Morgunblaðið - 16.04.2013, Side 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 16. APRÍL 2013
Innan íþróttahreyfingarinnar
eru svo margir sjálfboðaliðar að
ekki verður tölu á komið. Í
hverri kynslóð stíga fram ein-
staklingar sem gegna ábyrgðar-
störfum, þjálfun, rekstri félaga
og sambanda og hvers kyns
starfa til að taka á móti æsku-
fólki og rækta þannig garð heil-
brigðis, hreyfingar og leikgleði. Í
þessum ómetanlega hópi sjálf-
boðaliða rís síðan upp fólk, bæði
konur og karlar, sem velst til
forystustarfa vegna hæfileika
sinna og dugnaðar. Lovísa Ein-
arsdóttir var í þessum hópi. Ung
hóf hún æfingar og keppni sem
fimleikakona og tók síðan að sér
umsjón og ábyrgð, sem meðal
annars fólst í formennsku í Fim-
leikasambandi Íslands og setu í
stjórn Íþrótta- og ólympíusam-
bands Íslands. Þar hófust sam-
skipti okkar undirritaðra við
Lovísu og þar kynntumst við ein-
lægum áhuga og krafti þessarar
glæsilegu konu. Félagsvitund,
einlægni, stefnufestu en um leið
háttvísi og framúrstefnu. Lovísa
var einlægur stuðningsmaður og
forystukona í eflingu kvenna-
íþrótta á Íslandi. Hún var frum-
kvöðull í eflingu og þátttöku
kvenna í íþróttum. Það er ekki
lengra síðan en rétt aldarfjórð-
ungur sem landið fór að rísa að
því er varðar fjölgun kvenna,
sem létu íþróttir til sín taka.
Ekki aðeins í þátttöku í íþrótt-
um, heldur og í stjórnarstörfum
og forystuhlutverkum. Lovísa
var til að mynda ein af þeim kon-
um sem stóðu að árlegu Kvenna-
hlaupi ÍSÍ og leiddi það starf í
nýjar hæðir. Hún sat í stjórn ÍSÍ
í tíu ár, frá 1986 til 1996, og þar
kynntumst við starfsháttum,
atorku og þrautseigju Lovísu.
Fyrir löng og gifturík afskipti af
Lovísa
Einarsdóttir
✝ Lovísa Ein-arsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 18.
ágúst 1943. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 31. mars
2013.
Útför Lovísu fór
fram frá Vídal-
ínskirkju 12. apríl
2013.
íþróttamálum hlaut
hún margskonar
viðurkenningar, m.a
fálkaorðuna og sem
heiðursfélagi ÍSÍ.
Ekki var það síður
dýrmæt gjöf að
kynnast henni, sem
með framkomu
sinni, fallegu brosi
og fölskvalausri
ástríðu lagði alltaf
gott til allra mála.
Nú er hún horfin af vettvangi,
þessi blómarós, þessi yndislega
samferðakona, til annars heims á
himni uppi og við kveðjum hana
með söknuði. Við sendum börn-
um hennar, Ingimar og öðrum
ættingjum samúðarkveðjur.
Stefán Snær Konráðs-
son og Ellert B. Schram.
Íslensk íþróttahreyfing fékk
sorgarfréttir í kjölfar páskavik-
unnar með fráfalli Lovísu Ein-
arsdóttur íþróttakennara. Með
Lovísu féll frá einn dyggasti tals-
maður heilbrigðra gilda og hollr-
ar hreyfingar og sjálfboðaliði
sem hafði til að bera allt það
besta sem íþróttahreyfingin
sækist eftir. Bakgrunn sinn sem
íþróttakennari og sjúkraliði nýtti
Lovísa sér að fullu til að vinna
áhugamálum sínum gengi innan
vettvangs íþróttahreyfingarinn-
ar. Hún var frumkvöðull á sviði
almenningsíþrótta og studdi
dyggilega við upphaf trimmátaks
innan ÍSÍ, á þeim tíma sem al-
menningsíþróttir voru að öðlast
viðurkenningu og víðtæka þátt-
töku í samfélaginu. Lovísa átti
einna stærstan heiður af því að
Kvennahlaup ÍSÍ varð að veru-
leika árið 1990 og vann ötullega
að því verkefni allar götur síðan.
