Morgunblaðið - Sunnudagur - 02.11.2014, Blaðsíða 57

Þegar Birta er spurð að því hvort hún hafi
fylgst um skeið með þessum listamönnum
sem hún valdi inn á sýninguna, eða hvort
hún hafi uppgötvað þá fyrir hana, segir hún
það vera hvort tveggja.
„Nokkra þeirra þekkti ég og hef fylgst
með en aðra fann ég þegar ég var að und-
irbúa sýninguna, mér til gleði. Ég komst að
því að fleiri voru að mála fígúratíft en ég
vissi áður um.“
– Hvað með sérkenni eða sameiginleg
þemu hjá listamönnunum, annað en að mála?
„Ég var forvitin um það og fór þá leið að
hengja sýninguna svona upp, og blanda
verkunum á litríka veggina,“ segir Birta.
„Eins og þú sérð tala verkin saman, þvers
og kruss, og betur og meira en maður hefði
ímyndað sér. Því þetta eru í grunninn ólíkir
málarar sem notast við ólíkar aðferðir,
myndefnið er ólíkt og fjölbreytilegt, en í
þessari innsetningu verða til endalaus sam-
töl, milli verka og milli veggja. Bæði hvað
varðar litaval og þemu má sjá endurtekin at-
riði birtast í verkum þessara annars ólíku
listamanna. Það finnst mér mjög áhugavert.“
Og máli sínu til stuðnings bendir hún á liti
sem endurtaka sig í verkum en einnig form
og hluti.
Arkitektinn og sýningarstjórinn tekur af-
gerandi afstöðu í breytingunni á þessum sal
sem yfirleitt er hvítmálaður. „Já, mér finnst
mikilvægt að á sýningum fái rýmið að taka
mikinn þátt, og í raun hjálpa sýningunni,“
segir Birta. „Mig langaði að gera salinn að
nánast einu stóru málverki og það passar
mjög vel við þessa myndlist, að leyfa þessu
öllu að flæða saman, nánast í eitt. Mér finnst
áhugaverðara að vinna með rýmið á þennan
hátt frekar en hengja verkin upp á hvíta
veggi og lýsa þau upp; það er áhugaverðara
að skapa upplifun í rýminu. Að nota rýmið.
Mér finnst þessi salur frábær fyrir þessa
sýningu. Rýmið er að mörgu leyti erfitt, með
þessa miklu lofthæð, það er skrýtið í laginu
og margt í gangi; gamall salur og nýbygging
mætast, en salurinn passar ótrúulega vel
fyrir þessa sýningu hér.“
„Allt virðist vera leyfilegt og við sjáum hér óhamið tjáningafrelsi,“ segir Birta Fróðadóttir sýningar-
stjóri. Hún er hér hjá verkum eftir Þorvald Jónsson, Helga Þórsson og Þórdísi Aðalsteinsdóttur.
Morgunblaðið/Einar Falur
„Hendi,“ nýtt málverk eftir Helga Þórsson.
2.11. 2014 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 57
Í tilefni af bandarísku
hrekkjavökunni hylla Svartir
sunnudagar í Bíó paradís
leikstjórann Clive Barker. Á
sunnudagskvöld verða tvær hans
þekktustu hryllingsmyndir sýndar,
Candyman klukkan 20 og Hell-
raiser klukkan 22.
2
Útskriftarnemar í myndlist
við LHÍ opna sýningu í Skaft-
felli á Seyðisfirði á laugardag
kl. 16. Bjóða þeir upp á
soðningu, fisk sem þeir veiddu úti í
firðinum. Sýning þeirra SOÐ var
unnin á námskeiði þar í bæ við Diet-
er Roth-akademíuna.
