Fréttir - Eyjafréttir - 27.04.2000, Blaðsíða 9

Fimmtudagur 27. apríl 2000
Fréttir
9
rirliði - Hún hefur sjaldan verið betri en í vetur og átti hún sinn þátt f íslandsmeistaratitlinum
INGIBJÖRG í slagnum á línunni.
FYRIRLIÐINN kemur skilaboðum til sinna manna.
leikurinn hafi farið tvö eitt, en Andrea
skoraði sigurmarkið úr víti þegar
tíminn var búinn.“
Ingibjörg segir að á þeim tíma hafi
stelpumar í handboltanum verið 16 ára
þegar þær gengu upp í meistaraflokk,
en nú séu þær 20 til 21 árs. „A
tímabili var tíminn alltaf að lengjast
sem þær voru í yngri flokkunum og
jafnvel talað um að það sé að eyði-
leggja kvennahandboltann, vegna þess
hversu seint þær skila sér í meistara-
flokkinn. Þetta á kannski sérstaklega
við úti á landi, þar sem litlir mögu-
leikar eru á æfingaleikjum samanborið
við Reykjavík þar sem lið eru að leika
æfmgaleiki í hverri viku. Okkar
æfingaleikir em við strákana í yngri
flokkunum. Þeir em líkamlega sterk-
ari en við og við eigum lítið í að dekka
þá í skotlínunni. Og þeir draga ekkert
af sér í þessum leikjum og reyna að
lúskra á þessum kellingum," segir
Ingibjörg og hlær.
En styrkir það ykkur ekki enn þá
meira fyrirvikið?
„Þeir spila allt öðm vísi bolta, en til
þess að æfa kerfi og slíkt þá er þetta
allt í lagi og við emm bara að nota það
sem við höfum, en þetta verður að
vera svona svo að við fáum einhverja
spilareynslu. Svo er það hins vegar
annað mál að það er aðeins á Akureyri
og Vestmannaeyjum þar sem stund-
aður er kvennahandbolti utan Reykja-
víkur.“
Ingibjörg segir að nokkrar breyt-
ingar hafi orðið í kvennahand-
boltanum frá því að hún byijaði að
æfa og spila. , J>að er æft allt árið, áður
fyrr var bara æft frá því í september og
hætt þegar tímabilið var búið í
apríl/maí. Einnig em kröfumar um
betra líkamlegt form orðnar miklu
meiri, enda er orðin miklu meiri harka
og hraði í kvennaboltann. Aður átti
kannski hvert lið eina eða tvær góðar
skyttur, sem vom að skila tíu til tólf
mörkum hvor, en núna er kominn
maður í hverja einustu stöðu. Hins
vegar hefur handboltinn alltaf verið
þannig íþiótt að hún krefst mikils
atgerfis, því þetta em slagsmál, en
mannskapurinn er orðinn líkamlega
sterkari. Það er til dæmis ekki svo
langt síðan kvenfólk fór að lyfta og
stunda þrekæfingar í handboltanum.
Munur á æfingum, miðað við það sem
var, er sá að þá var slegist og rifist, og
ég man eftir því þegar ég var að bytja
í meistaraflokki að það kom fyrir að
einhver rauk út og skellti á eftir sér.
Þetta þekkist ekki í dag. Mér finnst
kannski að stelpumar í yngri flokk-
unum mættu taka sér það til fyrir-
myndar, en metnaðurinn hefur hins
vegar alltaf verið til staðar. Þegar ég
byrjaði átjáh ára gömul í meistara-
flokki vom stelpumar að leggja sig
hundrað og. tíu prósent fram alla
æfinguna, þannig að stelpumar í yngri
flokkunum mættu á staðinn.“
í Kennaraháskólann
Þó að Ingibjörg hafi verið mjög upp-
tekinn af handboltanum, fór hún í
framhaldsnám í Kennaraháskólanum
eftir að hafa lokið stúdentsprófi af
viðskiptabraut Framhaldsskólans í
Vestmannaeyjum. „Eg byrjaði í
Kennaraháskólanum 1992 en áður fór
ég sem au-pair til Boston og dvaldi þar
í eitt ár. Mér fannst Boston mjög
skemmtileg borg og var mjög heilluð
af henni. Hún er mjög evópsk og er
bæði háskólaborg og hafnarborg og
fólk víðsvegar að. Mér fannst líka
alltaf að Boston væri stærri útgáfa af
Reykjavík, reyndar stefndi ég að því
að fara í nám þama, en málin bara
æxluðust þanning að ekkert varð úr
því. En trúlega var það fjárhagshliðin
sem varð til þess að ég hætti við, því
það er rándýrt að fara í háskóla þama
og ég vildi hafa vaðið fyrir neðan mig.