Lovísa sinnti í sínum störfum
íþróttakennslu fyrir eldri borg-
ara af mikilli alúð.
Hún var formaður Fimleika-
sambands Íslands um árabil og
átti sæti í framkvæmdastjórn
ÍSÍ árin 1986-1996. Tók þar virk-
an þátt í störfum nefnda og hlaut
fyrir sín störf fjölmargar viður-
kenningar. Lovísa var árið 1997
sæmd Heiðurskrossi ÍSÍ og árið
2009 samþykkti Íþróttaþing að
gera hana að Heiðursfélaga sam-
bandsins en sú nafnbót er æðsta
viðurkenning innan ÍSÍ. Árið
2008 hlaut Lovísa sérstaka við-
urkenningu Alþjóðaólympíu-
nefndarinnar fyrir störf sín til
eflingar þátttöku stúlkna og
kvenna í íþróttum. Sama ár var
hún jafnframt sæmd fálkaorð-
unni af hálfu forseta Íslands.
Fyrir hönd starfsfólks og
framkvæmdastjórnar Íþrótta- og
ólympíusambands Íslands sendi
ég fjölskyldu og aðstandendum
Lovísu samúðarkveðjur.
Ólafur E. Rafnsson,
forseti ÍSÍ.
Eitt stærsta skref til hjálpar
konum í aðlögun sinni að
breyttri líkamsmynd eftir brott-
nám brjósts var þegar Lovísa
Einarsdóttir leikfimikennari
bauð Samhjálp kvenna krafta
sína til að koma á laggirnar leik-
fimi fyrir konur sem misst höfðu
brjóst vegna krabbameins.
Margar konur endurheimtu lífs-
gleði sína hjá Lovísu, enda skein
af henni hlýja og glettni en jafn-
framt hæfilegur agi.
Menntunar sinnar og þjálfun-
ar hafði Lovísa aflað sér í Þýska-
landi. Hún var ætíð mjög áhuga-
söm að viðhalda og bæta við
nýrri þekkingu og heimsótti hún
meðal annars fyrir nokkrum ár-
um stofnanir í Danmörku sem
buðu þessum kvennahópi and-
lega og líkamlega endurhæfingu.
Aðstöðu sína hafði Lovísa á
Hrafnistu í Hafnarfirði. Var það
mitt lán að kynnast Lovísu í
gegnum Samhjálp kvenna. Til
hennar leitaði ég þegar ég
treysti mér ekki í hefðbundna
líkamsrækt og hjá henni og leik-
fimihópnum hennar fékk ég
hjálp sem ég er ævinlega þakklát
fyrir. Gleði og reisn ríkti í hópn-
um. Flestar konurnar voru með
eitt brjóst, en sumar höfðu misst
bæði brjóstin. Þessi samvera
stuðlaði að bættri líkamlegri og
andlegri heilsu sem ég hef búið
að æ síðan.
Í nær aldarfjórðung nutu kon-
ur leiðsagnar Lovísu og stuðn-
ings. Samhjálparkonur kveðja
Lovísu með innilegu þakklæti
fyrir allt það góða sem hún gerði
til styrktar viðkvæmum hópi og
senda fjölskyldu hennar innileg-
ar samúðarkveðjur.
F.h. Samhjálpar kvenna,
Guðrún Sigurjónsdóttir.
