Morgunblaðið - 02.08.2014, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 2. ÁGÚST 2014
✝ Kristján HólmJónsson fædd-
ist í Arakoti,
Skeiðahreppi, 18.
nóvember 1922.
Hann lést á heimili
sínu í Hveragerði
22. júlí 2014.
Foreldrar hans
voru Margrét
Kristjánsdóttir,
húsmóðir, f. 1897,
d. 1964 og Jón
Helgason, bóndi að Litla-
Saurbæ í Ölfusi, f. 1895, d.
1992. Systkini Kristjáns eru
Ingilaug Sigríður, f. 1921, d.
1995, Sverrir, f. 1924, d. 2007,
Fanney Gísla, f. 1926, Lilja
Benjamína, f. 1927, Hólmfríður
Alda, f. 1929, Anna Ragna, f.
1931, d. 2013, Unnur, f. 1933,
Auður Helga, f. 1940. Eftirlif-
andi eiginkona Kristjáns er
Una Runólfsdóttir, húsmóðir, f.
7. september 1928, á Dýrfinnu-
stöðum í Skagafirði. Foreldrar
hennar voru María Jóhann-
esdóttir, húsmóðir, f. 1892, d.
1986 og Runólfur Þorbergur
Jónsson, bóndi að Dýrfinnustöð-
um, f. 1881, d. 1937. Börn Krist-
jáns eru 1) Margrét f. 1952,
móðir hennar var Guðfinna
Guðnadóttir f. 1928, d. 2003,
maki Margrétar er Helgi Hann-
Hrefna Lind, f. 1975, dóttir
hans er Una Ósk, f. 1978, börn
Runólfs og Guðrúnar Hönnu
eru Kristinn Hólm, f. 1983,
Thelma Rún, f. 1989 og Dagný
Ösp, f. 1992, d. 2013. Barna-
barnabörn Kristjáns eru 22.
Kristján ólst upp að Litla-
Saurbæ í Ölfusi og gekk í
barnaskóla í Hveragerði. Hann
stundaði um árabil búskap með
foreldrum sínum og systkinum
en fluttist til Hveragerðis á sjö-
unda áratugnum og kvæntist
eftirlifandi eiginkonu sinni.
Hann eignaðist snemma vörubíl
og hafði af honum atvinnu. Þá
var hann í lögreglunni í nokkur
ár og gerði síðar út tvo trillu-
báta frá Þorlákshöfn. Kristján
var sérleyfishafi í Hveragerði
frá árinu 1958 til 1986 og sá um
áætlunarferðir víða á Suður-
landi auk hópferða um landið.
Samfara áætlunarferðum
stundaði hann vöruflutninga
fyrir fólk í atvinnurekstri í
Hveragerði, sá um skólaakstur,
sundferðir og skíðaferðir fyrir
Hvergerðinga og Ölfusinga.
Kristján átti þannig ríkan þátt í
lífi bæjarbúa og atvinnu-
uppbyggingu Hveragerðis.
Stundaði hann nánast alla tíð
búskap á Litla-Saurbæ eða
fram að 85 ára aldri. Kristján
átti stóra fjölskyldu en gaf sér
ávallt tíma til að huga að hverj-
um og einum.
Útför Kristjáns fer fram frá
Hveragerðiskirkju, í dag, 2.
ágúst 2014, og hefst athöfnin
kl. 15.
esson, börn þeirra
eru Sævar Þór, f.
1973 og Arnar
Geir, f. 1978. 2)
Helga Guðný, f.
1961, móðir hennar
er Margrét
Gunnarsdóttir, f.
