Morgunblaðið - 11.03.2013, Síða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 11. MARS 2013
Óskar og Anna eiginkona hans
tóku virkan þátt í félagsstarfinu
innan kórsins og létu sig sjaldan
vanta á hinar ýmsu samkomur og
ferðalög bæði utanlands og innan.
Fóstbræður þakka Óskari fyrir
nærveruna og samstarf í gegnum
tíðina og senda Önnu og fjöl-
skyldu samúðarkveðju.
Einar Geir Þorsteinsson.
Kveðja til vinar.
Enn berst andlátsfregn, enn
hefur fækkað í góðra vina hópi.
Ég spurði andlát söngfélaga míns
Óskars Ágústssonar laugardags-
morguninn annan þessa mánaðar,
er Anna eiginkona hans hafði
samband við mig og sagði mér þau
döpru tíðindi að Óskar hefði dáið
kvöldinu áður á spítala eftir
skamma legu. Fréttin kom mér
ekki alveg á óvart. Ég hafði hitt
Önnu fyrir ekki mjög löngu og þá
sagði hún mér af líðan Óskars; að
heilsu hans hefði hrakað mikið og
von um bata næsta lítil.
Fóstbræður – já, enn og aftur
Fóstbræður. Það er von að ég taki
svo til orða, því af þeim 78 árum
sem ég hef lifað hef ég í rúm 60 ár
starfað með þeim í leik og söng.
Þar hef ég eignast mína bestu
vini. Þar bundust þau vina- og
tryggðabönd sem aldrei bresta.
Þar finnst mér ég aldrei hafa
þurft neins að gæta nema vinátt-
unnar vináttunnar vegna. Auðvit-
að eru ekki allir sama sinnis og
misjafnt eftir hverju sóst er – en
sækjast sér um líkir.
Óskar kom í kórinn 1957, fjór-
um árum á eftir mér og áttum við
því strax það sameiginlegt að vera
nánast nýliðar í kórnum. Við urð-
um fljótt góðir vinir og sú vinátta
rofnaði aldrei. Strax varð ljóst að
við Óskar hugsuðum á svipuðum
nótum og ekki bara í söngnum.
Við héldum báðir lítið upp á ætt-
erni og sjálfumgleði – heldur
skyldi manninn reyna.
Um Óskar sem söngmann þarf
ekki að fjölyrða, sá sem syngur í
Fóstbræðrum um áratugaskeið er
góður söngmaður.
Eftir að við hjónin fluttum í
Garðahrepp 1967, en þar áttu þau
Óskar og Anna heima um langt
árabil, urðum við félagar úr
Garðahreppi samferða á söngæf-
ingar og var þá margt skrafað,
bæði í gamni og alvöru.
Okkur Helgu og Óskari og
Önnu varð strax vel til vina. Óskar
vinur minn var léttur í lund og
jafnvel enn léttari þegar sá gállinn
var á honum og hafði gaman af að
skemmta sér með öðrum og hrók-
ur alls fagnaðar, þegar hann var
kominn í „stuð“. Óskar hafði
ákveðnar skoðanir á mönnum og
málefnum, en flíkaði þeim lítt
nema í þröngum hópi.
Einn kost hafði Óskar sem ég
mat mikils. Þegar ég talaði við
hann út í eitt gat hann alltaf látið
mér finnast ég vera óskaplega
gáfaður! Ég er ekki frá því að
mörgum öðrum hafi fundist það
sama og mér.
Alveg er ég viss um að mesta
gæfa Óskars í lífinu hafi verið að
eignast hana Önnu Sigríði Jóns-
dóttur. Anna er ein indælasta
kona sem ég hef þekkt um ævina.
Hún laðaði fram allt það besta í
fari Óskars – sem og annarra – og
saman tókst þeim að vera hvort
öðru stoð og stytta í smáu sem
stóru.
