Bæjarins besta - 08.01.2009, Blaðsíða 12

12 FIMMTUDAGUR 8. JANÚAR 2009
Vestfirðingur ársins 2008
er Egill Kristjánsson, sjómað-
ur á Suðureyri við Súganda-
fjörð. Hann er fæddur sumar-
ið 1920 og því orðinn 88 ára
og hálfu ári betur. Sá sem
þetta færir í letur talaði við
Egil í síma núna eftir áramótin
þegar niðurstaðan í kosning-
unni um Vestfirðing ársins lá
fyrir, en við höfum aldrei hist
og aldrei talast við áður.
Ekki var að heyra á rödd-
inni í símanum á nokkurn hátt
að þar væri maður allmjög
við aldur. Egill er léttur í tali
og rómurinn þróttmikill og
skýr. Í samtali okkar kom
fram, að honum hefði aldrei
orðið misdægurt á lífsleiðinni
og hann hefði aldrei misst úr
vinnu. Samt er samfelld
starfsævi hans orðin fullir þrír
aldarfjórðungar og jafnvel
rúmlega það. Geri aðrir betur.
segir hann.
Foreldrar Egils voru Guðrún
Stefanía Ólafsdóttir (1890-
1978) og Kristján Kristjánsson
lóðs á Ísafirði (1883-1969), al-
kunnur maður vestra á sinni tíð.
Þess má geta, að slysavarna-
skýlið Kristjánsbúð á heiðinni
milli Önundarfjarðar og Súg-
andafjarðar var kennt við hann.
Fimmtán ára á
útilegu undir Jökli
Lengst af ævinni hefur Egill
verið búsettur á Suðureyri.
Þangað fluttist hann frá Ísafirði
árið 1947, liðlega hálfþrítugur
að aldri eða fyrir rúmum sextíu
árum. Áður hafði hann verið
sjómaður á Björnunum, Sam-
vinnufélagsbátunum á Ísafirði,
lengi á Auðbirni og Gunnbirni.
„Ég byrjaði að fara á útilegu
undir Jökul fimmtán ára gamall.
Var samt byrjaður á sjónum
fyrr og hef eiginlega verið við
sjóinn síðan ég man eftir mér“,
segir hann.
Og það er hann enn.
Vistin á útilegubátunum
þegar Egill Kristjánsson var
ungur þótti ekki sérlega ljúf.
„Það var gantast með það“,
segir hann, „þegar menn heyrðu
að einhver gerði einhverja
skömm af sér fyrir sunnan, að
það væri góð refsing á hann að
senda hann bara einn túr á
útilegu undir Jökul. Það þótti
nú ekki gott að vera á fjörutíu
tonna bát á útilegu undir Jökli.“
Aldrei lent í
sjávarháska
Þegar Egill er spurður hvort
hann hafi nokkurn tímann lent
í sjávarháska, þá hlær hann og
Hef bara unnið
mína vinnu
Þegar Egill var beðinn um
svolítið spjall fyrir Bæjarins
besta tók hann því að vísu af
ljúfmennsku en kvaðst hafa frá
ósköp litlu að segja. Og þegar
hann er spurður hvað honum
finnist um valið á honum sem
Vestfirðingi ársins lætur hann
sér eiginlega fátt um finnast.
„Ég hef bara unnið mína
vinnu um dagana. Ég hef aldrei
verið neitt sérstaklega hrifinn
af því þegar verið er að hengja
einhverjar medalíur á fólk fyrir
hitt og þetta sem ekkert er. Aftur
á móti er ég jákvæður gagnvart
því að verðlauna menn sem
koma að björgun úr háska eða
slíku. En ég held að það þurfi
ekki að verðlauna menn fyrir
að vinna sína vinnu.“
Fjölskylda og uppruni
Og þegar Egill er spurður um
stórviðburði á langri ævi eru
svörin mjög á svipaða lund.
„Það hefur ekkert merkilegt
skeð á minni ævi. Það hefur
bara allt gengið vel. Ég á yndis-
leg börn og konu og tengdabörn
og barnabörn. Þetta er allt ind-
ælisfólk. Við höfum aldrei þurft
að hafa neinar áhyggjur af okkar
börnum. Ég hef verið lánsamur
maður í lífinu. Það finnst mér
að minnsta kosti. Ég vil líka
þakka minni konu fyrir það. Hún
á mikinn hlut í því. Ef manni
líður vel og engar áhyggjur og
engin leiðindi, þá tórir maður
þetta. Við höfum aldrei þurft að
hafa áhyggjur af neinu.“
Egill er fæddur á Ísafirði 17.
júlí 1920. Þar ólst hann upp og
átti heima framan af ævi. „Við
áttum lengi heima í Sólgötu 2“,
L
Egi