Morgunblaðið - 11.03.2013, Síða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 11. MARS 2013
✝ Óskar IngólfurÁgústsson
fæddist á Eskifirði
2. júní 1926, hann
lést á Landspít-
alanum 1. mars
2013.
Foreldrar hans
voru hjónin Ágúst
Pálsson, verkamað-
ur, f. 11. ágúst 1886
á Þiljuvöllum,
Beruneshreppi, d.
6. apríl 1955 í Vestmannaeyjum
og Sigurlaug Stefanía Ein-
arsdóttir, húsfreyja, f. 24. sept-
ember 1896 í Gamlagerði, Suð-
ursveit, d. 24. desember 1970 í
Neskaupstað. Systkini Óskars
eru Stefán f. 1917, d. 1998, Guð-
laugur f. 1919, d. 2004, Guðný
Lára f. 1920, d. 1930, Einar Páll
f. 1923, d. 2010, Pétur f. 1929, d.
1999, Guðný Lára f. 1931, Hjör-
dís f. 1933, Guðmundur f. 1936,
Veiga Jenný f. 1938. Óskar
kvæntist 17. janúar 1948 Önnu
Jónsdóttur, félagsráðgjafa, f.
18. desember 1926. Foreldrar
hennar voru Jón Benjamínsson,
skipstjóri í Neskaupstað, f. 22.
júlí 1883, d. 23. júlí 1964 og kona
hans Margrét Sveinbjörnsdóttir,
Lawrence J. Muscat. Börn
þeirra eru: a) Hunter f. 3. des-
ember 1986, dóttir hans er Anja
Sigurrós, móðir hennar er Eva
Magnúsdóttir. b) Jósef f. 5. maí
1988. c) Anna Lucy f. 16.desem-
ber 1989, dóttir hennar er Írena
Rós, faðir Írenu er Ástþór Mar-
grétarson. Óskar flutti ungur
frá Eskifirði með foreldrum sín-
um á Berufjarðarströnd en það-
an lá leið fjölskyldunnar til Fá-
skrúðsfjarðar þar sem hann ólst
upp. Hann fór ungur í Skíða-
skólann á Ísafirði og kenndi um
tíma á skíðum fyrir austan. Eftir
að hann kvæntist bjó hann í Nes-
kaupstað í tíu ár. Þar lærði hann
múrverk og fékk meistarabréf í
múrsmíði 1955. Hann flutti
ásamt fjölskyldu sinni til
Reykjavíkur 1956, en byggði
síðan hús í Garðabæ 1960 og bjó
þar í 45 ár. Þegar Óskar flutti
hét staðurinn Garðahreppur en
stuttu seinna hófst þar mikil
uppbygging og alltaf voru næg
verkefni fyrir iðnaðarmenn.
Óskar var oft með marga menn í
vinnu og sá t.d. um byggingar
fyrir Garðabæ árum saman.
Óskar söng með Karlakór Fóst-
bræðra í mörg ár og bar gull-
merki kórsins, síðan söng hann
með Gömlum Fóstbræðrum
meðan heilsan leyfði.
Útför Óskars fer fram frá
Grafarvogskirkju mánudaginn
11. mars 2013 og hefst athöfnin
kl. 15.
húsfreyja, f. 21.
nóvember 1892, d.
15. október 1972.
Börn Óskars og
Önnu eru: 1)Jón
Grétar f. 17. sept-
ember 1947, d. 12.
mars 1985. Fyrri
kona hans var Lilja
Ágústa Guðmunds-
dóttir, sonur þeirra
var Óskar Örn, f. 9.
desember 1966, d.
24. júlí 1989. Seinni kona hans
var Kristín Jónsdóttir. Börn
þeirra eru: a) Arna Björk f. 17.
október 1977, gift Gunnari Stef-
ánssyni, synir þeirra eru Pétur
og Jón Grétar. b) Örvar K. f. 23.
október 1978, kvæntur Ingunni
M. Ágústsdóttur, sonur þeirra
er Kristinn Ágúst. Úr fyrri sam-
búð á Örvar Kára Grétar, móðir
hans er Díana Sigurðardóttir,
úr fyrri sambúð á Ingunn Val-
gerði og Kolbein. 2) Ómar f. 13.
september 1951, kona hans er
Ásdís Petra Kristinsdóttir, dótt-
ir Ómars er Linda Rán f. 29. maí
1975, móðir hennar er Elín
Snorradóttir. 3) Ósk f. 16. des-
ember 1959, gift Núma Björns-
syni. Fyrri maður hennar var
Hann Óskar Ingólfur, pabbi
minn, var skírður í höfuðið á
tveimur strákum sem fórust ungir
í sjó. Í seinni tíð rifjaði hann oft
upp atvik frá æskunni. Honum var
hugleikin sagan um heimiliskött-
inn sem fór að heiman af því að
pabbi kom með annan kött inn á
heimilið. Hann sá köttinn mörgum
vikum síðar í þorpinu og sagði
hann hafa litið á sig með vott af
ásökun í augnaráðinu, gengið síð-
an á braut og horfið upp frá því.