Óskar dró sig í hlé frá söng fyr-
ir allmörgum árum, en þau Anna
létu sjá sig við önnur tækifæri
meðan þess var kostur. Vinur
minn hóaði í mig á einni af sínum
síðustu söngæfingum og sagði við
mig: „Garðar, ég held að ég sé
hættur þessu – ég get ekkert orð-
ið sungið lengur.“ Og trúr sjálfum
sér stóð hann við þau orð.
Bak við hverja setningu í þess-
ari minningu liggja þúsund minn-
ingaleiftur, sem var svo dægilegt
að rifja upp og sjá í hugskoti sínu.
Við Helga þökkum fyrir góða
og langa samfylgd og sendum
Önnu okkar og hennar fjölskyldu
samúðarkveðjur.
Megi almættið styrkja ykkur.
Helga og Garðar.
✝ Egill ÓlafurStrange fædd-
ist í Reykjavík 22.
september 1927.
Hann andaðist á
Landspítalanum í
Fossvogi 27. febr-
úar 2013.
Foreldrar hans
voru þau Victor
Strange hjólreiða-
smiður og Hansína
Þorvaldsdóttir hús-
móðir. Hann var fimmti í röð
átta systkina.
Egill kvæntist 9. desember
1950 Önnu Sigurðardóttur, f.
13. nóvember 1931, d. 12. des-
ember 2006. Þau hjónin eign-
uðust sex börn. Þau eru: 1)
Greta, f. 1951, gift George Hun-
ter Young. Börn þeirra eru
Gunnar Sv., f. 1969, Davíð
Kristófer, f. 1980, og George
Kristófer, f. 1984.
2) Sæunn, f. 1954,
gift Brian Doc-
herty, f. 1944. 3)
Victor, f. 1956,
kvæntur Önnu
Berglindi Arnar-
dóttur, f. 1964.
Börn þeirra eru
Anna Sigríður, f.
1985, Erna, f. 1992,
og Örn Óli, f. 1995.
4) Egill, f. 1959,
kvæntur Sveinbjörgu Bergs-
dóttur, f. 1963. Börn þeirra eru
Sæunn Hrund, f. 1985, og Atli
Þór, f. 1989. 5) Ómar, f. 1960.
Börn hans eru Birgitta, f. 1980,
Egill Ólafur, f. 1986, og Finn-
bogi, f. 1996. 6) María, f. 1967.
Útför Egils verður gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 11.
mars 2013, og hefst athöfnin
klukkan 13.
Í dag kveðjum við Egill Ólaf
Strange, móðurbróður minn.
Hann var líka „smiðurinn“ minn
og „skáafi“ dóttur minnar – ekki
það að hann skorti afabörnin því
þau eru mörg – bæði stór og smá
og stolt afa síns – þó svo að hann
væri kannski ekki allaf að hafa
orð á því við þau. En hann vissi
að barnalán þeirra hjóna var
þeirra ríkidæmi.
Egill var módelsmiður og ein-
staklega laghentur maður, það
lék allt í höndum á honum. Það
eru margir dýrgripirnir sem
hann hefur gert og gestabækur
hans hafa farið víða og vekja allt-
af jafnmikla athygli og aðdáun.
Það eru ófá handtökin sem hann
innti af hendi á heimili okkar
hjóna í Brekkubænum hér á ár-
um áður. Og alltaf unnið með
gleði og af mikilli nákvæmni og
fagmennsku og fyrir það erum
við hjónin svo innilega þakklát.
Agli þótti gaman að ferðast og
átti Skotland sérstakan stað í
hjarta hans. Eðlilega – enda báð-
ir tengdasynir hans frá því
ágæta landi. Hin síðari ár þótti
honum fátt betra en að fara til
Sæju sinnar og Brians í Skot-
landi og naut dvalarinnar og fé-
lagsskapsins. Oftar en ekki voru
smíðatólin tekin með því það var
alltaf hægt að flikka upp á eitt-
hvað eða skapa eitthvað nýtt.
