Fagnaðarboði - 01.04.1970, Blaðsíða 2

2
FAGNAÐARBOÐI
Saga þessi gerist í litlum bæ á Sjálandi.
Mörg ár eru nú umliSin, og jólahald fólks meS öSrum hætti
nú, en í þá daga.
En hvaS öllu hinu ytra liSur, verSur jólagleSin ávallt ein
og hin sama, þar sem boSskapur jólanna
nær til hjartnanna, boSskapurinn um kærleika GuSs
til okkar mannanna barna.
V-------------------------------------------------------------/
Á heimili Hinriks Hellers, efnaverkfræðings, var öllum
jólaundirbúningi að verða lokið, enda komin Þorláks-
messa. Úti á svölunum beið jólatréð þess að verða tekið
inn í stofuna næsta kvöld og standa þar ljósum skreytt.
Þrátt fvrir annríki undangenginna daga hafði hin unga
húsmóðir, Anna Heller, gefið sér tíma til þess að eiga
stundir með börnum sínum tveim, Birgittu 6 ára og
Mikael 4 ára. Það höfðu verið henni ánægjustundir engu
síður en þeim að búa til ýmislegt jólaskraut þar sem
börnin sjálf höfðu fengið að leggjahöndað verki.Eitthvað
ógert átti nú Anna af þessum sökum, svo hún þurfti
jafnvel að vinna eitthvað fram eftir kvöldinu.
Bæði börnin voru nú sofnuð, þó erfiðlega hefði gengið
að koma þeim í ró. Tilhlökkun þeirra til næsta dags hafði
verið það mikil, að komið var langt fram yfir venjulegan
tíma, þegar þau loks sofnuðu. Anna hafði lesið með þeim
bænirnar þeirra, eins og hún var ávallt vön að gera og
broshýr á svipinn stóð hún nú um stund og virti þau
fyrir sér, þar sem þau lágu sofandi.
Hún fór svo fram í eldhús til að sinna þeim verkum,
sem biðu hennar þar. Maður hennar hafði sagt, að hann
mvndi koma seint heim frá vinnu sinni í verksmiðjunni,
svo nú gat hún átt næðistund til bænar. Hún kraup á
eidhúsgólfinu og beindi huga sínum í þakkargerð til
Drottins síns og Frelsara. Sannarlega hafði hún mikið
fyrir að þakka. — Hún var gift manni, sem hún elskaði.
— Þau áttu tvö yndisleg börn. — Heil heilsu mátti hún
vinna að undirbúningi jólahátíðarinnar á fallega heim-
ilinu þeirra og hafa til þess allt til alls.
Þó var það eitt, sem mikillega skyggði á hamingjusól
hennar. Hinrik hafði ekki tekið við Jesú Kristi sem
Frelsara sínum, og það nísti hjarta hennar að minnast
orða hans og ofsafenginnar reiði, þegar honum skildist,
að hún hafði tekið trúarskrefið. Já, hún hafði tekið við
frelsinu og lífinu í Kristi. Margra ára innri baráttu henn-
ar var lokið. Nú átti hún friðinn og hvíldina i hjarta
sínu, sem Drottinn einn getur gefið.
T heif't sinni hafði Hinrik hreytt út úr sér hverju
Jólasaga
bituryrðinu á fætur öðru. Ósegjanlega sárt hafði það
verið henni að heyra hann segja:
— Á ég nú að búa við þau ósköp, að eiga heilaga
konu? — Og þér hlýtur að vera ljóst, Anna, að með
þessu er komið djúp aðskilnaðar okkar á milli, djúp,
sem mun bera okkur æ lengi-a burt hvort frá öðru.
Og vissulega var henni þetta ljóst. Hún hafði þraut-
hugsað þetta allt, sem þó engu hafði umbreytt. Hún
setti nú traust sitt á Drottin, vonaði og trúði, að Hann
mundi leiða þetta allt fram þeim báðum til blessunar.
Og nú, sem ávallt fyrr, er hún leitaði huggunar í Orði
Ritningarinnar, fékk hún nýja von og styrk í fyrirheitum
Guðs og loforðum. Hún strauk burtu tárin, sem höfðu
þrengt sér fram nú, eins og ávallt áður, þá er hún barð-
ist í bæninni vegna mannsins síns, — að hann lilyti
einnig frelsið og lífið í Drottni.
Að bæninni lokinni reis hún á fætur, hugdjörf og styrk
í trúnni. Hún gekk rösklega að því, sem hún átti ógert
og söng nú við störf sín hvern lofgerðarsálminn á fætur
öðrum.
Langt var liðið á kvöldið, þegar hún hafði lokið því,
sem ógert var. En Hinrik var enn ókominn. Hverju sætti
þetta? Hún fór að velta þessu fyrir sér, og þá skaut upp
í huga hennar, að óneitanlega hefði hann verið ör í skapi
undangengna daga, og engu líkara, en honum væri ekki
sjálfrátt, hvemig hann talaði til hennar tillitslausum
orðum. Og svo varð þessi sorglegi misskilningur þeirra á
milli út af peningunum, sem föðurbróðir hennar hafði
arfleitt hana að. Hinrik taldi sig eiga óskoraðan yfir-
ráðarétt yfir þeim, þar sem hann einn væri fyrirvinna
heimilisins. En skýr ákvæði höfðu fylgt, og þannig frá
málunum gengið, að þessir peningar skyldu vera hennar
séreign. — Gat það verið, að Hinrik teldi hana sýna
honum vantraust, með því að vilja hafa þennan arf sinn
eða að minnsta kosti einhvem hluta hans til eigin af-
nota? Gat það einnig hafa komið illa við hann, að hún
hafði reynt að forðast, eins og unnt var, að mál þetta
yrði frekar rætt. þeirra á milli? Slíkar hugsanir sóttu nú
á hana hver af annarri. Einnig var það ekki útilokað, að