Morgunblaðið - 21.11.2014, Page 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. NÓVEMBER 2014
✝ Guðbjörg Hall-varðsdóttir
fæddist 4. maí
1935 í Vest-
mannaeyjum. Hún
lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Sunnuhlíð 11. nóv-
ember 2014.
Foreldrar Guð-
bjargar voru Hall-
varður Sigurðsson,
f. 14. maí 1902 á
Seyðisfirði, d. 5. ágúst 1967, frá
Pétursborg í Vestmannaeyjum,
og Sigríður Guðjónsdóttir, f.
26. júlí 1910, d. 7. febrúar 1995,
frá Raufarfelli undir Eyjafjöll-
um. Systkini Guðbjargar eru
Ingibjörg Hallvarðsdóttir, f. 15.
apríl 1936, Sigurður Hallvarðs-
son, f. 9 maí 1937, d. 5. nóv-
ember 2006, Ásta Hallvarðs-
dóttir, f. 25. júní 1939, og
Hrefna Hallvarðsdóttir, f. 2.
júní 1952.
Keflavík en var þar skamman
tíma því seinnihluta ársins fékk
hún stöðu við ungbarnaeftirlit
Hafnarfjarðar og starfaði þar á
Heilsugæslu Hafnarfjarðar alla
ævi eða í um 40 ár. Jafnframt
því að vera í fullu starfi við
Heilsugæsluna í Hafnarfirði
vann hún um tíma á næt-
urvöktum á Vífilsstöðum og frá
1973 á geðdeild Landspítalans
á Laugarásvegi. Guðbjörg bjó
frá 1963 í Barmahlíð 15,
Reykjavík, 1975 fluttist hún til
Hafnarfjarðar og bjó á Mosa-
barði 4 og síðar á Arnarhrauni
20. Árið 2001 fluttist hún í Ár-
sali 3 í Kópavogi. 2007 veiktist
Guðbjörg og flutti ári síðar á
Dvalarheimili aldraðra, Víðihlíð
í Grindavík. Í maí 2010 flutti
Guðbjörg á hjúkrunarheimilið
Sunnuhlíð í Kópavogi og dvaldi
þar við góða umönnun þar til
hún lést. Guðbjörg var mikill
listunnandi og hafði unun af
fallegum hlutum. Hún hafði
gaman af að ferðast og notaði
mestallan frítíma sinn til ferða-
laga bæði innan og utanlands.
Guðbjörg verður jarðsungin
frá Hafnarfjarðarkirkju í dag,
21. nóvember 2014, kl. 13.
Guðbjörg eign-
aðist eina dóttur,
Sólveigu Magneu
Jónsdóttur, f. 20.
maí 1962, maki
hennar er Anna
Sigríður Sigurjóns-
dóttir, f. 1. apríl
1961, foreldrar
hennar eru Mattína
Sigurðardóttir og
Sigurjón Krist-
jánsson.
Guðbjörg (Bubba) ólst upp í
Vestmannaeyjum, stundaði nám
við Skógaskóla og nam síðan
hjúkrun við Hjúkrunarskóla Ís-
lands og lauk því námi 1957,
vann við hjúkrun í Reykjavík
og í Neskaupstað. Árið 1959 fór
Guðbjörg til Vancouver í Kan-
ada, þar starfaði hún á Vancou-
ver General Hospital og lærði
ungbarnahjúkrun. Eftir heim-
komuna til Íslands 1962 hóf
hún störf á sjúkrahúsinu í
Elsku mamma mín, nú er kom-
ið að kveðjustund. Það er erfitt að
kveðja þótt hvíldin hafi verið
kærkomin. Ég sakna þín óskap-
lega mikið en get yljað mér við
margar fallegar og góðar minn-
ingar. Ég trúi því að við séum
alltaf saman, samt sem áður, þú
ert allavega ljóslifandi í minningu
minni um þig. Þú varst bara alltaf
og nú ertu bara ekki lengur.
