Morgunblaðið - 21.11.2014, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. NÓVEMBER 2014
✝ Unnar JónKristjánsson
fæddist í Reykjavík
12. maí 1966. Hann
lést 9. nóvember
2014.
Unnar var yngst-
ur sjö systkina. For-
eldrar hans eru
Kristján V. Krist-
jánsson, f. 5.8. 1920,
d. 9.11. 1998, og
Ragnhildur Magn-
úsdóttir, f. 1.8. 1924. Systkini
hans eru: a) Sigurlína Sjöfn
Kristjánsdóttir, f. 1.5. 1947, d.
2.4. 2009, gift Trausta Björns-
syni. b) Sylvía Hrönn Kristjáns-
dóttir, f. 11.9. 1952. c) Kristján
Kristjánsson, f. 1.4. 1954. d)
Magnús Helgi Kristjánsson, f.
3.5.1955, d. 27.6. 2007. e) Jóhann-
es Bragi Kristjánsson, f. 7.1.
1960, kvæntur Svövu Hans-
dóttur. f) Auður Gróa Kristjáns-
dóttir, f. 22.7. 1963 gift Guð-
mundi Bragasyni.
Eiginkona Unnars er Guðný
Einarsdóttir, f. 16.1. 1968, en þau
Lambhól í tvö ár áður en ákveðið
var að flytja búferlum austur fyr-
ir heiði og setjast að í Hveragerði
þar sem hann undi sér vel þaðan í
frá.
Hann gekk í Melaskóla og síð-
an Hagaskóla þaðan sem hann
lauk gagnfræðaprófi. Hann hóf
starfsævi sína afar ungur að ár-
um en aðeins 12 ára fékk hann
vinnu á grásleppubáti sem gerði
út frá Garðavör við Ægisíðu.
Næstu ár þar á eftir sótti hann
sjóinn og vann við tamningar
hrossa, m.a. í Þykkvabæ. Unnar
hóf svo störf í Sláturfélagi Suður-
lands með föður sínum rétt fyrir
tvítugt og hafði hug á að leggja
kjötiðn fyrir sig. Eftir nokkurra
ára starf í sláturfélaginu hóf
hann störf við byggingavinnu,
m.a. við virkjun í Blöndu. Árið
1991 hóf Unnar svo störf hjá
Landflutningum þar sem hann
starfaði til dánardags að einu ári
undanskildu þegar hann starfaði
við garðyrkju í Hveragerði.
Unnar var virkur í félagslífi
og ber þar helst að nefna að hann
var í stjórn Postulanna og afar
virkur í starfi þeirra samtaka.
Útför Unnars verður gerð frá
Digraneskirkju í dag, föstudag-
inn 21. nóvember, og hefst kl. 13.
Jarðsett verður í Kotstrand-
arkirkjugarði.
giftust hinn 8.8.
1998. Börn þeirra
eru: a) Kristján Óð-
inn Unnarsson, f.
22.9. 1987, í sambúð
með Birgittu Dröfn
Sölvadóttur, f 12.1.
1987. b) Unnur
Sylvía Unnars-
dóttir, f. 14.10.
1989. Barn hennar
er Unnar Logi Sig-
fússon, f. 8.9. 2008.
Unnar ólst upp í foreldra-
húsum á Lambhól við Þormóðs-
staðaveg í Reykjavík. Ungur að
árum bjó Unnar þó á Seyðisfirði
ásamt fjölskyldu sinni í skamman
tíma. Hann stofnaði heimili á
árinu 1987 þegar hann flutti
ásamt Guðnýju og nýfæddum
syni úr foreldrahúsum í Máva-
hlíðina í Reykjavík þar sem þeim
fæddist dóttir. Nokkrum árum
síðar flutti fjölskyldan á Kárs-
nesbraut í Kópavogi þar sem hún
bjó um nokkurra ára skeið. Næst
var flutt á æskuslóðir Unnars og
bjó hann ásamt fjölskyldu sinni á
Mikið afskaplega getur lífið
verið hverfult, hverjum hefði dott-
ið það í hug að síðasta skiptið sem
ég talaði við þig yrði okkar síðasta
spjall? Ef ég hefði haft þá vitn-
eskju hefðu þær samræður orðið
allt öðruvísi. Það er svo margt sem
ég hefði sagt þér sem ég fæ núna
ekki tækifæri til. Ég hefði þakkað
þér fyrir svo ótal margt. Þú hefur
kennt mér svo margt um lífið og
tilveruna. Þú kenndir mér meðal
annars að sérhver einstaklingur
býr yfir einhverju góðu og hversu
mikilvægt það er að einblína ekki
á það slæma heldur það góða bæði
í einstaklingum og ekki síst lífinu.
