Morgunblaðið - 10.01.2014, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JANÚAR 2014
✝ Dagný ÖspRunólfsdóttir
fæddist á Selfossi
20. janúar 1992.
Hún lést á gjör-
gæsludeild Land-
spítalans Fossvogi
30. desember 2013.
Dagný Ösp var
dóttir hjónanna
Guðrúnar Hönnu
Guðmundsdóttur
bókhaldsfulltrúa, f.
1960, og Runólfs Þórs Jóns-
sonar smiðs, f. 1958. Móð-
uramma Dagnýjar er Val-
gerður Magnúsdóttir
símavörður, f. 1941, og móð-
urafi er Guðmundur Kristinn
1980. Kristinn Hólm Runólfsson
smiður, f. 1983, maki Berglind
Kvaran Ævarsdóttir þjónustu-
fulltrúi, f. 1979. Thelma Rún
Runólfsdóttir umönnunarstarfs-
maður, f. 1989, maki Þráinn
Ómar Jónsson mjólkurfræð-
ingur, f. 1982.
Dagný Ösp var nemi við
lyfjafræðideild Háskóla Íslands
þegar hún lést. Hún lauk stúd-
entsprófi af náttúrufræðibraut
við Menntaskólann á Laug-
arvatni vorið 2012. Með námi
vann Dagný ýmis störf, meðal
annars hjá Heilsustofnun NLFÍ,
Hverabakaríi, N1 og Hótel Örk.
Þar að auki þjálfaði hún ung-
menni í körfubolta. Alla tíð
lagði Dagný mikla áherslu á
gildi fjölskyldu og vina og var
metnaðarfull í leik og starfi.
Útför Dagnýjar Aspar fer
fram í Hveragerðiskirkju í dag,
10. janúar 2014, og hefst at-
höfnin kl. 14.
Jónsson smiður, f.
1937. Föðuramma
Dagnýjar er Una
Runólfsdóttir hús-
móðir, f. 1928, og
föðurafar eru Jón
Friðrik Frið-
riksson, f. 1929, d.
1959, og Kristján
Hólm Jónsson sér-
leyfishafi, f. 1922.
Systkini Dagnýjar
eru Hrefna Lind
Heimisdóttir ritstjóri, f. 1975,
maki Friðjón Þórðarson fjár-
festir, f. 1977. Una Ósk Run-
ólfsdóttir umönnunarstarfs-
maður, f. 1978, maki Haukur
Benedikt Runólfsson rafvirki, f.
Elsku hjartans Dagný okkar.
Ég get varla lifað lengur
minn söknuður sár svo er
því sérhver hjartans strengur
tengd‘ okkur saman hér.
Þú ert eilífur happafengur
og ávallt þá vissu ég ber
er andinn yfir mig gengur
þá bíðir þú eftir mér.
(RÞJ)
Frá fyrsta degi bræddir þú alla
í kringum þig með fallega brosinu
og einlæga augnaráðinu. Þú vildir
allt fyrir alla gera og elskaðir að
hafa vini og fjölskyldu í kringum
þig. Mikið eigum við öll eftir að
sakna þess að heyra ekki smitandi
hlátur þinn og litlu „yndin“, eins
og þú kallaðir systkinabörnin þín,
eiga eftir að sakna þess að hitta
ekki Dagnýju sína.
Við upplifðum ótrúlegt krafta-
verk þegar þú komst heil út úr al-
varlegum veikindum sex ára göm-
ul og töluðum alltaf um að þín biði
mikilvægt verkefni sem við ef-
umst ekki um að þú ljúkir á öðrum
stað. Þú varst að hefja nýjan kafla
á lífsleiðinni, nýbyrjuð í háskóla
og varst að flytja inn í þína fyrstu
íbúð og sagðir oft við mig „mikið
verður kósý hjá okkur, mamma
mín, þegar þú verður veðurteppt í
Reykjavík og gistir hjá mér“. Allt
sem þú hefur tekið þér fyrir hend-
ur ber vott um þinn innri mann
sem var svo bjartur og tær að það
snerti alla sem áttu samleið með
þér. Við getum ekki með orðum
lýst hversu stolt við erum af þér –
þú varst og verður ávallt einstök.