Ég er svo þakklát fyrir þann
tíma sem við áttum saman, ég
gæti bara ekki hugsað mér það á
neinn annan veg. Þú varst alltaf
til staðar fyrir mig. Þú lagðir
mikið á þig til að við gætum átt
gott líf og að mig skorti ekki
neitt. Vannst mikið, ekki bara
fulla vinnu heldur líka aukavinnu.
Allur frítími var vel nýttur og oft
til ferðalaga. Minnisstæð er mér
ferð sem við fórum með vinkonu
þinni henni Sigrúnu Jónatans og
Önnu frænku hennar. Sigrún átti
Willys-jeppa og við fórum fjórar
saman í óbyggðaferð inn í Jökul-
heima, yfir Sprengisand og á
fleiri staði. Þessi ferð kveikti í
mér einhvern neista og markaði
hugsanlega á einhvern hátt mína
framtíð, þetta var ferðin með
stórum staf.
Þú fórst með mig í fleiri ferðir;
við fórum til Spánar og við fórum
til Kanada þar sem þú bjóst áður
en ég fæddist, þú vildir sýna mér
þennan stað. Þú sagðir mér að þú
gætir hugsað þér að dvelja þar
um tíma þegar þú kæmist á eft-
irlaun, það varð nú ekki raunin en
þú fórst í heimsókn til Kanada
eftir að þú hættir að vinna.
Í gegnum árin ferðuðumst við
mikið saman, um Evrópu, til
Bandaríkjanna og Kanada. Þú
varst góður ferðafélagi mamma
mín.
Þú hafðir mikla unun af listum
og fallegum hlutum. Ef ævistarf
þitt hefði orðið eitthvað annað en
að starfa við hjúkrun gæti ég séð
þig fyrir mér sem ferðafrömuð
eða listmunasala. Heimili þitt var
alltaf opið okkur Önnu og fannst
mér það alltaf vera mitt heimili
þó að ég væri löngu flutt að heim-
an.
Eftir að þú fluttir á hjúkrunar-
heimili 2008 fannst mér erfitt að
geta ekki heimsótt þig á þitt eigið
notalega fallega heimili þar sem
var svo gott að koma. Mikið dró
af þér síðustu mánuði og í sept-
ember gerði ég mér grein fyrir að
eflaust ættir þú ekki langt eftir.
Það var svo gott að geta átt með
þér góðan tíma þessar síðustu
vikur sem þú lifðir. Ég er svo
þakklát henni Grétu, hjúkrunar-
fræðingi í Sunnuhlíð, sem kom
með þá hugmynd að þú myndir
hringja í mig á hverju kvöldi,
starfsfólkið hjálpaði þér við það
því ég veit að þú gast ekki haldið
á símtólinu. Þessi stuttu símtöl
sem við áttum nánast á hverju
kvöldi síðustu vikurnar eru mér
ómetanleg. Það var svo gott að
sjá númerið þitt birtast á skján-
um, elsku mamma mín, og heyra
röddina þína.
Takk elsku mamma. Þín
Sólveig.
Í dag kveðjum við okkar kæru
skólasystur og vinkonu Guð-
björgu Hallvarðsdóttur eða
Bubbu eins og við ávallt kölluðum
hana. Endurminningar frá liðn-
um árum streyma fram. Við
minnumst okkar fyrsta fundar
þegar sextán stúlkur mættust á
Landspítala til þess að hefja
hjúkrunarnám í febrúar 1954. Í
hópnum ríkti eftirvænting bæði
vegna námsins sem í vændum var
og samverunnar í heimavist skól-
ans, þar sem búið var þröngt í þá
daga. Framundan voru yndisleg
ár menntunar, framandi lífs-
reynslu, ævintýra og samveru
hópsins sem þjappaði sér saman
og tengdist órjúfanlegum vina-
böndum. Námsárin liðu eins og
ljúfur draumur þrátt fyrir mikið
og krefjandi álag en náminu luk-
um við allar. Frístundanna sem
við áttum á þessum árum minn-
umst við ætíð með gleði, þá var
margt brallað. Að námi loknu
héldum við út í lífið hver í sína
áttina. Tími hjúskapar tók við hjá
sumum, aðrar héldu út í heim til
frekari reynslu og starfa. Bubba
fór til Kanada og bjó og starfaði
þar um tíma. Að nokkrum árum
liðnum náði okkar samheldni út-
skriftarhópur saman á ný hér
heima.