Haustið 1981 var Lovísa Ein-
arsdóttir kosin formaður Fim-
leikasambands Íslands, þetta var
mikil áskorun fyrir nýjan for-
mann því um vorið átti FSÍ að
halda Norðurlandamót í fimleik-
um. Mótið var fyrsta alþjóðlega
áhaldafimleikamót á Íslandi. Það
þurfti að huga að mörgu, ekki
voru til öll áhöld til að halda mót-
ið. Lovísa fór í viðræður við
borgaryfirvöld og tvíslá og gólf
keypt fyrir þetta mót. Ég man
hversu stolt ég var af formann-
inum þegar hún setti mótið
klædd íslenska búningnum, hæv-
ersk eins og alltaf, en jafnframt
sköruleg.
Við Lovísa störfuðum mikið
saman, ég sat í stjórn með henni
meðan hún var formaður, og var
hún eins og margir aðrir í fim-
leikahreyfingunni þar af lífi og
sál, fimleikar og öll hreyfing
voru henni hugleikin. Lovísa
gerði sér fljótt grein fyrir að
hreyfing er nauðsynleg fyrir
alla, unga sem aldna. Menntun
þjálfara var henni líka ofarlega í
huga og stofnaði hún sjóð til
styrktar menntun þjálfara hjá
Fimleikasambandinu, minning-
arsjóð um móður sína Áslaugu
Einarsdóttur, og gaf það fé sem
hún fékk í arf eftir hana til sjóðs-
ins. Á þessum árum ferðuðumst
við Lovísa víða saman erlendis á
þing, fundi og fimleikahátíðir,
þar eru margar stundir ógleym-
anlegar. Kemur upp í hugann
garðveisla í Stokkhólmi með
helstu framámönnum fimleika-
hreyfingarinnar á Norðurlönd-
um. Þar tók hún upp gítarinn og
við sungum ýmis falleg íslensk
lög við mikinn fögnuð við-
staddra.
Ferðin okkar á þing Alþjóða-
fimleikasambandsins í Seúl árið
1988. Við höfðum það verkefni að
bjóða framkvæmdastjórn og
nefndum alþjóðasambandsins að
koma til Íslands og halda fund.
Lovísa fór í ræðustól og flutti
boðið með miklum glæsibrag. Þá
er opnunarhátíðin á Ólympíu-
leikunum í Seúl ógleymanleg.
Við heimsóttum íslenska kepp-
endur í ólympíuþorpið, sáum
strákana okkar spila leik í hand-
bolta og keppni sundfólksins.
Fimleikakeppnirnar voru há-
punkturinn hjá okkur, að fá að
fylgjast með besta fimleikafólki í
heimi var á þeim tíma sem fjar-
lægur draumur. Við fórum á
stóran markað og skoðuðum
margt merkilegt, heila svíns-
hausa og flottar silkiklæður,
þegar við vorum búnar að ganga
fram og til baka á markaðnum
og vorum á leið heim á hótelið
tekur Lovísa eftir að hún hafði
týnt gullarmbandi, sem henni
var mjög kært. Við ákveðum að
ganga aðeins til baka og sjá
hvort við gætum fundið arm-
bandið. Þetta var eins og að leita
að nál í heystakki; troðið var af
fólki á markaðnum og við að gef-
ast upp í hitanum, þá var eins og
hvíslað að mér „farðu hinum
megin á götuna“ og þar fann ég
armbandið góða og hlaut mikið
þakklæti frá Lovísu. Við áttum
góða daga og var hláturinn aldr-
ei langt undan. Lovísu minnist
ég sem heillandi konu sem var
skemmtilega lifandi, hún talaði
fallegt mál og átti auðvelt með
að tjá sig í ræðu sem rituðu máli,
þar sem hún lýsti hlutunum á
svo lifandi hátt. Ég vil fyrir hönd
fimleikafólks á Íslandi þakka
henni samvinnuna og hennar
störf í þágu fimleika á Íslandi.
Hvíl í friði.
Birna Björnsdóttir.
