Heima og erlendis - 01.07.1953, Blaðsíða 4

skírnarfontur úr marmara, er Tborvaldsen
hefír gert og gefíð kirkjunni, en hann var,
eins og kunnugt er, af íslenskum stofni og
á grasblelti fyrir framan AlþingishúsiÖ er
líkneski af lionum, og eina líkneskiÖ sem
til er í hænum.
þaö eru mjög fáir garÖar í hænum, og í
þeim sem til eru, vex rihs og stöngulsber,
kartöílur og róur. þó er enginn vafi á því,
aö hér gætu veriÖ fallegir garöar og meÖ
allstórum trjám, en menn virÖast ekki hafa
haft áhuga á því, en þó er eins og nú sé
áhugi aö vakna í þessa átt.
þaö leynir sér ekki, þegar fariö er um
bæinn, að Reykjavík er fiskibær. A opnum
svæðum og girðingum er breiddur saltfískur
til þurkunar, og á einum staÓ sá eg, aö
breytt haföi veriÖ á húsþak. A götum hæj-
arins verða á vegi manns karlar og konur,
meÖ ýmist nýjan eða saltaöan físk í hönd-
unum. Allur þorri almennings, fullorðnir og
börn, gengur á leöurskóm, og eru þeir
l)undnir um legginn með þveng. þó fínnast
líka erlendir skór. Konur nota almennt aÖ
hafa sjal yfír herðarnar og á höföi hera þær
lnifu meÖ skúf, er haugir niöur á axlirnar.
Hestvagnar sjást ekki í Reykjavík, aðeins
handvagnar og notaöir til þess aÖ aka á
vörum frá höfninni til kaupmannsins. Aftur
á móti er hesturinn mikiö notaður, verÖa
oft á vegi manns laugar lestir full-klyfjaöar,
ýmist á leiÖ út úr hænum eða í. það er
alveg ótrúlegt, hvaÖ á íslenska hestinn er
lagt og furÖa, aÖ hann skuli ekki sligast
undir þessum þungu höggum.
þaö sem mér fínnst sérkenna hæjarlífíö
er, aö hér fínnast svo aÖ segja ekki veit-
ingahús. Til þess aö draga úr drykkjuskap,
er hér í landi mjög hár tollur á vínföngum,
l)rennivínsllaskan kostar hér kr. 1,20. Aftur
á móti er neftóbaksnotkun mikil, jafnvel úr
bófi fram. Allur almenningur, konur og
karlar gengur vel klætt, fólk er kurteist og
lriÖsamlegt. Alit mitt á fólkinu og bænum
er hingað til þaÖ besta“.
Seinna fylgjum viÖ svo Jensen áfram í
þessari fyrstu Islandsför hans.
Myndina á hls. 19 og á aö vera frá Reykja-
vík, get eg ekki staðfest nánar, en væri
þakklátur þeim, er gæti frætt mig um hvaÓ-
an hún væri úr Reykjavík.
A SLOÐUM ISLENDINGA
í KAUPMANNAHÖFN
Islendingar á vegi mínnm í Höfn.
X. Ólafur GuÖnason. Hann var fæddur
aÓ Randversstöðum (ekki RauÖversslöÖum,
eins og segir í 2. thl. 3. árg. blaðs þessa) í
BreiÖdal 29. október áriÖ 1888. Hann varð
því tæpra 64 ára gamall. I æsku hneigðist
hugur Olafs aö búskap og hann var um
tveggja ára hil í Eyöaskóla, en sigldi svo
skömmu seinna til Danmerkur. þaÖ var
haustiÖ 1909.
Ekki var þaÖ ætlun
hans aö ílendast hér í
Danmörku, þó fór þaö
svo, aÓ æfi sinni lauk
hann hér eftir 43 ára
búsetu.
Fyrstu tvö árin vann
hann viö húskap í Kirke-
Skensved á Sjálandi og
tvö ár var hann við
Haslev Hojskole, þaöan
flytur hann til Oster Snede á Jótlandi, vann
þar vió sementssteypu og leirmyndagerö
til ársins 1916, en þá flytur hann til Give á
Jótlandi og lieldur þar áfram sömu iÖn en
á eigin spýtur. Sementssteypuna seldi liann
árið 1928 og haföi síðan eingöngu legsteina-
og leirmyndagerÖ, seinustu árin með syni
sínum. Ólafur var nú farin aö fínna til van-
heilsu (hjartahilunar) og varÖ ofl aÖ vera
frá vinnu. I árslokin 1951 veiktist hann af
heilahlóðfalli og vorió 1952 lést liann af
völdum þess sjúkleika.
Kynni mín af Ólafi GuÖnasyni uröu ekki
náin, olli því fjarlægÖin á milli okkar. En
eg vissi um hann frá árinu 1923, hann gerö-
ist þá áskrifandi aÖ „17. júní“. YiÖ sáumst
fyrst árið 1945 á fundi Islendingafélags. Hann
var kominn þar til aÖ sjá og heyra hinn
nýkomna sendiheiTa lslands, Jakob Möllei'.
þaö varö þó ekki ruikiÖ úr kynningu milh
okkar í þaÖ sinn. Ariö 1948 hittumst viÖ á
Islendingamóti í Silkiborg og svo aftur hja
Gum. Einarssyni í Aagaard á Jótlandi. Ólafur
skrifar mér (t0/7 ’49): „Eg hefi í hréfi frá
Guömanni Einarssyni i Aagaard fengið vitn-
eskju um, aÖ við hittumst hjá honum a
heimili hans 23. júlí og er mér þaó mikil
20