Óteljandi eru gleðistundirnar
sem við höfum átt saman í gegn-
um árin. Við höfum reglulega
komið saman, farið í ferðalög og
haldið okkar árlega þorrablót þar
sem margar skemmtilegar hefðir
hafa skapast. Slíkar stundir hafa
ætíð verið tilhlökkunarefni og lifa
sterkt í minningunni. Fyrr á ár-
um hafði Bubba það fyrir fastan
sið að bjóða okkur heim á jóla-
föstunni. Þetta voru yndislegir
samfundir þar sem hún hafði
drifið upp jólaskrautið og hitað
okkur jóladrykk með ljúffengu
meðlæti, kom hún okkur hinum
þá í jólaskapið. Bubba var hjálp-
leg og traust vinkona, glaðlynd
og naut sín vel í góðra vina hópi.
Hjúkrunarstarfinu sinnti hún af
lífi og sál og vann mikið á meðan
heilsan leyfði. Ávallt var hún
reiðubúin að taka aukavaktir
þegar á þurfti að halda. Síðustu
árin háði Bubba langa og stranga
sjúkralegu en þar sýndi hún mik-
ið æðruleysi. Skarð er fyrir skildi
þegar fækkar í hópnum okkar.
Söknum við sárt þeirra sem farn-
ar eru en Bubba er sú sjöunda
sem kveður þennan heim. Bless-
uð sé minning hennar og þeirra
allra.
Sólveigu, Önnu Sigríði og öðr-
um aðstandendum sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd skólasystra í
Hjúkrunarskóla Íslands,
Guðrún Guðnadóttir.
Í dag kveð ég kæra vinkonu til
margra ára með söknuði. Við er-
um búnar að þekkjast síðan ég
var níu ára og Bubba, eins og hún
var alltaf kölluð, tíu ára. Hún lá
þá á Sjúkrahúsi Vestmannaeyja,
á sömu stofu og mamma mín. Síð-
an endurnýjuðust kynnin þegar
ég var í sumarstarfi á Sjúkrahúsi
Vestmannaeyja, þá 17 ára, og var
Bubba þar starfandi. Þá var hún
búin að sækja um að komast í
Hjúkrunarkvennaskólann í
Reykjavík og þurfti undanþágu
vegna ungs aldurs til að fá inn-
göngu. Þótt frítímar væru ekki
miklir frá hjúkrunarnáminu
héldum við alltaf góðu sambandi.
Svo ákvað ég einn daginn að
það væri kominn tími til að skoða
heiminn og sótti um sem innflytj-
andi til Kanada. Þegar ég fékk já-
kvætt svar ákvað ég að fara til
Vancouver á vesturströndina.
Bubba var þá búin að ljúka hjúkr-
unarnáminu og sótti þá um að
komast að á Vancouver general
hospital í framhaldsnám við
barnahjúkrun. Kom hún nokkr-
um mánuðum á eftir mér til Van-
couver, því það tók tíma með
pappírsvinnuna eins og vanalega.
Við áttum ógleymanlegan tíma
saman í Vancouver, leigðum íbúð
saman og okkur fannst við eiga
allan heiminn og geta allt. En við
komum samt aftur til Íslands.
Svo leið tíminn, við eignuð-
umst báðar dætur með nokkurra
mánaða millibili og leigðum aftur
íbúð og héldum heimili saman. Þá
var oft glatt á hjalla hjá okkur. Á
þeim tíma var erfitt fyrir ein-
stæðar mæður að fá leigt og íbúð-
irnar sumar varla íbúðarhæfar en
þetta bjargaðist nú samt hjá okk-
ur.
