Fréttir - Eyjafréttir - 11.06.1998, Side 9

Fimmtudagur 1 l.júní 1998
Fréttir
9
Unr leið og maður skuldbindur sig á
þennan hátt fyrir hönd fyrirtækisins er
maður farinn að veðsetja heimilið.
Það var almennt bullandi rekstrartap á
útgerð í landinu á árunum 1985 til
1990."
Kúplaði sig út úr pólitíkinni
Magnús segist hafa verið byrjaður að
taka þátt í bæjarmálapólitíkinni á
sínum tíma, en sé þeirri stund
fegnastur þegar hann ákvað að kúpla
sig út úr henni. „Þetta var eitthvað um
fjögurra til fimm ára tímabil. Eg var
formaður Eyverja, félags ungra
sjálfstæðismanna og tók örlítinn þátt í
bæjarpólitíkinni, en er þeirri stundu
þakklátastur þegar ég ákvað að hætta
afskiptum af þeirri tík. Eg er reyndar
áhugasamur um marga hluti og
langaði að kynna mér hvemig
pólitíkin gengi fyrir sig en var fljótur
að átta mig á því að ég hafði ekki tíma
í þetta, auk þess sem ég fann að
pólitíkin var ekki fyrir mig. Kannski
vom menn líka fegnir að losna við
mig, því ég þótti kannski helst til
afskiptasamur og ráðríkur. Eg tek
fyrirtækið framyfir þau félagsstörf
sem ég hef sinnt. Það er alveg ljóst í
mínum huga."
Hvaðan kemur þér öll þessi orka?
„Eg veit það ekki. Þetta er kannski
í blóðinu. Aft minn Magnús Bergsson
var maður sem lét mikið til sín taka.
Þetta á að sjálfsögðu einnig við um
föður minn. Afa mínum dugði ekki
að vera bakarameistari frá fimm til tíu
á morgnanna. Eftir hádegi sinnti hann
útgerð. Aft gerist einnig eigandi að
hluta til að Lyngfellisbúinu árið 1942,
en gengur reynda út úr því síðar. I dag
er Lyngfellisbúið eign fyrirtækisins,
þar sem ég er með hestana. Þannig
liggja ákveðin spor saman aftur og
aftur í líftnu. Eg hef alltaf viljað hafa
mikið fyrir stafni. Þegar ég var yngri
fannst mér mjög eðlilegt að vera alltaf
að tvo til þtjá tíma á hverju kvöldi. Eg
varð alltaf að vera í einhverju öðru
eftir að vinnu lauk hjá útgerðinni
klukkan sjö á kvöldin. En upp úr
fertugu kemst ég að því að ég hafði að
ákveðnum hluta farið á mis við
ljölskylduna. 1 dag er það þess vegna
undantekning ef ég er ekki heima á
kvöldin."
Ekki spurníng uni uöld
Er þetta að miklu leyti spurning um
metnað eða völd jafnvel?
„Alls ekki völd," segir Magnús.
„Eg er ekki að sækjast eftir völdum.
Þetta er kannski ákveðinn metnaður.
Að gera vel það sem ég tek mér fyrir
hendur. Eg hef þann metnað að fresta
ekki hlutum til morguns sem ég get
gert í dag. Kannski pirrar það oft fólk
í kringum mig hvað ég vill klára
hlutina fljótt. Þetta er spuming um að
skila sínu og gera hlutina vel. Eg hef
ekki sóst eftir völdum. Þetta hefur
frekar þróast í þá átt að ég hef geftð
kost á mér og maður er beðinn um að
taka að sér ákveðin störf. Svo kemur
það í ljós hvort maður getur sinnt
þessum störfum og þá kannski beðinn
um að halda áfram í framhaldi af því.
Hins vegar ef maður skipuleggur
sjálfan sig, þá hefur maður alltaf
nægan tíma. Eg hef vanið mig á
ákveðin vinnubrögð. Eg á mér til að
mynda eitt ákveðið prinsíp og það er
að mæta aldrei of seint á fundi. Þar
sem ég ræð ríkjum og stjóma fundum,
set ég fundi á réttum tíma. Eg hef sett
fund í fimm manna stjóm, þar sem
hafa kannski verið mættir tveir. Eg
get líka státað af því og er ekkert
feiminn við að segja það, að í þeim
stjómum sem ég sit hafa menn farið
að mæta á réttum tíma líka. Þetta er
góð regla."
Tengslín við Öræfin
Nú hefur þú verið áhugamaður um
hestamennsku. Hvemig er sá áhugi
tilkominn? Var barátta milli útgerðar-
mannsins og bóndans til staðar á
einhverjum tímapunkti í líft þínu?
