Tímarit Máls og menningar - 01.03.1939, Blaðsíða 10
Á þessum slóSum og i grennd við þær, má finna um 15 tegundir
trjáa, og stórvaxinna runna, sem flestar gætu þrifizt hér og
náð góðum þroska. Af þessum tegunduin eru þó aðallega þrir
barrviðir, sem verulegur fengur væri að fá. Nú hagar þannig
til á þessum stöðum í Alaska, að fræ fellur þar vart á hverju
ári, og þegar fræ fellur, er ekki alltaf vist, að unnt sé að ná
i það sakir þess, að skógræktarmenn Bandaríkjastjórnar fara
ekki um þessi svæði nema endrum og eins, og við höfum ekki
sambaiul við aðra menn í þessu strjálbyggða og stóra landi.
Þrátt fyrir marg-ítrekaðar tilraunir nú um 5 ára skeið, hefur okk-
ur ekki tekizt að fá nema rúmlega 2000 plöntur af Sitkagreni
frá Kenaiskaga, fyrir einstaka greiðvikni forstöðumanns skóg-
ræktartilraunastöðvarinnar í Bergen.
Það er engum vafa undirorpið, að frá Alaska getum við feng-
ið ágætan nytjavið, er fram líða stundir. Björkin verður samt
sem áðnr aðaltréð til þess að klæða skóglaust land, og örfoka
auðnir geta orðið að verðmætu og góðu landi. Og þegar okkur
hefur tekizt að kynbæta björkina, sem von er um, verður hún
enn nytjameiri en nú.
Er við íslendingar lítum yfir farinn veg, verðum við þess
undir eins áskynja, að forfeður okkar urðu að ræna landið gæð-
um, til þess að geta treint fram lífið, og þeir höfðu aldrei bol-
magn til þess að veita landinu neitt i staðinn. Það er ekki fyrr
en nú á siðuslu áratugunum, að nokkur tök hafa verið til þess.
En sanit sem áður höfum við ekki rækt þá skyldu, sem okkur
bar, því að með aukinni ræktun liefur skepnum í landinu fjölg-
að, svo að nú er sennilega öllu meiri rány.rkja höfð i frammi
heldur en um siðustu aldamót. Það er engin tilviljun, að geit-
fé er aðallega og langflest i sveitum þeim, sem mest er skóg-
lendið, og það er engin tilviljun, að því hefur verið fjölgað
alveg ótrúlega siðustu árin, og það er ekkert, sem gefur manni
ástæðu til þess að lialda, að .betur sé með það farið en áður
fyrr. Það er engin tilviljun, að sauðfjáreignin hefur aukizt um
100 þúsund á fáum árum, og það er engin ástæða til að ætla,
að meðferð þess sé miklu betri en áður var, þegar útheysafl-
inn hefur frenmr minnkað en aukizt. Allur bústofnsauki lands-
manna án bættrar fóðrunar og hirðingar á skepnum er spor
i öfuga átt við það, sem vera ætti. Það er ekkert annað en auk-
in rányrkja og niðurniðsla lands. Frá upphafi vega sinna hafa
fslendingar búið í landi þvi, sem forsjónin gaf þeim, sem eins
konar niðursetningar eða „hreppsómagar“, er náttúran sjálf hef-
ur orðið að gefa með af landgæðum sinum, til þess að þjóðin
8