Morgunblaðið - 10.01.2014, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JANÚAR 2014
✝ Aðalbjörg Jóns-dóttir fæddist
að Gröf í Þorska-
firði 28. október
1926. Hún lést á
Landspítalanum 4.
janúar 2014. For-
eldrar hennar voru
Jón Matthíasson, f.
7.5. 1901 á Hvíta-
nesi við Ísafjarð-
ardjúp, d. 17.3.
1981, og Margrét
Gísladóttir, f. 17.6. 1897 á Skála-
nesi við Breiðafjörð, d. 12.8.
1937, á Berklahælinu að Vífils-
stöðum. Hálfsystir samfeðra er
Lilja Sigurrós, f. 9.7. 1948 í Flat-
ey á Breiðafirði. Aðalbjörg gift-
ist 19.9. 1947 Skúla Ólafssyni, f.
12.6. 1911 í Hafnarfirði, deild-
arstjóra hjá Búvörudeild SÍS, d.
18.6. 1980 í London. Skúli átti
fyrir dótturina Helgu, f. 31.5.
1943, maki Sigfús Schopka.
Börn Skúla og Aðalbjargar eru
alls fimm: 1) Rafn Hafsteinn, f.
30.11. 1947, d. 21.9. 2008, sonur
Rafns og Laufeyjar Þóru Ein-
arsdóttur er Hlynur Loki, f.
1970. Maki Rafns var Hallfríður
Ingimundardóttir, þau skildu,
synir þeirra eru: Fjölvar Darri,
f. 1973, Örvar Þorri, f. 1982, og
Skorri Rafn, f. 1985. 2) Stein-
urömmu sinni. Þegar Hjörtur
bóndi í Gröf féll frá 1943 fluttist
fjölskyldan til Flateyjar í
Breiðafirði. Aðalbjörg fór síðar
í kaupamennsku að Ölvisholti í
Flóa og í vist í Reykjavík hjá
fleiri aðilum. Hún fór í kvöld-
skóla KFUM og í Flensborg-
arskólann í Hafnarfirði. Hún
hafði áhuga fyrir skriftum og
fékk 1946 birta eftir sig í Þjóð-
viljanum verðlaunasmásöguna,
Einn dagur í lífi alþýðustúlku.
Hún sinnti stóru búi og garði, en
hóf að vinna úti í hlutastarfi um
1965. Hún dreif hún sig í sjúkra-
liðanám og útskrifaðist frá St.
Jósefsspítala 31.5. 1971 og vann
þar og síðan á Vífilsstaðaspítala
frá 1972 til 1974. Á deild A-6 lyf-
lækningadeild, á Borgarspít-
alanum, starfaði hún í 21 ár, frá
1975 til 1996. Hún ferðaðist til
útlanda í gegnum árin. Hún var
virk í félagsstarfi og sótti nám-
skeið hjá félagsstarfi aldraðra í
Gjábakka. Hún tók til við að
yrkja með ljóðahópnum Skap-
andi skrif í u.þ.b. átta ár. Einnig
var hún í silfursmíði og lærði
framsögn. Hún var í stjórn eft-
irlaunadeildar Sjúkraliðafélags-
ins og starfaði með Framsókn-
arfélaginu í Garðabæ og
Kópavogi. Hún starfaði einnig
með Mæðrastyrksnefnd Kópa-
vogs.
Útför Aðalbjargar verður
gerð frá Fossvogskirkju í dag,
10. janúar 2014, og hefst athöfn-
in kl. 15.
unn, f. 11.2. 1951,
maki Guðni Er-
lendsson, börn
þeirra eru Erlend-
ur Steinn, f. 1972,
Ívar Fróði, f. 1973,
og Nína Sif, f. 1981.
3) Jón Hjörtur, f.
8.5. 1952, maki
Margrét Óðins-
dóttir, börn þeirra
eru Ásdís Björk, f.
1973, Elfa Dröfn, f.
1977, og Fannar, f. 1983. 4) Val-
gerður Margrét, f. 26.12. 1957,
maki Sveinbjörn Halldórsson,
dætur Valgerðar og Inga Þórs
Reyndal, þau skildu, eru: Hildur
Aðalbjörg, f. 1981, og Edda Eir,
f. 1987. 5) Sigríður Rut, f. 13.2.