„ Ég var alltaf í sveit sem peyi og
komst þannig í kynni við hesta-
mennskuna. Ég var í sveit í Öræf-
unum. Upphafið að því má rekja til
Öræftngs sem reri með pabba á sínum
tíma. Hann bjó alltaf heima og var að
biðja mig um að koma austur. Ég var
nú heldur tregur á það þangað til ég lét
tilleiðast ellefu ára gamall. Það var
mikið ferðalag að fara þangað með
flugi í Douglas DC 3. Lent var á
Fagurhólsmýri og ég sóttur á gömlum
hertmkki út á flugvöll. Þetta er mér
mjög minnisstætt. En ég og bóndinn
náðum mjög vel saman og mér leið
mikið vel þama. Þarna var ég í þrjú
sumur samfellt. Hins vegar datt ekki
úr eitt einasta ár að ég heimsækti hann
ekki í eina til tvær vikur. Þama
kynntist ég náttúrunni og fegurð
hennar. Það var mikið riðið út, farið í
egg og veiddur silungur í ósunum.
Lengsti útreiðartúrinn sem ég fór í og
er mér minnisstæður var ferð út í
Ingólfshöfða og þótti mikið afrek. Ég
hef haldið mikilli og góðri tryggð við
þetta fólk allar götur síðan og mun
halda því áfram. Þetta er það
traustasta fólk sem ég hef kynnst á
lífleiðinni að öðmm þó ólöstuðum.
Þegar ég eignast Lyngfellið formlega
1992, þá ákvað ég að endurbyggja
húsið og vera með nokkra hesta ásamt
fleirum. En að það hafi verið barátta
milli bóndans og útvegsmannsins kom
aldrei til. Það má kannski segja að ég
sé orðinn hinn eini og sanni
útvegsbóndi, því ég á líka nokkrar
rollur, en án gríns þá er orðið
útvegsbóndi, ekki til í þeirri merkingu
sem það var notað hér í eina tíð, þegar
menn vom bændur og útgerðarmenn.“
Góðirstarfsmenn
Nú er Bergur-Huginn búinn að starfa í
tuttugu og fimm ár og mun því eitt og
annað verða gert til þess að minnast
þessara tímamóta. „Það var haldið
afmælishóf, þar sem menn sem starfað
hafa hjá fyrirtækinu í tíu ár eða lengur,
voru heiðraðir. Einn starfsmaður,
Guðmundur Alfreðsson útgerðarstjóri,
hefur unnið hjá fyrirtækinu í tuttugu
og fimm ár og var reyndar farinn að
vinna hjá pabba áður en hann hóf störf
hjá Berg-Huginn, en Guðmundur er
mín hægri hönd í fyrirtækinu. Einnig
voru heiðraðir skipstjórinn á Vest-
mannaey sem hefur unnið hjá
fyrirtækinu í tuttugu ár og skipstjórinn
á Smáey sem unnið hefur hjá
fyrirtækinu í tólf ár, en það eru tíu
starfsmenn sem unnið hafa hjá
fyrirtækinu í tíu ár eða lengur. Jafn-
framt kom það nú í ljós þegar farið var
að athuga málið að ansi stór hluti sem
starfað hafði hjá fyrirtækinu í fimm til
tíu ár. Ef fyrirtækið heldur þessum
mönnum áfram og heldur upp á
þrjátíu ára afmæli að fimm árum,
verða heiðranimar miklu fleiri. Hjá
fyrirtækinu eru nú fjörtíu og fjögur
stöðugildi. Mér hefur haldist vel á
starfsfólki í gegnurn tíðina. Ég hygg
þó að ég sé kröfuharður stjómandi, en
þó sanngjam."
Talan44
Þegar Magnús nefnir töluna fjörutíu
og fjóra vaknar spurning um dálæti
hans á þeirri tölu. „Ég er með krón-
íska dellu fyrir þessari tölu. Ef maður
leggur saman starfsmenn um borð í
skipunum og starfsmenn í landi, með
afleysingarnönnum, þá em þeir fjörtíu
og fjórir. Ég reyni að hafa þessa tölu
alls staðar þar sem ég get komið því
við. Því miður get ég ekki breytt
húsnúmerum og slíku. Annars er
þetta komið frá Bergi Jónssyni langafa
mínum. skútukafteini, sem gerði út
Surprise HF 4. Þaðan kemur þessi tala
inn í ijölskylduna. Bróðir móður
minnar Júlíus Gísli Magnússon, sem
var skrifstofumaður hjá fyrirtækjum
hér á árum áður fyrir mína tíð, notaði
töluna fjóra og fjörutíu og fjóra mikið
og hélt þessu við og ég hef haldið
þessu fram að þessu."
Kevpti heila
máluerkasýningu
Magnús á einnig önnur áhugamál.