Það komu tár í bláu augun þegar
hann talaði um þetta og það rifjast
nú upp fyrir mér hvað hann hugs-
aði vel um villikettina í Goðatún-
inu þar sem ég ólst upp. Hann gaf
þeim ávallt vænan mjólkurdreitil
áður en gengið var til náða.
Hún er sterk minningin um
pabba þar sem hann sat með píp-
una sína og tebollann á ganginum
og þá var gott að setjast hjá hon-
um og spá í líf og tilveru þessa
heims og annars.
Pabbi var sendur með bréf að
Kirkjubóli þegar hann var lítill
strákur og þá samdi hann fyrstu
og einu vísuna sína og gerði óspart
grín að:
Hingað hef ég komið fyrr
en aldrei þó á skíðum
með poka á baki og bréf þar í
til Jóa á Kirkjubóli.
Einu sinni lenti pabbi í sjálf-
heldu og sagði oft frá því. Hann
var að koma á skíðum yfir fjall
þegar það varð skyndilega ein
klakahella og hann bara rann og
rann, naumlega tókst honum að
skorða sig við lítinn stein og þann-
ig fór hann frá einum steini til
annars og komst hægt og bítandi
niður fjallið og til byggða. Menn á
nærliggjandi bæ stóðu í angist og
fylgdust með gegnum kíki.
Múrarameistarinn keyrði
snemma dags til vinnu og frá
blautu barnsbeini hljóp ég út í
glugga til að vinka bless. Hann
gleymdi aldrei nema einu sinni að
vinka á móti og hann var sko lát-
inn finna fyrir því og það kom
aldrei fyrir aftur!
Ég spurði hann iðulega hvort
hann hefði nokkuð séð rebba á
leiðinni úr vinnunni en hann var
ótrúlega duglegur að hrista fram
úr erminni nýja rebbasögu á
hverju kvöldi og oft urðu þetta
framhaldssögur.
Engin voru bílbeltin í þá daga
þegar Valli frændi í aftursætinu
var næstum dottinn út úr bílnum á
fleygiferð og pabbi með augun í
hnakkanum náði að grípa í hann á
meðan hann keyrði. Svona var
hann, svo vakandi og tilbúinn að
fást við allar þær uppákomur sem
lífið sjálft bíður upp á.
Blístrið fallega og söngurinn
hans ljúfi kemur upp í hugann er
ég lít til baka. Hann ferðaðist víða
með Karlakór Fóstbræðra, t.d.
tvisvar til Rússlands. Þaðan kom
hann með rosalega fína brúðu
handa litlu stelpunni sinni sem var
alltaf höfð á sérstökum stað í her-
berginu. Seint gleymi ég sorginni
þegar ég ákvað að fara með hana
og sýna á dótadegi í skólanum og
glerfóturinn hennar brotnaði. Það
var mikið grátið en dúkkunni fót-
brotnu var komið fyrir á ný uppi á
sínum stalli og ekki ónáðuð fram-
ar.
Alltaf dreif pabbi mig með sér á
skíði þegar snjóa tók á fjöllum,
jafnvel eftir að úrill unglingsárin
voru tekin við og ég fékk að upp-
lifa víðáttuna á fjallstindinum.
Fyrir það verð ég honum ævin-
lega þakklát.
Þú sagðir við mig stuttu áður
en þú kvaddir að þú værir að fara
upp í sveit.
Ég bið að heilsa honum rebba,
pabbi minn.
Þín,
Ósk.
Ég sá Óskar í fyrsta sinn árið
1976 þegar Jón Grétar heitinn
kynnti mig fyrir verðandi tengda-
föður mínum. Hafa samskipti okk-
ar ævinlega verið eins og best
verður á kosið og aldrei borið
skugga þar á. Ekki er hægt að
nefna Óskar án þess að nefna jafn-
framt Önnu, konu hans. Það eru
ekki mörg hjónabönd þar sem ást-
in og umhyggjan heldur áfram að
vaxa þar til yfir lýkur eftir ríflega
65 ár. Samskipti þeirra voru falleg
og það fór ekki fram hjá neinum
hin mikla virðing sem þau báru
hvort fyrir öðru.
