Akureyri - 19.07.2012, Blaðsíða 13

1319. JÚLÍ 2012
var að leikstýra á tveim stöðum. Svo var
ég að byggja hús þannig að svefntíminn
var yfirleitt ekki langur. Nú, mitt í öllu
þessu gerist það sem er sagt að hafi gerst
árið 1946 þegar svokölluð Akureyrarveiki
gekk yfir, lömunarveikin, að hitaveitan er
að dandalast og grafa upp allan bæinn. Þá
kemur upp einhver flensa, einhver pest og
hún virtist hafa lömunaráhrif á suma að
minnsta kosti.“
Ertu að segja að veira í jarðvegi hafi losnað
úr læðingi?
„Ja, það er nefnilega spurning. Menn töldu
að þarna væru rottur á ferðinni en um þetta
verður ekki fullyrt. Ég vissi um eina dag-
mömmu sem skreið um í hartnær viku, hún
var samt ekkert lasin, bara enginn kraftur
í fótunum. Svo verð ég var við það í öllum
þessum hasar að ég er kominn með hita. En
ég ætlaði ekkert að gefa eftir í látunum, var
að setja upp ljós í Eiðsvallagötu eitt þar sem
Samfylkingin er í dag. Er uppi í tröppum
þegar ég finn að hnén gefa sig og ég hrapa
úr stiganum og niður á gólf. Ekki næ ég að
standa í fæturna aftur heldur skríð ég um á
fjórum fótum og tíni saman verkfærin mín.
Ýti kistunni út í horn, skríð út og kemst upp
í bílinn minn, gamlan Moskwitch, þar sem
ég þurfti að ýta á fótinn til að gefa bensín.
Fór svo heim og sortnar fyrir augum, ítrek-
að. Legg mig en allt kemur fyrir ekki þannig
að ég slæ öllu á frest nema æfingum niðri
í leikhúsi. Var keyrður þangað og svo aftur
heim og þetta er sennilega tveimur vikum
fyrir frumsýningu. Svo ágerist þetta að ég
er oft við að líða út af en fæ einhvern kraft
í fæturna.
Minnislaus djöfull á frumsýningu
Svo rennur upp frumsýningarkvöldið og þá
man ég bara tvennt. Ég man þegar Erlingur
Gíslason var að hjálpa mér að líma á mig
skallakollu með hníflum og ég man þegar
ég sté ofan í hófinn. Í sýningunni lá ég lík á
gólfinu og Árni Valur og Gestur Einar höfðu
á æfingu daginn áður dansað yfir líkinu og
annar þeirra steig óvart á hófinn í dansinum
og ég meiddi mig. En þetta tvennt man ég
sem sagt og annað ekki frá sýningunni. Fékk
samt ágætis dóma þannig að einhvern veg-
inn hef ég farið í vegnum þetta án þess að
vera með. Á þessum tíma var frumsýningum
fagnað með því að fara á Hótel KEA á og
næst man ég að við vorum að ganga inn,
ég og konan mín, ég dró fæturna í teppinu
og leið ekki vel.
Við gengum inn á bar og ég varað bera
glasið að vörum mér þegar ég finn að ég er
svo slappur að ég bið hana að koma með mér
heim. Þá er þannig komið að það er kallaður
til læknir og honum fannst benda til að
blóðtappi sé í fætinum. Svo um tíuleytið
morguninn eftir kemur Steinar Þorsteinsson
tannælnir og þáverandi mágur minn og hr-
ingir í vin sinn unglækni uppi á spítala sem
kemur og er eldfljótur að greina að ég sé með
svona nervous breakdown [taugaáfall, inn-
skot blaðamanns]. Hann spyr mig hvernig
tilfinning fylgi því að liggja út af og ég svara
að mér finnist ég kominn í fósturstellingu.
Já, það er málið, segir hann, þetta er áfall og
ég er drifinn upp á spítala, sprautaður niður
og látinn bryðja töflur í nokkra daga. Svo
var mér hent út á miðvikuudegi og lék næst
á fimmtudegi en enn er þetta vesen, ég hafði
fengið pest og yfirkeyrt mig gjörsamlega.
