Franskir dagar - 01.07.2009, Blaðsíða 9

Frá vinstri: Þorsteinn med Ragnar, Jólianiia,
Lovísa, Guölaug, Guöjón Sigurdsson eiginmaöur
Oddnýjar, Logi Guöjónsson, Guöinundur, Oddur.
í sveitunum í kring á þessum tíma. Viö
lok dvalarinnar á Sámsstööum ákváðu þeir
félagar, Þorsteinn og Jörgen, að fara fót-
gangandi austur á land. Er för þeirra lýst
í nokkrum smáatriðum í dagbók Þorsteins,
rakin leiðin sem þeir gengu, hvar þeir áðu,
hverja þeir hittu og jafnvel hvað þeir borð-
uðu. Skal þó tekið fram að einhverja hluta
leiðarinnar fengu þeir far með bíl eða hesta
til láns. Er í ferðasögunni meöal annars þessi
frásögn frá 29. júní 1935: „A sandinum
skammt austan við Lómanúp, belja Núps-
vötn fram. Þau voru nú ágæt yfirferðar,
ekki nema rúmlega í kvið. Eftir að komið
er yfir vötnin, ligg'ur leiðin austur Skeið-
arársand, skammt frá Skeiðarárjökli. Nokkuð
austarlega á sandinum er sæluhús, þangaö
komum við kl. 12 á hádegi. Við sæluhúsið
mættum við ferðamönnum á vesturleið og
snéri Guðm. aftur með þeim. Menn þessir
höfðu riðið Skeiðará á veginum og iétu vel
af henni. Við Jörgen hugsuðum okkur aö
fara fyrir ána á jökli, til þess að geta komið
á Bæjarstaðaskóg. Við héldum af stað kl.
12.25 og tókum stefnu á skriðjökulhornið,
þar sem Skeiðará kemur undan honum,
mun það vera ca í NA. Kl. 2:25 komum við
að upptökum Skeiðarár og gengum á jök-
ulinn. Við höfðum aldrei iyrr gengiö jökul
og fórum þvi hægt yfir hann, til þess að
athuga vel það sem fyrir augun bar. Hálf-
tíma vorum við yfir jökulhomið og gekk það
ágætlega. Þegar jöklinum sleppir tekur við
skógur nokkur, en þó er hinn eiginlegi Bæj-
arstaðaskógur nokkru austar með fjallinu.
Við héldum svo austur fallega skógivaxna
Qallshlíð og komum aö Bæjarstaöaskógi kl.
3.25. Þar var Hákon Bjarnason skógfræð-
ingur og með honum margir Öræfingar,
voru þeir að girða skóginn. Hákon kom
strax til móts viö okkur Jörgen niöur úr
skóginum og bauð okkur til kaffidrykkju.
Við fórum svo með honum í tjald hans þar
Franskir dagar - Les jours fran^ais
uppi i skógarþykkninu og drukkum kaffi
þar. I tjaldinu var glatt á hjalla og skemmtu
menn sér við að tala um ævintýri sem gerst
hafði á Skeiðarárjökli daginn áður. Þarvoru
menn á ferð með hesta, stilltu einum hest-
inum fram á jökulsprungubarm, til þess
að ljósmynda hann, en misstu hann við
það ofan i sprunguna. Ekki varð þó slys
af þvi og náðist hesturinn óskemmdur upp
úr. “ Eins og sjá má af þessari lýsingu var
Þorsteinn áhugamaður um náttúruna og
marg'ar lýsingar eru af staðháttum hvar
sem hann kom.