1927, maki Helgu
Guðnýjar er Björn
Birkisson, börn
þeirra eru Fanný
Margrét, f. 1983,
Sindri Gunnar, f. 1987, Aldís
Þórunn, f. 1993 og Hólmfríður
María, f. 1995. Börn Kristjáns
og Unu eru 3) Harpa, f. 1967,
maki Atli Einarsson, börn
þeirra eru Egill, f. 1995, Arnór
f. 2001 og Sara f. 2002. 4)
Gígja, f. 1968, börn hennar eru
Kristján Andri Lund, f. 1995 og
Kajsa Björk Lund, f. 2000. 5)
Birkir, f. 1971, maki Valgý
Arna Eiriksdóttir, sonur hans
er Ívar, f. 1997, börn Birkis og
Valgýar eru Hafdís Una, f. 2006
og Jóel Bjarki, f. 2011. Fyrir
átti Una: 6) Guðbjörgu Júl-
íusdóttur, f. 1950, d. 2003, maki
Einar Bogason, f. 1941, d. 2006,
börn þeirra eru Alex, f. 1980,
Bogi, f. 1981 og Lára f. 1991 og
7) Runólf Þór Jónsson, f. 1958,
maki Guðrún Hanna Guð-
mundsdóttir, dóttir hennar er
Í dag er færður til hinstu hvílu
höfðingi mikill, Kristján Hólm
Jónsson, tengdafaðir minn. Í tæp
12 ár höfum við rökrætt hin ýmsu
mál og oftar en ekki verið ósam-
mála, en einmitt það gerði spjall-
ið okkar svo skemmtilegt. Við
gátum rökrætt og verið sammála
um að vera ósammála en alltaf
gengið brosandi frá síðasta orði.
Síðustu daga hafa verið sagðar
margar sögur og eftir að hafa
hlustað á þær með mikilli aðdáun
hef ég komist að því að við vorum
heppin. Við vorum heppin að fá
svona mikinn tíma með honum
miðað við heilsufar eða öllu held-
ur heilsuleysi í gegnum árin.
Kristján lét ekkert stoppa sig,
hvorki bakverki, krabbamein né
hjartagalla. Það þurfti að vinna
verkin og helst þurfti hann að
vinna þau. Kristján á stóran
barnahóp og var einstakur afi, afi
kex eins og börnin okkar Birkis
kölluðu hann. Þegar við komum í
heimsókn í Hveragerði var alltaf
það fyrsta sem krakkarnir báðu
um, að byrja á að heimsækja afa
kex. Þau vissu hvar boxin sem
geymdu kexið góða voru og
gengu orðið rakleitt í átt að þeim
og ávallt var afinn stuttu á eftir
þeim til að passa að þau fengju
nú sinn skammt. Afa kex verður
sárt saknað og munum við halda
minningu hans á lofti og passa
upp á að fylla á kex-dunkinn.
Þegar dags er þrotið stjá
þróttur burtu flúinn.
Fátt er sælla en sofna þá
syfjaður og lúinn.
(Rögnvaldur Björnsson)
Takk fyrir allt.
Valgý Arna.
Þær voru ófáar ferðirnar sem
Kristján, tengdafaðir minn, fór í
um ævina hvort sem það var
gangandi, á hestum eða keyr-
andi. Núna er haldið í þá síðustu.
Hann var fæddur í Skeiða-
hreppi í Árnessýslu á fyrri hluta
síðustu aldar þegar sveitasam-
félagið var allsráðandi. Vinnu-
semin var honum þannig í blóð
borin. Foreldrar hans fluttu
nokkrum sinnum þar til fjöl-
skyldan settist að á Litla-
Saurbæ í Ölfusi þar sem Kristján
ólst upp við sveitastörf. Þegar
hann varð eldri vann hann ýmis
önnur störf m.a. við löggæslu og
útgerð en um 1960 hóf hann að
vinna sem rútubílstjóri sem varð
síðan hans aðalstarf. Hann sá um
fólksflutninga frá Hveragerði,
Selfossi og Þorlákshöfn um
margra ára skeið. Einnig sá hann
um skólaakstur og margir eiga
minningar um skíðaferðirnar í
Bláfjöll. Á þessum tímum voru
aðstæður allt aðrar og erfiðari.
