Morgunblaðið - 10.01.2014, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JANÚAR 2014
lit og blöð niður lagði,
líf mannlegt endar skjótt.
(Hallgrímur Pétursson)
Minningarnar geymum við í
hjörtum okkar þar til við hittumst
á ný. Vertu Guði falin, ljúfan okk-
ar.
Amma Valgerður
og afi Guðmundur.
Elsku Dagný. Það er þyngra en
tárum taki að hugsa til þess að þú
sért farin frá okkur, alltof, alltof
snemma.
Að hugsa til þess að þú komir
aldrei til okkar í mat, að við fáum
okkur aldrei aftur sushi saman, að
þú eigir aldrei eftir að kíkja til
okkar bara til að segja: „hæ“, að
við eigum aldrei eftir að fara sam-
an í Crossfit eða spjalla um hvað
„wodið í dag er geggjað!“ Og að
þú eigir aldrei eftir að knúsa
frænkur þínar, sem elskuðu þig
eins og allir sem voru svo heppnir
að fá að kynnast þér. Alltaf þegar
við fjölskyldan plönuðum ein-
hverja góða stund gerðum við ráð
fyrir að þú tækir þátt í henni með
okkur, það var svo gaman að hafa
þig með. Þið Thelma Rún voruð
ekki bara systur, heldur líka ein-
stakar vinkonur og þitt skarð
verður ekki fyllt.
Ég er endalaust þakklátur fyrir
þann tíma sem ég fékk að hafa þig
í mínu lífi, því jákvæðari, lífsglað-
ari og góðhjartaðri manneskja er
vandfundin. Brosið þitt, hláturinn
og ótrúlegt æðruleysi lýsti allt
upp hvar sem þú komst og það var
ekki hægt að vera í vondu skapi
þegar þú varst nálægt.
Sorgin og söknuðurinn er mik-
ill, en allar góðu minningarnar um
þig og allar myndirnar af þér
skælbrosandi munu ylja okkur að
eilífu og frænkur þínar Thelma
Nótt, Rakel Dalía og Hekla Mar-
en eiga eftir að fá að heyra af þér
margar sögur og vita hversu ynd-
isleg þú varst.
Ég sakna þín svo mikið Dagný
og ég á aldrei eftir að gleyma þér.
Þinn „mágsi“ og vinur,
Þráinn Ómar Jónsson.
Elsku Dagný mín, þetta eru
erfiðir tímar sem fjölskyldan er að
ganga í gegnum. Þetta er eitthvað
svo óraunverulegt milli þess sem
veruleikinn hellist yfir mann. Það
er sárt að hugsa til þess að við eig-
um aldrei eftir að sjá þig aftur,
þessi stóru björtu augu, fallega
bros og heyra þennan smitandi
hlátur.
Það er búið að vera heiður að fá
að fylgjast með þér þessi tæplega
níu ár sem ég og bróðir þinn erum
búin að vera saman, sjá þig vaxa
úr litlu unglingstrippi yfir í stór-
glæsilega unga konu. Þú varst
alltaf svo góð við krakkana okkar,
alltaf tilbúin að skutlast með þau á
æfingar, sækja í leikskólann, fara
með á körfuboltaleiki eða hjálpa
til á allan þann hátt sem þú gast.
Takk fyrir allar skemmtilegu
minningarnar sem við eigum um
þig, þín verður svo sárt saknað.
Þrátt fyrir þá miklu sorg sem hef-
ur ríkt innan fjölskyldunnar og í
þessu litla samfélagi sem við bú-
um í þá er dásamlegt að sjá hvað
þú hefur snert mörg hjörtu á
þessu rúmlega tuttugu og eina ári
sem þú lifðir. Ég vona að fjöl-
skyldan, vinir þínir og allir þeir
sem fengu að kynnast þér finni
styrk á þessum gríðarlega erfiðu
tímum. Minning þín verður ljós í
lífi okkar.
