Bæjarins besta - 23.08.2012, Blaðsíða 8

8 FIMMTUDAGUR 23. ÁGÚST 2012
Fjölskyldusagan í nýju ljósi
suður og komum þangað um nótt-
ina. Ég var þá búin að hringja í
afasystur hennar sem fór og sat
hjá henni á spítalanum þar til við
komum,“ segir Guðrún frá.
Mekkín segist muna vel eftir
atvikinu. „Ég var í rennibraut
þegar þetta gerðist. Þegar ég var
í miðri rennibrautinni man ég að
ég hugsaði: Æi nei, ekki aftur. Þá
hafði þetta sem sagt gerst áður,
en ég mundi ekki eftir því fyrr en
þarna. Þegar þetta gerist missi ég
bara meðvitund. Fyrst heyri ég
ekki neitt, svo fer sjónin og svo
dett ég alveg út,“ útskýrir Mekk-
ín. „Konurnar í sundlauginni
héldu að við værum í einhverjum
sjúkraleik þangað til að Herdís
vinkona mín kom mér upp á
bakkann. Ég rumskaði svo aðeins
þegar ég var inni í sundlaugar-
húsinu að bíða eftir sjúkrabílnum
og vaknaði aftur og klæddi mig í
sjúkrabílnum á leiðinni. Svo man
ég ekkert meira fyrr en ég vaknaði
á sjúkrahúsinu,“ bætir hún við.
Þegar fjölskyldan ræddi við
lækni næsta dag rifjaðist upp fyrir
Mekkín að hún hafði upplifað
svipað kast í sundi með afa sínum
einhverju áður. „Ég var í sundi
með honum og Önnu Elísu, sem
fór alltaf með mér í rennibrautina.
Í eitt skiptið stungu þau upp á því
að ég prófaði að fara sjálf. Ég fór
af stað en kom ekkert aftur. Afi
fór að gá að mér og þá lá ég bara
í stiganum,“ útskýrir hún. „Hann
hélt þá að hún hefði bara hrasað
og vankast eitthvað við fallið,“
segir Guðrún. Annað tilfelli, þar
sem Mekkín hafði verið í elting-
arleik ásamt vinkonum sínum en
lyppast skyndilega niður, rifjaðist
líka upp fyrir fjölskyldunni.
Læknar sáu því fulla ástæðu til
að rannsaka þessi krampaköst
nánar og Mekkín var meðal ann-
ars sett í heilalínurit.
„Hún er samt svo hrikalega
þrjósk að á laugardeginum setti
hún bara hendur á mjaðmir og
sagði: „Heyrðu, ég kom suður til
að spila fótbolta, ekki liggja á
spítala!““ segir Guðrún frá og
þær mæðgur hlæja að minning-
unni. „Henni var þá leyft að fara
aftur upp í Borgarnes og þar klár-
aði hún mótið án þess að nokkuð
gerðist. Hún hélt svo áfram í
rannsóknum eftir helgina. Lækn-
arnir töldu að þarna væri um að
ræða flogaveiki og settu hana á
flogaveikilyf,“ segir Guðrún frá.
Lyfin virtust hins vegar koma
að litlu gagni. Mekkín hélt áfram
að fá krampaköst sem færðust í
aukana, frekar en hitt. Þrátt fyrir
að köstin væru nánast orðin mán-
aðarleg, og kæmu yfirleitt ef hún
var í fótbolta, sundi eða annarri
skýrir Guðrún.
Karl, sem er sjómaður, var úti
á sjó þennan dag. Guðrún hringdi
ekki í hann til að láta vita af
gangi mála fyrr en Mekkín var
farin að sýna lífsmörk. „Hann
sagði strax: „Ég vissi það. Ég var
að hugsa það í morgun hvort ég
ætti að vera í landi, ég fann eitt-
hvað á mér,““ segir Guðrún. Þetta
var nefnilega ekki fyrsta dæmi
þess að Mekkín hætti að anda.
