Heima og erlendis - 01.10.1951, Síða 2

Arnarsyni og segir um Einar, að hann sé
„ef Lil vill mestur núlifandi listamaÖur ver-
aldar“. Næst er svo kvæöiö eftir Axel Juul
og fer hér á eftir:
Hovding-Hu staar til at byde,
Harme volder det at lyde;
heller hjemlos Mand at være,
mer end Guld er Ættens Ære. —
Som det stejle Sind stod Fjældet
med sin Tinde Jokel-ljældet,
som naar Bratsind bobler, syder,
kogte Jordens Jættegryder,
og som stive, stinde Nakker
knejste Klippe-Kammes Takker;
ode 0rkners mange Mile
gav de hvasse 0jne Hvile —
Men i Bugtens lune Bunde
lyste gronne Odelsgrunde,
blide Smil om harske Munde.
Her liar Hovding hjemme,
Hu, som sent kan glemme,
men, maa trofast gemme
alt, hvad Slægten ved,
Nyt om Daad og Dyster,
Fryd for fjerne Kyster —
Frasagn hedst forlyster
Mænd i Ensomhed.
Stev og Stave stotter,
fæstner, sammenknytter
Sagn, imens de ílytter
Tanken sikkert frem.
Her i Hovding-Halle
skahtes Nordens Skjalde,
og dens Riger alle
lyttede til dem.
j>á er grein eftir Arne Moller, þáverandi
formann Dansk-Isl. Samfund um starfsemi
þess. Er þar aÖ miklu leyti vitnaö í ræöu
Th. Staunings, þáverandi forsætisráÖh. Dana
er hann hélt viÖ 25 ára afmæli félagsins og
ræöu Jóns Krahbe viÖ sama tækifæri. Arne
Moller lýkur ræÖu sinni á þessa leiö: „Okk-
ur hafa borist margar kveÖjur í tilefni af
25 ára afmæli félagsins. MeÖal þeirra er
þessi: Sú starfsemi, sem D.I.S hefir leyst af
hendi, á þaÖ skiliÖ, aö njóta stuÖnings sem
flestra meöal þjóÖar vorrar. JjaÓ er ekki
nægilegt, aÖ fáeinir hrautryÖjendur gangi
vel fram. Hér þurfa miklu íleiri aö vera aÖ
verki en hingaÖ til“.
Anoa Borg (myndin tekin á samkomunni)
J>á skrifar Chr. Westergárd-Nielsen um
íslenzkar bókmenntir (ágrip). Hann hyrjar á
sögunum og endar meö Halldóri Laxness.
Nú kemur grein um íslenzkar konur og
skrifuÓ af frú Helga Aarestrup Boggild. Er
greinin sérstaklega hlýlega skrifuÖ í garÖ
ísl. kvenna, enda hafði hún haft tækifæri
til aö kynnast landi og |)jóó um nokkurra
ára hil. Frúin segir frá ástæöum í lleykja-
vík í inílúensunni 1918 og lýsir hjálpsemi
manna á allan hátt viö hina sjúku, segir aÖ
menn hafi ekki ósjaldan komiÖ á heimili,
þar sem faÖirinn og móóirin láu örend í
rúminu, en hörn þeirra lifandi og hjálpar-
laus. Börnin hafí svo aÖrar fjölskjddur tekið
til sín, oft þótt mörg börn væru fyrir, segist
liún hafa þekkt ungar stúlkur, sem hafi tekiÖ
slík hörn til fósturs og oft íleira en eitt.
Og frú Boggild lýkur meö þessum orÖum:
„J>aö mun sjaldgæft aö finna slíkan fórnar-
vilja, gestrisni og hjálpsemi eins og á Is-
landi“.
j>á skrifar Matthías J)óröarson um fiskiðn-
aö Islendinga, Gísli Kristjánsson, landbún-
aðarkand. um ísl. landhúnaÖ og Th. Krabbe,
fyrv. vitamálastjóri: Danske lngeniores Ar-
hejder paa Island.
Öllum þessum greinum fylgja óteljandi
myndir frá Islandi, meÓal annars af íslenzk-
um konum á skautbúningi.