Morgunblaðið - 28.11.2014, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. NÓVEMBER 2014
✝ HlaðgerðurOddgeirsdóttir
fæddist 22. janúar
1921 á Hlöðum á
Grenivík. Hún lést
á líknardeildinni í
Kópavogi 24. nóv-
ember 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Oddgeir Jó-
hannsson, skip-
stjóri á Grenivík, f.
23.10. 1880, d.
1971, og Aðalheiður Kristjáns-
dóttir, klæðskeri, f. 9.11. 1885,
d. 1977. Hlaðgerður var áttunda
í röð tólf barna þeirra hjóna.
Systkinin eru: 1) Agnes, 2)
Alma, 3) Aðalheiður, 4) Björg-
ólfur, 5) Jóhann Adólf, 6) Krist-
ján Vernharður, 7) Fanney, 8)
Hlaðgerður, 9) Margrét, 10) Sig-
ríður Dagmar, 11) Hákon, 12)
Björgvin. Margrét, Sigríður
Dagmar og Björgvin lifa systur
sína.
Hlaðgerður giftist 5. maí
Björgólfur, maki Hólmfríður F.
Svavarsdóttir. Dætur Björgólfs
eru Birgitta og Brimrún. Börn
Hólmfríðar eru Kristbjörg, Guð-
mundur og Ólafur. Barnabörnin
eru fimm. 5) Þorbjörg dó
þriggja daga gömul. 6) Þor-
björg, maki Óttar Strand Jóns-
son. Þeirra synir eru Börkur
Strand og Darri Strand. Barna-
börn þeirra eru tvö. 7) Arnheið-
ur, maki Ottó Tómas Ólafsson.
Börn Arnheiðar eru Bríet og
Breki Konráðsbörn. Dóttir Ott-
ós er Þóra Kristín. Barnabörn
þeirra eru fimm. 8) Aðalheiður.
Börn hennar eru Sigríður Anna,
Friðmar, Eyþór og Örvar Bjart-
marsbörn. Barnabörn hennar
eru þrjú. 9) Edda Hrafnhildur,
maki Katla Sigurgeirsdóttir, d.
2008, þær skildu.
Hlaðgerður og Björn byrjuðu
sinn búskap á Raufarhöfn og
bjuggu þar til ársins 1992 þegar
þau fluttu til Reykjavíkur. Þau
hjónin höfðu yndi af söng og
sungu í kirkjukór Raufarhafnar
og svo í Gerðubergskórnum eft-
ir að til Reykjavíkur var komið.
Útför Hlaðgerðar fer fram
frá Fossvogskirkjuí dag, 28.
nóvember 2014, og hefst athöfn-
in kl. 15.
1942 Birni Frið-
rikssyni frá Svein-
ungsvík í Þistilfirði,
f. 2. september
1918, d. 27. mars
2001. Þeirra börn
eru: 1) Friðrik,
maki Hugrún
Selma Her-
mannsdóttir, d.
2010. Þeirra börn
eru Anna, Björn,
Hermann og Þor-
valdur Freyr. Barnabörn þeirra
eru sex. 2) Oddgeir, maki Fann-
ey Sæmundsdóttir. Þeirra börn
eru Björn, Hlaðgerður, Brynja
og Arna. Barnabörn þeirra eru
tíu. 3) Skjöldur Vatnar, maki
Valborg Salóme Ingólfsdóttir.
Þeirra sonur er Flóki. Börn
Skjaldar eru Helga Bjarklind,
Rúrik Vignir og fóstursonur og
barnabarn Andri Vatnar, d.
2013. Sonur Valborgar er Magn-
ús Ingi Kjartansson. Barnabörn-
in eru sjö og eitt langafabarn. 4)
Það var ljúft að halda í hlýjar
og góðar hendur mömmu á dán-
arbeði hennar og hvetja hana til
að halda í ferðalagið sitt góða.
Um leið reikar hugur minn að
lífshlaupi hennar, sem ég þekkti
svo vel. Æskuheimili hennar var á
Grenivík með foreldrum og ellefu
systkinum. Frá því stóra heimili
rekja margir ættir sínar. Og
hversu heppinn ég var að fá að
alast upp á því heimili sem hún og
pabbi byggðu sér á Raufarhöfn.
Mamma og pabbi eignuðust fjóra
stráka og fimm stelpur og öll
komust við á legg nema elsta dótt-
irin, nefnd Þorbjörg, sem dó að-
eins þriggja daga gömul.