Einnig gafstu mér besta ráð sem
ég hef fengið en það er að njóta
tímans í dag og ekki vera að bíða
eftir morgundeginum.
Ég mun ætíð vera þér þakklát
fyrir hversu vel þú stóðst við bakið
á mér í öllum erfiðleikum og
óvæntum atburðum í lífi mínu,
ekki síst þegar ég átti Unnar
Loga, afastrákinn þinn. Þótt ég ef-
aðist oft um ágæti mitt og hæfni í
því hlutverki var ekki eitt augna-
blik sem þú efaðist. Þú varst ætíð
til staðar bæði fyrir mig og hann
og tókst við því hlutverki að kenna
honum hluti sem ég hafði ekki
þekkingu á. Þú varst ekki síður
fyrirmynd hans líkt og þú varst
mín. Ég hef ávallt verið stolt af því
að vera dóttir þín enda er ekki
annað hægt, betri föður er varla
hægt að hugsa sér og betri vin
ekki heldur. Hjartað í mér ræður
ekki við þá hugsun hvernig lífið
verður án þín, sársaukinn er
óbærilegur. Ég veit að með tím-
anum munu sárin gróa en örin
hverfa aldrei, ég mun ávallt sakna
þín og hugsa um allar þær góðu
minningar sem ég bý að um þann
tíma sem okkur var gefinn saman.
Himnaríki vantaði engil og þú
varst kallaður heim en hver á
núna að detta með mér í spjall um
sögu heimsins og stjórnmál?
Ég mun alltaf elska þig, elsku
pabbi minn.
Unnur Sylvía Unnarsdóttir.
Elsku pabbi. Það er svo ótal-
margt sem ég lærði af pabba í
gegnum tíðina sem mun um
ókomna tíð reynast mér vel. Það
mikilvægasta sem ég lærði af hon-
um voru þau viðhorf sem hann
hafði til lífsins og tilverunnar.
Hann var alltaf glaður, kátur og
tók sig ekki of alvarlega. Hann
kom ávallt til dyranna eins og
hann var klæddur og var ekki að
látast vera einhver annar en hann
var. Þetta eru dæmi um lexíur
sem ég mun reyna að lifa eftir það
sem eftir er.
Hinn 9. nóvember síðastliðinn
fékk ég skelfilegasta símtal sem
ég hef nokkru sinni fengið, pabbi
var í hjartastoppi og verið var að
reyna endurlífgun. Ég þaut af
stað en þegar ég kom á staðinn
blasti við mér blákaldur raunveru-
leikinn, pabbi var látinn, aðeins 48
ára gamall. Pabbi hélt áfram að
leggja mér lífsreglunar út yfir
gröf og dauða en af þessum at-
burði lærði ég enn eina lexíuna frá
honum sem ég mun hafa í huga í
öllum mínum athöfnum hér eftir,
en hún er sú að maður á að lifa líf-
inu í núinu þar sem maður veit
aldrei hvað morgundagurinn ber í
skauti sér eða hvort morgundag-
urinn kemur yfir höfuð.
Ég hef alltaf verið lokaður og
átt erfitt með að tjá þær tilfinn-
ingar sem bærast innra með mér
en engu að síður er ég handviss
um að pabbi vissi nákvæmlega
hvað mér fannst um hann og
hvaða tilfinningar ég bar til hans.
Fallinn er frá einstakur maður
sem er fyrirmynd fyrir okkur sem
eftir lifum og verður hans sárt
saknað um ókomna tíð. Þá mun ég
halda minningu hans á lofti og
segja ófæddu barni mínu sögur af
afa sínum sem það fær því miður
ekki að kynnast af eigin raun.