A vordögum 1936 réðu Þorsteinn og
Lovísa sig í vist á Refsstað í Vopnafirði hjá
Páli Methúsalemssyni. í Vopnafirði giftu
þau sig. Frásögn Þorsteins af brúðkaupsdeg-
inum, 14. júní 1936 er eftirfarandi: „Veörið:
Utan kaldi og sólskin framan af deginum,
en lygndi og setti þoku, þegar kom fram
yfir miðjan dag. Við Lúlla höfðum ákveðið,
að gifta okkur í dag, og ætlaði Páll að ríöa
með okkur inn að Hofi. Svo vel vildi til,
að Jörgen í Krossavík var á ferð hér inn
á bæjum, og fengum við hann með. Ekki
lögðum við af stað frá Refsstað fýrr er kl.
að ganga fjögur og þurftum þá út á V.f.,
því prófastur vildi að við hefðum heilbrigð-
isvottorð frá lækni. Þegar við komum svo
inn að Ásbrandsstöðum fékk ég lánaðan
hest, því Léttir var dálítið haltur ennþá. Pró-
fasturinn á Hofi heitir sr. Jakob Einarsson
og gifti hann okkur inni í stofu hjá sér, kl.
8 e.h. Aðrir voru ekki við en svaramenn-
irnir, Páll og Jörgen. Eftir vígsluna þágum
við kaffi og riðum heim síðan.“
Eftir ársdvöl á Refsstað komu þau aftur
í Berunes og voru þá að leita sér að jarð-
næði. I júní 1937 hófu hjónin óvænt búskap
á Hafranesi í Reyðarfirði. Einar Stefánsson
bóndi á Hafranesi vildi þá hætta að búa og
bauð Þorsteini jörðina til leigu. Fáum dögum
eftir að boðið barst hófu þau búskap. Mánuði
síðar flutti Jóhanna Siguröardóttir, móðir
Lovísu, til þeirra og bjó hún með fjölskyld-
unni allt til dauðadags árið 1976. Fyrsta
haustiö á Hafranesi eignuðust Þorsteinn og
Lovísa sitt fyrsta barn en alls urðu börnin
sjö. Þau eru; Björn f. 1937, Þorvaldur f.
1940, Guðlaugf. 1941,0ddurf. 1942, Guð-
mundurf. 1947, Ragnar f. 1951 ogJóhanna
Guörún f. 1954. Segir Þorsteinn svo frá
fæðingardegi dótturinnar Guðlaugar, 23.
ágúst 1941: „Stiilt veöur. Leitjafnvel út fýrir
þurrk í morgun en lítið úr honum. Breiddum
þó heyið, sem til var, sem mest var i for-
arblautum föngum. Þornaði lítiö. Hirtum
útheyið frá í gær. Byrjuðum lítilsháttar að
slá há í morgun, og nýju sléttuna. Lúlla var
með okkur við heyskapinn fram yfir miöjan
dag. En ki. að verða sex tók hún ,jóðsótt“,
hafði reyndar verið lasin öðru hvoru að und-
anförnu. Ég sendi Bjarna út aö Hafranesi og
fékk hann þar menn og bát með sér að sækja
Jóninu á Karlsskála. Sjálfur reið ég inn að
Berunesi, og fékk mömmu úteftir. Kl. 9:15
í kvöld fæddi Lúlla stúlkubarn og líður nú
báðum vel (um miðnætti). Stelpan var 15,5
merkur aö þyngd, og 57 cm á lengd."
í maí 1940 fluttu Þorsteinn og Lovísa í
Þernunes, næsta bæ innan við Hafranes.
Kom það til vegna þess að Sigurður Krist-
insson á Þemunesi keypti Hafranes og höfðu
fjölskyldurnar í kjölfarið búsetuskipti. Þor-
steinn og Lovísa leigðu Þernunes næstu árin
en keyptu jörðina árið 1953 og bjuggu þar
alla tíð og stunduðu búskap.
Þorsteinn hafði mikinn áhuga á dýmm
og öllu sem tengdist þeim. Sérstaklega hafði
hann gaman af hestum, bæði aö vinna með
þeim og ferðast á þeim. Á Þernunesi var
búið með ýmis dýr, þó sumar tegundir hafi
stoppað styttra við en aðrar. Á bænum vom
kindur, kýr, geitur, hestar, endur, hænur og
gæsir, sem sérstaklega vom aldar og seldar
fýrir jólin. Einnig vom þar kanínur, hundar,
kettir, dúfur og einhverju sinni voru þar
kalkúnar.
Börn Þorsteins og Lovisu; Björn, Þorvaldur, Guðlaug, Oddur, Guðinundur, Ragnar og Jóhanna
9