Það var gaman að alast upp
með sjö systkinum og foreldrum
okkar. Oft var fleira fólk á heim-
ilinu um lengri eða skemmri tíma
og því alltaf líf og fjör. Litla eld-
húsið á æskuheimilinu Röðli var
oft þétt setið fólki við að næra sig
eða tala saman.
Mamma stjórnaði okkur í dags-
ins önn við heimilishaldið. Sumir
hengdu upp þvott eða skúruðu
gólf meðan aðrir mjólkuðu kúna,
hirtu um hænurnar, söltuðu kjöt
eða fisk með pabba. Einnig
stjórnaði hún á kósíkvöldum þess
tíma og kenndi okkur að prjóna
sokka meðan aðrir lærðu fyrir
skólagöngu morgundagsins eða
lásu en það kom oft í hlut pabba á
meðan mamma gerði við fatnað
eða saumaði á okkur krakkana.
Önnur kvöld voru léttari en þá var
farið í leiki og sungið og spilað á
spil eða hljóðfæri. Þá var oft eitt-
hvað gott í kvöldhressingu.
Á sumrin voru við mikið úti við
að tína ber, fjallagrös eða fugls-
egg alveg fram að svefntíma.
Þetta einfalda og örugga en inni-
haldsríka líf er mér kær minning.
Á þessum samverustundum með
foreldrunum voru þau mér sannar
fyrirmyndir með falslausri
nægjusemi, lítillæti og hógværð í
umgengni við sjálfa náttúruna.
Græðgi var ekki til í hugarfari.
Bara að nota, njóta og gefa öðrum
með sér.
Mamma var mjög félagslynd
og var lengi meðlimur í kvenfélagi
Raufarhafnar, lék í leikritum sem
sett voru upp í bænum og brallaði
margt fleira skemmtilegt. Hún
var nánast alla sína ævi í kirkju-
kór og kórum.
Þegar við strákarnir vorum
orðnir eldri og farnir að fara á
kvöldskemmtanir eða böll, var
gott að koma heim eftir ball því að
þá var mamma oft búin að baka
eitthvað til að við gætum fengið
okkur fyrir svefninn. Stundum
kom hún upp í eldhús til að athuga
með okkur strákana sína. Svona
var heimilið hennar og þar var
gott að vera. Vinnudagarnir voru
langir og margir en skiluðu sér í
hlýlegu heimili.
Tenging mömmu við börn var
einstök. Hún átti alltaf svo mikið
að gefa þeim. Eitthvað gott eða
fallegt, brosið sitt sæta, tíma til að
leika við þau eða spjalla. Þannig
náði hún athygli þeirra og þau
henni inn í sinn hugarheim. Það
var oft fallegt að fylgjast með
þessu, ekki síst núna á seinustu
æviárum hennar. Og margir voru
litlu gestirnir hennar og stóru því
að hún átti 67 afkomendur.
Ég fór snemma að heiman frá
Raufarhöfn en þegar foreldrar
mínir fluttu til Reykjavíkur og við
mamma hittumst oftar voru okk-
ar nýju kynni á nótum fullorðinna,
en þó alveg eins og áður var. Sú
samvera var góð.
Ég kveð elsku mömmu mína
með virðingu og þakklæti.
Skjöldur Vatnar.
Í dag kveð ég ömmu mína
Hlaðgerði, eða Dellu eins og hún
var alltaf kölluð.
Í barnslegum huga mínum
fannst mér sem amma Della væri
eilíf og yrði alltaf til staðar, en
þannig er það víst ekki. Eitt er
víst að eftir lifa góða minningar.
Á uppvaxtarárum mínum á
Raufarhöfn var Röðull, hús ömmu
og afa, í miðju þorpinu og því allt-
af í leiðinni, húsið ólæst og nánast
alltaf einhver heima. Ég var alltaf
velkomin þangað og heimsóknum
mínum ávallt vel fagnað. Þannig
var það alltaf hjá okkur ömmu,
líka eftir að þau afi fluttu til
Reykjavikur. Þá bjuggum við
stutt frá hvor annarri, samskiptin
tíð og oft fannst mér ég vera ein af
stelpunum hennar.
Amma var mikill dugnaðar-
forkur og sem dæmi um það þá lét
hún sig ekki vanta í fjölskylduútil-
eguna síðasta sumar 93 ára göm-
ul. Hún var sérstaklega ósérhlífin
og gerði það sem gera þurfti.