Elsku, hjartans engilinn okkar,
við vitum að þú tekur á móti okkur
með bros á vör á nýja heimilinu
þegar að því kemur. Sú vissa gerir
okkur kleift að halda áfram og
mikið verður kósý þegar við kom-
um og gistum hjá þér.
Mamma og pabbi.
Mín undurfagra systir hefur
kvatt okkur öll langt fyrir aldur
fram.
Ó, elsku Dagný Ösp, hve sárt
það er að missa þig, hvað lífið get-
ur verið ósanngjarnt. Mér finnst
ég hafa misst af svo miklu, að hafa
ekki fengið að kynnast þér nánar
og að samverustundir okkar hafi
ekki verið fleiri. En þeim góðu
minningum sem ég á mun ég
ávallt hlúa vel að í hjarta mínu. Þú
varst yndisleg í alla staði og börn-
um mínum góð frænka.
Við áttum það sameiginlegt,
elsku systir, að vera miður hár-
prúðar til þriggja ára aldurs (og
var mikið hlegið að því seinna
meir) en loks birtust ljósu engla-
lokkarnir þínir liðaðir og fínir.
Einnig man ég þegar þú varst lítil,
þá varstu oft klædd í fallega
prinsessukjóla enda sönn prins-
essa, en þó pínu prakkari líka.
Fallegasti eiginleiki þinn var
einlægnin og væntumþykjan sem
þú umvafðir alla sem voru þér
kærir. Fjölskyldan var þér allt.
Þú varst fögur að innan sem utan
með gullhjarta, vildir allt fyrir alla
gera, lýstir upp öll herbergi af
hlátri, gleði, ástúð og galsa.
Það var mér huggun í þessum
mikla harmi, þegar bekkjarsystk-
ini þín frá Laugarvatni komu sam-
an og rifjuðu upp sögur af þér, hve
mikið gott og fallegt þau höfðu um
þig að segja hlýjaði mér um
hjartarætur. Þú varst vinmörg og
af mörgum dáð. Við sem eftir sitj-
um og syrgjum þig getum mikið af
þér lært. Þessi missir mun kenna
mér að meta þann tíma sem okkur
er gefinn hér á jörðu og þær
stundir sem ég á með mínum nán-
ustu. Elska þig alltaf.
Vertu ekki grátinn við gröfina mína
góði, ég sef ekki þar.
Ég er í leikandi ljúfum vindum,
ég leiftra sem snjórinn á tindum.
Ég er haustsins regn sem fellur á fold
og fræið í hlýrri mold.
Í morgunsins kyrrð er vakna þú vilt,
ég er vængjatak fuglanna hljótt og
stillt.
Ég er árblik dags um óttubil
og alstirndur himinn að nóttu til.
Gráttu ekki við gröfina hér –
gáðu – ég dó ei – ég lifi í þér.
(Þýð. Ásgerður Ingimarsdóttir.)
(Höf. ókunnur.)
Þín systir,
Una Ósk.
Elsku Dagný mín, hjartahreina
gullið mitt. Þú áttir þér svo sann-
arlega engan þinn líka, geislaðir
alltaf af þvílíkri hamingju og góð-
semd. Aldrei man ég eftir þér
öðruvísi en glaðri þrátt fyrir þrá-
látt ólán sem virtist oft elta þig á
röndum. Alltaf brostir þú og slóst
á létta strengi, svo einstakt var
lífsviðhorf þitt. Þó að erfitt sé að
hugsa sér framhaldið núna mun
ég ávallt minnast þín með bros á
vör því ef það er eitthvað sem lýsir
þér, elskan mín, þá er það bros.
Minning þín mun alltaf lifa, þú ert
og verður alltaf í hjarta mínu.
Þinn bróðir,
Kristinn Hólm (Diddi).