Hann hefur safnað málverkum og
segist vera með dellu fyrir að safna
hlutabréfum, sem að þekja alla veggi
hjá honum á skrifstofunni. „Ég prýði
alla veggi með gömlum hlutabréfum
og hef gert lengi og það komast
líklega ekki fyrir fleiri málverk á
veggjunum heima hjá mér. Ég hef
lagt mig eftir því að eiga málverk eftir
sem flesta Vestmannaeyinga og einn
og einn góðan þar fyrir utan, eins og til
dæmis Karólínu Lárusdóttur og
Kjarval og fleiri. Þetta hefur þó ekki
verið neitt sérstaklega meðvituð
söfnun, eða skipulögð. Kannski eru
þau um fjörtfu og fjögur. Söfnunin er
frekar til þess að hafa eitthvað fallegt á
veggjunum. Einu sinni var hringt í
mig utan af landi og sagt að það væri
sýning á verkum eftir Stórval, Stefán
Jónson frá Möðrudal. Sýningin var
haldin einhvers staðar á norð-
austulandi. Ég átti hins vegar ekki
heimangengt og þetta var á síðasta
degi, svo ég spyr hversu mörg mál-
verk séu eftir og mér sagt að rúmlega
fjörtíu málverk væru óseld. Svo ég
spyr hvert verðið sé á myndunum.
Mér var sögð tala frá og til. Ég spurði
þá um hlaupareikningsnúmerið hjá
listamanninum og keypti það sem eftir
var á sýningunni. Þetta er nú það
frægasta sem ég hef gert í sambandi
við málverkakaup að kaupa eitt stykki
Stórvalssýningu. Þetta var síðasta
sýningin sem hann hélt og ég er stoltur
af því að eiga þær myndir enn þann
dag í dag. Kannski var þetta meira
spaug að kaupa sýninguna á sínum
tíma, en ég hef gaman af því að sprella
svolítið og kannski mest gaman að því
að sprella með aðra."
Hrekkjalómar
Magnús segir að það hafi líka verið
gert grín að honum í afmælishófinu á
laugardaginn, enda var veislustjóri
Þórarinn Sigurður Sigurðsson forseti
Hrekkjalómafélagsins. „Ég ætla að
halda upp á fimmtugsafmæli mitt eftir
tvö ár og það er búið að ákveða að
Þórarinn og Asmundur Friðriksson ,
blaðurfulltrúi, taki að sér útfærsluna í
þeirri veislu. Ég er gjaldkeri
Hrekkjalómafélagsins og þar eru
digrir sjóðir. Hins vegar get ég ekki
sagt þér neitt af þessurn félagsskap,
því að það eru aðeins tveir menn sem
mega segja frá félaginu og sögu þess
en það er formaðurinn og blaður-
fulltrúinn. Þetta er mjög hávirðulegur
félagsskapur og menn geta ekki gert
það sem þeim þóknast. Ég get ekki
einu sinni sagt hversu gamall
félagsskapurinn er. Þeir verða að
segja frá fæðingarhríðunum, hins
vegar urðu hluti af fæðingarhríðunum
til á Fréttum."
Er hluthafí í Frénum
Ur því þú nefnir Fréttir hvemig stóð á
því að þú gerist hluthafi í Eyjaprent-
Fréttum, er það hluti af því að geta
haft áhrif?
„Eins og þú getur kannski vitnað
um hef ég aldrei skipt mér neitt af
ritstjórnarstefnu Frétta og ætla mér
aldrei að gera. Ég keypti þetta ekki
þess vegna. Það var maður sem hafði
samband við mig og átti þessi bréf og
þurfti að losna við þau. Spurði hann
hvort ég vildi kaupa þau fýrir einhvetj-
ar x-krónur. Ég sagði já án þess að
hugsa það nokkuð frekar. Þannig em
mínar ákvarðanir. Ég tek þær bara
snaggaralegar. Ég þarf ekkert að
athuga málin neitt sérstaklega og gekk
frá því máli strax. Ef ég tek rangar
ákvarðanir, þá er ekki annað að gera
en að standa og falla með þeim og að
sama skapi ef réttar ákvarðanir em
teknar, þá njóta menn þess. Þetta var
bara ftmm mínútna símtal, sem ég átti
við manninn og þurfti ekkert að ræða
það við aðra eigendur. Ég mat þetta
jákvætt og ekki síður skemmtilegt að
koma inn í þetta fyrirtæki. Þetta vom
ekki miklir peningar og eina sem ég
geri varðandi rekstur Eyjaprents-Frétta
er að mæta á aðalfundi. Ég tel þetta
frekar kost að geta tekið snöggar
ákvarðanir og leiðist freka fólk sem
þarf einhvem óratíma í það að athuga
hlutina. Ég vil sjá hlutina gerast og
helst sem fyrst. Ef maður gerir ekki
hlutina sjálfur þá gerir þá enginn fyrir
mann.“
Skin og skúrír
Magnús segir að þetta eigi jafnt við
Veggir á skrifstofu Magnúsar eru úakktir nýjasta áhugamáli hans, hlutabréfum.
um Berg-Huginn. „Ég er ekkert að
vasast í öllum hlutum þar. Mínir
starfsmenn hafa mjög mikið sjálfræði.
