Listin að lifa - 01.10.2001, Page 26

Kristín sat í forstofu Holtsbúðar, umvafin íslensku fánalitunum, í rauðri peysu og
hvítri blússu og var að hekla blátt sjal.
HOLTSBÚÐ í GARÐABÆ:
Bænin
lifir þar
enn
Hún sat í forstofu Holtsbúðar, umvaf-
in íslensku fánalitunum, í rauðri
peysu og hvítri blússu og var að hekla
blátt sjal. Falleg 81 árs gömul kona
sem á erfitt með að hreyfa sig og að-
eins farin að heyra illa.
„Já, ég eldist ágætlega nema fæturnir.
Fólkið mitt vildi ekki vita af mér einni,
ég get ekki reist mig upp ef ég hrasa.
Ég vona alltaf að verði skipt um hnjál-
ið, þá liði mér betur.“
Þórey Kristín Guðmundsdóttir heit-
ir hún, en kölluð Kristín. „Mamma
vildi kalla mig Kristínu, það var móð-
urnafnið hennar.“
Kristín situr við að prjóna og hekla
fyrir barnabömin. Hún eignaðist tvö
böm, en missti fyrri eiginmann sinn 28
ára gömul og vai'ð að selja húsið sitt í
Garðabæ. „Þá keypti ég íbúð á Hjarðar-
haga, lærði hraðritun og véhitun og vann
á lögfræðiskrifstofu í mörg ár. Mér
vegnaði svo vel að bömin mín gátu
menntað sig sem er mér mikils virði, en
ég gat aldrei lokið minni menntun.
Sonur minn, Sveinn Haukur
Björnsson, er viðskiptafræðingur og
forstjóri fyrirtækis sem pabbi rak.
Dóttir mín, Anna Margrét Björnsdóttir
kennari, dó úr brjóstakrabbameini frá
eiginmanni og 6 ára syni. Það var mik-
ið áfall. Hún var mér svo nátengd - og
allt gekk svo vel hjá henni.
Ég var um fertugt þegar ég gifti
mig aftur og keypti hús í Garðabæn-
um. Seinni eiginmaður minn dó líka úr
krabbameini frá mér. Við tókum dreng
í fóstur, vorum beðin fyrir hann í stutt-
an tíma, en foreldrar hans voru að
skilja, flytja búferlum og gátu aldrei
tekið hann til sín aftur. Þegar hann var
5 ára kom eldri frænka hans sem sagð-
ist skyldu taka hann, ef ég væri í
vandræðum. En ég var ekki í vandræð-
um og barnavemdamefnd sagði að 5
ára bam yrði aldrei tekið frá okkur, svo
að við ættleiddum hann. Hugi Runólfur
Ingibjartsson er annar sonur minn.
Börnin mín hafa gefið mér mest í
lífinu, hafa verið mitt líf og yndi. Ég
gat gefið þeim menntun þótt ég fengi
hana ekki sjálf, og barnabörnin mín
eru öll vel menntað fólk. Sárast var að
missa dóttur sína, en lífið er skóli,
mikill skóli, við erum alltaf að læra. Ég
hef lært að vera góðviljuð, taka hlutina
ekki nærri mér þótt eitt og annað sé
sagt.
Ég bið fyrir bömunum mínum, bið
bænir á kvöldin, en mín trú er hógvær.
Ofsatrú hef ég kynnst, svo óþægilegri
að jaðraði við trúleysi, hana frábið ég
mér. Ætli sé ekki líf eftir dauðann, hef
svo oft fengið þá tilfinningu að þau
séu í sambandi við mig, einkum þegar
ég stóð í stórræðum."
Kristín er í tveggja manna herbergi
og segist heppin með sambýliskonu.
„Okkur hefur fallið vel saman, en
ekki er hún félagsvera, orðin eins og
barn, segir bara já og nei. Auðvitað
saknar maður heimilis síns að sumu
leyti, en hér er gott að vera, maður fær
allt sem maður þarf. Góðan mat. Hlýtt
viðmót. Holtsbúð er heimili. Maður
finnur það svo vel. Þetta er ekki það
stórt sem er ósköp gott. Fólk verður
samrýmdara og meiri félagsskapur.
Guð er í alheiminum. Það er líf eftir
þetta líf,“ segir Kristín með sannfær-
ingarkrafti. Bænin hefur ekki yfirgefið
þetta hús, þótt St. Jósepssystur séu
fluttar þaðan.
26