Ég gleymi aldrei því augnabliki
er ég leit Dagnýju Ösp augum í
fyrsta sinn. Stórum björtum aug-
um horfði hún leitandi, opinmynnt
og einlæg á mig. Fljótlega fékk ég
að passa hana og eru mér sérstak-
lega hugleikin þau skipti þegar ég
var að svæfa engilinn. Þá hélt ég
henni í fangi mér með pelann að
vopni. Dagný horfði undantekn-
ingarlaust beint í augu mín þar til
svefninn loks sigraði. Ég var þá
sextán ára, hún tíu mánaða en
þarna áttaði ég mig fyrst á því að
Dagný bjó yfir einhverju sem ég
hafði ekki. Mér þótti þetta
fölskvalausa augnaráð einstakt og
fallegt og þráði þennan hreinleika
sem hún bjó yfir. Í framhaldi
snerust þessar stundir upp í nokk-
urskonar störukeppni þar sem ég
varð harðákveðin í að nema og til-
einka mér þennan eftirsótta eig-
inleika. Það þarf vart að nefna að
ég lét undantekningarlaust í
minni pokann. Þennan undur-
fagra eiginleika átti litla systir
mín og þannig horfði hún á mig
sem og aðra lífið á enda. Hún leit
aldrei undan heldur horfði hrein
og bein djúpt í augu hvers og eins
og bliknaði aldrei. Dillandi hlát-
urinn, glensið og fróðleiksfýsnin
var ávallt handan við hornið og
þannig var það á öllum stigum lífs
hennar.
Litla systir mín kunni að njóta
lífsins, var opin fyrir nýjum hugs-
unum og hafði einstaklega gott
lag á fólki. Hún var ævintýra-
gjörn, mikill atorkubolti og ein-
stakur gleðigjafi.
Aldrei minnist ég lognmollu í
kringum Dagnýju og alls staðar
var eftir henni tekið. Með óbeisl-
aðri útgeislun og einlægu brosi
var hún með eindæmum fljót að
finna sér stað í hjörtum okkar og
að eignast góða vini – enda átti
hún þá ófáa. Hún var næm á um-
hverfi sitt og gerði kröfu til þess
að fólk bæri virðingu og kæmi vel
fram hvað við annað. Aldrei tók
hún málstað með eða á móti þegar
upp komu ágreiningsmál hvort
sem var innan fjölskyldunnar eða
í vinahópi og hugsaði ávallt í
lausnum. Hún talaði máli þeirra
sem minna máttu sín og kom á
sáttum.
Mannsævina er hægt að mæla
á margan hátt. Sumir staldra
stutt við en afreka meira en þeir
sem eiga sér lengri ævi. Dagný
Ösp var ein af þeim. Þó að hún
hafi staldrað allt of stutt við hér
reisti hún sér mætan minnisvarða
með því að festa rætur í huga okk-
ar sem vorum svo lánsöm að
kynnast hreinlyndi hennar, alúð,
kímni og krafti.
Ég hafði sérstakt dálæti á að
eiga rökræður og spjall við Dag-
nýju og mikið á ég eftir að sakna
þess að deila með henni lífssýn.
Sýn hennar og nálgun lausna var
ekki alltaf hefðbundin, en ávallt
skemmtileg og til þess fallin að
vekja aðdáun og forvitni. Forvitn-
in leiddi hana svo oft til nýrra og
skemmtilegra ævintýra. Ævin-
týra sem ekki var alltaf ljóst hvert
stefndu. Í enn eitt skiptið hefur
hún haldið á vit þeirra en í þetta
sinn get ég ekki fylgt henni eftir –
í bili. Ég er þess þó fullviss að með
fölskvalausu brosi, dillandi hlátri
og björtum augum eigi hún opn-
um örmum eftir að taka á móti
mér. Þangað til geymi ég með mér
minninguna um litla engilinn sem
bjó yfir þessum einstaka og und-
urfagra eiginleika sem ég mun um
ókomna tíð reyna að tileinka mér.
Þín systir,
Hrefna Lind.