Sveitin átti alla tíð stórt pláss í
lífi Kristjáns og hélt hann hesta-
og kindabúskap allt fram til 2007
þegar heilsan tók að gefa sig og
hann þurfti að hætta. Dýrin
komu hlaupandi heim að húsum
þegar Kristján kom keyrandi
niður Þorlákshafnarveginn og
gæfari dýr var vart hægt að
hugsa sér. Það voru þung sporin
að láta frá sér skepnurnar og
kaflaskil urðu í lífi hans við þau
tímamót. Kristján var óþreytandi
við að taka barnabörnin með sér í
sveitina hvort sem gefið var á
garðann, farið á hestbak, fénu
gefið ormalyf eða bólusett að
vori. Allir voru velkomnir og stór
hópur barna sem átti þar sinn
ævintýraheim. Einnig voru
margar sundferðirnar í Laugar-
skarð þar sem börnin fengu að
fara með. Súkkulaðirúsínurnar
voru aldrei langt undan þegar
komið var í heimsókn og stund-
um held ég að barnabörnin hafi
varla verið hætt á brjósti þegar
Kristján byrjaði að bjóða nammi-
gottið. Börnin okkar búa þannig
að ómetanlegum minningum frá
afanum sem þeim þótti svo vænt
um og fyrir það þakka ég af heil-
um hug.
Þrátt fyrir eljuna sem birtist
mörgum í Kristjáni bjó þar líka
ljúf og viðkvæm sál. Hann var
greiðvikinn og hjálpsamur. Erf-
iðleika innan fjölskyldunnar tók
Kristján nærri sér. Hann nálg-
aðist hlutina oft frá öðrum hlið-
um og gat komið manni a óvart
þegar leysa þurfti verkefnin. Við
ræddum lengi saman í stofusóf-
anum kvöldið áður en hann lést
og eins og alltaf var rætt um
margt. Gömlu dagana bar á góma
sem og málefni líðandi stundar
innanlands og erlendis sem
Kristján fylgdist vel með. Það
var spjallað um fjölskyldu og
ættingja og aldrei var veðrið
langt undan. Við kvöddumst á
fallegu sumarkvöldi og í þéttu
handartakinu fann maður fyrir
slitnu og bognu fingrunum sem
báru merki um ósérhlífni hans á
langri ævi. Kristján lést snemma
morguns 22. júlí heima hjá sér
eins og hann hafði oft talað um að
hann vildi kveðja. Ég þakka allar
dýrmætu stundirnar og kveð
tengdaföður minn með söknuði.
Atli Einarsson.
Einstakur maður hefur kvatt.
Hann skilur eftir sig stór fótspor
sem erfitt verður að feta í. Í mín-
um huga var afi minn nefnilega
heljarmenni. Hann var með
stærstu hendur í heimi, þétt
handtak og hlýjan faðm. Faðm-
urinn var öllum opinn og hef ég
heyrt ófáar sögurnar af góð-
mennsku Stjána rútubílstjóra frá
samnemendum mínum úr grunn-
skólanum í Hveragerði.
Einstakt samband afa ein-
skorðaðist ekki við mannfólkið
því hann deildi því einnig með
dýrum. Ósjaldan riðum við sam-
an niður á engi þar sem saman-
komnir voru tugir ef ekki hundr-
uð hrossa úr ýmsum áttum. Afi
brýndi raustina og „gobbagobba-
gobb“ ómaði um slétturnar.
Glöggt mátti sjá það einstaka
samband sem hann átti við hest-
ana sem komu úr hans ranni þeg-
ar þeir sperrtu eyrun, skildu sig
frá stóðinu og fylgdu honum
heim að Saurbæ. Sömu sögu má
segja af ánum, villiköttunum,
öndunum og nautgripunum þar
sem þau hlupu fagnandi til móts
við hann þegar hann kom í sveit-
ina. Það eru forréttindi að fá að
alast upp með dýrum og því á ég
afa það að þakka. Hann kenndi
mér að sitja hest, smala fé á fjalli
og að draga í dilka. Umfram ann-
að kenndi hann mér að umgang-
ast þau með virðingu og hlut-
deild.
