Fagnaðarboði - 01.03.1961, Síða 6

6
FAGN AÐARBOÐI
DRENGPREDIKARINN.
Framhald af bls. 3.
Aður m silfur-
þráðurinn sliinar
Margir leggja hart á sig, til þess að höndla hin stund-
legu gæði, já, telja sér skylt að eyða allri æfi sinni, til
að afla sér hverfullra muna.
Hve miklu fremur ættum við þá að sækjast eftir
fjársjóðum himnaríkis og leita Guðs réttlætis, svo að
okkur mætti veitast allt annað að auki, samkvæmt
fyrirheitum Drottins. öllum er ljóst, að líf þeirra er
ekki tryggt með eigum þeirra, enda mundu flestir láta
þær allar af hendi, ef auðið væri með því að öðlast
þó ekki væri nema lítið eitt lengra líf. Þetta sýnir Ijós-
lega, hve lífið er þeim mikils virði. Hvað þá fremur,
þar sem um eilíft líf er að ræða. Vér vitum einnig, að
hins varanlega lífs verður ekki aflað með erfiði né
hyggjuviti manna.
En verum minnug þess, að eilífa lífið stendur okkur
öllum til boða án nokkurs erfiðis eða endurgjalds, þar
sem það er náðargjöf frá Guði, en hvorki endurgjald
fyrir erfiði né góða breytni. Það er afleiðing þess, að
hafa meðtekið Jesúm Krist sem Frelsara sinn og hafa
byggt trú sína og réttlæting á Honum, því Hann er
upprisan og lífið, enda eiga Honum allir tilveru sína og
eilíft líf að þa'kka.
Enginn getur komið í stað Hans, sem bar syndir alls
heimsins, leið kvaladauða á krossi í okkar stað, reis
upp í fullkomnum sigri yfir valdi dauðans, og steig upp
til himna í almættiskrafti. Hann situr í hásæti Guðs,
í eilífu æðstaprestsembætti við hægri hönd síns himn-
eska Föður, innandi af hendi æðstaprests-þjónustu, eftir
að hafa lagt sjálfan sig fram, sem lýtalausa fórn, í eitt
skipti fyrir öll, syndugum mönnum til fullkominnar
lausnar.
Þar er Hann vor árnaðarmaður, sem stöðuglega bið-
ur fyrir sínum.
Verum þvi þakklát fyrir langlyndi Hans að ekki skuli
náðartíminn enn þá vera á enda runninn. Keppum eftir
að komast inn um þrönga hliðið, minnug þess, að þar
er okkur geymd hin fyrirheitna arfleifð. Og látum okkur
að varnaði verða, hvernig fór fyrir borginni, þar sem
Jesús hafði alizt upp. Enda þótt þeir undruðust Hans
á gólfið, en vissi ekki hverju þetta sætti. Loks gaf
hann mér til kynna, að hættan væri liðin hjá, og mér
væri nú óhætt að setjast upp aftur. Hann sagði mér
svo, að maður úr flokki óaldarseggja hefði gengið þarna
rétt hjá bílnum, og þegar ég spurði hann nánar fékk
ég að vita, að flokkur þessi hefðist við í hellunum og
hæðunum í nágrenni Kingstonborgar. Menn þessir svif-
ust einskis, væru Krists-hatarar og óttuðust hvorki Guð
né menn. Þeir kæmu til borgarinnar, þegar stofnað væri
til meiri háttar mannfunda, hvort heldur það væri á
sviði trú- eða stjórnmála og reyndu þá, að koma öllu
í uppnám með óspektum og aðsúgi. Auðsætt væri, að
þeir hefðu nú heyrt um samkomur okkar, og maður
þessi hefði verið þama á nokkurs konar njósnarferð.
Engar truflanir urðu samt á samkomunni þetta kvöld.
En svo næsta kvöld, meðan ég var að predika, varð
ókyrrð yzt í mannþyrpingunni, sem breiddist út og náði
brátt upp að ræðupallinum. Miði var látinn berast gegn-
um mannþröngina, sem reyndist ógnun um að taka mig
af lífi. Á skeiðvallargötunni, bak við stóran bíl, stóð
hópur þessara.óaldarseggja og lögðu þar á ráðin um,
hvernig þeir gætu rænt mér. Reiði þeirra hafði nú snú-
izt í ofsalegt hatur. Þeir gátu ekki þolað, að heyra mig
predika Fagnaðarerindi Jesú Krists. Samkomur voru
nú haldnar þarna næstu kvöld, án nokkurs ónæðis af
hálfu þessara illvirkja. En þrem dögum síðar, er við
sátum undir borðum uppi á efri hæð í húsi kristniboð-
ans, barst okkur til eyrna hræðilegt óp frá þeim hluta
garðsins, er snéri að götunni. Við þustum út á svalir
og er við litum niður, blasti við okkur ægileg sjón.
Einn þessara óspektarmanna hafði ráðizt á litla dóttur
kristnboðaris, og ætlaði þarna bersýnilega að kyrkja
hana. Manni þessum hafði tekizt að laumast inn í garð-
inn og fela sig bak við bílinn. Þaðan hafði hann svo
yndislegu Orð, vildu þeir þó ekki ganga inn um þrönga
hliðið, þegar að því kom, að þeir þurftu að niðurlægja
sig.
Höfnum ekki þeim rétti, sem okkur er veittur, að
endurfæðast og uppbyggjast í Orði Guðs og Anda, áð-
ur en holdvist ókkar lýkur hér á jörð, — áður en silfur-
þráðurinn slitnar og gúllsMlin brotnar og skjólan
mölvast við lindina og hjólið brotnar við brunninn og
moldin hverfur aftur til jarðarinnar, þar sem hún áður
var, og andinn til Guðs, sem gaf hann. (Pred. 12, 6—7.)
Einar Einarsson.