Berglind mágkona.
Af öllum þeim sterku og góðu
lýsingarorðum sem koma upp í
hugann þegar ég hugsa um Dag-
nýju þá er sérkennilegt að orðin
sniðug og klók séu þar fremst. En
þegar ég lít til baka og hugsa um
samband okkar sannfærist ég enn
frekar um að þau séu best til þess
fallin að lýsa Dagnýju.
Það var ólýsanlegt þegar ég
kynntist móðurfjölskyldu eigin-
konu minnar fyrst, því samheldn-
ari fjölskyldu hafði ég og hef aldr-
ei eftirleiðis kynnst. Í öllum þeim
ófáu Hvergerðingaboðum sem ég
fór í þegar ég var að kynnast
hennar samheldnu fjölskyldu var
ávallt gott að vita til að 24 ára
gamli nýi fjölskyldumeðlimurinn
var búinn að eignast fyrsta leik-
félagann í á annan áratug, hana
Dagnýju, þá níu ára gamla. Á milli
þess sem ég lagði mig hvað mest
fram við að ganga í augun á Hver-
gerðingunum var alltaf hægt að
treysta á Dagnýju í einhvern al-
mennan fíflaskap til að brjóta ís-
inn. Hvort sem um var að ræða
grín, kitl, leikfimikeppnir eða
gamnislag þá mætti maður henni
alltaf brosandi út að eyrum svo
miklu meira en til í slaginn. Svo
sniðug var hún að vera alltaf ein-
hvern veginn akkúrat það sem á
þurfti að halda á hverjum tíma-
punkti. Með árunum æstust leikar
enn frekar og þá reyndi enn meir
á klókindi Dagnýjar þar sem
fimmtán ár skildu okkur að. Í öll-
um tilvikum stóð ég frammi fyrir
skælbrosandi, þreyttri og sveittri
fimmtán árum yngri stelpu sem
ávallt átti síðasta orðið: „HAHA!
Náði þér þarna.“ Takk fyrir að
taka mér opnum örmum og allar
okkar frábæru samverustundir og
síðast en ekki síst að vera alltaf
akkúrat það sem ég þurfti á að
halda – að vera ávallt þú.
Friðjón Þórðarson.
Við vorum hluti af þeim stóra
hóp sem var svo heppinn að hafa
fengið að kynnast þessari ljúfu,
brosmildu og lífsglöðu stelpu sem
var tekin frá okkur allt of
snemma. Leiðir okkar lágu saman
í Menntaskólanum að Laugar-
vatni og voru stundir okkar þar
margar, skemmtilegar og oft á
tíðum mjög skrautlegar. Margar
af bestu minningunum þaðan voru
stundir sem við áttum með henni.
Á þeim árum sem við dvöldum
saman á Laugarvatni mynduðum
við sterk vináttubönd sem héldust
þó svo að þau verkefni sem við
tókum okkur fyrir hendur eftir út-
skrift væru ólík.
Dagný var alltaf brosandi og
hvert sem hún kom smitaði hún
alla með hlátrinum sínum og fal-
lega brosinu. Það var ekki annað
hægt en að líða vel í návist hennar
því svo mikil var lífsgleðin sem
fylgdi henni. Hún vildi öllum vel
og var alltaf tilbúin til þess að
hjálpa þeim sem þurftu. Alltaf var
hægt að leita til hennar með hin
ýmsu vandamál, sama hversu stór
eða smá þau voru, hún var alltaf til
staðar. Hún gerði það sem gladdi
hana og var umvafin fólki sem
henni þótti vænt um.
Við munum sakna Dagnýjar
mikið en vitum að hún mun alltaf
fylgjast með okkur, vaka yfir okk-
ur og hlæja að hrakförum okkar.