Þegar við kveðjum Dagnýju
okkar fyllist hugurinn þakklæti
fyrir yndislega stúlku sem auðg-
aði líf okkar með lífsgleði sinni og
lífsviðhorfum.
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með frjóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt,
Dagný Ösp
Runólfsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Ó, sofðu, blessað barnið frítt,
þú blundar vært og rótt.
Þig vængir engla vefja blítt
og vindar anda hljótt.
Af hjarta syngja hjarðmenn þér
til heiðurs vögguljóð sem tér:
Sofðu rótt, sofðu rótt, vært og
rótt, sofðu rótt.
(Þýð. Þorgils Hlynur
Þorbergsson)
Takk fyrir allar góðu
stundirnar, elsku Dagný
Ösp okkar. Hvíl í friði.
Amma Una og afi Kristján.
✝ Guðrún Matt-hildur Val-
hjálmsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 7.
nóvember 1924.
Hún lést á bráða-
móttöku Landspít-
alans í Fossvogi 2.
janúar 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Matthildur
Kristín Guðbjarts-
dóttir og Val-
hjálmur Guðmann Pétursson.
Bræður Guðrúnar sammæðra
voru Guðjón Kristinn og Krist-
mann. Þeir eru báðir látnir. Eft-
irlifandi systkini Guðrúnar
Matthildar, samfeðra, eru Ás-
geir og Ásta.
Guðrún Matthildur giftist ár-
2007. Baltasar Örn, f. 2012. 2.
Erla Sigríður líftækninemi, f.
1984, maki Jón Oddur Jónsson.
3. Vigdís Rún menntaskólanemi,
f. 1996. Sonur Arnar er Lúðvík
Emil stýrimaður, f. 1975, maki
Eygló Sigurðardóttir.
Þau Guðrún Matthildur og
Gunnar Pálmi bjuggu í mörg ár
á Ólafsfirði. Guðrún rak þar um
tíma verslun og starfaði einnig
við saumaskap. Gunnar Pálmi
stundaði sjómennsku og útgerð
ásamt bróður sínum Sigurbirni.
Árið 1966 fluttu þau Guðrún og
Gunnar til Reykjavíkur og
bjuggu á Brávallagötu 18. Guð-
rún var húsmóðir en stundaði
einnig vinnu utan heimilis,
lengst af við Elli- og hjúkrunar-
heimilið Grund í Reykjavík. Síð-
ustu árin bjó Guðrún á Lind-
argötu 57 en frá því í lok júní á
síðasta ári var hún búsett á
Hrafnistu í Reykjavík.
Útför Guðrúnar Matthildar
fer fram frá Seljakirkju í dag,
10. janúar 2014, kl. 13.
ið 1948 Gunnari
Pálma Björnssyni,
f. 23. janúar 1924,
d. 18. júlí 1983. For-
eldrar Gunnars
Pálma voru Þor-
björg Björnsdóttir
og Björn Pálmi Sig-
urðsson. Dóttir
Guðrúnar og Gunn-
ars er Matthildur
Þorbjörg sálfræð-
ingur, fædd 1959,
maki Örn Sigurður Einarsson
tölvunarfræðingur, f. 1953.
Börn þeirra eru: 1. Guðrún
Matthildur leikskólakennari, f.
1980, maki Snorri Ólafur
Snorrason, f. 1980. Börn: Sóley
Kristín, f. 2004, d. 2004. Gunnar
Pálmi, f. 2005. Arndís Ólafía, f.
Elskuleg móðir mín, Guðrún
Matthildur, lést hinn 2. janúar sl.