Fyrir nokkrum árum ákváðu
Egill og Anna heitin kona hans
að bregða sér til sólarlanda, lík-
lega í fyrsta sinn. Ekki leist Agli
sérstaklega vel á þessa hugmynd
en lét þó tilleiðast. Það kom síð-
an í ljós þegar töskur voru opn-
aðar á áfangastað að ekki ætlaði
hann að láta sér leiðast – hann
hafði stungið niður spýtubút og
útskurðarhníf því það var alveg
gefið að þá hefði hann eitthvað til
að dunda sér við á meðan ferða-
félagarnir böðuðu sig í sólinni.
Er skemmst frá því að segja að
spýtan varð eftir á Spáni í sama
ástandi og þegar hún kom þang-
að. Og margar urðu ferðirnar í
sólina á næstu árum með góðum
ferðafélögum. Og það fór ekki á
milli mála á hótelinu hvenær
Strange var mættur – eins og
hótelhaldarinn sagði „Strange! –
never a dull moment.“
Á kveðjustundu er gott að
eiga góðar minningar og láta
hugann reika. Það hefur alltaf
verið mikill samgangur á milli
fjölskyldna okkar og ófár eru
ferðir mínar á mínum yngri ár-
um í Hafnarfjörðinn þar sem
dvalið var um helgar og þá sér í
lagi á Skerseyrarveginum. Þó að
íbúðin væri ekki stór og börnin
mörg var alltaf pláss fyrri einn í
viðbót. Einnig á ég góðar minn-
ingar frá dvöl minni í sumarbú-
staðnum við Straumsvíkina, þar
urðu mörg ævintýri til og alltaf
skemmtilegt að vera hluti af
þessari stóru og góðu fjölskyldu.
Egill var búinn að vera rúm-
liggjandi um nokkurra vikna
skeið og það var einfaldlega ekki
hans stíll. Hann hafði orð á því að
best væri bara að pakka niður og
drífa sig til Skotlands og var
sannfærður um að það væri allra
meina bót. Ég trúi því að hann sé
nú búinn að finna Önnu sína á ný
og líklega eru þau farin að dansa
saman kinn við kinn.
Elsku Gréta mín, Sæunn, Vic-
tor, Egill, Ómar, María, tengda-
börn, og öll börnin ykkar, við
hjónin sendum ykkur okkar inni-
legustu samúðarkveðjur og biðj-
um þess að þið verðið dugleg að
halda utan um hvert annað á erf-
iðri stundu.
Sigríður V. Árnadóttir
(Sirrý.)
Hann kom akandi á spýtubíln-
um.
Egill var nokkrum árum eldri
en við félagarnir og fékk oft lán-
aðan Austin-bíl föður síns. Við,
bílprófslausir táningarnir, nut-
um stundum góðs af því. Bíllinn
var kominn á fermingaraldur, en
malaði eins og saumavél og
hvergi sá aldur á útliti hans.
Þökk sé frábæru viðhaldi þeirra
feðga, rennismiðsins og módel-
smiðsins. Nafngiftin kom frá út-
liti langhliðanna, sem voru
klæddar ljósum harðviði.
Egill var úr stórri skátafjöl-
skyldu og kynntumst við í gegn-
um skátastarf og fjallaferðir, að-
allega í Hengli og
Skarðsmýrarfjalli. Margir félaga
okkar og vinir höfðu byggt eða
voru að byggja skála á þessu
svæði með sínum skátaflokkum.
Þar á meðal var Grétar, bróðir
Egils.