Við erum þakklátar fyrir þær
stundir sem við fengum að njóta
með þessari einstöku stelpu sem
skilur eftir sig stóran hóp af ætt-
ingjum og vinum sem elska hana
og mun minning hennar lifa í
hjörtum okkar um ókomna fram-
tíð. Við vottum fjölskyldu hennar
og ástvinum okkar dýpstu samúð.
Dalla, Sigrún og Jóhanna.
Ég tel að hverjum og einum sé
skipaður ferðafélagi í gegnum líf-
ið. Einhver sem hjálpar manni í
gegnum erfiðleika, gleðst með
manni á góðum tímum og hlær að
manni þegar maður dettur, auð-
vitað eftir að hafa hjálpað manni
aftur á fætur. Þú varst minn
ferðafélagi. Við vorum óaðskiljan-
legar.
Ég gæti skrifað heila bók um
minningarnar mínar um þig.
Flestar innihalda þær hlátur. Við
hlupum bara yfir götuna á náttföt-
unum og þar fundum við ham-
ingju hvor hjáannarri. Við fórum í
gegnum allt saman. Við unnum
saman, við fórum í skóla saman og
við hlógum saman. Það skipti ekki
máli hvar við vorum og í hvaða að-
stæðum, við gátum alltaf fundið
það jákvæða við það. Ég minnist
þess þegar við vorum nýbyrjaðar í
háskólanum og vorum í einum af
okkar fyrstu fyrirlestrum í hátíð-
arsal í Háskólabíói. Það voru ekki
liðnar tíu mínútur áður en þú
þurftir að hlaupa út í hláturskasti
og ég rétt á eftir. Rétt eins og í öll-
um dæmatímunum en í þeim var
ekki séns fyrir okkur að halda aft-
ur af okkur. Miðvikudagsgalsinn
eins og við kölluðum hann, mætti
á svæðið og við höfðum ekki ein-
beitingu út af hlátri í tvo klukku-
tíma.
Það var alltaf gleði í kringum
þig og ég veit að þannig verður
það alltaf. Í rauninni varstu far-
arstjórinn minn í gegnum lífið því
að þegar ég var að gefast upp á
einhverju þá léstu mig halda
áfram, það var ekki í myndinni að
hætta og gefast upp. Þegar við
vorum að læra fyrir lokaprófin í
desember þá vorum við búnar að
vera allan daginn að læra. Vorum
einar með húsið og einbeitingin
var kannski ekki alveg ennþá til
staðar. Í einhvern tíma höfðum
við ekki verið búnar að gera neitt
og svo sérð þú að foreldrar þínir
eru komnir heim. Þá segirðu:
„Edda fljót. Þykjumst vera að
gera eitthvað.“ Ég, í flýti, opna
glósur og þú byrjar að reikna. Við
redduðum okkur fyrir horn enda
höfðu allir tröllatrú á okkur, bún-
ar að læra saman eins og brjál-
æðingar en raunin var að helm-
ingur tímans fór í spjall og hlátur.
Niðurstaðan var sú að við féllum
báðar á þessum tveim lokapróf-
um.
Þegar svona gerist þá skilur
maður að allt annað skiptir svo
litlu máli miðað við að eiga æð-
islega vini og frábæra fjölskyldu.
Að falla á prófi skiptir engu máli,
maður fær annað tækifæri og að
gera mistök, maður lagar þau en
þig fæ ég ekki til baka. Við sem
ætluðum að vera saman að skapa
óróa á elliheimilinu og gera grín
að sjálfum okkur í ellinni. En lífið
er svo sannarlega ósanngjarnt.
Ég veit að þú varst send til mín
þegar þú bankaðir uppá þann 11.
september 2004 til að leiða mig í
gegnum ferðalag lífsins. Þrátt fyr-
ir að þú sért farin, trúi ég því að þú
verðir alltaf við hliðina á mér til að
leiða mig í gegnum lífsins dýrð-
ardóm. Þú skrifaðir á jólapakkann
minn að við yrðum saman vinkon-
urnar að minnsta kosti næstu 70
árin og ég veit að þú munt standa
við það. Þú ert og verður alltaf í
hjarta mínu því að þú varst löngu
búin að sigra það, elsku besta vin-
kona. Guð gat bara ekki beðið
lengur eftir að fá þig. Núna er
gleði á himnum.