Þau hjón voru miklir spjallarar
og höfðu lifandi áhuga á öllu því
sem var að gerast hvort heldur er
í stjórnmálum eða bókmenntum.
Þau lágu ekki á skoðunum sínum
og þeim tókst ávallt að koma af
stað líflegum umræðum.
Óskar og Anna voru höfðingjar
heim að sækja. Sama hvenær
bankað var upp á, alltaf beið hlað-
ið veisluborð með dýrindis kræs-
ingum. Oft hef ég undrast hvernig
Anna fer að þessu. Börnin mín
Arna Björk og Örvar hafa haft
það fyrir sið, frá því að þau voru
lítil, að heimsækja afa og ömmu
nánast um hverja helgi enda er
þeim fátt dýrmætara. Ég hefði
ekki getað óskað mér betri
tengdaforeldra eða börnunum
mínum betri afa.
Stærsta áfallið í lífi Óskars var
þegar hann missti frumburðinn
Jón Grétar. Hann minntist hans
oft og ævinlega með miklum trega
enda erfitt að skilja hvers vegna
ungir menn í blóma lífsins eru
kvaddir á brott fyrirvaralaust.
Eftir lát hans varð Óskar föður-
ímynd barnanna minna og hann
stóð fyllilega undir því. Fyrir það
er ég honum óendanlega þakklát.
Anna og Óskar voru dugleg að
ferðast bæði innanlands og utan.
Á hverju sumri leigðu þau sér
sumarbústað og þess nutu barna-
börnin því þau voru alltaf með í
för. Í slíkum ferðum var aldrei
setið auðum höndum, spilin voru
dregin fram, farið í sund, göngur
og á veiðar ef bústaðurinn var ná-
lægt vatni.
Utanlandsferðir voru líka tíðar.
Lengi vel fóru þau árlega til Spán-
ar. Oftast átti Anna frumkvæðið
og Óskar féllst á að fara þótt hann
væri heimakær. Alltaf kom hann
þó til baka glaður og reifur, alsæll
með ferðina. Við sem heima sátum
biðum spennt eftir heimkomu
þeirra. Þau voru svo mikið sagna-
fólk. Alltaf fengum við að heyra
skemmtilegar frásagnir af öllu því
sem þau upplifðu, hversdagsleg-
ustu atvik urðu að skemmtilegu
ævintýri.
Heimsóknirnar í Sóleyjarima
halda áfram en þess verður sárt
saknað að Óskar komi ekki lengur
til dyra og bjóði gesti velkomna.
Nú munum við ekki oftar heyra
Óskar segja: „Hún Anna mín veit
þetta“ eða „Spurðu Önnu, hún veit
það“.
Óskar lá í um mánuð á melting-
ar- og nýrnadeild Landspítalans
áður en hann lést. Starfsfólkinu
ber að þakka sérstaklega kær-
leiksríka framkomu og góða
umönnun. Þökk sé íslenskri heil-
brigðisstétt.
Ég votta börnum, tengdabörn-
um, barnabörnum og systkinum
Óskars mína dýpstu samúð. Mest-
ur er þó missir Önnu sem hefur
misst sinn besta félaga og kæran
samferðamann til rúmra 65 ára.
Blessuð sé minning hans.
Kristín Jónsdóttir.
Ég hef alltaf hlakkað til að hitta
afa og ömmu. Ég hef alltaf verið
velkominn í heimsókn, fagnað eins
og hetju og hvattur til að koma
sem oftast. Þar hefur alltaf verið
gaman og mér liðið svo vel. Oft
komum við mamma og Arna syst-
ir í Garðabæinn um kaffileytið,
eða við Arna í næturgistingu sem
börn ef maður var heppinn. Í
heimsóknum spiluðum við ótelj-
andi mörg spil, fórum í sund, tínd-
um jarðarber, hlustuðum á afa
segja sögur um rebba, höfðum
skemmtilegt borðhald, bökuðum
smákökur, upplifðum bæði góðan
hversdagsleika og ævintýraheim.
Þegar við hittumst þá hlógum við
svo endalaust mikið saman og afi
hló hátt og innilega.