Við vorum fjórir vinir, sem
stóðum utan við skálaeigendur,
en skálalífið og skíðaiðkun dró
okkur upp í fjöllin. Endaði það
með því að við létum teikna fyrir
okkur skála og fengum úthlutað
lóð og byggingarleyfi hjá Ölfus-
hreppi, nokkru austan við Þrym-
heim. Ekki fjölgaði í hópnum
okkar, en í honum voru auk Egils
og undirritaðs, Gunnar Einars-
son og Bragi Friðþjófsson. Við
vorum flestir að stofna fjölskyld-
ur á þessum árum og ég á förum
í langskólanám. Þetta varð til
þess að byggingarmálin sofnuðu
og á endanum skiluðum við lóð
og byggingarleyfi. Fyrir nokkr-
um árum hringdi í mig skjala-
vörður á Selfossi, sem hafði rek-
ist á þessa skálateikningu og
sendi hann mér hana. Rifjaði það
upp gamalt sameiginlegt áhuga-
mál okkar félaganna.
Það var venja okkar að mæla
okkur mót þegar í bæinn kom
eftir helgarferð. Niðurstaðan var
alltaf sú sama; klukkan hálfníu í
Gúttó. Þar var besta dansgólfið í
bænum. Við mættum þarna á
gljáandi, nýburstuðum skóm.
Egill Strange kenndi okkur að
bursta skóna og datt engum í
hug að mæta á illa burstuðum
skóm. Egill var glaðvær snyrti-
pinni og ekki bara snilldarsmið-
ur, hann var líka bestur okkar
sem bílstjóri, skíðamaður, dans-
ari og yfirleitt hinn besti félagi
og fyrirmynd.
Á menntaskólaárunum gerði
ég mér oft ferð í Landssmiðjuna
við Sölvhólsgötu til að heim-
sækja Egil og dást að því sem
hann var að fást við. Þar sýndi
hann mér leyndardóma módel-
smíðinnar. Mér varð einhverju
sinni að orði að þarna væri þörf á
millimetra nákvæmni. „Nei, nei,“
svaraði Egill, „millimetri er allt-
of stór mælieining í módelsmíði“.
Þannig var nákvæmnisheimur
hans.
Ég gladdist þegar fjölskylda
Egils stóð fyrir sýningu á ýms-
um smíðisgripum hans í Hafn-
arborg 1997, útskurði, líkönum
af húsum, strætisvögnum, leik-
föngum og renndum munum; allt
listilega vel gert og lýsti vel hug-
myndaflugi, vandvirkni og hæfni
þessa dverghaga snillings.
Egill var hjálpsamur og bón-
góður. Naut ég þess, þegar ég
byggði mitt hús. Hann smíðaði
fyrir mig skápa í svefnherbergi
og settum við þá upp saman.
Naut ég þeirrar góðu smíði í
tuttugu ár.
Anna, lífsförunautur Egils í
rúm 50 ár, var yndisleg mann-
eskja og voru þau Egill mjög
samrýmd. Þau byggðu sér fal-
legt heimili í Hafnarfirði. Mikil
var eftirsjá Egils er hún féll frá.
Við hjónin sendum börnum
hans og öðrum aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur.
Gunnar Torfason.
Á árunum um og upp úr 1970,
þegar Flensborgarskólinn í
Hafnarfirði var að taka miklum
breytingum og þróast í fram-
haldsskóla, starfaði við skólann
vösk sveit manna og kvenna.
Mikill baráttuandi einkenndi
hópinn, menn horfðu bjartsýnir
fram á veg en umfram allt réð
ríkjum mikil lífsgleði og sú sann-
færing að unnið væri að góðu
verki. Menn töldu ekkert eftir
sér í þeim efnum og þótti jafnvel
sjálfsagt að setjast án auka-
greiðslu á helgarráðstefnu úti á
landi þar sem stefna skyldi
mörkuð til framtíðar.