Þín uppáhaldsvinkona,
Edda Sigrún.
Hún yndislega Dagný er dáin.
Dagný var svo mikill gleðigjafi.
Dagný var stelpa sem allir vildu
eiga, svo skemmtileg, jákvæð og
lífsglöð. Hennar skarð verður
ekki fyllt. Mér fannst mikill heið-
ur að fá að útbúa meðlæti í út-
skriftarveisluna hennar vorið
2012. Hún elskaði góðan mat –
svona fullorðins. Dagnýju fannst
mikið til saumaklúbbsins hennar
mömmu sinnar koma. Það er oft
hlegið dátt í klúbbunum og mikið
talað. Dagný sagðist sko ætla að
eignast svona skemmtilegan
saumaklúbb.
Ég hitti Dagnýju rétt fyrir jól
og hún var svo sæl, búin að fá íbúð
á Stúdentagörðum og viss kafla-
skil í lífi ungrar konu. En skjótt
skipast veður í lofti og eftir sitjum
við og spyrjum „af hverju?“
Elsku vinum mínum, Guðrúnu
Hönnu, Runna, börnum þeirra og
fjölskyldu votta ég mína dýpstu
samúð.
Klara.
„Hæ, ég heiti Dagný. Er Edda
Sigrún heima?“ Þetta voru fyrstu
kynni okkar af Dagnýju Ösp þeg-
ar hún bankaði hjá okkur hinn 11.
september 2004, daginn sem við
fluttum í Bjarkarheiðina. Það
gladdi okkur að stelpa á svipuðum
aldri og dóttir okkar skyldi búa
við sömu götu. Þetta var upphafið
að sannri og fallegri vináttu þeirra
Dagnýjar Aspar og Eddu Sigrún-
ar. Þær urðu mjög samrýndar og
voru eins og bestu systur. Þær
léku sér saman, djömmuðu, hlupu
hvor til annarrar á náttfötunum,
hlógu endalaust saman, tóku þátt í
gleði og sorg hvor annarrar og í
haust fóru þær saman í háskól-
ann. Fyrir prófin lærðu þær sam-
an og leikur grunur á að sá tími
hafi verið notaður í eitthvað allt
annað en lærdóm.
Það er með mikilli sorg í hjarta
að í dag kveðjum við Dagnýju Ösp
hinstu kveðju. Glæsileiki hennar,
lífsgleði og bjartsýni er okkur of-
arlega í huga. Dagný var falleg
ung kona, alltaf með bros á vör og
átti framtíðina fyrir sér. Hún var
yndisleg manneskja og hafði góða
nærveru. Við söknum hennar og
þess að heyra ekki smitandi hlát-
urinn og þær vinkonur í hláturs-
kasti yfir einhverju fyndnu eða
jafnvel ekki fyndnu. Við söknum
þess að hafa ekki getað faðmað
hana á nýársnótt eins og alltaf og
við söknum þess að finna ekki hár-
spennur á borðum og bekkjum
eftir heimsókn hennar.
En okkur er líka í huga þakk-
læti fyrir að hafa fengið að kynn-
ast svo góðri manneskju. Okkur
fannst við eiga svolítið í henni. Við
erum sannfærð um að allir þeir
sem fengu tækifæri til að kynnast
Dagnýju geta verið sammála um
að heimurinn er fátækari án henn-
ar.
Hugur okkar er hjá fjölskyldu
Dagnýjar. Elsku Guðrún Hanna,
Runólfur og fjölskylda. Megi góð-
ur Guð veita ykkur styrk í sorg-
inni. Minningin um Dagnýju Ösp
lifir.