Þinn sonur,
Kristján Óðinn (Stjáni).
Það var haustið 1973 sem leiðir
okkar Unnars lágu saman þegar
við byrjuðum í sjö ára bekk í
Melaskóla. Með okkur þróaðist
vinskapur sem dafnaði næstu árin
og áratugina. Margar æskuminn-
ingar tengjast Unnari og uppá-
tækjasemi hans og áræði. Unnar
var fyrstur okkar félaganna til að
komast yfir skellinöðru og seinna
var hann einnig fyrstur til að eign-
ast bíl. Í því naut hann stuðnings
Kristjáns bróður síns sem ávallt
var reiðubúinn til að hjálpa litla
bróður og á stundum að hafa vit
fyrir honum. Unnar hafði alltaf
tröllatrú á sjálfum sér og sínum
farartækjum og gaf lítið fyrir úr-
töluraddir okkar félaganna, sem
sumir töldu betra að fara sér að-
eins hægar. Þetta sama sjálfsör-
yggi dugði honum afar vel þegar
hann stofnaði fjölskyldu með Guð-
nýju, að sjálfsögðu fyrstur af fé-
lögum sínum. Ákaflega minnis-
stæð er stundin þegar við Unnar
vorum staddir í heimsókn hjá
sameiginlegum vini okkar og
Unnar sagði okkur frá því að nú
væri hann að verða pabbi. Þarna
varð hann í einni svipan fullorðinn
og einhvern veginn sást strax að
hann myndi standa sig í því hlut-
verki.
Unnar var mikill fjölskyldufað-
ir strax frá upphafi og urðu börnin
tvö, Kristján Óðinn og Unnur
Sylvía. Aldrei hef ég vitað nokk-
urn eiga meira skilið vinning en
þegar þau Unnar og Guðný unnu í
Lottóinu í árdaga sinnar sambúð-
ar.
Unnar leyfði sér að kaupa eina
haglabyssu en afgangurinn af
vinningnum fór í íbúðarkaup. Allt-
af var gaman að heimsækja Unn-
ar og Guðnýju og smám saman
stækkaði húsakosturinn. Þegar
flutt var inn í húsið við Kamba-
hraun í Hveragerði var ljóst að
Unnar var kominn þangað sem
hann vildi vera. Þarna var líka
pláss fyrir lítinn afastrák sem
Unnar var afar stoltur af. Að sjálf-
sögðu var Unnar einnig fyrsti af-
inn í hópnum.
Unnar var ákaflega harður af
sér og mikið hörkutól. Þegar velt
er fyrir sér hvers konar menn það
voru sem tóku sig upp og lögðu á
opið haf fyrir meira en þúsund ár-
um til að nema nýtt land, þá sé ég
alltaf fyrir mér menn eins og Unn-
ar. Hann var tilbúinn að leggja
mikið á sig til að ná sínum mark-
miðum og hefði án efa lagt ótta-
laus út á hafið eins og forfeðurnir
forðum til að skapa sér nýtt líf.
Mikill sjónarsviptir er að
Unnari, en mikil gæfa var að fá að
eiga hann að vini.
Arnbjörn Ólafsson.
9. nóvember er dagur sem ég
mun aldrei gleyma. Eitt símtal
breytti lífinu þannig að það tók
stóra U-beygju. Höggvið var
skarð sem aldrei verður fyllt og
alltaf verður sár djúpt í hjartanu
sem með tímanum breytist í ör.
Þín verður sárt saknað elsku Unn-
ar minn og maður spyr sig hver
tilgangurinn sé en það er ekki
okkar að vita.
Það er svo margt sem við áttum
eftir að ræða um, m.a. komandi
barnabarn en ég veit að þú hefðir
reynst því afar vel vegna þess að
ég sá hversu gott samband var á
milli þín og afastráksins þíns Unn-
ars Loga, en það var afar sérstakt
og sást langar leiðir að þetta hlut-
verk átti svo vel við þig. Væntan-
legt barnabarn mun fara á mis við
mikið að eiga þig ekki að en fær
engu að síður að kynnast þér því
við munum halda minningu þinni
á lofti um ókomna tíð. Við munum
segja því sögur af fallega vernd-
arenglinum á himnum sem passar
það og okkur.