1960. Barnabarnabörn Að-
albjargar eru 20 talsins. Skúli
og Aðalbjörg bjuggu fyrstu árin
á Öldugötu 42, síðan að Rauða-
læk 13 og frá árinu 1963 að
Stekkjarflöt 20 í Garðabæ. Þeg-
ar Skúli lést flutti Aðalbjörg
fljótlega í Kópavoginn. Aðal-
björg var í sambandi og sambúð
í 13 ár með Engilberti Sigurðs-
syni, f. 14.4. 1918, d. 7.5. 2010.
Aðalbjörg missti móður sína
10 ára gömul. Hún bjó með föð-
ur sínum á bænum Gröf og var
þar einnig alin upp hjá föð-
Elskuleg móðir mín kvaddi
þennan heim þegar liðnir voru
þrír dagar af hinu nýja ári, 87
ára gömul. Það er alltaf erfitt að
verða vitni að því þegar Elli
kerling fer að þjaka ástvini og
hamla lífsgæðum til muna. Þeg-
ar það er orðið nánast óbærilegt
er lausn eina leiðin. Ég var svo
lánsöm að geta fylgt henni á
lokaáfanganum og verið hjá
henni á Landspítalanum yfir há-
tíðarnar, þar til yfir lauk.
Þessi lífsglaða, fallega, góða,
göfuga sál, kærleiksríka og já-
kvæða kona, sem öllum vildi svo
vel, hafði svo góða nærveru og
talaði aldrei illa um neina mann-
eskju. Ef hún heyrði á einhvern
hallað nefndi hún strax til sög-
unnar jákvæða eiginleika við-
komandi. Hversu oft dáðist ég
ekki að henni móður minni
hversu vel hún væri af Guði
gerð, eðlislæg góðmennska og
kurteisi. Aldrei ætlaðist hún til
neins því hún vildi að gjörðir
fólks væru sjálfsprottnar í henn-
ar garð og yfirleitt. Það að
kvarta var ekki til hjá henni.
Hún vildi hjálpa fólki, var traust
eins og klettur, var alltaf til
staðar fyrir fólk og hafði til að
bera mikið umburðarlyndi og
jafnaðargeð. Hún hafði ánægju
af því að gefa af sér jafnt af hinu
verald- og andlega en það var
ekki kaup kaups.
Þessi orð kunna að hljóma
eins og hjóm en þetta er bara
sannleikur. Móðir mín var síður
en svo fullkomin, frekar en
nokkur er, en þetta voru hennar
góðu og miklu kostir.
Mamma gat verið svo gam-
ansöm og skemmtileg, hún hafði
gaman af því að klæða sig upp á
og vera fín og glæsileg, enda
mesta myndarkona í útliti, orði
og verki. Hún var þó ekki nein
pjattrófa í þeim skilningi, því
hún var mikill dugnaðarforkur,
ósérhlífin og var hamhleypa til
verka. Dreif sig í að fram-
kvæma, ekkert hik, vildi nota
tímann og þá var tíminn eld-
snemma á morgnana hennar
góði tími.
Hún var bæjar- og borgar-
dama eftir að hún flutti til höf-
uðborgarinnar en bjó þó ætíð að
því að hafa alist upp í sveitinni í
ósnortinni náttúrunni. Það fór
ekki á milli mála að ær og kýr
og þeirra sálarlíf var henni vel
kunnugt og þær henni líkt og
gamlir sálufélagar.
Mamma hefur verið sérlega
áhugasöm og virk í félagsstarfi.
Hún bjó þó yfir þeim kosti að
geta verið ein með sjálfri sér og
sagði oft að sér leiddist aldrei.
Mamma var svo stolt af því
hversu marga afkomendur hún
átti, barnabörnin eru öll hið
mesta myndarfólk og þau sem
búa hér á landi náðu næstum öll
að kveðja hana á spítalanum,
sem og barnabarnabörnin, þau
eldri. Öllum þótti svo vænt um
Aðalbjörgina og hennar verður
sárt saknað. Fyrrverandi
tengdabörn Aðalbjargar hafa
haldið góðu sambandi við hana
eftir að leiðir skildi við börn
hennar, það segir mikið um
hana.
