
Bernharðsson.
Uppvaxtarár mín í Vestmanna-
eyjum hafa fylgt mér inn í fullorð-
insárin sem bestu stundir ævi
minnar. Forréttindin sem fylgdu
því að alast upp í frelsi og faðmi
Heimaeyjar eru ómetanlegur
partur af lífi mínu.
Margar stundir átti ég á Hóla-
götunni hjá ömmu og afa. Þar var
ég marga morgna, mörg kvöld og
margar helgar. Eitt það besta við
að vera á Hólagötunni var um-
burðarlyndið hjá þér, amma mín.
Það var sama hver uppátækin
voru, í flestum tilfellum voru þau
framkvæmd án þess að nokkuð
væri sagt. Sófarnir í stofunni voru
oftar en ekki herteknir í húsbygg-
ingar með púðunum úr þeim og á
góðum dögum voru manni jafnvel
færðar þangað veitingar.
Lyktin af nýjum kleinum, flat-
kökum og rúgbrauðinu sem þú
bakaðir rennur mér aldrei úr
minni. Einnig sú sjón að sjá þig
baka flatkökur, með útidyrnar
opnar, kappklædd, með ullar-
sokka yfir hné og sundgleraugu
til að verjast reyknum sem kom af
bakstrinum.
Í bakarofninum var oftar en
ekki snúður með bleikum glassúr
sem ég fékk ekki á neinum öðrum
stað en hjá þér. Ég veit ekki um
neinn nema þig sem geymdi bak-
aríssnúð í bakarofninum. Eitt
skiptið þegar Snorri frændi var í
heimsókn frá Svíþjóð vildi hann
ekki glassúrinn á sínum snúð, var
hann bara skafinn af og settur
aukalega á minn. Þú lést allt eftir
mér.
Ófáar bæjarferðir fórum við á
SAAB-inum þínum niður á
Tanga. Þessi SAAB er líklega sá
flottasti sem ekið hefur um götur
Heimaeyjar. Í mörgum tilfellum
enduðum við ferðina á stuttu
stoppi í dótabúð. Hvort sem það
var til þess að kaupa eitthvert
smáræði eða bara til þess að
skoða úrvalið, enda alltaf stutt í
afmæli eða jól.
Við spiluðum ólsen-ólsen við
eldhúsborðið á Hólagötunni
ábyggilega milljón sinnum. Ég
hugsa að ég hafi unnið í öll þessi
skipti, sem er ótrúlegur árangur.
Miðað við sigurhlutfallið er ég lík-
lega ókrýndur Vestmannaeyja-
meistari í ólsen-ólsen.
Eftir að ég flutti upp á land
kom ég alltaf í heimsókn þegar ég
fór til Eyja og þá ræddum við allt
milli himins og jarðar. Þú hafðir
áhuga á mörgu og sérstaklega
okkur í fjölskyldunni. Til þess að
fá fréttir af fjölskyldumeðlimum
var oftast best að spyrja þig, þú
varst með þá hluti á hreinu. Svo
sátum við og hlógum eins og svo
oft áður. Þú kenndir mér svo
margt, stórt og smátt. Þú kenndir
mér svo mörg góð gildi sem ná um
svo víðan völl. Gildi góðmennsku,
kærleika, þakklætis og vináttu.
Yndislega eyjan mín,
ó hve þú ert morgunfögur!
Úðaslæðan óðum dvín,
eins og spegill hafið skín;
yfir blessuð björgin þín,
breiðir sólin geislakögur.
Yndislega eyjan mín,
ó hve þú ert morgunfögur!
Sólu roðið sumarský
svífur yfir Helgafelli.
Fuglar byggja hreiður hlý,
himindöggin fersk og ný
glitrar blíðum geislum í
glaðleg anga blóm á velli.
Sólu roðið sumarský
svífur yfir Helgafelli.
Yndislega eyjan mín,
ó hve þú ert morgunfögur!
Líti ég til lands, mér skín
ljómafögur jöklasýn,
sveipar glóbjart geislalín
grund og dranga, sker og ögur.
Yndislega eyjan mín,
ó hve þú ert morgunfögur!
(Sigurbjörn Sveinsson)
Takk fyrir sólina, sumarið,
hlýjuna, brosið og hláturinn. Góða
nótt og Guð geymi þig, amma
mín.
Karl Eiríksson.
Yndislega, fallega vinkona mín
og amma, Þorsteina Sigurbjörg
Ólafsdóttir, kvaddi þennan heim
hinn 15. nóvember sl. Minning-
arnar streyma fram og mig lang-
ar að þakka henni fyrir svo margt.
Hún amma var alltaf fín og vel
tilhöfð. Hún fór aldrei út án þess
að setja smá lit á varirnar og gerði
það með glæsibrag. Að fá að vera
á Hólagötunni í faðmi afa og
ömmu voru forréttindi og það var
yndislegt að hlusta á þau rökræða
um menn og málefni. Afi sat með
pípuna sína á meðan amma vann í
eldhúsinu og það var alltaf nota-
legt að setjast hjá honum og fá sér
smá soda-stream. Þá sló afi á létta
strengi og náði ömmu stundum
upp með einhverri vitleysu. En
það var með kærleik í röddu og
alltaf stutt í brosið.
Amma dekraði barnabörnin sín
með ýmsu móti, hún skar t.d.
skorpuna af ristaða brauðinu,
setti aukaskeið af Nesquik út í
mjólkina og keypti dísætt morg-
unkorn svo hægt væri að fara kát-
ur af stað á morgnana. Það besta
var þó að ef manni lá eitthvað á
hjarta hlustaði hún og gaf góð ráð
ef á þurfti að halda.