Og enn líður tíminn og við
kaupum hvor sína íbúðina, ég í
Kópavogi og Bubba í Hafnarfirði
því hún vann árum saman á
Heilsugæslunni í Hafnarfirði. Við
héldum alltaf jólin og aðrar hátíð-
ir saman og mér hefur alltaf
fundist við vera ein fjölskylda.
Þegar árin færast yfir er ekki
gefið að maður haldi heilsu og
með tímanum versnaði henni það
mikið að seinustu árin dvaldi hún
í Sunnuhlíð. Þar var vel hugsað
um hana og Sólveig dóttir hennar
var vakin og sofin yfir mömmu
sinni og var hennar sólargeisli í
lífinu.
Elsku Sólveig og Anna, þið
eigið alla mína samúð frá mér og
minni fjölskyldu. Einnig sendi ég
systrum Bubbu, Imbu, Ástu og
Hrefnu, og þeirra fjölskyldum
innilegar samúðarkveðjur.
Sólveig Magnea
Guðjónsdóttir.
Guðbjörg
Hallvarðsdóttir
✝ Sæmundur Sig-urþórsson
fæddist hinn 1. maí
1943 á Reyðarvatni
á Rangárvöllum.
Hann lést 8. nóv-
ember 2014.
Sæmundur var
sonur Sigurþórs
Óskars Sæmunds-
sonar, f. 25. októ-
ber 1915, d. 21. des-
ember 1999, og
Ástu Laufeyjar Gunnarsdóttur,
f. 1. september 1914, d. 9. apríl
Eyjólfsson. Guðbjörg, f. 2. októ-
ber 1955. Eiginmaður Guð-
bjargar er Jóhann Baldursson.
Sæmundur kvæntist eftirlif-
andi eiginkonu sinni, Maríu
Einarsdóttur, hinn 21. ágúst
1971. Sæmundur nam kjötiðn 16
ára gamall hjá Sláturfélagi Suð-
urlands en starfaði stutt við
kjötiðn. Hann vann í móttökunni
á Hótel Loftleiðum í tuttugu og
fimm ár. Sæmundur og María
bjuggu lengst af í Hafnarfirði
þar sem þau voru bæði virk í
safnaðarstarfi St. Jósepskirkju.
Sæmundur og María fluttu árið
2006 á Akranes þar sem þau
hafa búið síðan.
Útförin fór fram í Akra-
neskirkju hinn 18. nóvember
2014. Jarðsett var í kyrrþey að
ósk hins látna.
1999. Sæmundur
var næstyngstur af
fimm systkinum, en
þau eru: Gunnar
Friðberg, f. 21.
ágúst 1936, sam-
býliskona hans er
Sigurdís Bald-
ursdóttir. Sig-
urður, f. 8. ágúst
1937, eiginkona
hans er Helga Bald-
ursdóttir. Ingi-
björg, f. 19. mars 1939, eig-
inmaður hennar er Ágúst Ingi
Þá er komið að kveðjustund.
Nú kveðjum við elskulegan
bróður minn og vin, hann
Sæma, og þótt söknuðurinn sé
sár samgleðjumst við honum að
vera laus við veikindastríðið
sem var orðið langt og strangt
og trúum því að hann sé kom-
inn á betri stað og bíði eftir
Maju sinni og okkur hinum.
Það koma margar minningar
upp í hugann á kveðjustund, ég
minnist ferðar okkar til Hol-
lands í sumarhús, þar kynntust
börnin mín þeim Sæma og
Maju á nýjan hátt og skapaðist
vinátta sem hélst alla tíð. Líka
er ég ævarandi þakklát fyrir að
hann bauðst til að koma með
okkur þegar Gústi minn þurfti
að fara í hjartaaðgerð til Eng-
lands. Þá var Sæmi mín stoð og
stytta og svona mætti lengi
telja. En á milli okkar systk-
inanna var alltaf mikið sam-
band, ekki síst eftir að Sæmi
flutti á Skagann en hann var
gæfumaður þrátt fyrir veikindi
því hann fann hana Maju sína
sem stóð með honum í gegnum
öll áföll og stríð, umvafði hann
kærleik og ást og hlúði að hon-
um á alla lund er hann var sem
veikastur. Ég gæti tínt til ótal
minningar og atvik en læt þetta
gott heita og sendi þetta ljóð í
lokin.