Eftir því sem ár hafa liðið hef-
ur fækkað í þessari sveit og nú
hefur enn einn liðsmaður hennar
verið á brott kallaður því fyrir
fáum dögum lést góður félagi
okkar, Egill Ólafur Strange. Eg-
ill réðst fyrst til skólans árið
1961 og starfaði þar tvö fyrstu
árin sem stundakennari en sem
fastráðinn frá 1963 og allt til
starfsloka. Egill var menntaður
módelsmiður en kennslugreinar
hans við skólann voru handiðnir
hvers konar, einkum þær sem
piltum voru ætlaðar. Sem verk-
greinakennari var Egill eindreg-
inn talsmaður þess að verk- og
listgreinar yrðu að jöfnu lagðar
við bóknámsgreinar en þar var
við ramman reip að draga. Egill
náði að hrífa samstarfsmenn
sína með í þessari baráttu og við
minnumst m.a. setuverkfalla á
kennarastofunni þegar okkur
fannst að ganga ætti á hlut verk-
og listgeinakennara, t.d. með
meiri kennsluskyldu en bók-
námskennarar þurftu að búa
við.
Hversdags lá Egill ekkert á
skoðunum sínum. Honum lá oft
hátt rómur á kennarastofunni og
sagði sitt umbúðalaust. Hann var
mjög hjálpsamur við okkur sam-
starfsmenn sína sem margir
hverjir stóðu í húsbyggingum
eða lagfæringu eldra húsnæðis á
þessum árum. Egill var ákaflega
handlaginn og úrræðagóður þeg-
ar kom að fínlegum frágangi sem
menn voru að basla við sjálfir.
Hann átti mikið úrval hvers kyns
verkfæra og var ekkert spar á að
lána þau þegar á þurfti að halda,
gegn því að fara vel með! Egill
umgekkst nefnilega verkfærin
sín af stakri virðingu og sá til
þess að þar væri allt í röð og
reglu og þau flugbitu. Dygði
þetta ekki til var næsta skref að
boða menn heim til sín í kjall-
arann sinn þar sem hann sneið,
sagaði og pússaði svo sem hvert
tilefni krafðist. Aldrei fékkst Eg-
ill til að taka við greiðslu fyrir
slík viðvik.
Svo sem fyrr var nefnt var
Egill módelsmiður að mennt,
mjög virtur á því sviði og þar
liggur eftir hann mörg listasmíð-
in. Fyrir daga þrívíðra teikninga
var varla annar möguleiki til
staðar en gera nákvæma eftirlík-
ingu að byggingu og umhverfi
hennar þegar menn fýsti að sjá
hvernig tiltekin bygging félli inn
í umhverfi sitt. Þá komu til skjal-
anna hagleiksmenn eins og Egill
Strange sem byggðu upp í rétt-
um hlutföllum hús og umhverfi á
lítilli krossviðarplötu þannig að
auðvelt var að greina heildar-
mynd byggingar og áhrif hennar
á nálægt umhverfi.
En umfram allt var Egill okk-
ur góður félagi og traustur vinur
jafnt í starfi sem leik. Við biðjum
góðan Guð að blessa minningu
hans og sendum fjölskyldu hans
allri innilegar samúðarkveðjur.
Arnaldur Árnason og
Ingvar Viktorsson.
Egill Ólafur Strange kom til
starfa í Flensborgarskólanum
sem stundakennari árið 1961,
var fastráðinn 1963 og hafði því
kennt við skólann nær óslitið í
rúma þrjá áratugi þegar hann lét
af störfum vegna aldurs við árs-
lok 1995.
Egill kenndi fyrst og fremst
handavinnu við skólann, var far-
sæll og virtur kennari sem ávallt
vann starf sitt af alúð og gerði
miklar kröfur til sín og annarra.
Það eru margir sem búa að því
að hafa lært að meðhöndla verk-
færi og læra sitt fyrsta hand-
bragð í smíðakennslunni hjá
honum. Allt sem viðkom smíðum
lék í höndunum á Agli enda
þekktur sem frábær módelsmið-
ur. Á því sviði liggja eftir hann
mörg glæsileg verk.
Það voru margar minningar
um samvistirnar í skólanum sem
flugu í gegnum hugann þegar
fréttin um andlátið barst. Egill
var einn af þeim kennurum sem
nýliðar sem komu inn í kennara-
hópinn tóku fljótt eftir á kenn-
arastofunni. Hann var hrókur
alls fagnaðar í samræðum, glett-
inn og skemmtilegur og aldrei
skortur á umræðuefni þar sem
hann var nálægur.