Aðalheiður og
Guðmundur Þór
(Alla og Gummi).
Elsku Dagný mín. Það er engin
leið að útskýra það með orðum
hversu erfitt það er að þurfa að
kveðja þig. Þú varst tekin frá okk-
ur alltof ung, en eins og máltækið
segir, þá deyja þeir ungir sem
guðirnir elska. Ég var þó svo
heppin að hafa kynnst þér
snemma og á því margar
skemmtilegar minningar um þig
sem ég mun aldrei gleyma. Þegar
þú komst á fyrstu fimleikaæf-
inguna á Selfossi smullum við
strax saman og vorum óaðskiljan-
legar eftir það. Þú gerðir hverja
einustu æfingu skemmtilega og
vorum við mestallan tíman hlæj-
andi hvor að annarri. Þó að vin-
áttan hafi byrjað í fimleikunum,
þá hélt hún áfram að styrkjast og
verða betri eftir að við hættum að
æfa.
Annað sem stendur uppúr eru
öll sushi-deitin, rúntarnir og
körfuboltamótið eftirminnilega.
Við vorum sushi-unnendur og það
fór ekki framhjá neinum. Í flest
þau skipti sem það var kósýkvöld
vorum við með sushi, ef við nennt-
um ekki á Selfoss, þá bjuggum við
það bara til. Þegar ég skráði okk-
ur á körfuboltamót hjá FM957 í
hálfgerðu gríni varstu frekar ef-
ins, en þetta endaði á því að vera
eitt af því skemmtilegra sem við
höfum gert saman. Við vorum
ekki mjög sigurstranglegt lið mið-
að við alla körfuboltastrákana
sem voru mættir, en allt kom fyrir
ekki og lentum við í 2. sæti og
komum klárlega hvað mest á
óvart.
Við höfum gert svo margt sam-
an og það sem einkennir allar
samverustundir okkar er mikil
gleði og hlátur. Við vorum alltaf
hlæjandi og með mikinn einka-
húmor sem engir aðrir skildu.
Hláturinn þinn er einmitt eitt af
því sem ég mun aldrei gleyma, en
hann var svo smitandi og
skemmtilegur að maður gat ekki
annað en hlegið með þér. Eitt af
því frábæra við þig var að þú hafð-
ir alltaf trú á manni og hvattir
mann áfram í hverju sem maður
tók sér fyrir hendur. Þú náðir allt-
af að sannfæra mann um að gera
eitthvað sem maður hefði ekki
annars þorað að gera.
Elsku Dagný mín, takk fyrir
allar yndislegu stundirnar sem við
áttum saman.
Ég er ótrúlega þakklát fyrir öll
árin sem við höfum verið vinkonur
og ég gæti ekki hugsað mér betri
vinkonu en þig. Allar minningarn-
ar frá þessum tíu árum sem ég hef
þekkt þig eru ógleymanlegar og
það verðmætasta sem ég á. Þó að
ég þurfi að kveðja þig, þá veit ég
að þú verður alltaf með mér. Núna
ert þú umvafin ljósi og friði og ég
veit að þú ert á góðum stað.
Alltaf var yndislegt brosið þitt bjarta,
bræddi það sérhverja sál sem það sá.
Fegurðin þín og þitt fallega hjarta,
fullkomnun slíkri mun aldrei neinn ná
Nístandi frostið nú nóttu þér færir,
núna er veturinn kominn til þín.
Vini og fjölskyldu fráfall þitt særir,
farin ert þangað sem sól alltaf skín
Myndirnar líflegar minningar geyma,
minning þín lifir með okkur nú.
Ein er sú Ösp sem ég aldrei mun
gleyma,
Öspin sem aldrei visnar ert þú.
(Steinar Sigurjónsson)
Guð verndi og styðji fjölskyldu
þína og ættingja á þessum erfiðu
tímum.