„Þegar hún lítil fékk hún oft
mikinn hita, líklega út af kirtlun-
um. Pabbi hennar hélt oft á henni
þannig að hún lá á maganum á
handleggnum á honum og gekk
með hana um gólf. Í eitthvert
skiptið sem hún var veik hérna
heima hafði ég skotist út í skóla.
Þá hringdi síminn og Kalli sagði
mér að koma strax af því að hún
andaði ekki. Ég hentist beinustu
leið heim. Þá var Kalli kominn
út með hana og hún farin að anda
aftur. Hann hafði þá bara verið
að ganga um með hana um gólf
þegar honum fannst hún allt í
einu svo þung. Þegar hann snéri
henni við sá hann að hún var
alveg blá. Hann mundi ekki alveg
hvernig hann hafði brugðist við,
annað en að hann hafði hrist hana
aðeins. Eldri stelpurnar voru líka
heima og þær sögðu að hann
hefði líka blásið í hana og farið
með hana út í vindinn. Þá tók
hún allt í einu við sér,“ segir
Guðrún frá.
Eftir þessa uppákomu fóru þau
með Mekkín á sjúkrahúsið, þar
sem henni var haldið yfir nótt en
útskrifuð degi síðar. „Þetta var
bara afgreitt sem eitthvað einstakt
tilvik. Þeir töldu jafnvel að það
hefði farið vökvi ofan í lungun
eða eitthvað slíkt, sem virtist al-
veg líklegt,“ segir Guðrún.
Ranglega greind
flogaveik
Þegar Mekkín var á sjöunda
ári fékk hún að fara á fótboltamót
í Borgarnesi í fylgd Herdísar
vinkonu sinnar og móður hennar,
Sigurdísar „Það stóð einhvern
veginn þannig á að við komumst
ekki, svo hún fékk að fljóta með
þeim. Þau fóru héðan á föstudags-
morgni, það var keppt á föstudeg-
inum og svo fóru þau í sund um
kvöldið. Við sátum hérna við eld-
húsborðið þegar síminn hringdi
um tíuleytið um kvöldið. Það var
Sigurdís, sem spurði hvort Mekk-
ín væri vön að fá krampa. Þá
hafði hún fengið krampa í sund-
lauginni og næstum því drukkn-
að. Hún var flutt með sjúkrabíl
til Reykjavíkur. Við hentumst
bara beint út í bíl, brunuðum
hún var um tveggja ára gömul
skildi ég við pabba hennar og fór
þá á smá flakk. Ég fattaði allt í
einu að barnið hafði ekki svo
mikið sem komið í sveit! Ég réði
mig í Afleysingarþjónustu bænda
og fór til dæmis austur á Norð-
fjörð, í Seldal, að vinna. Ég var
alltaf í sveit á Sómastöðum í
Reyðarfirði sem krakki og var
öllu vön,“ útskýrir Guðrún, sem
segir sumarið í sveitinni hafa gert
þeim báðum afar gott.
Þær mæðgur bjuggu líka í Fær-
eyjum um hríð, eftir að foreldrar
Guðrúnar fluttust þangað. Hún
kunni heldur aldrei sérlega vel
við sig í höfuðborginni. „Mér
fannst alltaf hræðilegt að þurfa
að sitja yfir henni á meðan hún
var að leika sér úti, maður var
alltaf skíthræddur við umferðina
eða annað fólk. Þetta var svo allt
annað en frjálsræðið sem maður
ólst sjálfur upp við,“ segir Guð-
rún. En hún er þá augljóslega
frekar óhrædd við nýjungar? „Já,
já, ég hef alltaf verið ófeimin við
að prófa nýja hluti. Ég dýfi mér
bara beint í djúpu laugina,“ segir
hún og hlær við.