Ég mun sakna allra samtalanna
um sameiginlegt áhugamál okkar,
hundana, og geta ekki leitað ráða
varðandi Sófa.
Það er svo margt sem mig lang-
ar að skrifa og segja við þig en
ætla að geyma það uns við hitt-
umst á ný. Ég vil þakka þér og
Guggu fyrir að „gefa“ mér einn
stærsta demantinn í lífi mínu,
Stjána, en fyrir það er ég ykkur
afar þakklát.
Einstakur“ er orð sem notað er þegar
lýsa á því sem engu öðru er líkt, faðm-
lagi eða sólarlagi eða manni sem veitir
ástúð með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki sem stjórnast af
rödd síns hjarta og hefur í huga hjörtu
annarra.
„Einstakur“ á við þá sem eru dáðir og
dýrmætir og hverra skarð verður aldrei
fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.
(Terri Fernandez)
Þín tengdadóttir,
Birgitta.
Síminn hringir snemma á
sunnudagsmorgni. Sulla systir er í
símanum og segist vera með dap-
urlegar fréttir. Unnar bróðir okk-
ar sé dáinn. Hann hafi orðið bráð-
kvaddur þar sem hann var
staddur með Guggu sinni á Hótel
Rangá þar sem þau höfðu farið út
að borða á laugardagskvöldinu.
Það var skrítin og óraunveru-
leg stund sem við eftirlifandi
systkini, ásamt mömmu, áttum
saman skömmu síðar um morgun-
inn heima á Lambhól hjá mömmu.
Hvernig gat þetta gerst? Hvað
hafði gerst? Hver þarna „hinum
megin“ ákveður svona nokkuð ef
það er þá ákveðið „hinum megin“.
Unnar, yngsta systkinið í sjö
systkina hópi, kveður skyndilega
án nokkurs fyrirvara sem gaf
svona nokkuð til kynna. Höggið er
þeim mun þyngra þar sem við höf-
um misst Línu elstu systur okkar
og Magga miðjubarnið líka svona
skyndilega á undanförnum sjö ár-
um. Systkinahópurinn okkar, sem
alltaf hefur verið svo samheldinn
og náinn og gert svo margt
skemmtilegt saman alveg síðan
við vorum krakkar úti á Lambhól
við Skerjafjörðinn fyrir svo mörg-
um árum.
Unnar bróðir var glaðlynt barn,
alltaf kátur og glaður. Hann var
bara tólf ára þegar hann „byrjaði
til sjós“ með honum Bjössa sem
gerði út á grásleppu frá Garðavör-
inni skammt frá æskuheimili okk-
ar við Skerjafjörðinn. Unnar var
alltaf duglegur til vinnu og kom
víða við á sínum yngri árum. Hann
var ekki gamall þegar hann fékkst
við hestatamningar uppi í Víðidal
og mátti fara þangað í strætó úr
Vesturbænum. Hann vann við
sveitastörf, vann í sláturhúsinu í
Króksfjarðarnesi, við kartöflu-
rækt í Þykkvabænum og í bygg-
ingarvinnu í Reykjavík svo fátt
eitt sé talið. En undanfarin 23 ár
hefur hann unnið hjá Landflutn-
ingum Samskipum, nú síðast sem
lestunarstjóri.
Unnars verður sárt saknað víð-
ar en í systkinahópnum og meðal
venslafólks. Hann hefur alltaf ver-
ið mjög félagslyndur og kynntist
mjög mörgum í gegnum tíðina
sem hafa orðið góðir vinir hans og
kunningjar. Við Unnar vorum
saman í mótorhjólaklúbbnum
Postulunum þar sem hann var í
stjórn og alltaf mjög virkur og vin-
sæll félagi. Ég ferðaðist oft með
Unnari bróður og ef stoppað var
einhvers staðar var Unnar alltaf
kominn á kjaftatörn við einhvern
sem hann þekkti á staðnum.