Þetta lof um góða eiginleika
mömmu var ekki í hennar stíl og
ekki í mínum heldur, en ég vil
koma þessu á framfæri.
Minning hennar lifir í hjarta
okkar og hvílík fyrirmynd hún
er. Þakka þér fyrir allt á okkar
lífsleið og að hafa miðlað af þinni
lífsvisku, elsku mamma. Ég vel
að trúa því að þú sért komin á
góðan stað og þú sért laus und-
an þjáningunum og þér líði vel.
Blessuð sé minning þín.
Mamma var trúuð kona og
kenndi okkur í æsku þessa bæn
og hún signdi okkur oft.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Þín dóttir,
Sigríður Rut.
Til þín, kæra systir.
„Einstakur“ er orð
sem notað er þegar lýsa á því
sem er engu öðru líkt,
faðmlagi
eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki
sem stjórnast af rödd síns hjarta
og hefur í huga hjörtu annarra.
„Einstakur“ á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur“ er orð
sem best lýsir þér!
Lilja.
Tíminn séður í spegli dægr-
anna, síbreytilegra mynda of-
inna úr fíngerðu silki sem renn-
ur um lófa manns. Séð frá
veginum þá sýnist skógurinn ná
alveg niður í fjöru. Þar opnast
fjörðurinn svo bjartur og tign-
arlegur. Sumstaðar synda álftir í
lygnunni rétt innan við skerin.
Glit birkilaufa í sumargolunni er
fjarri barnshuganum. Selirnir
vekja meiri áhuga, hún hleypur
fram á steinana. Hún veit að
rauða húfan sem hún ber muni
kalla þá fram. Úr djúpinu reisa
þeir smá höfuð sín upp úr öld-
unni, einn af öðrum og kinka
kolli til hennar.
Séð frá veginum er Þorska-
fjörður, þar sem Aðalbjörg ólst
upp, venjulegur fjörður, en þeg-
ar hún skildi við var hann eitt
andartak sindrandi blár demant-
ur milli birkilaufanna. Vængur
dauðans svo sterklegur í ljósa-
skiptunum. En ef við föngum
ljósið í spegli og beinum því að
hálum steinunum, þá er eins og
fjaðrir þess horfna lýsi þegar við
leggjum spegilinn frá okkur.
Bráðum rökkvar. Í lygnunni
setur álftin ljúfa höfuð undir
væng. Stjörnurnar koma fram
ein af annarri. Hjól tímans vek-
ur hátíðir og sorg undir teinum
sínum. Tunglið horfir þolinmótt
á umskipti alls sem lifir. Ég
kveð heiðurskonu, hana Aðal-
björgu sem mér þótti afar vænt
um. Ég trúi því að lampar flytj-
ist um set, en logi tendrist af
loga.
Sveinbjörn Halldórsson.
Aðalbjörgu Jónsdóttur kynnt-
ist ég strax á upphafsárum mín-
um í Freyju, félagi framsókn-
arkvenna í Kópavogi. Hún var
falleg kona, hæglát í fasi og allt-
af vel tilhöfð með dökkt hárið
nýlagt.
Aðalbjörg lét sig ekki vanta á
fundi og samkomur Freyju. Hún
mætti í sínu fínasta pússi á jóla-
fundi, aðalfundi, kjördæmisþing
og flokksþing. Hún var virðuleg
og setti skoðanir sínar fram á af-
gerandi hátt, þó ekki færi mikið
fyrir henni eða hún hefði hátt.
Oftar en ekki vildi hún ræða
stjórnmálaástandið og allt til
hins síðasta fylgdist hún grannt
með stjórnmálaþáttum í sjón-
varpi og útvarpi. Hún var stolt
af Framsóknarflokknum og
gengi hans bæði í sveitarstjórn
og á landsvísu. Hún var jafnrétt-
issinni og taldi miklu skipta að
konur störfuðu í stjórnmálum.