Við andlát hennar koma upp í
hugann margar minningar um
yndislega og hæfileikaríka móður
sem lét sér alltaf mjög annt um
fjölskyldu sína. Móðir mín var
glæsileg kona, gjafmild, glaðlynd,
létt á fæti og sat aldrei auðum
höndum. Hún var listræn og ein-
staklega flink í höndunum. Hún
og faðir minn voru mjög samrýnd
og voru umhyggjusamir foreldr-
ar. Það var mikið áfall þegar faðir
minn féll frá langt um aldur fram
en ég hef trú á því að hann taki vel
á móti mömmu á nýjum stað. Síð-
ustu ár var heilsa móður minnar
ekki eins góð og áður og hún bjó
síðustu sex mánuðina á Hrafnistu
í Reykjavík. Hún var þakklát fyr-
ir góða umönnun á Hrafnistu,
þrátt fyrir að sú breyting að flytja
á hjúkrunarheimili hafi verið
henni erfið. Móðir mín hafði fram
á síðasta dag gott minni, hún las
blöðin daglega og fylgdist með því
sem var að gerast í þjóðfélaginu.
Hún var líka dugleg að hringja í
fjölskyldu sína og var umhugað
um að allir hefðu það sem best.
Það verður tómlegt að fá ekki
lengur símhringingar frá henni
og erfitt að sætta sig við að hún sé
ekki lengur hjá okkur. Þrátt fyrir
háan aldur átti ég ekki von á því
að hún myndi kveðja okkur svona
fljótt. Ég er þakklát fyrir þær
yndislegu stundir sem fjölskyldan
átti með henni núna um jól og ára-
mót en þegar hún var síðast hjá
okkur í heimsókn, núna á gaml-
árskvöld, var hún sérlega hress
og naut kvöldsins vel.
Við kveðjum elskulega móður
mína og tengdamóður í dag með
miklum söknuði og þökkum henni
fyrir allt.
Matthildur og Örn.
Amma mín, Guðrún Matthild-
ur Valhjálmsdóttir, lést 2. janúar
síðastliðinn. Í dag kveð ég hana
með miklum söknuði. Ég er þakk-
lát fyrir allar þær yndislegu sam-
verustundir sem við áttum og fyr-
ir allar þær góðu minningar sem
ylja hjarta mitt á þessum erfiðu
tímum. Það er svo skrítið að hún
skuli ekki vera hérna lengur,
brosmild og með hlýjan faðm, sér-
staklega í ljósi þess hversu hress
hún var aðeins tveimur dögum áð-
ur. Minningar frá gamlárskvöldi á
ég þó í hjarta mínu, hvernig hún
lék sér við langömmubörnin, hló
og spjallaði og var upp á sitt
besta. Ég er líka svo þakklát fyrir
hversu vel við kvöddumst þetta
kvöld en það var eins og við var að
búast því amma kvaddi alltaf svo
vel og innilega.
Ég á líka margar minningar
frá því ég var lítil. Amma var svo
létt á fæti og alltaf til í leik og
sprell. Hún var mikið fyrir að
ferðast og vildi alltaf hafa eitt-
hvað fyrir stafni, sem hentaði mér
einstaklega vel. Þolinmæði átti
hún mikið af því það vita þeir sem
þekkja mig að ég var fjörugt og
orkumikið barn. Amma var nú
ekki mikið að kippa sér upp við
það að það fylgdu mér mikil læti
og hamagangur eða þegar ég
glamraði á orgelið í stofunni ná-
grönnum hennar til mikils ama.
Já, elsku amma mín, það er svo
margs að minnast. Hún var alltaf
svo falleg og vel tilhöfð, allt fram á
síðasta dag. Áður en við héldum á
vit ævintýranna setti hún alltaf á
sig varalit, slæðu og ilmvatn og
bauð alltaf með sér. Svo héldum
við af stað í okkar fínasta pússi.
Oft var erindið að kaupa eitthvað
fallegt handa mér og systrum
mínum því amma elskaði fátt
meira en að gefa gjafir og gleðja
þá sem henni þótti vænt um.
Amma var líka mikill listamaður.
Hún lærði skrautskrift, glerlist,
myndlist og postulínsmálun og
það eru ófáir hlutir sem hún hefur
búið til sem eru okkur ómetanleg-
ir minjagripir. Ég man líka eftir
hversu gaman var að fara í mat-
arboð til hennar ömmu. Hún var
listakokkur og töfraði fram dýr-
indismáltíðir og man ég þá sér-
staklega eftir eftirréttunum sem
við systurnar máttum fá okkur
ríkulega af. Svo átti amma alltaf
mola í skál sem litlir fingur fengu
að lauma sér í.