Aldrei vottaði fyrir neinni biturð
þó að líf hennar hafi alls ekki verið
án erfiðleika og áfalla. Amma var
lífsglöð manneskja og alltaf var líf
og fjör í kringum hana. Hún vildi
hafa margt fólk í kringum sig
enda fjölskyldan stór. Amma var
fjölskyldurækin og hélt vel utan
um sína. Ég þekki engan sem
mundi jafn mikið af afmælisdög-
um og amma. Hún naut þess að fá
heimsóknir, enda voru börnin,
barnabörnin og langömmubörnin
tíðir gestir á heimili hennar. Sér-
staklega naut hún þess að fá litlu
krílin til sín.
Ég hafði alltaf mikið dálæti á
ömmu minni og dáðist að því
hvaða mann hún hafði að geyma.
Eins og við vorum ólíkar „ömm-
urnar“ þá áttum við það sameig-
inlegt að vilja alltaf vera berfætt-
ar og vera svolítið mikið fyrir
sætindi. Við nutum samvista hvor
annarrar, enda búnar að eiga
margar góðar stundir við eldhús-
borðið á heimili ömmu, hvort sem
það var á Raufarhöfn, í Reykjavík
eða Grenivík.
Um leið og ég kveð ömmu mína
með söknuði þá kveð ég hana líka
með þakklæti yfir því hversu mik-
ils ég hef að sakna.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Birgitta Björgólfsdóttir.
Hlaðgerður
Oddgeirsdóttir
✝ Nanna fæddistí Reykjavík 15.
desember 1940.
Hún lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 22.
nóvember 2014.
Nanna var dóttir
Eiríks Kr. Gísla-
sonar, f. 8. ágúst
1895, d. 9. mars
1983 og Huldu Pál-
ínu Vigfúsdóttur, f.
20. júlí 1918, d. 7. júlí 2000.
Hulda var gift Valdimar Björns-
syni, f. 5. ágúst 1907, d. 19. febr-
úar 1991. Systkini Nönnu sam-
feðra eru Friðgeir Þorvaldur, f.
26. ágúst 1921, d. 9. mars 2008,
Lilja, f. 20. september 1924,
Hörður Kristinn, f. 16. nóv-
ember 1927, d. 4. ágúst 1997 og
Guðmundur, f. 2. október 1930.
b) Theodór Fannar, f. 29. ágúst
1994, móðir hans er Margrét
Sverrisdóttir, f. 22. nóvember
1961. c) Guðrún Embla, f. 11.
desember 1998, móðir hennar er
Rúna Björk Þorsteinsdóttir, f.
27. júní 1964. Sambýliskona Ei-
ríks er Jóhanna Gautsdóttir, f.
27. október 1975. Börn hennar
eru Hans Jakob Björnsson, f. 10.
nóvember 2001 og Anna Mar-
grét Björnsdóttir, f. 31. maí
2004.
Nanna ólst upp í Norðurmýr-
inni með móður sinni, stjúp-
föður og systkinum. Hún lauk
prófi úr Ljósmæðraskóla Ís-
lands árið 1961, starfaði víða
sem ljósmóðir, þar á meðal á
Fæðingarheimilinu í Reykjavík
og svo síðustu starfsárin á fæð-
ingardeild Landspítalans við
Hringbraut en þar lauk hún
starfsævi sinni árið 2003. Nanna
vann einnig lengi á Elliheimilinu
Grund og undi sér vel.
Útför Nönnu verður gerð frá
Digraneskirkju í dag, 28. nóv-
ember 2014, og hefst athöfnin kl
13.
Systkini Nönnu
sammæðra eru
Guðrún Erla Skúla-
dóttir, f. 27. júlí
1935, Kristín Vig-
dís Valdimars-
dóttir, f. 11. nóv-
ember 1952 og
Björn Valdimars-
son, f. 9. janúar
1955.
Nanna giftist
Sæmundi Þorláki
Jónssyni, f. 22. febrúar 1915, d.
18. október 1980. Þau skildu síð-
ar. Synir þeirra eru Sæmundur
Þór Sæmundsson, f. 30. sept-
ember 1963, og Eiríkur Sæ-
mundsson, f. 15. nóvember 1965.
Börn Eiríks eru a) Hildur
Nanna, f. 23. mars 1984, móðir
hennar er Edda Hrönn Gunn-
arsdóttir, f. 19. nóvember 1965.