Þáttur Einars á Einarsstöðum
Svo gengur þetta með hægum bata eða jafn-
vel engum. Ég var skíthræddur að fara út að
ganga, var hræddur um að detta í snjóskafl,
komast ekki á fætur og verða úti en þá spyr
mig maður hvort mér hafi dottið í hug að
tala við Einar [miðil] á Einarsstöðum. Nei,
mér hafði ekki dottið það í hug en þegar
hann spurði hvort hann mætti hringja í
hann þáði ég það.
Sama kvöld tók Einar á móti mér á
heimili hans. Það var mjög merkileg stund.
Ég hafi fengið mjög mikinn verk niður
vinstra lærið með þessu og Einar tekur um
höfuð mér, fer niður og er kominn í brjóst
og bak þegar ég átta mig á að verkurinn er
farinn. Ég hrópa: Verkurinn er farinn! Og
hann svarar: Jájá, þeir tóku hann nú bara
í framhjáhlaupi. Með hinu.“
Þarna verða sem sagt straumhvörf í þínu lífi og
síðan hefurðu verið andlega þenkjandi maður
– eða hvað?
„Já. Ég tók það þannig að hluti þess að vera
heilbrigður væri að vera í einhverju svona
sambandi, í raun. Síðar var mér bent á
mann, Martein Skaftfells og er okkar fyrsti
gúrú, sá sem flytur fyrstur inn vítamín og
steinefni. Þá var ég kominn með allt sem
ég þurfti.
Þetta hefur breytt mér ansi mikið og
fólk hefur síðan allar götur leitað til mín
með ýmislegt. Ég er ekki læknir þannig að
ég má ekki segja: Þú gerir þetta eða hitt,
heldur hef ég frekar látið fólk hafa lesningu
og það ratar svo meira og minna sjálft á
framhaldið og margir hafa þakkað fyrir
þá leiðbeiningu fyrir utan það að stundum
hef ég verið með kjaft gagnvart ýmsu sem
fylgir lækna – og lyfjavaldi.“
Alli segist láta sér í dag duga þriggja
til fjögurra tíma svefn á nóttu, það sé full-
kominn svefn. Hann verði aldrei líkamlega
þreyttur, inntaka á ýmsum náttúruefnum
komi í veg fyrir það.
Heimska mannanna tortímandi
En líturðu á þig sem miðil?
„Nei, nei, nei.“
En þú ert trúaður, andatrúar eða hvað, spír-
itisti?
„Já, ætli maður flokkist ekki undir það.“
En andlegt og náttúrulegt verður að fara
saman, segirðu? Það er kannski það sem ger-
ir þig frábrugðinn sumum sem halda sig bara
við annað hvort? Hið náttúrulega eða andlega?
„Kannski, ég er alveg ákaflega vel með báða
fætur á jörðinni, það er allt til alls í kring-
um okkur, allt sem við þurfum á að halda.“
Og hér í Hrísey þar sem lagt hefur verið upp
úr sjálfbærni líður þér vel?
„Já. Hér er gríðarleg orka, hreint loft og
hér andar maður að sér hreinu súrefni, ekki
skítnum sem liggur yfir Reykjavík. Það lát-
ast um 50.000 manns bara í borgum ESB
árlega vegna loftmengunar.“
„Svo ertu með bát og veiðir glænýjan fisk í
soðið.
Já, Hrísey hefur gefið mér mikið. Að eiga
traktor hér og bát og veiða fisk sem er ekki
50% vatn er lífið. Maður lifir hér lifandi. Hér
er tæknin ekki að drepa allt, bílaumferðin
er lítil og dásamlegt að njóta útiverunnar
og náttúrunnar. Ég er aftur farinn að geta
gengið svolítið út í eyju og það gefur mér
rosalega mikið að fylgjast með fuglunum.
Það myndi tengja íslensk börn býsna vel ef
gert yrði að skyldu að láta þau fylgjast til
dæmis með sauðburði. Ég nefnilega held
að tæknin okkar sé gengin fulllangt og það
fari að sannast sem vitur maður sagði árið
1547 að enginn loftsteinn myndi eyða lífi á
jörðinni heldur heimska manneskjunnar.“
TEXTI Björn Þorláksson
MYNDIR Völundur Jónsson
„MAÐUR BARA REYNIR AÐ HJÁLPA TIL.“