Ég las það að Sveinbjörn Ein-
arsson væri látinn. Ég vildi að-
eins setja á blað nokkur orð um
kynni mín af Sveinbirni. Ég
kynntist honum þegar ég var
nemandi í Melaskóla þar sem ég
Sveinbjörn
Einarsson
✝ SveinbjörnEinarsson
fæddist í Reykjavík
24. apríl 1919.
Hann lést á Land-
spítalanum 22.
mars 2013.
Útför Svein-
björns var gerð frá
Fríkirkjunni í
Reykjavík 3. apríl
2013.
var einn af þeim
krökkum sem voru
valdir til að nýta sér
athvarf sem var
sett upp á Hagamel
19. Þau hjónin
Sveinbjörn Einars-
son og Hulda Hjör-
leifsdóttir voru
fengin til að veita
því forstöðu. Á
þessum árum var
ég frekar hvatvís og
oft ekki réttum megin við strik-
ið. Athvarfið var góður staður til
að borða hádegismat og klára
heimanámið.
Á meðan ég dvaldi þar átti ég
mikil og góð samskipi við þau
hjónin, sem reyndust mér af-
skaplega vel. Sveinbjörn var
ávallt hress í bragði og náði
ávallt að stýra mér á réttar
brautir án þess að þröngva nein-
um skoðunum upp á mig. Hann
var einn af þeim fyrstu til að tala
við mig á jafningjagrundvelli.
Hann var ekki að reyna að
breyta mér á neinn hátt, heldur
með góðmennsku sinni og visku
náði hann vel til mín. Sveinbjörn
var mjög góðhjartaður maður og
hjálpaði mér meira en hann hef-
ur sjálfsagt gert sér grein fyrir.
Það var margt sem hann gerði
fyrir mig og mun meira en það
sem honum bar í starfi sínu.
Sveinbjörn vildi mér vel og það
endurspeglaði allar hans gjörðir
í okkar samskiptum.
Ég hélt áfram sambandi við
hjónin þegar ég fór í Hagaskóla,
ég kom oft við hjá þeim til að
tala við Sveinbjörn og Huldu.
Sveinbjörn hafði alltaf áhuga á
að vita hvernig mér gekk. Sú
réttsýni og það gildismat sem ég
hef í dag er meðal annars honum
að þakka. Samtöl mín við hann á
mínum mótunarárum höfðu
áhrif á mig til hins betra. Ég
minnist Sveinbjarnar með hlý-
hug og söknuði, hann á alltaf
stóran sess í hjarta mínu. Ég
votta Huldu eiginkonu Svein-
bjarnar samúð mína, svo og
börnum hans og ættingjum.
Hinrik Fjeldsted.
Ætli ég hafi ekki verið fimm
eða sex ára þegar Sveinbjörn
eða Svenni eins og hann var oft-
ast kallaður kom með konu sína
Huldu að Brekkustíg 19 þar sem
afi og amma og öll börn þeirra
bjuggu. Man ég vel eftir því og
fjölskyldu Huldu og bróðir
hennar var nógu ungur til að
geta verið leikfélagi okkar elstu
barnanna. Svo fjölgaði fljótt í
barnahópnum, mig minnir að öll
fjögur börn Sveinbjörns og
Huldu hafi eins og fimm börn
foreldra minna verið fædd á
Brekkustígnum og fleiri vorum
við barnabörnin þar áður en leið-
ir skildi. Foreldrar mínir fluttu
með barnaskarann á Kvisthag-
ann og Sveinbjörn með fjöl-
skylduna í kennarablokk á
Hjarðarhaganum þar sem hann
bjó til dauðadags.