Ég sakna, ég þakka en svo er því
varið,
þín sigling er mín eftir ókomin ár.
Þessa för hafa aðrir á undan þér
farið,
þér fylgja úr hlaði mín saknaðartár.
(Heimir Bergmann)
Elsku Maja mín, þinn missir
er mestur en þú getur huggað
þig við ótal fallegar minningar.
Við skulum styðja þig og
styrkja eftir bestu getu.
Alúðarþakkir til starfsfólks á
Höfða fyrir góða umönnun og
hlýhug.
Ingibjörg Sigurþórsdóttir
(Bugga systir).
Alltaf er þetta jafn erfitt, þó
að ég viti að þú hafir verið að
bíða eftir þessu og varst tilbú-
inn fyrir þó nokkru, þá er mað-
ur bara alls ekki tilbúinn að sjá
á eftir þér, elsku Sæmi minn.
Ég vil bara örstutt þakka
þér fyrir allar góðu stundirnar
sem við fengum með þér í
gegnum árin. Þú og Maja voruð
alltaf eitt í okkar huga, maður
sagði aldrei bara Sæmi eða
bara Maja.
Við systkinin kynntumst
ykkur upp á nýtt árið 1986,
þegar þið komuð með okkur
fjölskyldunni til Hollands. Þá
var ég tólf ára og hef alla tíð
síðan komið við hjá ykkur þeg-
ar við vorum á ferðinni í
Reykjavík.
Þið hjónin hafið verið með í
öllum stórum atburðum hjá
mér síðan þá og ég hjá ykkur.
Það er svo ótal margt sem að
ég gæti talið upp hér, man til
dæmis vel eftir að hafa verið
hjá ykkur á Mánastígnum í
gamla daga, ófá skiptin líka á
Suðurgötunni og í Lækjarberg-
inu sem við sátum við eldhús-
borðið og spjölluðum um heima
og geima. Ég get seint þakkað
ykkur fyrir þá frábæru ákvörð-
un ykkar að flytja á Skagann í
fínu íbúðina á Garðabrautinni.
Þá var stutt að skottast yfir og
þeir voru ófáir kaffibollarnir
sem við drukkum saman þar.
Þið Maja fylgdust vel með öllu
því sem börnin okkar Sævars
voru að gera bæði í leik og
starfi. Ég verð að líka að minn-
ast á gönguferðirnar sem þið
fóruð í daglega á tímabili, ann-
aðhvort í Skógræktina eða
meðfram Langasandinum, þú
elskaðir þessar göngur.
Þú varst svo ótrúlegur kar-
akter, Sæmi, ég hef aldrei vitað
um þrjóskari mann, hvorki fyrr
né síðar. Það reið yfir hvert
áfallið á fætur öðru hjá þér,
læknarnir voru ekkert bjart-
sýnir oft á tíðum en það var
eins og þú hefðir bara gaman af
því að sýna þeim að þeir hefðu
rangt fyrir sér. Svo var eins og
þú værir orðinn þreyttur á að
leika þann leik og vinna alltaf.
Þú varst kominn með nóg.
Maja er búin að standa við bak-
ið á þér eins og klettur í gegn-
um öll þín veikindi, enda
fannstu gullmola þegar þú hitt-
ir hana. Ég veit að hún á eftir
að eiga erfitt þegar frá líður og
ég skal lofa þér því að við mun-
um passa upp á hana og styðja
við bakið á henni eins vel og við
getum.
Þegar þið Maja fluttuð svo
inn að Höfða fyrir tæpu ári síð-
an voruð þið ekki lengi að finna
ykkur þar, fenguð svo kósý
íbúð með æðislegu útsýni, ekki
síðra en á Garðabrautinni.