Systkinahópurinn hefur haldið
vel saman í gegnum árin og við
verið dugleg að heimsækja hvert
annað af ýmsum tilefnum, eða að
tilefnislausu. Við, með fjölskyld-
um okkar, hófum byggingu sum-
arbústaðar í Selsundi á Rangár-
völlum á landi föðurfjölskyldu
okkar 1993, þegar börn okkar
systkinanna voru lítil. Þar sýndi
Unnar vel hversu verklaginn hann
var og gat gengið í hvaða iðnaðar-
mannastarf sem var og leyst það
mjög vel af hendi. Þetta voru
ómetanlegar stundir sem við
systkinin og fjölskyldur okkar og
ekki síst börnin okkar áttum þar
saman í vikutíma á hverju sumri í
mörg ár við smíðar og skemmti-
legheit.
En mestur er missirinn hjá
Guðnýju (Guggu) konunni hans,
börnunum Stjána og Unni,
tengdadótturinni Birgittu, afa-
barninu Unnari Loga og mömmu
okkar sem sér á eftir sínu þriðja
barni. Góður guð styrki þau og
okkur öll í þessari sorg.
Kristján Kristjánsson.
Á sorgarstundu ber hug manns
inn í heim minninga, minninga um
góðan dreng. Bróður sem ég var
svo lánsamur að eiga að sem vin.
Ég minnist allra samverustund-
anna sem við áttum, við tveir og
með fjölskyldum okkar. Hugurinn
ber mig inn í ferðalögin sem við
fórum saman eftir að við báðir
höfðum stofnað fjölskyldu og
börnin fæddust eitt af öðru. Ég
minnist veiðiferðanna sem við fór-
um saman í, þar sem margt var
skrafað og húmorinn aldrei langt
undan hjá þér enda sögumaður
góður. Matarklúbburinn okkar
sem spannar yfir 20 ár og hefur
gefið okkur hjónum svo ótalmarg-
ar ærslafullar og ómetanlegar
minningar með þér og elskulegu
Guðnýju þinni.
Hugurinn flytur mig austur í
Hraunsel, bústaðinn okkar sem er
okkur svo kær, ekki síst fyrir þann
griðastað sem hann er okkur.
Staður þar sem svo sannanlega
var hægt að vinda ofan af sér dag-
legt amstur, þú með þínar fimu
hendur, reynslu og útsjónarsemi
við smíðar og annað sem til féll,
ýmislegt dundur sem við báðir
höfðum svo mikla ánægju af. Oft
ræddum við saman um hinar
ýmsu útfærslur og leiðir við smíð-
ar og annað sem við höfum dund-
að okkur við í gegnum tíðina og
ósjaldan þurfti ekki að klára setn-
inguna. Það sem var ósagt sagði
svo margt. Það er undarlegt
hvernig mannshugurinn virkar. Á
sorgarstundu kveð ég þig, minn
kæri vinur og elskulegur bróðir,
en hugurinn reikar áfram. Hann
flytur mig til fjölskyldunnar sem
þú unnir og lifðir fyrir.
Elsku Guðný, Kristján Óðinn,
Unnur Sylvía, Unnar Logi og
Birgitta, megi Guð og góðar minn-
ingar styrkja ykkur á þessari erf-
iðu stundu.
Jóhannes Bragi Kristjánsson.
Það er sárara en nokkur orð
geta lýst að sitja og skrifa minn-
ingarorð um Unnar mág minn.
Hann sem var svo lífsglaður og
hamingjusamur, búinn að skila
með stolti börnunum sínum
Stjána og Unni upp á fullorðins-
árin og eignast lítinn nafna, hann
Unnar Loga sem var svo mikið
ljós í lífi afa og ömmu. Maður hitti
Unnar varla án þess að hann
segði manni einhverjar skemmti-
legar sögur af honum. Og ekki
eyðilagði það gleðina og eftir-
væntinguna þegar hann sagði
okkur að von væri á öðru litlu ljósi
í lífið þar sem Stjáni og Birgitta
væru að koma með sitt fyrsta
barn. En stærsta hamingjan í lífi
hans var þó Gugga, konan hans.