Amma bjó um tíma á Selfossi
eftir að ég varð fullorðin og komin
með börn. Við reyndum að kíkja
daglega til hennar og þá gaukaði
hún einhverju góðgæti að lang-
ömmubörnunum og leyfði þeim
að horfa á gamlar teiknimyndir.
Við vorum duglegar að fara út og
skruppum þá í kaffi eða bara í
smá búðarferð. Ömmu fannst
nefnilega gaman að versla og auð-
vitað var hún alltaf vel tilhöfð með
varalitinn óaðfinnanlegan hvert
sem við fórum. Ég man er við ætl-
uðum að skjótast í verslunarleið-
angur á heitum degi að ég mætti í
stuttbuxum og bol. Ömmu leist
ekkert á fatavalið og sendi mig
heim með þau orð að ég ætti nú
örugglega eitthvað skárra. Hún
grínaðist oft með það að dömu-
genin hefðu stokkið yfir einn ætt-
lið og var fegin að sjá að dóttir
mín væri dömulegri en ég.
Amma var mikið jólabarn og
fyrir jólin skreyttum við íbúðina
hennar hátt og lágt. Jólagardínur
og -ljós urðu að fara upp fyrir að-
ventuna en hún átti ógrynni af
gardínum og dúkum sem hæfðu
mismunandi tilefnum og auðvitað
kerti í stíl. Það var notalegt að
setjast svo niður með kaffiboll-
ann, horfa á ljósin og spjalla um
allt milli himins og jarðar.
Við héldum svo góðu sambandi
er hún flutti aftur heim til Vest-
mannaeyja. Hringdum hvor í
aðra og auðvitað kíktum við
krakkarnir til Eyja hvenær sem
færi gafst á. Hún var ótrúlega
dugleg við að fylgjast með hvað
krakkarnir voru að bralla hverju
sinni, gaf mér góð ráð þegar henni
fannst það við hæfi og stappaði í
mig stálinu ef þess þurfti.
Ég er betri manneskja vegna
hennar ömmu minnar og er þakk-
lát fyrir að hafa kynnst þessari
yndislegu konu og átt hana sem
vinkonu í öll þessi ár. Takk fyrir
mig og mína amma mín. Ég elska
þig.
Þín dótturdóttir,
Sigrún Árnadóttir.
Hún Steina frænka – föður-
systir okkar – er farin frá okkur.
Hún var þriðja í aldursröðinni af
systkinunum í Oddhól, Brekastíg
5b, í Eyjum.
Steina var glaðlynd, hafði smit-
andi hlátur og sagði alltaf mein-
ingu sína. Og það svo, að pabbi –
Mundi bróðir – og Ragna, sú
elsta, þverneituðu að fara með
hana í heimsóknir, eða yfirleitt í
önnur hús.
Steina var „pjattrófa“ og naut
þess. Til þess að vera fín, sem
stelpa, notaði hún það sem var
hendi næst. Púðraði sig með
hveiti, litaði kinnar og varir með
bréfi utan af „kaffirót“ og með
svertum korktappa gerði hún
augabrúnirnar flottar – sagði
Ragna og fussaði yfir fínheitun-
um. Í þá daga var svo „smart“ að
vera „föl og interesant“ eins og
stjörnurnar í bíómyndunum.
Steina var frekar ung þegar
hún hitti hann Óla sinn – Ólaf
Árnason. Það gekk á ýmsu, en Óli
elskaði Steinu sína og hún hann.
Glaðlyndi hennar og hjartahlýja
réð alltaf.
Það kom best í ljós í „Gosinu“
þegar hún fór að vinna sem
gangastúlka á Borgarsjúkrahús-
inu. Þar var Steina hvött til þess,
af yfirmönnum sínum, að læra til
sjúkraliða. Hún gerði það ekki, en
vann áfram við umönnunarstörf á
spítalanum heima í Eyjum þang-
að til eftirlaunaaldri var náð.
Steina hugsaði alltaf vel um
fólkið sitt og dekraði við það eins
og hún mögulega gat. Ekki kæmi
okkur systkinunum það á óvart,
að þegar hún var búin að hitta
hann Óla sinn aftur og hafði vipp-
að sér upp í BP-olíubílinn til hans,
hefði hún byrjað á því að kæla fyr-
ir hann kaffið.
Elsku Steina frænka – hafðu
þökk fyrir allt.
Systkinin á Brimhólabraut 13,
Hjálmar, Ólafur, Sigurjón,
Guðni og Sigrún.
Þorsteina Sigur-
björg Ólafsdóttir
Inger Steinsson
Inger Rós Ólafsdóttir
ÚTFARARÞJÓNUSTA
Vönduð og persónuleg
þjónusta
Sími: 551 7080 - 691 0919
athofn@athofn.is - Akralandi 1 - 108 Reykjavík
✝
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við
andlát og útför okkar ástkæru
GUÐRÚNAR ÖNNU KRISTINSDÓTTUR
píanóleikara.
Sérstakar þakkir til starfsfólks hjúkrunar-
heimilisins Kjarnalundar/Lögmannshlíðar á
Akureyri fyrir hlýja og góða umönnun.
Guð blessi ykkur öll.
Aðstandendur.
✝
Öllum er heiðruðu minningu okkar kæru
EYGLÓAR GUÐMUNDSDÓTTUR,
Hrafnakletti 2,
Borgarnesi,
og sýndu okkur vinsemd og hlýju við andlát
hennar og útför sendum við okkar innilegustu
þakkir.
Blessun Guðs gefist ykkur öllum.
Snorri Þorsteinsson,
Margrét Guðjónsdóttir,
Davíð Magnússon,
Andrea Davíðsdóttir,
Eygló Dóra Davíðsdóttir,
Snorri Þorsteinn Davíðsson, Linda Björk Bjarnadóttir,
Margrét Andreudóttir.