Þolinmæði og þrautseigja afa
voru með eindæmum og ófá
skiptin sem þau komu í ljós. Eitt
þeirra átti sér stað þegar afa-
stelpan ákvað að verða hár-
greiðslukona. Með það sama
skokkaði hún í sveitina, varð sér
úti um rýjuklippur og settist svo
fyrir aftan einn hestinn. Í mínum
huga var taglið vel til þess fallið
til að æfa sig í að klippa beint.
Það gekk ekki betur en svo að
sterturinn var orðinn það stutt-
ur, en enn skakkur, að ég færði
mig yfir að næsta fórnarlambi.
Og svo aftur því næsta… og
næsta. Afi kom að mér þar sem
ég sat einbeitt á hækjum mér við
verknaðinn. Hann hristi lítillega
höfuðið, klappaði mér svo á koll-
inn og spurði hvort við ættum
ekki að skreppa í reiðtúr. Ég hef
sjaldan skammast mín eins mikið
þar sem ég reið á eftir afa á hnar-
reistum Grána sem ekkert hafði
taglið.
Ævintýri okkar afa voru þó
ekki aðeins bundin við dýrin þar
sem hann kenndi mér einnig að
keyra bíl. Þvílík forréttindi! Öku-
kennslan afmarkaðist þó ekki við
hinn hefðbundna fólksbíl þar sem
ég fékk einnig að sitja í fangi
hans og stýra traktor, stórri rútu
og vörubíl. Stundum fékk ég
meira að segja að skipta um gír.
Það mikilvægasta sem afi
kenndi mér þó var að með einurð,
seiglu og þolinmæði væru mér
allir vegir færir, því oftar en ekki
stönguðu ærnar mig, ég datt af
baki og keyrði út af. Stóru og
styrku hendurnar voru þá aldrei
langt undan og ýmist struku mér
um kinn, lyftu mér aftur á bak
eða tóku í stýrið.
Dálæti mitt á þessum einstaka
manni hefur alla tíð verið algert
en þegar ég lít um öxl og hugsa
um öll þau forréttindi sem ég
upplifði með heljarmenninu átta
ég mig á því að þau voru ekki
bundin við ævintýri ungs ofur-
huga. Forréttindin fólust í því að
eiga þennan afa.
Með hlýju og óendanlegu
þakklæti.
Hrefna Lind.
Elsku afi, þetta var víst orðið
gott. Þú algjörlega tilbúinn að
ljúka þessum leik sem líf þitt
hafði verið. Leik sem ekki alltaf
var léttur og einfaldur og varla
hægt að segja að þú hafir alltaf
fengið auðveldustu sérleiðina. Þú
fórst samt að mér finnst þínar
leiðir sáttur og sæll enda heppinn
með konu, börn og barnabörn.
Ég hugsa að þú hafir litið svo á
að líf þitt væri þjónustustarf.
Sérleyfishafi í um þrjátíu ár, boð-
inn og búinn að skutla og sendast
hvort heldur sem var með tómata
og gúrkur, möl eða fólk. Til
marks um að þú sóttir ekki svo
ákaft í þjónustu annarra þá
hengdir þú samviskusamlega
upp á vegg neyðarhnappinn sem
þú áttir að hafa um hálsinn.