Aðalbjörg var sjúkraliði að
mennt og þegar ég hringdi síð-
ast í hana til að spyrja hvort hún
kæmi ekki á jólafund Freyju í
desember þá sagðist hún vera í
vanda. Þær sem höfðu útskrifast
með henni sem sjúkraliðar ætl-
uðu einnig að koma saman. Hún
vissi sem var að félagsstarf gef-
ur manni mikið, bæði góðar
minningar og góða vini. Aðal-
björg var hvarvetna án efa au-
fúsugestur eins ljúf og þægileg í
samskiptum og hún var.
Að leiðarlokum vil ég þakka
Aðalbjörgu fyrir góða nærveru
og samfylgd í okkar mikilvæga
félagsstarfi í Freyju og Fram-
sóknarflokknum í Kópavogi. Ég
sendi fjölskyldu hennar innileg-
ar samúðarkveðjur og veit að
minning hennar, þessarar heil-
steyptu konu, mun lifa.
Una María Óskarsdóttir.
Aðalbjörg
Jónsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Svo viðkvæmt er lífið sem
vordagsins blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann
allsherjardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla
stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu gengin á guðanna fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson)
Félagar í Ljóðahópi Gjá-
bakka kveðja Aðalbjörgu
Jónsdóttur með virðingu og
þökk. Hvíl í friði, okkar
kæra. Syrgjendum vottum
við okkar dýpstu samúð.
F.h. Ljóðahóps Gjá-
bakka,
Sigurbjörg Björgvinsdóttir.
✝ Þórður Árna-son fæddist á
Sólmundarhöfða
17. nóvember 1926.
Hann lést á Dval-
arheimilinu Höfða
28. desember 2013.
Foreldrar hans
voru Guðrún Þórð-
ardóttir, f. á
Glammastöðum í
Svínadal 2. júní
1889, d. 26. júní
1961, og Árni Sigurðsson, f. á
Hurðarbaki í Svínadal 9. júní
1868, d. 21. maí 1951. Þau
bjuggu allan sinn búskap á Sól-
mundarhöfða í Innri-Akranes-
hreppi, þar sem Árni stundaði
sjómennsku og almenna verka-
mannavinnu á Akranesi. Bræð-
ur Þórðar eru Ingibergur, f. 19.
október 1913, d. 9.12. 1993, Sig-
hreppi, f. 1.2. 1930. Dóttir
þeirra er Guðrún Þórðardóttir,
f. 15.12. 1962 á Akranesi, gift
Ingileifi Jónssyni frá Svínavatni
í Grímsnesi. Synir þeirra eru
Jón Örn Ingileifsson og Þórður
Ingi Ingileifsson. Jón Örn á þrjú
börn með sambýliskonu sinni
Andreu Ýri Bragadóttur. Þau
Ingileif Áka, Þórhildi Sölku og
Hrafnhildi Katrínu.
Þórður sleit barnsskónum á
Sólmundarhöfða, hann fór ung-
ur að vinna við fiskbreiðslu á
Sólmundarhöfða, síðar var hann
vinnumaður tvö sumur á Ytra-
Hólmi hjá Pétri Ottesen. Vann
síðan í Heimaskaga, bæði í
frystihúsinu og við uppskipun.
Hjá Akraneskaupstað vann
hann í nokkur ár og frá 1971
vann hann á Sjúkahúsi Akraness
og þar lauk hann starfsferli sín-
um.
Útför Þórðar fer fram frá
Akraneskirkju í dag, 10. janúar
2014, og hefst athöfnin kl. 14.
ursteinn, f. 29.11.
1915, d. 14.4. 2011,
Jóhann Aðalsteinn,
f. 30.12. 1919, d.
5.7. 1991, kvæntur
Sesselju Karls-
dóttur, f. 18.12.
1927. Þau áttu fjög-
ur börn. Játmund-
ur, f. 20.11. 1928, d.