Afi hafði svo skemmtilegan
húmor. Grínið var af ýmsum toga
og ýmsum tilefnum, allt frá frum-
legu orðasullumbulli yfir í góðlát-
lega stríðni, ásamt því að sjá
spaugilegu hliðina á manneskjum
og atburðum. Afi gat líka gert grín
að sjálfum sér enda sjálfsöruggur
og átti aldrei í vandræðum með að
svara fyrir sig.
Við fórum ýmislegt saman, t.d.
í dagsferðir í golf, að veiða eða á
skíði. Síðan fórum við í vikulangar
ferðir í sumarbústað, því alltaf
buðu amma og afi okkur barna-
börnunum með. Það var ávallt
yndislegur tími þar sem við tínd-
um bláber, fórum í minigolf, spil-
uðum, borðuðum kanilsnúða, fór-
um út á bát, í göngutúra, í sund og
leiki.
Allt eru þetta góðar minningar,
yndislegar minningar sem ég mun
alltaf varðveita. Amma og afi hafa
alltaf verið svo góð við okkur
barnabörnin, sýnt okkur sanna
væntumþykju og umhyggju.
Ég veit hvað það hafði mikil
áhrif á afa að faðir minn skyldi
deyja ungur. Afi talaði svo fallega
um pabba og sagði oft að það
bjargaði miklu hvað það væri gott
samband við okkur barnabörnin.
Eina sem ég gerði var að njóta
þess að hitta afa minn. Það var
hann sem gaf mér svo mikið, ég
missti föður minn en ég hafði afa
minn. Og hann hafði svo mikil og
góð áhrif á mig. Ég leit upp til afa
og vildi vera eins og hann. Afi
kenndi mér svo margt. Ég hef allt-
af verið stoltur af honum. Ég gat
montað mig yfir því hvað hann var
fyndinn og skemmtilegur, mynd-
arlegur, sterkur og duglegur, og
alltaf til í að hitta mig. Ég vildi
óska að ég gæti ennþá hitt hann,
en geri mér grein fyrir að þetta
var góður endir á góðu lífi góðrar
manneskju. Ég verð ævinlega
þakklátur fyrir allar okkar stund-
ir saman og mun alltaf minnast
afa míns.
Örvar K. Jónsson.
Þegar ég hugsa til afa hlýnar
mér um hjartarætur. Ég man eft-
ir brosinu hans, ég man eftir
hlátrinum hans, ég man eftir
„bullmálinu“ hans sem mér fannst
svo fyndið, ég man eftir rebbasög-
unum hans þegar ég var lítil, ég
man eftir skíðaferðum með hon-
um í Bláfjöll, ég man eftir fjöru-
ferðum og ég man eftir kærleik-
anum á milli ömmu og afa og hvað
þau áttu auðvelt með að hlæja
saman. Þau höfðu líka alltaf eitt-
hvað að tala um. Þau voru ánægð
hvort með annað og ófeimin við að
láta það í ljós. Ég hugsaði alltaf
þegar ég var yngri að í framtíðinni
myndi ég vilja vera í sambandi
eins og amma og afi áttu.
Þrátt fyrir að pabbi minn, son-
ur ömmu og afa, hafi dáið þegar
ég var sjö ára héldum við mamma
og Örvar bróðir minn áfram að-
fangadagskvöld með ömmu og afa
og öðrum börnum og barnabörn-
um þeirra þangað til ég var orðin
fullorðin. Það voru dásamleg
kvöld. Amma og afi höfðu einstakt
lag á því að láta manni finnast
maður innilega velkominn. Mér
leið alltaf vel í návist þeirra og
lengi á eftir.
Við fórum yfirleitt alltaf í heim-
sókn til ömmu og afa um helgar.
Ég man sérstaklega eftir heim-
sóknunum í Garðabæinn þar sem
afi og amma áttu heima í 45 ár. Ég
hlakkaði alltaf til þeirra. Við bróð-
ir minn vorum nefnilega hálfpart-
inn alin upp á gulrótum og múslí
hjá mömmu, en hjá ömmu og afa
fengum við nammi, kex og kökur.
Þá var hátíð.
Bústaðaferðir með ömmu og
afa og Mæju frænku og Einari
heitnum eru minnisstæðar. Þá
fengum við Örvar og fleiri barna-
börn að fara með í viku í senn, ár
eftir ár. Fullorðna fólkið spilaði
mikið brids og kana og svo var far-
ið í sund og leikið minigolf inn á
milli. Þetta voru yndislegar ferðir.
Afi var músíkalskur og kunni
mörg lög sem hann annaðhvort
söng eða blístraði fyrir munni sér.