Þín vinkona,
Rakel Guðmundsdóttir
Elsku Dagný Ösp, það er svo
ólýsanlega sárt að hugsa til þess
að maður fái ekki annað faðmlag
eða annað bros frá þér, elsku,
hjartans frænka okkar. Á svona
stundu eru minningarnar og allar
fallegu myndirnar af þér dýrmæt-
ari en orð fá lýst. Þú varst svo ein-
stök á allan hátt, brosið þitt, hlát-
urinn, nærveran, lífssýnin og
ljóminn. Þú hafðir skoðanir á
flestu og stóðst fast á þeim ef þér
fannst brotið á rétti einhvers. Þú
máttir aldrei vita af neinum sem
átti bágt, allir voru jafnir í þínum
augum.
Minningarnar eru margar en
við áttum svo margar góðar
stundir með þér þegar þú komst
um tíma aðra hverja helgi í Víði-
gerði til að leika við Ívar. Hann
var þá sex og þú ellefu ára. Þó það
væru fimm ár á milli ykkar skipti
það engu máli, alltaf lékuð þið
ykkur eins og jafnaldrar. Frænd-
ræknari manneskju er erfitt að
finna, enda fannst þér ekki leið-
inlegt að kynna okkur Birki fyrir
öðrum, þetta er frændi minn og
þetta er frænka mín og þau eru
hjón. Þegar þú sást að fólk var
ekki alveg að átta sig á þessum
flóknu tengslum glottir þú út í
annað og skelltir svo upp úr áður
en þú útskýrðir betur þessa
flækju, að við værum systradætur
og að Birkir væri bróðir pabba
þíns. Þú sagðist líka alltaf eiga
extra mikið í Hafdísi Unu og Jóel
Bjarka þar sem þau væru svo
mikið skyld þér. Hafdísi Unu
leiddist það nú ekki þar sem hún
virðist ætla að erfa frændræknina
frá þér.
Það var svo gott að hitta þig í
Svíþjóð í sumar. Þú varst svo glöð
og ánægð með ferðina og sást
mest eftir því að hafa ekki ákveðið
að vera lengur. Þú varst svo
spennt þegar ég bað þig að sýna
mér það sem þú værir búin að
kaupa þér. Þegar þú opnaðir pok-
ana byrjaðir þú að tína fram allt
sem þú hafðir keypt á stelpurnar
hennar Thelmu Rúnar. Það lýsti
þér svo vel, að gleðja aðra var þér
svo mikilvægt. Þú áttir svo ótrú-
lega mikið í öllum frændsystkin-
um þínum og varst svo óendan-
lega stolt af þeim.
Af lifandi gleði var lund þín hlaðin,
svo loftið í kringum þig hló,
en þegar síðast á banabeði
brosið á vörum þér dó,
þá sóttu skuggar að sálu minni
og sviptu hana gleði og ró.
En seinna skildi ég: Hér áttirðu ekki
að eiga langa töf.
Frá drottni allsherjar ómaði kallið
yfir hin miklu höf:
Hann þurfti bros þín sem birtugjafa
bak við dauða og gröf.
(Grétar Ó. Fells)
Við munum öll sem eitt halda
minningu þinni á lofti með
skemmtilegum sögum af yndis-
legri manneskju. Guð verið með
þér, elsku Dagný Ösp okkar.
Valgý Arna, Birkir,
Ívar, Hafdís Una og
Jóel Bjarki.
Þakklæti er mér efst í huga
þegar ég kveð elsku frænku mína
og vinkonu í hinsta sinn. Þakklæti
fyrir að hafa kynnst þessari ein-
stöku manneskju og hafa notið
dásamlegra samverustunda með
henni. Dagný hafði góða nærveru
og það var gaman að umgangast
hana. Dagný var ávallt glöð og
brosmild og útgeislun hennar lýsti
upp umhverfið, hvert sem hún fór.
