Fréttir - Eyjafréttir - 02.07.1998, Blaðsíða 13

■'immtudagur 2. júlí 1998
Fréttir
13
heim til Eyj a
-Þó er aldarfjórðungur síðan fjölskyldumar urðu að flýja Heimaey.
Valur í Dal og Lilli á Hressó og eiginkonur þeirra stikla á stóm um fiótt-
ann frá Eyjum gosnóttina 1973, erfiðleikana sem fylgdu á eftir, ástæður
þess að þau komu ekki aftur og tengslin við Eyjar sem aldrei rofna.
—
—
IIII
í i í - *
r * •1! ■
. \a .
Valur og Kristín skutu rótum í Mosfellsbænum.
Þeir munu vera ófáir
Vestmannaeyingamir
sem fluttu upp á land í
gosinu og áttu ekki
afturkvæmt til
átthaganna nema í
styttri heimsóknir. Urðu
þeir afhuga þessu
eldspúandi skeri og
skutu rótum á
meginlandinu eða
ílentust þeir þar fyrir
tilviljun eina og verða
aldrei annað en „rótlaust
þang“ eða „særekið
sprek á annarlegri
strönd“ þess?
Rey kj avíkurmærin
Steinunn Egilsdóttir
brá sér í kaffispjall til
þeirra Ragnars á Hressó
og Vals í Dal sem báðir
fluttust á brott með
fjölskyldur sínar þegar
gos hófst.
Raggi og Alda kunua vel við sig í Hafnarfirði.
Austurbæingarnir vildu ekki í vesturbæinn
Amartangi heitir þó nokkuð stórt
hverfi í Mosfellsbæ sem byggðist upp
í kjölfar Vestmannaeyjagossins. Þar
gátu brottfluttir Eyjaskeggjar fengið
keyptar einbýlishúsalóðir eða svo-
kölluð Viðlagasjóðshús og slógu þeir
sér margir niður þar. Þeirra á meðal
var Valur Oddsson og hans fjölskylda.
Sjálf bjó ég á unglingsárum í Amar-
tanganum en það verður að
viðurkennast að ég hafði ekki
hugmynd um forsögu hverfisins. Enda
hafði Vestmannaeyingum í hverfinu
þá fækkað töluvert og hefur enn síðan
þetta var. Ég hef aðeins tvisvar drepið
niður fæti í Vestmannaeyjum og í
annað skiptið í reifum en reyni að telja
mér trú um að uppvöxtur minn á
þessari „vestmanneysku grund“ hljóti
að koma mér til góða í fyrirhuguðu
spjalli mínu við Val.
SýnishornafEyjumá
stofuveggjum
Maðurinn sem tekur á móti mér er á
sextugsaldri, hávaxinn og myndar-
legur og einstaklega geðþekkur. Hann
er nýkominn úr vinnunni en hann
vinnur á Sjúkrahúsi Reykjavíkur þar
sem hann sér um smíðar og annað
viðhald. Kona hans Kristín Stef-
ánsdóttir bankastarfsmaður kemur
fram og heilsar glaðlega. Hún segist
ætla að skjótast á bókasafnið en ná
okkur í seinni hálfleik samræðnanna.
Valur býður til stofu þar sem hvers
kyns myndir frá Vestmannaeyjum,
málverk og ljósmyndir, hanga upp um
alla veggi. „Þetta er tekið úr
Suðurey...“ útskýrir hann. „Þama
sérðu ...“ og ég er umsvifalaust búin
að týna áttum, „...og hér er Dalur en
afi byggði það hús 1906.“ Nú er lag
fyrir mig að finna þráðinn. „Já, svo
hann hefur búið í Eyjum?“ „Já já“
segir Valur ákveðið eins og hann hefði
nú aldrei tekið annað í mál „og
foreldrar mínir eru fædd þar og
uppalin. Þau hétu Oddur Sigurðsson
en hann var skipstjóri og Magnea
Lovísa Magnúsdóttir. Faðir minn var
var kenndur við Skuld en móðir mín
við Dal.“
Sjálft gosið ekki hað versta
„Þú bjóst í Vestmannaeyjum fram að
gosi. Hvað varstu að fást við þegar
gaus?“
„Ég var nýlega hættur til sjós og
búinn að vera í hálft annað ár að læra
húsasmíði."
„Segðu mér aðeins frá þessari
upplifun."
„Gosið var ekki það versta. Það
vom allir svo rólegir og þetta var alveg
paniklaust. Almannavamir komu ekki
að þessu máli fyrr en allur flotinn var
lagður úr höfn. Ég var þama með