Ekki var lengur nóg að skjót-
ast upp á næstu hæð til að hitta
Svenna og fjölskylduna en ör-
stutt var samt enn á milli okkar
og mörg kvöld labbaði ég yfir á
Hjarðarhagann til að þiggja góð-
ar kaffiveitingar, ræða landsins
gagn og nauðsynjar og svo tefla
við Svenna. Þótt hann léki betur
en ég var í rauninni ekki svo erf-
itt að vinna hann nægilega oft til
að alltaf væri jafngaman að tefla
við hann. Þegar ég lék af mér
benti Svenni mér bara á hvað ég
hefði heldur átt að leika og svo
tefldum við skákina áfram þar til
yfir lauk. Af Svenna lærði ég
mest það sem ég kann í skák.
Sveinbjörn frændi minn var
sérstakt ljúfmenni. Alltaf boðinn
og búinn að aðstoða við allt sem
gera þurfti og mikið var til hans
leitað. Viðræðugóður var hann,
léttur í lund og spaugsamur.
Hógvær og lítillátur, en samt af-
skiptinn og kenndi okkur öllum
góða siði og réttu handtökin. Ég
gæti best trúað að hann hafi ver-
ið kröfuharður kennari í Mela-
skólanum þó að kröfur hans til
efnislegra lífsgæða hafi verið
hófstilltar. Það var ekkert auð-
veldara þá en nú að framfleyta
sex manna fjölskyldu af einum
kennaralaunum. Börnin hafa
sjálfsagt ekki fengið allt sem
hugurinn girntist en tæpast hafa
nokkur fengið betra veganesti út
í lífið. Við hjónin sendum þeim
öllum og fjölskyldum þeirra sem
og Huldu okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Minningin um
einstakan frænda og góðan
mann lifir.
Einar og Valfríður.
✝ Birna Svan-hildur Guð-
jónsdóttir fæddist
í Garðshorni í
Glerárþorpi, Ak-
ureyri, 26. júní
1919. Hún lést á
Dvalarheimilinu
Hlíð, Akureyri,
25. mars 2013.
Foreldrar
hennar voru Guð-
jón Jóhannsson, f.
18.4. 1874 á Teigum í Flóka-
dal, Skagafjarðarsýslu, d.
8.10. 1963 og kona hans
Kristín Guðrún Hallgríms-
dóttir, f. 18.7. 1885 í Auð-
brekku, Hörgárdal, d. 8.1.
1930. Systkini Birnu voru
Svanhildur, f. 19.2. 1906, d.
22.6. 1920, Agnes, f. 20.9.
1908, d. 11.9. 1925, Kristinn
Gunnar, f. 27.9. 1911, d. 1934,
Hermína, f. 10.9. 1914, d.
12.9. 1918, Sigríður, f. 22.12.
1916, d. 13.3. 1930, Snorri, f.
5.12. 1921, d. 8.3. 1997,
Agnes, f. 6.12. 1924, d. 27.3.
1926, Jónína Kristín, f. 31.8.
1927, d. 27.2. 1928.
Birna giftist 25. desember
1940 Þóroddi I. Sæmunds-
syni, f. á Hrafnagili í Þor-
valdsdal 31.10. 1905, d. 3.12.
2003. Börn Birnu og Þór-
oddar eru: 1) Katrín, f. 9.10.
1940, 2) Sæmundur Gunnar,
f. 19.3. 1942, 3) Baldvin
Helgi, f. 27.7. 1944, kvæntur
Petru Verschüer, f. 12.10.
1948, börn: a) Sveinn Gunnar,
maki Kim Hellstern, barn
þeirra Lilja Sunna, b) Björn
Jónas, maki Kerstin Kratky,
c) Melanie Ruth,
4) Snjólaug, f.
27.8. 1945, gift
Þorsteini Þor-
steinssyni, f. 31.5.