Hún var afar góðhjörtuð og hafði
einstaka hæfileika til að sjá það
góða og jákvæða í einstaklingn-
um. Fyrir henni voru allir jafnir
og áttu skilið virðingu og fallegt
viðmót. Dagný var jafnframt
mjög hjálpsöm og vildi allt fyrir
alla gera. Ef eitthvað bjátaði á,
hvort sem var hjá fólki eða dýrum,
var hún fljót að rétta fram hjálp-
arhönd.
Minningar mínar um Dagnýju
eru margar og dýrmætar. Mér er
sérstaklega minnisstætt þegar
við, ásamt Thelmu og Regínu,
stofnuðum dýraspítala í kofanum
sem systurnar áttu. Það var nefni-
lega draumur Dagnýjar sem barn
að verða dýralæknir, allt þar til
hún uppgötvaði að dýralæknar
svæfa stundum dýr. Það gat góð-
hjartaða og saklausa sálin ekki
hugsað sér að gera. En á dýraspít-
alanum var nóg að gera. Daglega
gengum við um nágrennið í leit að
slösuðum dýrum sem við fluttum
á spítalann. Ýmist voru það ormar
í tvennu lagi sem þurfti að líma
saman, flugur sem þurftu aðstoð
við að læra að fljúga eða dauðir
fuglar sem þurfti að endurlífga
með hnoði og öndun í gegnum rör.
Allt var þetta gert af heilum hug
og í fullri trú um að bæta heilsu
vesalings dýranna. Allar fallegu
minningarnar sem ég á um Dag-
nýju munu fylgja mér um ókomna
tíð og ylja mér um hjartarætur.
SJÁ SÍÐU 32
Pálsdóttur. Þar naut fagmennska
hennar sín vel.
Elsta stúlkan í okkar systkina-
hópi minnist með gleði allra kjól-
anna sem Guðrún saumaði á
hana. Hún kenndi henni líka að
spila á gítar og fleira væri hægt
að telja.
Mikil vinátta var ætíð milli for-
eldra okkar og Guðrúnar og
Gunnars. Til þeirra var ávallt gott
að koma og okkur systkinum eru
ofarlega í minni skemmtilegu
jólaboðin í fallega húsinu þeirra.
Eftir margra ára búsetu í
Ólafsfirði fluttu Guðrún og Gunn-
ar til Reykjavíkur ásamt Matt-
hildi einkadóttur sinni. Áfram
hélst þessi góða vinátta milli fjöl-
skyldnanna og í heimsóknum á
Brávallagötuna mætti okkur
ómæld gestrisni og hlýja. Við
systkinin áttum þar athvarf um
lengri eða skemmri tíma þegar
við, eitt af öðru, fórum suður til
náms.
Gunnar frændi varð bráð-
kvaddur aðeins 59 ára gamall og
var það mikið áfall fyrir Guðrúnu
og Matthildi, og okkur öll. Matt-
hildur og Örn, maður hennar,
hafa reynst Guðrúnu vel og verið
henni stoð og stytta ásamt dætr-
unum. Langömmubörnin voru
Guðrúnu miklir gleðigjafar. Eftir
lát Gunnars bjó Guðrún áfram á
Brávallagötunni. Um tíma bjó
hún á Lindargötu 56, en hennar
síðasta heimili var á dvalarheim-
ilinu Hrafnistu.
Á kveðjustund er okkur systk-
inunum efst í huga þakklæti og
væntumþykja. Við sendum Matt-
hildi frænku okkar og fjölskyldu
hennar innilegar samúðarkveðj-
ur.
Blessuð veri minning þeirra
heiðurshjóna Guðrúnar Matthild-
ar Valhjálmsdóttur og Gunnars
Pálma Björnssonar.
Kristín Björg, Óskar Þór,
Ásta, Gunnar og Sigurlína.