Þær eru ótalmargar minning-
arnar sem koma upp í kollinn á
þessari stundu. Notalegur, róleg-
ur og yfirvegaður maður. Afi
minn. Gular rútur með brúnum
röndum eru sjálfsagt frægasta
atriðið, 1110, 1120, 1130 og svo
framvegis. Enn ofar í rauðbirk-
inn kollinn koma grænar baunir
með fiski, rósakál og svo spari-
nammið mitt, þitt og Birkis,
súkkulaðirúsínur. Pabbi minn,
tengdasonur þinn stakk upp á því
snemma að ég skyldi kalla þig afa
ríka, mér fannst það sniðugt,
honum líka. Hann var væntan-
lega að vinna hjá þér á þessum
tíma og átt von á góðu í launa-
umslaginu. Ég held að þú hafir
haft gaman af þessu, þetta var þó
ekki eitthvað sem entist, þó þú
hafir í mínum augum alltaf verið
moldríkur. Ekki bara í mínum
huga varst þú stór persóna, þeir
voru jú ófáir sem reyndu að
herma eftir þér, en lentu svo í
bölvuðum vandræðum þegar þú
hættir að taka í nefið því þá var
farið eitt sérkennið sem hæglega
var hægt að nota, áberandi kok-
hljóð við ræskingar. Eins fannst
mér kynning þín í síma heillandi,
ekkert flókin en tónfallið og
ákveðnin einstaklega töff: „Sæll,
þetta er Kristján í Hveragerði.“
Ég sé þig fyrir mér sitjandi á
skrifstofunni þinni á Breiðu-
mörkinni með útsýni yfir Kaup-
félagið og Pósthúsið, skrifborðið
eins og borð manna með rekstur
á að vera. Fullt að gera og mikið
að flytja. Nú er þetta allt í rugli,
skrifborðið horfið, Kaupfélagið
farið á hausinn, Skátarnir komn-
ir í pósthúsið og þú farinn. Svona
er víst lífið.
Þú sagðir einhvern tíma að þú
ættir margar skemmtilegar og
góðar minningar frá þeim tíma
sem þú varst með rúturnar og
þér þætti vænt um að enn skyldi
fólk sem ferðaðist með mér
heilsa þér sem gömlum vini, það
var akkúrat málið – líf þitt var á
svo margan hátt þjónustustarf
sem þú sinntir vel og ef það er
eitthvert framhald geri ég ráð
fyrir því að þú sért í spónanýjum
bíl, með svo mikið voðalega góða
farþega. Ég vona að þú, afi-kex
eins og yngri flokkur afkomend-
anna kallaði þig eigir bæði kex og
súkkulaðirúsínur þegar við hitt-
umst næst.
Una-amma og afkomendur all-
ir, minningin um glæsilegan
mann lifir svo sannarlega. Þinn,
Sævar Þór.
Kæri frændi minn.
Það er margs að minnast þeg-
ar litið er til baka.
Mínar fyrstu minningar
tengdar þér eru hestar. Seinna
komu hálfkassabílar og rútur. Ég
vil þakka þér fyrir alla sunnu-
dagsreiðtúrana í sveitinni. Næt-
urreiðtúr með þér og Sæmundi á
Friðarstöðum inn í dali að kíkja á
stóðið er mér ógleymanlegur.
Síðan tóku við ferðir á hesta-
mannamót á Þingvöllum og ótal
fjallferðir með góðum félögum,
allt er þetta mér minnisstætt.
Þú kenndir mér að umgangast
hestana með virðingu og vænt-
umþykju. Hógvær ábending til
stráksa að ríða ekki svona hratt í
heiðinni var tekin alvarlega. Bíl-
túrar upp í Hveragerði á kvöldin
þegar þú varst að afhenda vörur.
Rútuferðir í berjamó með stór-
fjölskylduna í Litla-Saurbæ. Allt
er þetta geymt í minningabank-
anum og ber að þakka.
Kæra Una og fjölskylda, ykk-
ur votta ég mína dýpstu samúð.
Hvíl í friði, frændi kær.
Jón Grétar Guðmundsson.