Nú er amma komin til hans afa
og þau eru saman á ný, sameinuð
eftir 30 ára aðskilnað. Ég veit að
söknuðurinn var mikill og það er
huggun harmi gegn að vita af
þeim saman tveimur með hana
Sóleyju Kristínu sér við hlið.
Elskulega amma mín, ég kveð
þig í hinsta sinn, þúsund kossar.
Guðrún Matthildur.
Til ömmu.
Það er erfitt að hugsa til þess
að hún kæra amma mín sé farin
frá okkur.
Hún var alltaf svo hlý og góð og
margar dýrmætar minningar
sem koma upp í hugann þegar ég
hugsa til baka.
Það var alltaf mikil tilhlökkun
að koma til ömmu á Brávallagötu.
Hún átti alltaf eitthvað gott sem
hún bauð upp á og þar var hægt
að hafa nóg fyrir stafni, það var
svo margt ævintýralegt að sjá og
gera, bækur og spil frá því að
mamma var lítil og svo gamla org-
elið. Amma virtist hafa óendan-
lega þolinmæði þegar maður
glamraði á orgelið og áttum við
ófáar stundir fyrir framan það,
þar sem við sátum saman, spiluð-
um og sungum.
Við amma áttum margar góðar
stundir saman sem hlýja mér um
hjartarætur á þessum erfiða tíma.
Elsku amma, nú kveðjum við
þig, ég er þakklát fyrir að hafa
haft þig hjá okkur og eigum við
eftir að sakna þín mikið.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Erla og Jón Oddur.
Elsku amma mín, það er svo
erfitt að trúa því að þú sért farin
frá mér. Þú varst alltaf svo glöð
og alltaf svo góð við alla. Ég á ótal
margar góðar minningar um þig.
Þú varst svo dugleg að spila við
mig og það var svo gaman að
koma í heimsókn til þín. Þú
bauðst alltaf upp á gott í munn-
inn, brjóstsykur eða súkku-
laðimola. Ég sakna þín, elsku
amma mín, og geymi allar góðu
minningarnar um þig í hjarta
mínu.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð
lifðu sæl á ljóssins friðarströnd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Vigdís Rún.
Þeim fækkar stöðugt sem settu
svip sinn á bernskuumhverfi okk-
ar. Það er gangur lífsins og nú
hefur hún Guðrún okkar kvatt
þessa jarðvist.
Hugurinn hverfur aftur til þess
tíma er afi Björn og amma Þor-
björg bjuggu í Miðhúsum í Ólafs-
firði. Þar hittist stórfjölskyldan
og þær minningar eru dýrmætar.
Við, elstu barnabörn afa og
ömmu, munum vel þegar Gunnar
föðurbróðir okkar kom heim til
Ólafsfjarðar með konuna sína,
hana Guðrúnu. Hún var glæsileg
Reykjavíkurmær, afskaplega
flott í tauinu, þótti okkur, og mikil
indælismanneskja.
Guðrún og Gunnar byrjuðu bú-
skap sinn á Brimnesveginum en
eignuðust síðar fallegt tvílyft hús
við Aðalgötuna. Okkur systkinun-
um þótti þetta hús alltaf svolítið
ævintýralegt. Sunnanundir hús-
inu var fallegur garður með há-
vöxnum trjám og þreifst gróður-
inn vel þrátt fyrir norðangarrann.
Gunnar frændi átti hlut í út-
gerð og stundaði sjóinn en Guð-
rún var saumakona að atvinnu.
Hún var ekki aðeins skapandi og
flink í sínu fagi heldur hafði hún
einnig gott auga fyrir því hvað
klæddi konur best. Guðrún rak
vefnaðarvöruverslun, Verslunina
Lín, í nokkur ár ásamt Rögnu
Guðrún Matthildur
Valhjálmsdóttir