Elsku amma Nanna mín lést á
laugardagsmorgun. Hún fór sátt,
en verður sárt saknað af öllum sem
hana þekktu og elskuðu.
Ég var svo heppin að eiga bestu
ömmu í heimi. Í mínum huga átti
enginn betri ömmu, hún var svo
hlý og góð en samt svo afskaplega
fyndin og skemmtilega kaldhæðin
stundum. Hún vildi öllum vel og
leið yfirleitt best þegar hún gat
gert öðrum gott. Ég trúi því að
flestir sem hana þekktu minnist
hennar þannig.
Hún sagði mér þá sögu að þegar
pabbi minn kom til hennar rétt
rúmlega 17 og sagði að það væri
von á erfingja, að hennar orð hefðu
verið „þetta barn mun ég aldrei
passa“. Ósannari orð hafa sjaldan
verið sögð. Við vörðum ávallt mikl-
um tíma saman og mér finnst erfitt
að finna æskuminningu þar sem
hana er ekki að finna. Æskuár mín
í Vesturbænum eru stútfull af
minningum um súkkulaðibúðing,
ferðir í grasagarðinn, ferðir í búðir
og kúr fyrir framan sjónvarpið.
Hún átti skúffu fulla af spólum
með uppteknu efni og við gátum
horft á áramótaskaup, Nágranna
og Sigla himinfley aftur og aftur.
Enda var hún eina manneskjan
sem ég þekki sem gat tekið upp á
video marga mánuði fram í tím-
ann.
Hún var mín stoð og stytta í
gegnum unglingsárin, hafði alltaf
tíma til að hlusta á vol í pirruðum
unglingi og svo seinna meir þegar
drama unglingsáranna var að baki
gátum við varið tímunum saman í
að tala um formæður okkar og
sögu annarra fjölskyldumeðlima.
Þannig efldi hún áhuga minn á
sögu.
Amma Nanna var mjög fé-
lagslynd og hún var vinamörg og
hún sinnti vinum sínum og ætt-
ingjum mjög vel.
Hún elskaði að spila og var ansi
góð í því. Hún spilaði brids að
minnsta kosti tvisvar í viku í mörg
ár, spilaði vist upp á Grund og svo
ótukt við alla sem fengust til að
læra það. Hún var líka hrekkjótt í
spilum og þótti afar skemmtilegt
að sjá hversu vel við barnabörnin
tókum eftir í spilum með því að
svindla. Ef það komst upp um
hana þá hló hún bara og gaf eftir
en ég get vel trúað því að svindlið
hafi gengið upp mun oftar ekki.
Amma Nanna hafði unun af
verslunum. Það skipti ekki máli
hvort það var fataverslun eða sér-
verslun, Kolaportið eða Kringlan,
hún hafði alltaf gaman af því að
kíkja í búðir. Best þótti henni að
finna gimstein á góðu verði.
Raunin er sú að ég hefði viljað
eiga hana lengur. Lífið án hennar
er óraunverulegt og missir minn
og fjölskyldu okkar er mikill.
Elsku amma Nanna mín, takk
kærlega fyrir mig.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Hildur Nanna (Nansa).
Hún Nanna vinkona mín er far-
in. Fullsnemma og hún gaf okkur
ekki langan tíma til að átta okkur á
hvað væri að gerast. Það var bara í
síðustu viku sem ég skaust heim til
hennar til að sækja blúndusokka
og ilmvatn fyrir hana. Varalitinn
var hún með.
Mér finnst nú sjálfri að minn-
ingargreinar eigi að fjalla um þá
sem verið er að kveðja en nú skil
ég af hverju þetta snýst stundum
við. Sumt fólk er bara þannig að
það að kynnast því breytir svo
mörgu hjá manni sjálfum.
Ég var bara 17 ára þegar ég
kom til fundar við hana fyrst með
hjartað í buxunum og litla kúlu á
maganum. Tilefnið var að kynnast
verðandi ömmu barnsins míns til-
vonandi og hvílík amma. Þarna sat
hún berfætt í bláa sófanum með
ljósa hárið í þyrli um höfuðið og
poppskál. Heimilið eins fallegt og
frumlegt og hún sjálf. Þarna í sóf-
anum yfir poppskálinni hófst sam-
band sem varði alla tíð í gegnum
þykkt og þunnt. Það kom smá-
tímabil þar sem við þurftum að
máta okkur inn í vinkvennahlut-
verkið í stað tengdamæðgnahlu-
verkið en það tókst auðvitað vel.
