Fagnaðarboði - 01.03.1961, Síða 7

FAGNAÐARBOÐI
7
getað fylgzt með ferðum litlu stúlkunnar, þar sem hún
var að leik sínum. Hann hafði komið í þeim tilgangi
að ná mér, en einhvern veginn hafði athygli hans svo
beinzt að litlu stúlkunni. Þegar við vorum komnir niður
varð illvirkinn fljótlega handsamaður, og keyrður niður
á bakið og héldu þannig menn honum föstum. Litla
stúlkan var yfirkomin af skelfingu, en að öðru leyti
hafði hana ekkert sakað. Árásarmaðurinn kom nú auga
á mig. Hann froðufelldi og svitinn spratt út á andliti
hans. tJr svip hans logaði hatur og heift og augnatillit
hans var beinlínis djöfullegt. Hann hafði komið í þeim
tilgangi að ná mér, en þetta hafði mistekizt. Þó var á
honum að sjá, að hann hugsaði mér þegjandi þörfina.
Honum skyldi nú samt takast að ná mér.
Þegar ég nú virti fyrir mér þennan mann, er bersýni-
lega var haldinn valdi hins illa, fyllti kærleikur Guðs
hjarta mitt. Ég talaði nú stundarkorn til hans um hinn
kærleiksríka og miskunnsama Frelsara og útskýrði fyrir
honum, hvernig hann gæti hlotið fyrirgefning synda
sinna og laugast hreinn af öllu hatri og biturleik. Breyt-
ing fór að gera vart við sig í svip hans, hið djöfullega
hvarf og í þess stað var nú sem ljómaði birta úr augum
hans. Kraftaverkið hafði átt sér stað. Þar sem hann
lá þarna, var hann orðinn nýr maður. Hann hafði hlotið
frelsið í Kristi. Margir höfðu safnast þarna í kring og
vildu, að við leituðum til yfirvaldanna, en ég sagði mönn-
unum að leyfa honum að fara.
Næsta kvöld kom hann með félaga sína á samkomu.
Mér veittist sú náð að leiða marga þessara manna til
Drottins Jesú.
Sjúkir læknast.
Til tvítugs aldurs virtist kraftur Drott.ins stöðugt
verða ríkari og fyllri með mér. Ég öðlaðist á þessum
árum æ meiri trú til lækninga og kraftaverka, sem op-
inberaðist í eitt hinna fyrstu skipta á samkomu í Norfolk
í Virginíafylki.
Þá kom kvöld eitt maður haltrandi á hækjum sínum
inn í samkomusalinn í Center Auditorium. Hann hafði
engan mjaðmalið öðru megin, þar var mjöðmin innfall-
in. En er nú kraftur Drottins kom yfir og verkaði til
fólksins, læknaðist maður þessi þar sem hann var í sæti
sínu meðal áheyrendanna. Hann kom hlaupandi fram
að ræðupallinum og lýsti því yfir þarna í heyranda
hljóði, að Drottinn hefði gefið sér mjaðmalið. Hinn skap-
andi máttur Drottins hafði opinberast þarna á hinn und-
ursamlegasta hátt. Hér get ég hvorki tímans né rúms-
ins vegna lýst öllum hinum dýrðlegu máttarverkum
Drottins, sem gerðust á samkomum þessum.
Eitt sinn er ég var staddur í Toronto í Kanada, kom
drengur fram til fyrirbænar. Annar fótleggur hans var
tveim tommum styttri en hinn. Um nóttina skeði krafta-
verkið á drengnum, styttri fótleggur hans varð jafn
langur hinum. Þegar drengurinn svo fór í upphækkaða
skóinn sinn um morguninn, tók hann strax eftir breyt-
ingunni, sem orðin var. Dagblaðið „The Toronto News-
paper“ eyddi heilli síðu í frásögn af kraftaverki þessu.
Verð fyrir slysi á vatnaskíðum.
Eftir heimkomuna frá Evrópu, þar sem við höfðum
haldið samkomur þarfnaðist ég mikillega nokkra vikna
hvíldar. Fórum við í þessu skyni til Florida. Þar lærði
ég að standa á vatnaskíðum, Þetta var saklaust gaman
og ekki um of kostnaðarsamt. Varð það að ráði, að við
fluttum til Florida og settumst að í St. Petersburg.
Dag einn, heitan og sólríkan, ákváðum við að aka
út að litla voginum, til þess að fara þarna á vatna-
skíðum. Faðir minn stýrði litla vélbátnum, sem dró mig
á skíðunum með um 60 km. hraða. Sjórinn var sléttur
og öll skilyrði hin ákjósanlegustu. Móðir mín stóð glöð
og ánægð á bryggjunni með kvikmyndavélina sína og
tók af okkur myndir. Við fórum nokkra hringi innst á
litla lóninu. En þegar við fórum þarna síðasta hringinn,
lá við, að þessi ferð yrði okkur örlagarík. Þegar nú faðir
minn sveigði bátnum, hélt ég áfram beint, því ég horfði
á móður mina og myndavélina og gætti ekki að
mér. Ég sá þvi ekki stóra stólpann, sem stóð þarna upp
úr sjónum, og skall á honum með vinstri vangann, og
það á þessari fleygiferð. Nú kom sveigja á kaðlana, og
er pabbi leit við, var ég hvergi sjáanlegur. Þrír drengir,
sem þarna stóðu á ströndinni sáu mig sökkva og hentu
sér samstundis út í til þess að koma mér til hjálpar. Við
áreksturinn hafði ieðja af botninum rótast upp svo þeir
fundu mig ekki. Einnig hafði ég borizt með straumnum
frá árekstrarstaðnum. Drengirnir köfuðu þrisvar sinn-
um, þar til loks einn þeirra beinlínis rakst á mig, þar
sem ég sat á sjávarbotninum. Hann komst með mig til
lands, og var mér sagt siðar, að þá hafi ekkert lífsmark
verið með mér. Hjartað heyrðist ekki slá og hvorki æða-
sláttur né andardráttur merkjanlegur.
En þá var eins og föður mínum væri sagt, að líta upp
í mig. Sá hann þá, að tungan hafði sogast niður i kokið
og lokað fyrir það. Hann gat náð fram tungunni,
og samstundis tók ég að draga andann. Ég var
strax fluttur í sjúkrahús. Þar voru teknar af
mér röntgenmyndir, og kom þá í Ijós, að kjálki
minn var mölbrotinn. Enn fremur hafði ég feng-
ið heilahristing. Næstu tvo daga var ég með öUu
meðvitundarlaus og mjög tvísýnt um líf mitt. Lækn-
amir kváðu litla von til þess, að ég myndi komast til
meðvitundar, og þó svo færi, myndi ég aldrei aftur ná
fullri heilsu. Foreldrar mínir fóru nú frá sjúkrahúsinu