Það ríkti svo mikil vinátta og virð-
ing milli þeirra. Minningarnar
streyma fram, minningar sem er
svo gott að eiga á stundum sem
þessum. Minningar frá því ég
kom fyrst inn í Lambhóls-fjöl-
skylduna, en þá var Unnar ný-
fermdur. Honum fannst svo
spennandi að Jói bróðir væri
kominn með kærustu og forvitinn
um hagi unga parsins. Minningar
frá því við Jói bjuggum á Blöndu-
ósi og Unnar bjó hjá okkur um
tíma og var að vinna í sláturhús-
inu. Það voru góðir og skemmti-
legir tímar. Allt í einu var þessi
litli bróðir orðinn fullorðinn mað-
ur og svo mikill vinur okkar.
Minning frá því hann og Bjössi
frændi þeirra bræðra komu í
heimsókn til mín upp á fæðing-
ardeild, þegar við Jói eignuðumst
fyrsta barnið okkar, með lítinn
barnagalla sem þeir sögðust hafa
valið alveg sjálfir á litlu frænkuna.
Minning þegar hann, nokkrum
mánuðum síðar, hringir og segir
okkur að hann sé sjálfur að verða
pabbi. Ómetanlegar minningar
frá öllum heimsóknunum til okkar
norður með Guggu og börnunum
og var þá ekkert verið að setja
fyrir sig veður eða færð.
Skemmtilegar minningar frá öll-
um ferðalögunum sem við fórum
saman með börnin okkar um
landið svo ég tali ekki um allar
Selsundsferðirnar og góðar
stundir sem við áttum saman í
sumarbústaðnum okkar. Minn-
ingar frá því við Jói flytjum aftur
til Reykjavíkur og heimsóknum
sem farnar voru á milli heimil-
anna, gamlárskvöldunum sem við
áttum saman og svona má lengi
telja. Skemmtilegar minningar úr
matarklúbbnum sem við stofnuð-
um ásamt nokkrum öðrum hjón-
um fyrir um tuttugu árum. Minn-
ing frá brúðkaupsdeginum þeirra
þar sem Jói stóð stoltur við hlið
bróður síns sem svaramaður
hans. Já, minningarnar eru alveg
ómetanlegar á tíma sem þessum.
Allar stundirnar sem við áttum
saman og við sem héldum að við
ættum allan tíma í heimi til að
gera enn þá meira. En lífið er svo
óútreiknanlegt og óvægið á köfl-
um, það hefur elsku tengda-
mamma og þau systkinin fengið
að reyna þar sem Unnar er þriðja
systkinið sem kveður, svo snöggt
og fyrirvaralaust. Með þessum fá-
tæklegum orðum vil ég kveðja
Unnar minn og bið algóðan Guð að
vernda hann og styðja fjölskyldu
hans á þessum erfiða tíma.
Ferjan hefur festar losað,
farþegi er einn um borð,
mér er ljúft af mætti veikum
mæla nokkur kveðjuorð.
Þakkir fyrir hlýjan huga,
handtak þétt og gleðibrag,
Unnar Jón
Kristjánsson
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
ÓSKAR KATÓ AÐALSTEINN
VALTÝSSON,
áður til heimilis að Hafnarbraut 8, Dalvík,
lést á Dalbæ 17. nóvember.
.
Soffía Guðmundsdóttir,
Guðmundur H. Óskarsson, Arna G. Hafsteinsdóttir,
Rakel M. Óskarsdóttir, Gunnar Guðmundsson,
Þóra K. Óskarsdóttir, Haukur Jónsson,
Óskar A. Óskarsson, Anna H. Jóhannesdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær sambýlismaður minn, faðir okkar,
fósturfaðir, tengdafaðir, afi og langafi,
RÓSINKRANS KRISTJÁNSSON
leigubílstjóri,
lést á hjúkrunarheimilinu Grund
föstudaginn 7. nóvember.
Ath. Áður auglýstri útför hefur verið frestað
vegna óviðráðanlegra aðstæðna.
Aðstandendur.