Veiktist sem ungabarn
Nú eru liðin um tvö og hálft ár
frá því að lífi fjölskyldunnar var
snúið á hvolf með einu símtali,
en í kjölfar þess voru Mekkín og
Guðrún greindar með hjartasjúk-
dóminn Long QT syndrome 1.
Guðrún hafði að mestu verið ein-
kennalaus, en Mekkín hefur hins
vegar þurft að glíma við ýmsa
fylgikvilla sjúkdómsins á sinni
ævi, án þess þó að vita að um
sjúkdóm væri að ræða.
„Ég man til dæmis þegar hún
fór í hálskirtlatöku þegar hún var
tveggja ára. Hún fór inn í svæf-
ingu og svo leið og beið. Ég sá
yfirlækninn allt í einu koma
hlaupandi og skömmu seinna
kom læknir fram til mín og spurði
hvort það væri einhver í ættinni
sem ætti erfitt með að vakna eftir
svæfingar. Ég kom alveg af fjöll-
um. Þá er sem sagt eitthvað sér-
stakt efni notað til deyfingar þeg-
ar það er barkaþrætt og Mekkín
vinnur ekki úr þessu efni. Þetta
heitir pseudocholinesterase-
skortur en á íslensku skilst mér
að þetta sé bara kallað „martröð
svæfingarlæknisins“,“ segir Guð-
rún frá. Mekkín missti allan mátt,
hætti að anda af sjálfsdáðum og
var sett í öndunarvél. „Hún sýndi
engin lífsmörk fyrr en seinna um
daginn. Efnið fór smám saman
úr líkamanum og þá rankaði hún
við sér. Þetta tekur bara mun
lengri tíma en hjá öðrum,“ út-
Anna Elísa, sú næstelsta, er að
vinna á Reyðarfirði en hyggur á
háskólanám fyrir sunnan í haust,
og sonurinn, Kjartan Geir, sem
er á sjó, er meira og minna bú-
settur hjá afa sínum og ömmu.
Hann er þó ekki langt undan, því
foreldrar Karls búa í húsinu við
hliðina á þeim í Hlíðargötunni.
Það er ekki slæm tilgáta að
flökkugenin sé að finna í fjöl-
skyldu Guðrúnar, því móðir
hennar er til dæmis sérlega víð-
förul kona. „Mamma er búsett í
Danmörku, en er þar í rauninni
bara í svona mánuð á ári. Maður-
inn hennar er byggingaverkfræð-
ingur og þau flakka út um allt
vegna vinnunnar hans. Þau voru
til dæmis rúmlega eitt ár í Gren-
ada, annað í Níkaragúa og þriðja
í Gvatemala. Nú eru þau í Noregi.
Krakkarnir mínir lærðu mikið í
landafræði bara af því að fylgjast
með ferðalögum ömmu sinnar á
kortinu!“ segir Guðrún og hlær
við.
Úr hárgreiðsl-
unni í fjósið
Það er auðheyrt að Guðrún sér
ekki eftir þessari skyndiákvörðun
sinni flytja til Súðavíkur. Börnin
hennar fengu fyrir vikið að upp-
lifa sama frjálsræði og hún minn-
ist úr eigin æsku á Norðfirði.
„Það var hægt að fara út á sjó að
veiða, út á bryggju... Maður fann
sér alltaf eitthvað skemmtilegt
að gera. Við vorum líka mjög
heppin, við systkinin. Við erum
fimm, fædd á sjö árum. Mamma
og pabbi voru mjög dugleg að
gera eitthvað með okkur. Pabbi
vann að því að setja upp skíðalyft-
urnar í Oddsskarði og tók svo að
sér að sjá um þær til að byrja
með. Svo vann hann líka við að
keyra rútur. Við græddum á því,
krakkarnir, við fengum að fljóta
með honum í rútunni og fara í
lyftuna ef hann var að vinna. Við
vorum voða mikið á skíðum,“
segir Guðrún, en börnin hennar
hafa líka öll æft skíði í einhvern
tíma.