Mig langar að þakka öllu frá-
bæra starfsfólkinu á Dvalar-
heimilinu Höfða fyrir að hugsa
einstaklega vel um Sæma og
Maju.
Inga Maren Ágústsdóttir.
Kveðja til Sæma frænda
Sagt er að gleði og sorg
haldist í hendur, þegar þú
kvaddir þennan heim, aðfara-
nótt laugardags 8. nóvember,
fengum við staðfestingu á því
að það eru bönd á milli þessara
sterku tilfinninga sorgar og
gleði. Þær tilfinningar koma
sterkt í ljós núna, þar sem
sorgin tekur yfirhöndina þegar
það rennur upp fyrir okkur að
þú hefur kvatt okkur og þenn-
an heim og sorg vegna þeirra
sem eftir sitja.
Hugur okkar er hjá elsku
Mæju þinni sem hefur verið við
hlið þér og þú hennar svo lengi
sem við krakkarnir munum eft-
ir okkur. Á sama tíma finnum
við fyrir gleði þín vegna. Nú
loksins ertu laus úr þeim viðj-
um og fangelsi sem veikindi þín
til margra ára hafa haldið þér
föstum í, hlekkir veikinda og
vanmáttar eru líklega þeir
sterkustu og þyngstu sem
nokkur þarf að bera á lífsleið-
inni. Þegar hugurinn er heil-
brigður og líkaminn bundinn
jarðneskum höftum sem ekki
við fáum hreyft við þótt við
gjarnan vildum.
Styrkur þinn og trú hafa
sýnt sig oftar en einu sinni á
þeirri þrautagöngu sem hófst
fyrir mörgum árum, þar sem
þú hefur staðið upp úr erfiðum
veikindum aftur og aftur með
óbilandi kjarki og baráttuvilja,
sem kannski var meira vegna
þeirra sem voru við hlið þér en
fyrir þig sjálfan.
Lífsviljinn og lífsgleðin tekur
þó alltaf sinn toll í þeim bar-
áttum, í þetta sinn varst þú far-
inn að bíða eftir að lokakafl-
anum í þinni sögu lyki, þar sem
þér fannst hann farinn að vera
langdreginn og þreytandi. Nú
er bókin búin og þessu ferða-
lagi lokið.
Nýtt ferðalag er tekið við og
upphaf á nýjum kafla, þar sem
þú ert frjáls ferða þinna og laus
úr þeim hlekkjum sem líkaminn
setti þér.
Það er huggun að vita af því,
að þín hefur verið beðið, þú ert
umvafinn englum, fjölskyldu og
vinum og því vel tekið á móti
þér.
Þú átt eftir að njóta þess að
geta farið í langa göngutúra
með litla hundinn ykkar Súsý
um höfðann og það umhverfi
sem þú hefur horft á út um
gluggann en ekki getað notið
að öðru leyti síðasta ár. Þið
amma og afi eigið eftir að ræða
og rökræða öll heimsins mál
sem þið ekki náðuð í lifanda lífi
enda margt gerst síðan síðustu
umræður áttu sér stað. Eftir
fagnaðarfundi taka málefni sem
viðkoma nýjum verkefnum á
nýjum vettvangi við auk alls
þess sem viðkemur okkur hin-
um sem enn erum á ferðalagi
hérna megin í lífinu. Við vitum
að ástvinir okkar sem við
kveðjum í okkar jarðneska lífi
fylgjast áfram með okkur. Við
erum innilega þakklát fyrir
þann tíma og samveru sem við
fengum með þér og þá vináttu
sem alla tíð hefur verið fyrir
hendi og aldrei borið skugga á.
Við erum þakklát fyrir þá vissu
að þér líður betur nú en þér
hefur liðið lengi, við vitum að
þú fylgir Mæju áfram og styður
hana eftir fremsta megni í öllu
því sem framundan er. Við biðj-
um góðan guð m styðja hana og
styrkja á þessum tíma sorgar
og saknaðar.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Ásta Laufey Ágústsdóttir og
Sigurþór Óskar Ágústsson.
Sæmundur
Sigurþórsson