Heima og erlendis - 01.01.1953, Blaðsíða 5

ræðu, er hann flutti í boði hjá Skjærne,
nokkru eflir að hann haföi fengið styrkinn.
Hann þakkaöi honum, eins og styrkurinn
væri hans verk, en að Sveinbjörn sjálfur
væri styrkþeginn, án þess að hafa unnið til
þess nieð verkum sínum. Hann var ekki að
hælast af verkum sínum, en lítillátur og
glaður eins og barn yfir þessum óverðskuld-
aöa lieiðri.
þau Sveinbjörn og kona hans komu oft á
heimili okkar og það sýnir þakklátsemi
hans, að einhverntíma í ræðu í hoði hjá
okkur, kallaði hann heimili okkar „annað
heimili sitt“. ViÖ annað tækifæri kom frú
Elenora snemma morguns með fangið fullt
af hlómum, áttu þau að vera til þess að
skreyta borðið um kvöldið.
þau hjónin hjuggu Dr. Priemis Vej 1 á
Friðriksbergi, höföu þar tvö herbegi en borð-
uðu í matsölu, gátu þó veitt kaffi eða te á
heimili sínu. þegar við komum þar, setti
Sveinhjörn sig við hljóöfærið, meðan kona
hans sá um kaffi eða te handa okkur, svo
nutum við góðgerðanna og Sveinhjörn hélt
uppi viðræðum, varð hann oft að snúa úr
ensku í dönsku eða dönsku í ensku. Kona
hans skildi dönsku nokkurn veginn en við
ekkert ensku. Inn í milli töluðum við svo
íslensku. Sveinhjörn átti ekki hljóðfæri en
hafði það á leigu.
Gömlu lijónin sátu oft ein heima og kom
fyrir aö við litum inn til þeirra og huöum
þeim heim með okkur. þannig var það
sumardag einn að við komum inn til þeirra
og buðum þeim til kveldverðar. það var
heitt í veðri og Sveinhjörn sat i þunnum
innijakka, bæði vegna hitans og eins þess,
að hann hafði sár í brjósti vinstra megin
er náði undir handarkrekan og þoldi illa
þungan og þröngan jakka. Hann óskaði
því að mega koma í innijakkanum og öm-
uðumst viö ekki við því. Vegur okkar lá
um Frederiksberg Alle og þegar við erurn
miója vegu heim, koma tveir ungir, auösjá-
anlega gáskafullir piltar, þeir stansa og stara
á Sveinhjörn og skelli hlæja svo. Við snér-
um okkur við og sjáum þá að frú Elenora
hlær líka og segir: „þeir hlægja að mannin-
um mínum, af því hann er í innijakka!“
»Láttu þá hara hlægja“, segir Sveinhjörn,
»mig sakar það ekki!“
það hafa margir Islendingar orðið á vegi
mínum hér í landi og margir góöir, en eg
hefi engum mætt hetri en Sveinhirni og
Elenoru konu hans. þau voru samrímd í
öllu, báru einlæga virðingu hvert fyrir öðru,
Ijúf í allri framkomu og innilega þakklát
fyrir minnstu samúð og sýndan vinahug.
porfinnur Kristjánsson.
IX. Úr sögu íslendingafélags. þegar
eg kom hingað haustið 1918 var enginn fast-
ur félagsskapur hér meðal Islendinga, en
nokkrir áhugasamir stúdentar gengust fyrir
fundarhaldi og kvöddu á fund þá Islendinga,
er þeir náðu til, einkum stúdenta, og gerðu
sér svo far um, að hafa fundina eins fjöl-
hreytta og frekast var kostur. þessari fram-
takssemi stúdenta var það að þakka, að Is-
lendingar þó hiltust stöku sinnum. En árið
1919 tóku Islendingar höndum saman um
fastan félagsskap og nefndu þaö Islendinga-
félag. Af nefndaráliti um stofnun félagsins
sést þaö, að skoðanir manna hafa verið skift-
ar um ýmislegt, einkum þó smámunina, t.
d. mætti það andstöðu, einkum frá Finni
Jónssyni, að nefna fundi félagsins Islend-
ingamót, en heitið sigraði og helst ennþá.
Islendingafélagið liefir því starfað óslitið
síðan 1919 og um haustið eða voriö 1920
er H. J. Hólmjárn kosinn formaður, og hafði
þann starfa í fimm ár. Flest stjórnarár hans
átti félagið eiginlega aldrei neitt í sjóði og
af reikningsskilum frá þeim tíma sést, að
formaður og gjaldkeri hafa oft orðiÖ að lána
félaginu peninga í hili, og hafi því orðið
tekjuafgangur af stöku fundi, mun þaÓ hafa
farið til greiðslu skulda.
Fundir félagsins voru oft í stjórnartíÖ
Hólmjárns vel sóttir, enda margt Islendinga
hér eftir fyrri heimsstyrjöldina og Hólmjárn
hafÖi áhuga fyrir því, að halda félaginu í
horfinu. Til aÖ skemmta á fundum félags-
ins var þá ekki um aðra að ræða, en danska
listamenn, hér var þá naumast um annaÖ
ísl. listafólk að tala en Harald Sigurðsson
og frú Dóru konu hans, enda oftast leitaÖ
til þeirra 1. desemher, en nú er húiö að
koma öllum hátíðablæ þann dag fyrir kattar-
nef. þá amaðist enginn við dönsku lista-
fólki til aÖ skemmta á fundum félagsins, nú
þurfa það helst að vera Islendingar og oft
án tillits lil hæfileika.
þaö sem oft var áhyggjuefni á stjórnar-
5