Það var ekki mikið um handbolta í
Ameríku, en ég spilaði þar softball
sem er önnur útfærsla af baseball,
nema að boltinn er stærri. Þátttaka
mín í softball var hins vegar bara til
gamans gerð með félögunum, en það
var gaman að kynnast þessu. Eg held
að ástæða þess að ég fór til
Bandríkjanna hafi verið sú að mig
langaði að til að breyta til. Ég var búin
að fá alveg nóg af handboltanum á
þessum tíma og held að ég hafi haft
mjög gott af þessari ferð. Hins vegar
held ég að eftir að ég kom heim hafi
liðið um hálft ár áður en ég átti
nokkuð í handboltann að gera héma
heima og koma mér í form og fá
tilfinningu fyrir boltanum."
En hveming var í Kennarahá-
skólanum?
„Haustið eftir að ég kom að utan
byijaði ég svo í skólanum og var þar í
þrjú ár. Við vomm þijár frá Vest-
mannaeyjum sem fómm til
Reykjavíkur í nám, þar af ég og Stefí í
Kennaraháskólann. En handboltinn
var aldrei langt undan, því við fómm
að spila með Stjömunni í Garðabæ í
eitt ár. Þá bjó ég úti á Nesi og æfði
með Stjömunni í Garðabænum, svo
maður fór út á morgnana með íþrótta-
töskuna, skólatöskuna og bananabúnt
og var komin heim aftur um áttaleytið
á kvöldin Það var ágætt að spila með
Stjömunni og við lékum úrslitaleik í
bikamum og töpuðum eftir tvífram-
lengdan leik, einnig lentum við í
úrslitum í Islandsmótinu. Það var hins
vegar mjög gaman í Kennó. Þetta var
eins og lítil ljölskylda þá, hins vegar
gat maður lítið tekið þátt í félagslífinu
í skólanum sem var mjög mikið,
vegna þess hversu upptekinn maður
var af handboltanum og auðvitað vom
skólafélagar okkar orðnir pirraðir á
okkur að aldrei var hægt að fá okkur
með í neitt, nema kannski rétt undir
vorið. Ég tala nú ekki um tvö seinni
árin, þegar við spiluðum með ÍBV og
fómm heim allar helgar. Við vomm
þá fimm sem vomm uppi á landi, sem
lékum með liðinu og vissar efasemdir
um að þetta gengi. Vissulega var þetta
erfitt og hellingsfóm í sambandi við
námið, en vel þess virði. Við Stefí
unnum mikið saman og tókum verk-
efnin úr skólanum með okkur heim og
unnum þau hér. Þetta krafðist smá
skipulagningar og var bara spuming
um að velja og hafna, en þetta hafðist
allt á endanum. Við vildum heldur
spila með ÍBV, en að spila með ein-
hverju liði í Reykjavík."
Handboltinn getur haft áhrif
á sambönd
Þegar þú nefnir þetta með að keppa
fyrir sína heimabyggð þá er oft talað
um að stelpumar endist skemur í
handboltanum og jafiivel yfirleitt í
íþróttum vegna þess að til skjalanna
kemur riddari á hvítum hesti, sem
síðan kallar á börn og buru, hvemig
varmeð riddarann þinn?
„Ég hef bara reynt að sameina þetta.