Þeir taka ákvarðanir og vita alveg
hvemig á að vinna verkin. Rangar
ákvarðanir verða hins vegar ekki alltaf
teknar til baka. En þó ég sé stundum
mikið frá, eins og vegna kjara-
samninganna í vetur, hefur þetta allt
saman gengið snurðulaust og lýsir best
hversu gott starfsfólk er hjá fyrir-
tækinu og er trútt því."
Magnús segir að margt sé hægt að
segja varðandi útgerðarsöguna. „Það
þótti mikil frétt 1983 þegar keypt voru
tvö skip frá Ólafsftrði með mánaðar
millibili. Það var mjög gaman að
upplifa þessa tíma og fólk var hreykið
af sínu byggðarlagi og fyrirtækinu.
En auðvitað hefur líka gengið á ýmsu
og fyrirtækið verið með allt niður um
sig. Maður skuldaði kannski við-
skiptavinum margra mánaða eða árs
úttekt. I dag er ég í viðskiptum við
Olíufélagið og Tryggingamiðstöðina
svo tekið sé dæmi og hef átt viðskipti
við þau fyrirtæki frá upphaft. Þessi
fyrirtæki sýndu Bergi-Huginn alltaf
mikla þolinmæði og tóku ákveðna
áhættu með manni."
Saga grænlenska togarans
Magnús segir að stærstu og mestu
erfiðleikar sem hann haft gengið í
gegnum í sinni útgerðarsögu hafi verið
þegar hann fékk grænt ljós á að kaupa
skip frá Grænlandi í stað Bergeyjar
árið 1991. „Hins vegar þegar kemur
að því að sækja skipið treystir
lánastofnunin sér ekki til að standa við
gerða samninga. Taldi hún fyrirtækið
ekki í stakk búið til að standa við þá
vegna fjárhagslegra erfiðleika," segir
Magnús um þennan atburð sem mikið
var fylgst með í Vestmannaeyjum.
„Þegar ég uppgötva að ég er að
brenna inni með stórglæsilegan togara
úti á Grænlandi fer af stað atburðarrás
sem ég gleymi seint eða aldrei. Ég hef
því samband við nokkra vini mína,
m.a. Gunnar Ragnars, sem þá var
framkvæmdastjóri UA. Ég flýg
norður ásamt endurskoðanda mínum,
Óskari Ólafi Elísyni, og býð ÚA að
kaupa skipið og kvóta upp á 1600
tonn. Þetta var praktísk ákvörðun á
sínurn tíma sem hljóðaði upp á að þeir
yfirtækju samninginn ásamt veiði-
heimildunum sem yfirfæra átti á nýja
skipið. Eftir sat ég með Bergey
kvótalausa. Ég sá mína sæng út-
breidda en þetta var það eina sem ég
gat gert til að bjarga fyrirtækinu.
Þetta virtist ekki ætla að ganga en við
Gunnar förum þá í hálftíma göngutúr
um frystihúsið og komum til baka
með uppkast að samningi. I framhaldi
af því nást endanlegir samningar.
Eitthvað fór þetta að leka því þegar
við komum til Rreykjavíkur er fulltrúi
frá lánastofnun á vellinum, svo ekki sé
meira sagt og ég grátbeðinn að rifta
samningnum við ÚA. Mér varð hins
vegar ekki haggað og samningurinn
stóð. Það fékk mig enginn til þess að
rifta honum. Þorsteinn Pálsson og
Árni Johnsen báðu mig einnig að rifta
samningum, en það var aldrei gert og
stóð aldrei til af minni hálfu. Það var
sett blek á pappíra um morguninn og
það var niðurstaðan. Þetta voru samt
þau þyngslu og erfiðustu spor sem ég
hef gegnið í minni útgerðarsögu. Eftir
þetta varð svo sameiningin við
Isfélagið svo að nægur kvóti var til á
Bergeynna og þetta blessaðist að
lokum. En þetta var dramatískur tími
og hægt að hafa mörg orð þar um.
Þetta var líka viðkvæmt mál fyrir
byggðarlagið, að flytja allan þennan
kvóta norður. En það var raunar
ekkert eftir annað en að loka fyrir-
tækinu. Hvort þetta var rétt á sínum
tíma skal ég ekki dæma um. Það er
hins vegar útrætt mál og gangi
sögunnar verður ekki breytt, segir
Magnús að lokum.
Benedikt Gestsson.