„Ég ákvað að ég ætlaði ekki að
láta það aftra okkur neitt að búa
hér; ef þjónustan væri ekki til hér
færi ég bara eitthvað annað að
sækja hana. Um tíma voru þau
þrjú að æfa skíði og þá keyrði ég
fleiri, fleiri ferðir í viku út á Ísa-
fjörð. Maður lét sig bara hafa
það,“ segir Guðrún.
Hún er nú heimavinnandi en
er lærð hárgreiðslukona, eða rak-
ari. „Ég kláraði skólann fyrir
sunnan áramótin 1985-‘86 og átti
elstu stelpuna mína í janúar ’86.
Ég bjó þá fyrir sunnan. Þegar
Mæðgurnar Guðrún Elíasdóttir
og Mekkín Silfá Karlsdóttir eru
afar samrýmdar. Saman hafa þær
enda þurft að takast á við ýmsar
áskoranir á síðustu árum, frá því
að það uppgötvaðist að sjaldgæf-
ur hjartagalli gengur í erfðir í
fjölskyldu Guðrúnar. Mekkín
hafði þá átt við veikindi að stríða
frá unga aldri en verið ranglega
greind árum saman. Það þarf þó
ekki að vera lengi í félagsskap
þeirra mæðgna til að verða þess
áskynja að þrátt fyrir að ýmislegt
hafi dunið á fjölskyldunni er lífs-
gleðin við völd og af báðum geisl-
ar atorkusemi og kraftur. Það er
álíka stutt í hláturinn hjá þeim
mæðgum, sem viðurkenna líka
báðar fúslega að vera frekar
ákveðnar týpur. Guðrún og
Mekkín sögðu blaðamanni sögu
sína í notalega eldhúsinu í heið-
bláu húsi fjölskyldunnar í Súða-
vík, þar sem spegilsléttur Álfta-
fjörður blasir við út um gluggana.
Flökkugenin úr
móðurættinni
Guðrún Elíasdóttir tekur opn-
um örmum á móti blaðamanni á
mildum mánudagsmorgni. Í eld-
húsinu bíður rjúkandi kaffi og
Mekkín slæst fljótlega í hópinn
við borðið, þó hún leyfi mömmu
sinni að hafa orðið til að byrja
með. Blaðamanni leikur enda for-
vitni á að vita hvers vegna Guð-
rún, sem alin er upp á Neskaups-
stað, fluttist til Súðavíkur, en þar
hefur hún verið búsett ásamt
manni sínum, Karli Guðmundi
Kjartanssyni, og fjölskyldu í yfir
tuttugu ár.
„Ég skrapp hingað fyrst á
þorrablót með vinkonu minni,
sem þekkti fólk í Súðavík og
bauð mér að koma með sér. Ég
var þá búsett fyrir sunnan. Eftir
þetta fór ég eiginlega bara suður,
pakkaði niður dótinu mínu og
kom beint aftur,“ segir hún og
brosir. „Þegar ég kom keyrandi
fyrir Kambsnesið og sá hérna
yfir fjörðinn hugsaði ég strax:
Vá, hér langar mig að eiga heima.
Þetta var eins og þegar ég var að
alast upp á Norðfirði; sjórinn og
fjöllin og lítið sjávarþorp þar sem
allir þekktu alla. Svo kynntist ég
auðvitað manninum mínum mjög
fljótlega. Hann er héðan og fer
ekkert! Það eru bara ég og börnin
sem höfum þessi flökkugen,“
segir hún brosandi.
Mekkín er yngst fjögurra barna
þeirra hjóna, en hún verður fjór-
tán ára á árinu og fermdist í vor.
Hún er sú eina þeirra sem enn
býr heima. Ragnhildur, elsta dótt-
ir Guðrúnar, er búsett á Akureyri;