16.4. 2007. Þeir
bræður eru allir
fæddir á Sólmund-
arhöfða. Með fyrstu konu sinni,
Lilju Jónsdóttur, átti Árni son-
inn Hrólf , f. í Árnabæ á Akra-
nesi 18.12. 1896, d. í Bandaríkj-
unum 27.11. 1970. Fyrst bjó
hann í Kanada en lengst af bjó
hann í Los Angeles.
Hinn 2. júní 1963 kvæntist
Þórður Sigríði Sigurjónsdóttur
frá Miðbýli í Innri-Akranes-
Mig langar að minnast ást-
kærs föður míns sem lést á fal-
legum vetrardegi á fjórða degi
jóla. Honum voru jólin alltaf kær
og hann var mikið jólabarn, því
var ljúft að geta eytt með honum
síðustu dögum lífs hans um jól.
Því kyrrð og friður jólanna er
einstakur. Hann fæddist á Sól-
mundarhöfða og þar lauk hann
einnig lífsgöngu sinni.
Pabbi minn var einstaklega
ljúfur maður, skapgóður, heiðar-
legur, vinnusamur og samvisku-
samur. Honum féll sjaldnast verk
úr hendi, ef hann var ekki í vinnu
vann hann að endurbótum á hús-
inu sínu og eða að fegra umhverfi
sitt. Hann og mamma voru sam-
hent hjón og unnu flest saman
hvort sem það var tiltekt innan-
húss eða að fegra umhverfið ut-
andyra.
Lestur góðra bóka var hans
yndi, hann las flest það sem hann
komst yfir, á bókum Halldórs
Kiljan Laxness hafði hann dá-
læti, ljóð las hann nokkuð, þjóð-
legan fróðleik og sögu lands og
þjóðar. Ættfræðigrúsk stundaði
hann einnig og hafði einstaklega
gaman af enda nákvæmur og
stálminnugur. Hann setti saman
nokkrar ættartölur sem hann
hafði fyrir okkur í fjölskyldunni,
einnig aðstoðaði hann við yfir-
lestur þegar Æviskrár Akurnes-
inga komu út. Hann var fróður
um landið okkar góða, og hafði
gaman af að ferðast, bæði fóru
hann og mamma í hópferðir á
sumrin um langt árabil með hópi
fólks af Akranesi og einnig ferð-
uðust þau nokkuð á sínum bíl. En
örlögin leiddu foreldra mína sam-
an í ferðalagi um Vestfirði með
þessum góða hópi fólks árið 1961.
Það var alltaf gaman að ferðast
með pabba því hann vissi mikið
um staðhætti í náttúrunni og
þjóðlegan fróðleik frá því svæði
sem við ferðuðumst um. Hann
kynnti sér alltaf vel það svæði
sem hann ætlaði að skoða áður en
hann fór í ferðalög. Staðhætti á
Akranesi og nágrenni þekkti
hann mjög vel og sem stelpa fór-
um við oft saman í gönguferðir
inn á nes, út í Kalmansvík eða í
eggjatínslu á Akrafjalli en það
var fastur liður á hverju vori.
Einnig stundaði hann grásleppu-
veiði úr Höfðavörinni um árabil
með Aðalsteini bróður sínum.
Pabbi var náttúrubarn og naut
þess að vera úti í náttúrunni
hvort sem hann var einn eða með
hópi fólks.
Faðir minn var einstaklega
barngóður og fengu drengirnir
mínir að njóta þess að vera með
afa sínum enda á hann háan sess í
hjarta þeirra, hann las mikið fyr-
ir þá og fræddi þá um gamla
tíma, þeir fóru mikið saman í
göngu- og hjólreiðaferðir um
Akranes. Oft fengu þeir vísu frá
afa sínum, bæði á afmælum og við
ýmis tækifæri. Hann átti létt með
að setja saman vísu, vinnufélagar
og vinir fengu einnig vísur.
Fagrar óskir færðu nú,
frá ömmu og afa á Skaga,
gæfuveginn gangir þú,
gegnum lífsins daga.
