Franskir dagar - 01.07.2014, Síða 6

fftAHMDAGM 00 Lö JOUR^ fRAHCAB
A Hafranesi vorið 1965. Frá vinsiri: Jóbanna Þorsteinsdóttir Þernunesi, Ingibjörg
og Guðný Þorleifsdœtur Kolfreyjustað, Ingibjörg Sigurðardóttir Vattamesi, Jóhanna
Ragnarsdóttir Vattarnesi, Bryndís Guðjónsdóttir Kolmúla og framan við Víðir
Sigurðsson.
&
Fjölskyldumynd tekin pegar Vtðir var fermdur árið 1974. Anna, Víðir, Sigrtður
og Sigurður. Fjörtíu árum seinna eru bamabömin sjö og langömmubömin fimm.
Sigurður lést t apríl árið 2004 og Sigríður t janúar árið 2008.
Siggasjoppa á Fáskrúðsfirði haustið 1990. „Stundum vorum við rœst út á nóttunni til
að selja bensín pegar unglingamir voru búnir að rúnta alla nóttina - auðvitað létum
við pau hafa bensín,pópað nú væri. “
Dunhagi. Árid 1976fluttijjöhkyldan úr Dunhaga i Grenih/íð.
Öll börnin af byggðinni fyrir
norðan fjall komu í Hafranes, auk
þess Guðný, Ingibjörg og Jón á
Kolfreyjustað, Björg og Kristjana
Valgeirsdætur á Höfðahúsum og
Sigrún Ragnarsdóttir á Lækjamóti.
Kennt var í yngri og eldri deild. A
meðan eldri deildin var í skólanum
í tvær vikur var sú yngri heima í
tvær vikur og svo öfúgt. Þau fengu
heimaverkefni og voru sett í próf
þegar þau komu aftur í skólann.
Kennslan átti vel við Önnu enda
ætlaði hún sér alltaf í Kennara-
skólann.
„Þegar ég byrjaði að kenna var Vil-
borg Sigfúsdóttir í Dölum ráðs-
kona hjá mér en flutti sumarið
eftir í Egilsstaði og bjó þar eftir
það. Dunna á Vattarnesi (Guðný Hulda
Lúðvíksdóttir) og Guðbjörg Einarsdóttir
á Eyri og stúlka frá Eskifirði voru hjá
okkur veturna tvo á eftir.“
Lítið fékk hún af kennslugögnum í upp-
hafi; eitt Evrópukort, eitt Islandskort og
eina töflu fékk hún hjá hreppnum - annað
var pantað frá Námsgagnastofnun.
Anna var vinsæll kennari og nemendurnir
minnast hennar ennþá með hlýhug og af
virðingu, „það þykir mér afar vænt um,“
segir Anna og brosir.
Nemendurnir voru í heimavist á Hafra-
nesi og fóru heim á fösmdögum. Fyrir
kom að þau komust ekki heim vegna
veðurs. Krakkarnir á Þernunesi og Kol-
múla fóru þó stundum heim á kvöldin.
Bruninn mikli
matur. Eldurinn magnaðist undraskjótt.
Víðir hljóp á sokkaleistunum til að sækja
Jón og ég hringdi strax í Kolmúla til að fá
aðstoð. Einnig var hringt á slökkviliðið.“
Mesta furða var hversu miklu var bjargað
miðað við eldhafið. Gluggar voru brotnir
°g út um þá var ýmsu hent. Talsvert var
borið út af stærri hlutum, m.a. var nýrri
þvottavél bjargað á síðustu stundu. En
mikið af persónulegu dóti fór í eldinn.
Þegar slökkviliðið kom frá Reyðarfirði
logaði út um alla glugga. Siggi frétti af
brunanum þegar hann var nýkominn á
Reyðarfjörð með póstinn og sneri strax
við. Sigríður, dóttir Önnu og Sigurðar,
var fjögurra mánaða gömul þegar þetta
var og Guðjón yngri á Kolmúla gætti
þeirra systkina í bíl uppi á götu á meðan
föllorðna fólkið bjargaði því sem bjargað
varð.
Kalsa-bleytu-slydda var mánudaginn 13.
maí 1968 og hafís náði inn undir Þernu-
nes. Sá dagur breytti lífi fjölskyldunnar
á Hafranesi - dagur sem gleymist Önnu
aldrei. „Siggi var nýfarinn í póstferð og Jón
var í gegningunum þegar kviknaði í út frá
olíukyndingu og stóra glæsilega íbúðar-
húsið brann. Gólfin voru öll úr timbri
og flestir milliveggir, því var mikill elds-
mula. Jón fékk lánaðan skúr hjá Vega-
gerðinni og dvaldi í honum á Hafra-
nesi yfir sauðburðinn. Kýrnar seldu þau
fljótlega og geldneytin í framhaldinu.
Töluvert af fénu fór á fæti um haustið
ájökuldal.
Það kom til tals að endurbyggja en Jón
vildi ekki byggja upp, Sigurður var ekki
svo mikið fyrir búskapinn og vann æ meir
6