Hann var ekki hrifinn af tækni-
nýjungum og var lengi að taka
takkasímana í sátt, ólíkt ömmu
sem á fína tölvu og gemsa. Honum
fannst virðingarvert að vinna mik-
ið, sem hann og gerði, og var
vandvirkur. Hann var duglegur að
hrósa og mér fannst ég geta allt
þegar ég var nálægt honum. Ég
hefði ekki getað verið heppnari
með afa og ömmu. Þau hafa gert
líf mitt betra og bjartara. Megi afi
hvíla í friði.
Arna Björk Jónsdóttir.
Elsku afi minn, þú ert búinn að
vera í huga mínum hverja stund
undanfarið. Við sem eftir sitjum
horfumst í augu við þá staðreynd
að þú hefur kvatt þetta jarðneska
líf og skilur eftir þig stórt skarð.
Þú hafðir nefnilega sérstaklega
góða nærveru, afi minn, en ekkert
getur breytt því að þú átt stóran
stað í hjarta mínu þar sem ég
geymi minninguna um þig. Það er
svo skrítið til þess að hugsa að
fara í heimsókn í Sóleyjarrima og
hitta ekki Óskar afa. Ég get þó
yljað mér við góðar minningar og
stend sjálfa mig að því að brosa
mikið og hlæja oft upp úr eins
manns hljóði þegar ég rifja þær
upp, sem segir kannski meira en
nokkur orð. Það sem lýsir þér
einna best er nefnilega bros, húm-
or og góðlátleg stríðni. Við gátum
gantast mikið saman og þú varst
sko prakkari af Guðs náð. Þú
varst líka dálítið dulur og leynd-
ardómsfullur maður sem ég bar
mikla virðingu fyrir og mig lang-
aði oft að vita meira um hvað þú
varst að hugsa. Síðustu ár fékk ég
að gægjast betur og betur inn í
leyndardómsfulla hugarheiminn
þinn og fékk þann heiður að fá að
kynnast viðkvæmri og ofurblíðri
sál sem mætti mér af miklum
kærleika. Við áttum oft djúpar og
fallegar samræður um allt á milli
himins og jarðar og það kann ég
ekki síður að meta en yndislegan
húmor og fallegt bros og ég geymi
ávallt í hjarta mínu yndislegu
stundirnar í Akureyrarferðinni
síðasta sumar.
Það er svo margt gott sem þú
hefur skilið eftir þig, afi, og þú hef-
ur haft mikil áhrif á mín lífsgildi
og annarra í kringum þig. Þú
hafðir svo ríka réttlætiskennd og
lagðir áherslu á að bera virðingu
fyrir og hjálpa minnimáttar. Ég
heyrði þig aldrei segja illt orð um
aðra manneskju. Þú barst líka
mikla virðingu fyrir dýrum og
þóttir svo afar vænt um þau. Það
er ómetanlegt að hafa átt svoleiðis
fyrirmynd sem lítið barn. Þessi
mikla virðing fyrir dýrunum
speglaðist ekki síst í rebbasögun-
um þínum sem við mörg erum svo
lánsöm að hafa fengið að heyra.
Þú varst alltaf tilbúinn að setjast
niður og segja sögu eins og þú
ættir þér ósýnilega fjársjóðskistu
fulla af fallegum sögum sem þú
lifðir þig inn í og hreifst okkur
krakkana með á rebbaslóðir.
Flestar eru minningarnar úr
Goðatúninu og það var alltaf jafn
mikill spenningur að fara til
ömmu og afa í Goðatúni einfald-
lega af því að þar var svo yndislegt
að vera. Þar var mikill kærleikur
og oft líf og fjör, sérstaklega þeg-
ar sest var við spilaborðið. Fyrir
mér er Goðatúnið alltaf staðurinn
ykkar ömmu og ég heyri fyrir mér
fallegu söngröddina þína óma um
þetta yndislega hús sem þú
byggðir sjálfur. Þú söngst svo fal-
lega, beint frá sálardjúpinu, eins
og þú værir að syngja til himna.
Elsku afi, ég hugga mig við það
að þú ert nú með Grétari syni þín-
um og öðrum ástvinum sem farnir
eru. Ég efast heldur ekki um það
eitt augnablik að þú fylgist með og
passir vel upp á þá sem sitja eftir
með söknuð í hjarta. Takk fyrir
allt, elsku afi minn, og Guð geymi
þig. Við sjáumst síðar.