4
Degi myndlistar er fagnað
í dag, laugardag. Af því tilefni
opna listamenn víða um land
vinnustofur sínar kl. 14 til 17
og verða með heitt á könnunni. Eru
landsmenn hvattir til að fara í heim-
sókn. Sjá: www.dagurmyndlistar.is
5
Eftir hádegi á laugardag og
sunnudag situr Ragnar
Kjartansson í menningar-
húsinu Skúrnum, sem hefur
verið komið fyrir við hús Hrafns
Gunnlaugssonar í Laugarnesi, og mál-
ar mynd af Bjarna Friðrik Jónssyni,
sem hann kallar Bjarna bömmer,
meðan þeir hlusta á lagið „Take it
Easy“. Málverk Ragnars verður síðan
sýnt í Skúrnum.
3
Útvarpsleikhúsið á Rás 1 flyt-
ur á sunnudag kl. 13 gaman-
leikinn „Lán til góðverka“ eftir
Auði Övu Ólafsdóttur.
Leikendur eru þau Víkingur Krist-
jánsson, Ilmur Kristjánsdóttir og
Sveinn Ólafur Gunnarsson.
MÆLT MEÐ
1
lagasetningu en við sitjum upp með þetta um-
hverfi sem hefur verið byggt,“ segir hún.
„Það er búið að sýna fram á að hér á landi
er mun meiri spilling en fólki var talin trú
um. Svo er enn hættara við spillingu í bygg-
ingariðnaðinum en á mörgum öðrum sviðum
því þar eru svo miklir peningar í húfi. Bank-
arnir sjálfir hafa verið með byggingafyrirtæki
á sínum snærum, sem getur ekki talist eðli-
legt samkeppnisumhverfi, og þeir höfðu hag
af því að sem mest væri byggt.
Byggingar eiga að duga lengi og eitt af
vandamálunum er að margir sem hafa mest
að segja um hönnun umhverfisins þurfa ekki
að búa í þeim sjálfir og hvatinn er skamm-
tímagróði frekar en langtímasjónarmið íbúa
og sveitarfélaga. Þetta á sérstaklega við um
stórfyrirtækin sem hafa fjárhagslegan bak-
hjarl í bönkum og tíma til að ýta á sér-
meðhöndlun hjá sveitarfélögum. Hrunið sýnir
að það getur þýtt miklar fórnir fyrir íbúa að
lúta svo öfugsnúnu kerfi. Það þarf ekkert að
vera dýrara að byggja gott umhverfi en
vont,“ segir Arna.
En hvað er til ráða? Hún hefur sínar hug-
myndir um það. „Við þurfum að losna við alla
þessa milliliði, og fólk sem hyggst byggja
þarf að tala beint við arkitektinn svo hann
geti unnið fyrir íbúa milliliðalaust. Hann
hugsar um hvað er best fyrir þá sem búa í
byggingunni og þurfa að nota hana til fram-
tíðar; síðan er hægt að ráða hina aðilana til
að reisa húsin. Þetta á auðvitað líka við um
breytingar á umhverfinu, en ekki bara ný-
byggingar. Hvers vegna eiga verktakar að
ráða hvernig fólk býr í framtíðinni? Fólk get-
ur fengið miklu meira fyrir peninginn ef það
gætir þess að hönnunin sé góð og því í hag,
allt byggingarferlið. Þetta verður sífellt al-
gengara módel, til dæmis í Þýskalandi.“ Hún
nefnir það sem kallað er „cohousing“ og „eco-
villages“. „Hópar fólks taka sig þar saman,
ákveða í félagsskap hvernig lífi það vill lifa og
fær umhverfið hannað samkvæmt því. Það
hlýtur að vera betra fyrir einstaklingana að
vera herrar yfir eigin lífi en að taka bara það
sem þeim er rétt. Sérstaklega þegar kemur
að stærstu fjárfestingu flestra, eigin heimili.
Svo er það hlutverk hins opinbera að gera
þetta auðvelt og passa upp á heildarmynd-
ina,“ segir Arna.
„Fólk getur fengið miklu meira fyrir peninginn ef það gætir þess að hönnunin sé góð og því í hag, allt byggingarferlið,“ segir Arna Mathiesen.
Morgunblaðið/Þórður