Þetta tekur hellings tíma og kostar
mikinn skilning. Auðvitað getur það
verið fúlt að setja strákinn númer tvö
þegar handboltinn er annars vegar, en
það er einhvem veginn þannig að það
sem maður tekur að sér vill maður
gera vel. Þetta er bara spurning um
forgangsröðun. Ég var í sambúð í sex
ár, en það slitnaði upp úr því og
trúlega hefur handboltinn spilað eitt-
hvað inn í það. Þá var ég líka að spila
með landsliðinu og allur aukatími fór
í það, svo að við þroskuðumst í sitt
hvora áttina, en núna hef ég verið í
sambúð í hálft ár og það gengur
ágætlega. En eins og ég segi, þetta er
áhugamál og er hluti af manni sjálfum,
sem ég hef brennandi áhuga á og
maður fómar öllu fyrir það, en eftir
því sem maður eldist þarf maður að
leggja meira á sig.“
Fámennt lið en góðmennt
Ingibjörg segir að liðið sem nú vann
Islandsmeistaratitilinn sé að vísu
fámennt, en á móti mjög góðmennt.
„Hópurinn er lítill og við höfum ekki
mátt við neinum meiðslum. Við
eigum nóg af línu- og homamönnum,
en höfum hins vegar verið í vand-
ræðum með skyttur og ef einhver
skyttan hefði dottið út í úrslitunum
hefði ég ekki boðið í það. En liðið er
núna mjög góð blanda góðra leik-
manna.“
Hvemig hefur þinn handboltaferill
verið með tilliti til meiðsla og kannski
líka,hvert er hlutverk fyrirliða ?
„Ég hef sloppið furðanlega vel og
ekki hlotið nein stórvægileg meiðsl.
Fyrirliði gegnir nokkuð veigamiklu
hlutverki, en það er að peppa mann-
skapinn upp og eins og fyrir leiki
reynir maður að þjappa mönnum
saman. Það er ekki til nein ákveðin
fyrirliðatækni, en ég reyni að hamra á
því jákvæða og koma einhverju skapi
í liðið án þess að það fari út í illsku,
eða mikla reiði. Þetta er spuming um
baráttuandan; að vilja sigra, en ekki að
vinna hlutina með hangandi hendi. Ég
sjálf er seinþreytt til reiði, en ef sýður
í mér get ég orðið mjög reið og það er
ekki bara bundið við handboltann. Ég
er ekkert rosalega þolinmóð en mjög
metnaðarfull, og það er kannski galli
að ég geri miklar kröfur til sjálfrar mín
og vil þess vegna að allir í kringum
mig geri það líka.“
Keppnisandinn og kennslan
Nú ertu byrjuð að kenna aftur, hvemig
koma þessi persónueinkenni fram í
kennslunni?
„Já ég byijaði að kenna aftur í des-
ember síðastliðinum og ég held að
keppnisandinn hjá mér fari ágætlega
saman með kennslunni. Og krakk-
amir tóku mér mjögvel og ekki síður
eftir að við urðum Islandsmeistarar.
En þeir gleyma því nú fljótt, held ég.“
Ingibjörg segir að næstu tvö til þrjú
árin gætu orðið nokkuð erfíð í kvenna-
handboltanum vegna þess meðal
annars að enginn þriðji flokkur hefur
verið í vetur. „I öðmm flokki em sex
eða sjö stelpur, sem em allar að æfa
með meistaraflokki. Við þurfum að
vera þama nokkur ár í viðbót til að
geta haldið úti meistaraflokki. Þær
stelpur sem maður var að vonast til að
héldu áfram hafa bara hætt, eða farið í
fótboltann, en þar hefur gengið mjög
vel líka. Fótboltinn hefur verið
ríkjandi keppnisgrein í Eyjum og það
hefur bitnað svolítið á handboltanum,
en þegar vel gengur í handboltanum
þá skilar það sér og við höfum fundið
það núna í kvennahandboltanum. Það
sem við verðum að gera er að halda
vel utan um okkar fólk og fylgja þessu
eftir. Núna em kröfumar til okkar líka
mjög miklar, þar sem við erum
Islandsmeistarar. Aframhaldandi vel-
gengni byggir á því að halda sama
mannskapnum og ég vona að eðlileg
endumýjun verði í liðinu, og ef svo fer
hef ég ekki áhyggjur. Ef alltaf er verið
að byrja frá gmnni er hætt við að
róðurinn verði erfiðari."
Benedikt Gestsson