Kristján Hólm
Jónsson
Nú máttu hægt um
heiminn líða,
svo hverju brjósti
verði rótt,
og svæfa allt við
barminn blíða,
þú bjarta heiða júlínótt.
Hver vinur annan örmum vefur
og unga blómið krónu fær.
Þá dansar allt, sem hjarta hefur,
er hörpu sína vorið slær.
(Þorsteinn Erlingsson)
Sigríður
Stefánsdóttir
✝ Sigríður Stef-ánsdóttir fædd-
ist 20. apríl 1927.
Hún lést 16. júlí
2014. Útför Sigríð-
ar var gerð 25. júlí
2014.
Það má með
sanni segja að ljóð-
ið eigi vel við nú
þegar dagurinn er
aftur farinn að
styttast. Það gerði
það líka hjá Siggu í
Tungu, eins og hún
var alltaf kölluð.
Sigga var næm á
tilveruna og sumar-
nóttin er í blóma.
„Konsi minn,
hvað segirðu þá? Hvað hefurðu
verið að gera? Hvar er mann-
skapurinn? Hvert fóru þeir?
Eru kýrnar komnar á básana?
Viltu ekki fá þér eitthvað í
svanginn?“
Já, hún lét sér ekki allt fyrir
brjósti brenna. Hið hæga yf-
irbragð hennar og bros veitti
mér mikla hlýju, styrk og kær-
leik sem ég bar virðingu fyrir. Í
mörg horn var að líta á stór-
búinu Bræðratungu þar sem ég
var fyrst snúningastrákur og
síðan vinnumaður hjá Sveini
föðurbróður mínum og Siggu.
Dagarnir voru langir og strang-
ir en oftast mjög góðir. Það var
alltaf tími fyrir mann líka, sér-
staklega hjá Siggu. Hún bauð
manni kræsingar, ræddi við mig
um öll heimsins mál, talaði
kjarngóða íslensku og leiðrétti
mig ef þurfti og meira að segja
líka Rás 1. Sigga kunni mörg
falleg ljóð og laglínur og söng
oft með er sungnar voru messur
á sunnudögum og í amstri dags-
ins. „Þetta gerir manni bara
gott,“ sagði hún við mig, „það
hjálpar manni að takast á við
verkefni dagsins.“ Já, það eru
orð að sönnu. Ég hef prófað það
þegar ég er einn með sjálfum
mér í mínum viðfangsefnum.
Sigga vildi eins og alltaf kenna
manni á lífið, hvað væri rétt og
hvað rangt. Hún kvartaði aldrei
en var alltaf næm ef eitthvað
bjátaði á hjá öðrum.
9 sumur var ég hjá þeim
hjónum í Bræðratungu. Það var
virkilega skemmtilegur og
þroskandi tími og ég hlakkaði
til að fara í hvert sinn. Það var
alltaf nóg að gera og traustið og
trúin á mann var til staðar.
Alltaf var mikill friður með
þeim hjónum. Sigga hjálpaði
Konsa við margt og það er
óhætt að segja að við vorum
miklir vinir. Hún hefur fylgst
með lífi mínu í gegnum árin og
var alltaf svo jákvæð gagnvart
hugðarefnum mínum.
Mig langar að þakka fyrir
allt sem þú hefur kennt mér og
að geta haft þig sem besta vin
var mér mikill heiður. Guð
verður með þér og Sveini nú
þegar þið eruð saman á ný.
Blessuð sé minning Sigríðar
Stefánsdóttur.
Hákon Páll Gunnlaugsson.
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is • Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Suðurhlíð 35, Rvík. • Símar 581 3300 & 896 8242 • www.utforin.is
Sverrir
Einarsson
Kristín
Ingólfsdóttir
Hinrik
Valsson
Harpa Heimisdóttir
Útfararstjóri
Hrafnhildur Scheving
Útfararþjónusta
Kirkjulundur 19 • 210 Garðabær
sími 842 0204 • www.harpautfor.is