Elsku Anna amma, pabbi, Ósk
og fjölskyldan öll, Guð gefi ykkur
styrk og umvefji ykkur hlýju og
kærleika.
Linda.
Við systkinin ólumst upp með
stóra föðurfjölskyldu. Flest fólkið
okkar var austur á fjörðum, nokk-
ur bjuggu í Eyjum eins og við og
svo voru Óskar og Anna í Reykja-
vík með börnin sín þrjú.
Reyndar, ég komst ekki að því
fyrr en við fluttum sjálf, þá bjuggu
þau í Garðabæ. Þau, frjálslyndir
vinstrimenn, í mesta sjálfstæðis-
hreiðri landsins áður en Arnar-
nesið byggðist.
Þegar pabbi og mamma tóku
sig upp og fluttu upp á land, þá
voru það Óskar og Anna sem voru
þeim stoð og stytta í þeim flutn-
ingum, skutu yfir okkur skjólshúsi
fyrstu næturnar og pabbi fór að
vinna í múrverkinu hjá Óskari og
svo var ég ráðinn í handlangið og
stóð ekki út úr hnefa, stubburinn
rétt orðinn þrettán ára og lítill eft-
ir aldri.
Það vildi reyndar þannig til að
við fluttum einmitt á afmælisdag-
inn hans Óskars, og ekki hvaða af-
mælisdag sem var. Nei, þetta var
fertugsafmælið hans og stór
veisla. Ættingjar og vinir og Fóst-
bræður eins og þeir lögðu sig og
þeir voru miklu fleiri en fjórtán
man ég. Borð svignuðu undan
veitingum og söngurinn ómaði um
stofur og ganga. Samt var ekkert
mál að hýsa okkur fimm.
Þannig man ég eftir Óskari
frænda, alltaf fullum af krafti og
áhuga og húmor. Stundum kom-
inn á undan sjálfum sér vegna
þessa að hlutirnir hefðu þurft að
ganga hraðar fyrir sig. Til dæmis
þegar hann sat undir stýri, þá
gekk sjaldan nógu vel að koma
bílnum áfram svo hann ýtti á stýr-
ið til að flýta för. Alltaf tilbúinn að
grínast, glettinn og glaðlegur og
hláturmildur með broshrukkur í
augnkrókunum. Og hún Anna
hans Óskars, í hvert skipti sem við
litum inn var eins og um höfð-
ingjaheimsókn væri að ræða. Allt-
af velkomin, alltaf svignandi borð
og alltaf áhugi og hlýja sem mætti
gestunum.
Þau voru og eru gott fólk og
góðir ættingjar. Þau hafa fengið
sinn skerf af ágjöfum og meiri en
margir en hafa samt alltaf pláss
fyrir aðra.
Takk fyrir samveruna, kæri
frændi.
Guð geymi þig, Anna, og börnin
og allan ættbogann.
Ágúst Pétursson.
Kveðja frá Fóstbræðrum
Hann var hógvær og hann var
prúðmenni og söng annan tenór
með sæmd í Karlakór Fóstbræðra
í 22 ár. Þetta var Óskar Ágústsson
sem við kveðjum í dag. Það er
margs að minnast eftir að hafa
starfað með góðum félaga um ára-
tuga skeið, þar sem hlýja og vænt-
umþykja hefur ráðið ríkjum. Ósk-
ar var einn af þeim sem ekki
drógu af sér að leggja kórnum lið,
hvort sem var um að ræða söng-
lega eða viðkom veraldlegum
hlutum.
Þegar Fóstbræður hófust
handa við að koma sér upp fram-
tíðarhúsnæði voru kórfélagar ein-
huga um að vinna allir sem einn að
byggingu félagsheimilisins. Þá
var gott að eiga Óskar í hópnum,
en hann var múrarameistari, og
að mörgu þurfti að hyggja. Í þess-
um efnum gekk Óskar heill til
starfa og hafði metnað fyrir hönd
Fóstbræðra að þessum hlutum
væri sem best fyrir komið. Hann
fann það eins og allir kórfélagar
að þarna áttu sér stað viss
straumhvörf hjá kórnum, að kom-
ast í eigið húsnæði og þar með öll
óvissa um húsnæðismál úr sög-
unni. Óskar sat í byggingarnefnd
Fóstbræðra frá 1967 til 1972. Þeg-
ar söng hans lauk hjá starfandi
kórnum 1985 starfaði hann með
Gömlum Fóstbræðum. Óskar
hlaut Gullhörpu Fóstbræðra 1982.
Óskar Ingólfur
Ágústsson