Það eru ljúfar minningar,
pabbi minn, sem renna gegnum
hugann þegar ég minnist þín, ég
sakna þín sárt. Takk fyrir allt það
góða sem þú gafst mér í vega-
nesti og allar þær innihaldsríku
stundir sem ég og fjölskylda mín
höfum fengið að njóta með þér og
mömmu í gegnum árin. Þú hafið
alltaf tíma fyrir okkur og öll þín
góða velvild í okkar garð verður
seint þökkuð. Haf þú bestu þakk-
ir fyrir samfylgdina, elsku pabbi,
og megi góður Guð leiða þig í ljós-
ið þar sem ég veit að þú átt góða
heimkomu meðal ástvina.
Ég vill þakka starfsfólki á
Dvalarheimilinu Höfða fyrir ein-
staka umönnun, hlýju og velvild í
okkar garð.
Þín ástkæra dóttir,
Guðrún Þórðardóttir.
Fregnir af andláti Þórðar
Árnasonar vöktu með mér sökn-
uð, því er mér ljúft og skylt að
minnast hans með nokkrum lín-
um. Hann var í eðli sínu hógvær
maður og langar lofræður um
eigið ágæti væru ekki í hans
anda.
Þórður var kvæntur minni
kæru yndislegu móðursystur
Sigríði og þegar ég var barn og
unglingur var ég tíður gestur á
fallegu heimili þeirra hjóna í
fylgd móður minnar, þær voru
samrýndar systurnar. Alltaf var
tekið á móti okkur af mikilli
hjartahlýju og rausn, dekkuð
borð með fallegum borðbúnaði og
heimabakað meðlæti. Þau bæði
sýndu mér mikinn áhuga, fylgd-
ust vel með mér og mínum
áhugamálum. Sem dæmi að þeg-
ar ég var að læra ensku í gagn-
fræðaskólanum var Þórður að
læra ensku sjálfur, hann leið-
beindi mér og lánaði mér nýjar
bækur á ensku, sem að hans sögn
væri gott fyrir mig að lesa til að
auka orðaforðann.
Þótt hann væri ekki langskóla-
genginn maður var Þórður í mín-
um huga menntamaður í þess
orðs bestu og víðtækustu merk-
ingu. Hann las alla tíð mikið og
átti gott safn vandaðra og góðra
bóka. Var mjög minnugur og fjöl-
fróður. Ég var sem barn alveg
ákveðin í því að þegar ég yrði full-
orðin ætlaði ég að eignast eins
góðan mann og frænka mín, eiga
fullt af bókum, lesa mikið og eiga
fallegt heimili, á svo margan hátt
voru þau mínar fyrirmyndir.
Í mörg ár vorum við Þórður
samstarfsmenn á Sjúkrahúsi
Akraness, þar kynntist ég öðrum
kostum hans eins og samvisku-
semi og því hve bóngóður og
greiðvikinn hann var. Þórður
hafði alla tíð mikinn áhuga á ætt-
fræði og á ég nokkrar ættartölur
sem hann gerði og skrifaði með
sinni skýru rithönd. Hann var
líka vel hagmæltur og hef ég séð
margar góðar vísur eftir hann,
eins hafði hann yndi af krossgát-
um og myndagátum og var góður
í að ráða þær. Þau hjón höfðu
gaman af því að ferðast og fóru í
margar skemmtilegar ferðir með
ferðahóp sem þau voru félagar í.
Þau hjón áttu eina dóttur,
Guðrúnu, sem fékk í vöggugjöf
góða eðliskosti þeirra beggja.
Þau voru vakin og sofin yfir vel-
ferð hennar og fjölskyldu hennar
og synir Guðrúnar og Ingileifs,
Jón Örn og Þórður Ingi, voru
ömmu sinni og afa miklir gleði-
gjafar.
Hann var svo lánsamur að
halda sínu andlega atgervi nán-
ast óskertu til dauðadags þótt lík-
aminn hafi verið orðinn hrumur,
og þau Sigríður verið komin á
Dvalarheimilið Höfða.
Að leiðarlokum kveð ég, þig
kæri Þórður, þakka þér af öllu
hjarta alla þína umhyggju og
hlýju. Megi hvíldin eilífa verða
þér verðskulduð og vær.
Guðjóna Kristjánsdóttir.
Þórður Árnason