Agli var mjög umhugað um
smíðakennsluna, velferð nem-
enda sinna, samstarfsmanna og
skólans. Ég veit að honum þótti
erfitt að horfa upp á þegar
smíðakennslu var hætt við skól-
ann nokkrum árum eftir að hann
lét af störfum. Hann ræddi það
við mig, sem og stöðu verklegrar
kennslu í skólum almennt, eitt
sinn þegar við hittumst á förnum
vegi og tókum tal saman eftir að
sú ákvörðun var tekin. Hann
skildi hvers vegna þetta var gert
en hafði, eins og svo margir aðr-
ir, áhyggjur af því hversu fáir
nemendur veldu verknám og
hvernig væri hægt að snúa þeirri
þróun við.
Í kennslunni var Egill fag-
maður í öllum sínum verkum,
sterkur persónuleiki og
skemmtilegur félagi. Minning
hans mun lifa innan Flensborg-
arskólans.
Ég vil fyrir hönd starfsmanna
og nemenda Flensborgarskólans
senda fjölskyldu Egils okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Hans er minnst með söknuði sem
kennara, samstarfsmanns og
góðs félaga.
Einar Birgir Steinþórsson
skólameistari.
Góður drengur hefur kvatt
okkur og horfið yfir móðuna
miklu. Kynni okkar Egils hófust
þegar við kenndum báðir í Flens-
borg á 7. og 8. áratug síðustu ald-
ar. Á þeim árum var ýmislegt
brallað og oft var kátt á hjalla á
kennarastofunni. Með okkur
tókst góður vinskapur og ekki
skemmdi það vinskapinn hversu
mikill KR-ingur Egill var! Hann
var yfirleitt í góðu skapi og það
var stutt í stríðnina hjá honum.
Við Sigrún fáum seint þakkað
alla þá hjálp og vinskap sem
hann sýndi okkur á erfiðum tím-
um og sýndi það betur en nokkuð
annað hvern mann Egill Strange
hafði að geyma.
Hann var mikill snillingur í
höndunum og afburðamódel-
smiður og gaman var að koma á
hans myndarlega heimili og
skoða þá dýrgripi sem hann hafði
smíðað í gegnum árin. Börnin
voru 6, 3 dætur og 3 synir og
kenndi ég minnir mig 4 af þeim
en þó Sæunni lengst og kynntist
henni best. Þeim öllum sendum
við Sigrún okkar innilegu sam-
úðarkveðjur. Þeirra söknuður er
sár en minningin um góðan föður
mun lifa um ókomin ár.
Vel sé þér, vinur,
þótt vikirðu skjótt
Frónbúum frá
í fegri heima.
Ljós var leið þín
og lífsfögnuður,
æðra, eilífan
þú öðlast nú.
(Jónas Hallgrímsson.)
Einar Gunnar Bollason.
Egill Ólafur
Strange
Eiginmaður minn, faðir okkar og afi,
GUÐMUNDUR RAGNAR ÓLAFSSON
vélstjóri,
Kirkjuteigi 16,
er látinn. Útförin fer fram frá
Laugarneskirkju föstudaginn 15. mars kl.
11.00.
Sigríður Hlöðversdóttir,
Unnur Brynja Guðmundsdóttir,
Ólafur Guðmundsson,
Edda Rós Guðmundsdóttir,
og barnabörn.
Okkar ástkæri
SVERRIR SIGURÐSSON,
fv. bóndi Ásmundarstöðum á Sléttu.
Hlíf 2, Ísafirði,
lést á öldrunardeild FSÍ hinn 8. mars sl.
Sigurður Mar Óskarsson, Guðný Hólmgeirsdóttir,
Gunnhildur Sigurðardóttir,
Jakobína Sigurðardóttir, Eiríkur Eiríksson,
Vilborg G. Sigurðardóttir, Óskar Árni Mar.