Úr kúlunni kom á sínum tíma
Hildur Nanna Eiríksdóttir sem
alla tíð hefur notið óþrjótandi ástar
ömmu sinnar. Nanna var viðstödd
fæðingu hennar. Nanna kallaði
hana oft „litti mús“ eða Nönnsu og
við gátum endalaust spjallað um
gáfur og fyndni þessa barns sem
okkur þótti báðum vera einstakt.
„Ammanannaamma“ var titill sem
hún bar stolt og yngri börn mín
hafa líka kallað hana þessu nafni.
Hjálp Nönnu við okkur mæðgurn-
ar á námsárum mínum er ómet-
anleg.
Nanna var fyndin og skemmti-
leg og fannst gaman að segja sög-
ur. Hún gerði óspart grín að sjálfri
sér og fékk mann oft til að sjá
menn og málefni í öðru ljósi. Hún
naut þess að hugsa um aðra og var
óþreytandi í því að hjálpa þegar
henni fannst þörf á því. Hún var
mesti fagurkeri sem ég hef kynnst
og óneitanlega má varpa fram
þeirri hugmynd að hún hafi flutt
svona oft af því að hún elskaði að
hanna og setja saman heimili.
Nanna kenndi manni að hugsa að-
eins út fyrir kassann í þeim efnum.
Stílisti væri hún kölluð í dag.
Svo var hún auðvitað svo falleg
og teinrétt og vakti alltaf athygli
hvar sem hún fór. Alltaf glæsilega
til fara og með gleraugu í stíl í
seinni tíð. Við fórum þrjár saman
Nönnsurnar og ég, til útlanda þeg-
ar Nanna varð sjötug og mikið gát-
um við hlegið í þeirri ferð og auð-
vitað borðað nautakjöt í hvert mál
með afmælisbarninu.
Það væri hægt að halda lengi
áfram enn en nú er mál að linni.
Ég og fjölskylda mín vottum
fjölskyldu og vinum Nönnu okkar
dýpstu samúð.
Edda Hrönn Gunnarsdóttir.
Jensína Nanna
Eiríksdóttir
Takk... fyrir allan
tímann sem þú
hafðir fyrir okkur ,
fyrir allan sannleik-
ann sem þú sýndir
okkur, fyrir allt traustið sem þú
gafst okkur, fyrir alla gleði sem
þú færðir okkur, fyrir allan tím-
ann sem þú studdir okkur, fyrir
allan styrkinn sem þú sýndir okk-
ur, fyrir allt hrósið sem þú gafst
okkur, fyrir alla samúðina sem þú
sýndir okkur, fyrir alla umhyggj-
una sem þú gafst okkur – fyrir
alla ástina sem þú gafst okkur.
Með miklum söknuði kveðjum
við þig, elsku besta frænka okk-
ar.
Helga, Sigfús og Emil.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn faðir lífsins ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert mín lífsins rós
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Faðir minn láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól.
Bylgja Helgadóttir
✝ Bylgja Helga-dóttir fæddist
28. október 1960.
Hún lést 13. nóv-
ember 2014. Útför
Bylgju var gerð 27.
nóvember 2014.
Láttu svo ljósið þitt
bjarta
vekja hann með sól að
morgni.
Drottinn minn réttu
sorgmæddri sál
svala líknarhönd
og slökk þú hjartans
harmabál
slít sundur dauðans
bönd.
Svo vaknar hann með
sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Elsku Bylgja frænka, við
gleymum þér aldrei. Minning þín
mun ávallt lifa í hjarta okkar.
Hvíldu í friði.
Ólína og fjölskylda.
Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki með
tárum, hugsið ekki um dauðann með
harmi og ótta. Ég er svo nærri, að hvert
eitt ykkar tár snertir mig og kvelur, en
þegar þið hlægið og syngið með glöð-
um hug lyftist sál mín upp í móti til
ljóssins. Verið glöð og þakklát fyrir allt
sem lífið gefur, og ég tek þátt í gleði
ykkar. Er þið grátið græt ég, er þið
hlægið hlæ ég, ég mun ætíð vera hjá
ykkur, styrkja ykkur og veita ykkur
kærleika minn og nærveru.
(Höf. ók.)
Hvíl í friði, elsku Bylgja.
Sylvía Lind og Rafael.
Morgunblaðið birtir minningargreinar
endurgjaldslaust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Minningargreinar