Harmoníkan - 01.02.2000, Blaðsíða 10

menn, ýmsir töldu nægja að hafa eina
harmoniku, en mig langaði til að fá meiri
breidd í dansspilamennskuna. Samspil
okkar varði ekki lengi. Bróðir minn fór
til sjós og drukknaði, það var mikið áfall.
Af stað fór maður á ný með ýmsar
hljómsveitir, allt upp í sextett. Það var
mikið félagslíf var í Ólafsfirði, hér var
bæði kvenfélag og slysavarnarfélag en
einnig héldu stjórnmálafélögin árshátíð-
ar á þeim tíma. Yfirleitt var ekki byrjað
að dansa fyrr en kl 10 og stóðu dansleik-
irnir oft fram eftir allri nóttu. Svo var það
til sem hét að dansa af, en það var gerl
kvöldið eftir og dansað í 1-2 tíma.
Hver var ástœðan fyrir því?
Fólk var bara svo dansglatt, var senni-
lega ekki búið að fá nóg. Maður varð að
hafa all nokkuð lagaval, eða reyna það
alla vega. Til að læra ný lög hlustaði ég
á plötur og útvarpið, lagði mig fram um
að fá þetta inn í hausinn. Þetta voru vals-
ar, rælar, tangóar, polkar og marsúrkar og
allt mögulegt þar á milli. Svo kom
„swingið" og þá reyndi ég að tileinka
mér það ásaint jass, þessum gamla góða.
Hvað með aðra vinnu?
Ég var svolítið á sjó m.a. á vetrarver-
tíðum og það kom fyrir að maður var í
dansspilamennskunni til klukkan tvö um
nótt og fór svo í róður klukkan tjögur.
Asamt hefðbundnum bústörfum réri ég
Iíka á trillu sem faðir minn átti. Ég var á
sjó frá ijórtán ára aldri með góðum for-
mönnum sem áttu bátinn á móti föður
mínum. Seinna fór ég á vetrarvertíðarbát
sem réri héðan, einar þrjár vertíðir. Ætli
ég hafi ekki verið á milli tvítugs og þrí-
tugs þá. Seinna eignaðist ég sjálfur trillu
og flæktist á henni bara einn á færum.
Spilamennskuna hafði ég alltaf með eða
þar til ég hætti alveg. Seinast vorum við
þrír að spila saman fyrir um 15 árum,
síðustu árin lék ég töluvert á hljómborð
ásamt harmonikunni.
Kom aldrei nein lægð í spilamennsk-
una ?
Nei, það getur ekki heitið. Við vorum
fyrstir til að kaupa svokallað hljómsveit-
arpíanó (píanino). Það var Guðmundur
Jóhannsson bæjargjaldkeri hér, og síðar á
Akureyri sem stóð fyrir því, nótnalesari
góður og afbragðs „píanisti“. Hann
stjórnaði karlakór, og var tónlistin í blóð
borin. Við vorum fjórir sem keyptum
það, þá var með okkur saxafón- og
trommuleikari, við spiluðum lengi sam-
an.
Hvenœr slóst þú íför með harmoniku-
félagi?
Það var nokkuð snemma, ég þrjóskað-
ist nú samt eitthvað við. En eftir að hafa
setið nokkra kaffifundi, skráði ég mig hjá
F.H.U.E. Það er frekar lítið um
harmonikuleikara hér í grennd, en á
landsvísu er hópurinn orðinn stór núna
Tríó Jóns Arnasonar 1954frá v. bróðirinn
ineð gítarinn góða Helgi S. Arnason, þá
Asgeir H. Jónsson tromnmr og Jón á
harmoniku.
og þar með fjölbreytnin í raun og veru
meiri. Framfarir hafa jú orðið, það hrein-
lega hlýtur að vera. Ahuginn er mikill
eins og landsmótin sína og vonandi mun
harmonikuleikur ná að þroskast eitthvað.
Ég vona slíkt í það minnsta!
Nokkrar harmonikur hef ég átt um
ævina og með árunum reynt að eignast
betri og betri nikku. Ég hef þó æfinlega
sagt að hversu góða harmoniku sem
maður spilar á, spilar hún aldrei fyrir
mann.
Núna er mitt aðalhljóðfæri þriggja
kóra Zero Zette nikka, sem Einar Guð-
mundsson á Akureyri átti, en seldi mér
þegar hann skipti yfir í hnappana.
Voru ekki stympingar á böllum al-
gengar?
Jú, jú, það bara fylgdi hér áður, að
einn eða tveir voru slegnir niður, en það
jafnaði sig strax daginn eftir. Svo kom
það fyrir þegar tilkynntur var síðasti dans
að fólkið safnaðist saman við sviðið og
vildi að haldið yrði áfram að spila og
dansa. Ef maður var ekki nógu fljótur að
pakka saman og koma sér út gat kárnað
gamanið. Lögregla var nú ekki þá til að
skakka leikinn í öllum tilfellum.
Eitt sinn var ég að fara út af sviðinu.
Ur ganginum lá stigi niður á fyrstu hæð,
þar til hliðar annar salur og hurð út. Á
leiðinni niður stigann komu tveir menn á
eftir mér og ætluðu að stoppa mig af. Ég
gat svolítið snúið á þá, þeir misstu fót-
anna í stiganum og ég gat komist út með
harmonikuna í hendinni. Svona var
stundum farið á flótta eftir síðasta dans.
Menn voru oft við skál og skvettu vel í
sig, rasspelafyllerí eins og kallað var.
Ekki er laust við að áfengismenningu
hafi farið fram. Hugsanlega er drukkið
álíka magn og áður, en bara betur farið
með það.
Attu þér Jyrirmyndar spilara íslenska
eða erlenda?
Ég er nú svo lítill strákur í þessu að ég
get ekki sagt það beint, þó svo ég hafi
reynt að spila af einhverri snyrtimennsku.
Aftur á móti á ég mín átrúnaðargoð eins
og Braga Hlíðberg, Gretti Björnsson,
Grétar Geirsson Garðar Olgeirsson og
fleiri, við eigum marga góða harmoniku-
leikara hér. Ef ég byrja á byrjuninni frá
því ég man eftir mér er mér efst í huga
menn af erlendu bergi, s.s. Toralf Tollef-
sen en hann var nú guð allra sem fiktuðu
við harmoniku, Pietro Deiro, Pietro Fros-
Jón hefur átt nokkrar harmonikur í gegnum
tíðina og sjáum við hér sýnishorn afþví sem
enn er í eigu hans.
~7 r #
HARMONIKUDANSLEIKUR
^ verður í Hótel Selfoss, £ #
i* laugardaginn 1. apríl og hefst kl. 22.00 tí
Félagar úr FHSN leika og
J HjörcHs Geirsdóttir syngur^
Félag harmonikuunnenda á Selfossi
10