1945, synir
þeirra: a) Þor-
steinn Gunnar,
kvæntur Sigrúnu
Ingimarsdóttur,
dóttir þeirra Þór-
gunnur, b) Þór-
oddur Björn, 5)
Kristín Sigríður, f. 4.8.1948,
sonur hennar og Hjalta Sig-
urbergssonar, f. 21.11. 1944,
d. 24.2. 1971, er Hjalti Sig-
urbergur, kvæntur Helgu Va-
leyju Erlendsdóttur, börn: a)
Hildur María, b) Hanna Kar-
ítas, c) Nökkvi Þór, 6) Guðjón
Snorri, f. 28.10. 1958, kvænt-
ur Kristínu Maríu Magnadótt-
ur, f. 3.3. 1957, synir þeirra:
a) Friðjón Már, maki Að-
alheiður Helgadóttir, dóttir
þeirra Bríet, b) Snorri.
Birna og Þóroddur hófu
sinn búskap á Skriðulandi í
Arnarneshreppi, bjuggu þar
til ársins 1946 og fluttu það-
an að Neðri-Vökuvöllum,
skammt sunnan Akureyrar.
Frá 1954-1998 bjuggu þau í
Lyngholti 4 á Akureyri. Síð-
ustu árin bjuggu þau í Lerki-
lundi 30 á Akureyri. Birna
vann á Sambandsverksmiðj-
unum, Gefjun, Iðunni-Sútun
og einnig í Niðursuðuverk-
smiðju K. Jónssonar, samtals
um 30 ár.
Útför Birnu fór fram frá
Akureyrarkirkju 5. apríl
2013.
Þá hefur hún elsku besta
amma mín, hún Birna, kvatt
þennan heim. Vænni manneskju
mun ég ekki kynnast svo lengi
sem ég lifi. Manngæska, hjarta-
hlýja og kærleikur voru hennar
aðalsmerki og gerðu hana að
þeirri yndislegu manneskju sem
hún var.
Heimili ömmu og afa í Lyng-
holti 4 á Akureyri var alla tíð
mitt annað heimili og þar eyddi
ég miklum tíma á uppvaxtarár-
unum. Oftar en ekki fylgdu mér
einn eða fleiri vinir frá unga
aldri og komum við félagarnir
aldrei að tómum kofunum. Ef
amma var ekki að bera í okkur
veitingar, var hún að spila við
okkur á spil eða taka þátt í
boltaleik. Amma vildi líka fylgj-
ast vel með því sem við dreng-
irnir vorum að ganga í gegnum
og fylgdist m.a. grannt með öll-
um íþróttum, þá kannski sér í
lagi handbolta og fótbolta.
Áhugi hennar á handbolta var
mikill og mér er til efs að sú
gamla hafi misst af landsleik í
handbolta sem sýndur var í
sjónvarpinu frá því að slíkar út-
sendingar hófust og á meðan
heilsan leyfði.
Birna amma smitaði alla í
kringum sig af þeirri mann-
gæsku og jákvæðni sem hana
einkenndu. Hún var einlæg og
heiðarleg í framkomu, hún
„kunni sig“ eins og hún sjálf
hefði kallað það. Hennar verður
minnst fyrst og fremst fyrir
þann kærleik og hlýju sem hún
sýndi öllum þeim sem hún hitti.
Þeir sem kynntust ömmu held
ég að geti verið sammála um að
hún hafi gefið öllum öðrum
ömmum eitthvað til að miða sig
við. Legg til að mynd af Birnu
ömmu verði bætt við næstu út-
gáfu íslenskrar orðabókar með
frekari skýringum og viðmiðum.
Elsku amma mín, megir þú
hvíla í friði þar sem þú nú end-
urnýjar kynni þín við þá ætt-
ingja og vini sem þessari sömu
ferð hafa lokið og bíða eftir þér
með útbreidda arma.
Guð blessi þig.
Þinn dóttursonur,
Hjalti S. Hjaltason.
Birna Svanhildur
Guðjónsdóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is má finna
upplýsingar um innsendingarmáta og skilafrest. Einnig má smella á
Morgunblaðslógóið efst í hægra horninu og velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir birtingu á útfarardegi þarf greinin að
hafa borist á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför
er á mánudegi eða þriðjudegi).
Minningargreinar