Morgunblaðið - 23.06.2015, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 23. JÚNÍ 2015
✝ Ómar Björns-son fæddist í
Keflavík 19. des-
ember 1959. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suð-
urnesja 15. júní
2015.
Foreldrar hans
voru Sigurlaug
Gísladóttir og
Björn Símonarson.
Systkini Ómars
eru: Sigurður Gíslason Ólafs-
son, kvæntur Ernu Jónsdóttur,
d. 9.6. 1985. Seinni kona Guð-
björg Ingimundardóttir. Sig-
urbjörn, maki Þóra Þórhalls-
dóttir. Halldór, maki Abelína
Hulda Harðardóttir. Gísli
Grétar, maki Bryndís Ósk
Haraldsdóttir, slitu sam-
vistum. Lilja. Símon, maki
Sveinbjörg Sverrisdóttir, d.
3.10. 2002, Guð-
mundur Magnús,
maki Halldóra
Birna Gunn-
arsdóttir, Ísleifur,
maki Ingigerður
Guðmundsdóttir,
Hrönn, maki Frið-
rik Steingrímsson,
Friðbjörn, maki
Guðrún Helga-
dóttir, og Viggó,
sambýliskona Silja
Tveid.
Ómar var hvers manns hug-
ljúfi hvar sem hann kom, bjó
og vann, meðal annars á Sól-
heimum, Borgarspítalanum og
Hæfingarstöð Suðurnesja. Síð-
ustu æviárin bjó hann á sam-
býlinu Lyngmóum 17.
Útför hans fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, 23.
júní 2015, kl. 13.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Elsku Ómar minn, minn kæri
bróðir, með þessum orðum kveð
ég þig.
Lilja Björnsdóttir.
Ómar mágur minn er dáinn.
Minningarnar hlaðast inn. Næst-
yngsti bróðirinn, sætastur, flott-
astur og mesti sjarmörinn (svolít-
ið kvensamur á stundum). Alltaf
flott klæddur og til í að syngja,
dansa og tsjilla sem allir í fjöl-
skyldunni voru ekki alltaf til í á
þeirri stundu. Hann var músík-
alskur og hlustaði alla tíð mikið á
tónlist, Villa Vill, Pál Óskar og
Siggu Beinteins, harmonikkuleik
og það sem féll að hans smekk.
Líf hans var ekki alltaf auðvelt
því hann var með Downs-synd-
rom og þeir sem þekkja til vita
um alla þess fylgifiska, floga-
veiki, meltingarerfiðleika o.fl. Við
kynntumst þegar við bróðir hans
bundumst tryggðaböndum og
heimsóttum hann og í hverjum
bíltúr var beðið um pulsu, jafnvel
ís og heima hjá okkur var alltaf
beðið um bjúgu sem hann fékk
með sínum jafningi og þá var
hann glaður og sáttur. Ómar á
alltaf vissan mjög sérstakan sess
í hjörtum okkar og við kveðjum
bróður og vin með söknuði í huga.
Sigurður G. Ólafsson og
Guðbjörg Ingimundardóttir.
Ómar mágur er fallinn frá. Við
áttum afar náið samband. Ómar
var 6 ára þegar ég kynnist hon-
um. Hann hafði sín áhrif á starfs-
val mitt. Móður Ómars var ekki
sagt að hann væri með Downs-
heilkennið þegar hann fæddist.
Hún áttaði sig fljótlega á að ekki
væri allt venjulegt og þá var það
læknir sem ráðlagði henni að
koma honum á stofnun, hann
myndi aldrei þekkja hana frá
öðru fólki. Sigurlaug var ósam-
mála. Næstu árin voru erfið þar
sem engin úrræði voru. Hann var
á róló en þegar kom að skóla-
göngu var hún ekki í boði, svo
hann fékk að vera lengur á róló
þar sem faðir hans lést þegar
Ómar var 5 ára og þá voru börnin
orðin 12. Á tíunda aldursári var
vistun á stofnun óumflýjanleg.
Sólheimar urðu fyrir valinu. Við
Halldór fórum með Ómar þangað
þar sem móðir hans treysti sér
ekki. Lagt var að henni að heim-
sækja hann ekki fyrsta árið. Við
Halldór ókum Ómari austur og
vorum með honum fyrstu stund-
irnar. Þegar hann fór að treysta
fólkinu var okkur sagt að fara og
þarf ekki að hafa nein orð um
hvernig okkur leið. Tveimur ár-
um seinna fór ég að vinna á Sól-
heimum til að vera með honum.
Ómar vildi alltaf komast heim.
Um tvítugt veiktist Ómar alvar-
lega og ákvað fjölskyldan að hann
færi ekki austur heldur yrðu ráð
með að hafa hann heima. Hann
fór í aðgerð og náði bata og fékk
vistun að Klettahrauni. Hann
fékk vinnu á Borgarspítala. Óm-
ar fór til og frá vinnu í strætó.
Hann átti til að sofna í vagninum
á leið heim, það gerði ekkert til
því hann fór bara annan hring. Á
þessum árum hjólaði hann og
kom oft í Kópavoginn. Ómar var í
miklu uppáhaldi hjá öllum. Ómar
var húmoristi og þrátt fyrir tján-
ingarerfiðleika gat hann samt
komið honum til skila. Hann var
smekkmaður og ekki sama
hverju hann klæddist. Mikill
„klassi“ var yfir öllu sem hann
tók sér fyrir hendur, valdi sjálfur
sín föt og var alltaf snyrtilegur.
Hans mesta yndi var nikkan.
Þegar halla tók undan fæti og fátt
orðið til gleði var öruggt að fá
fram bros þegar nikkan var dreg-
in upp. Þá dansaði hann og oft
tókum við snúning. Á bestu árum
Ómars flutti hann í íbúð með að-
stoð frá sambýli. Allt gekk vel en
þá kom áfallið, hann datt og fót-
brotnaði. Úr því fór honum hrak-
andi. Hann flutti til Keflavíkur á
sambýli og undi hag sínum vel.
Var nær móður sinni og systk-
inum.
Hann sótti vinnu á Hæfingar-
stöðina. Heilsunni hrakaði og
hann fékk flogaveiki. Undir það
síðasta var gleðin horfin. Við og
fjölskyldan eigum góðar minn-
ingar um þennan öðlingsdreng og
gleðigjafa. Hann var órjúfanleg-
ur þáttur í fjölskyldulífi okkar.
Fyrir það erum við þakklát. Það
var reiðarslag að frétta að hann
lægi alvarlega veikur og við of
langt í burtu til að geta verið hjá
honum. En léttir að vita að aðrir
úr fjölskyldunni voru þar. Við er-
um þakklát fyrir allt sem Ómar
gaf.
Hulda og Halldór.
Það er erfitt að þurfa að kveðja
þig núna, elsku frændi, baráttu
þinni er lokið og þú hefur nú öðl-
ast hvíld. Síðustu ár hafa ekki
alltaf verið þér auðveld en núna
ertu kominn á betri stað, í faðm
foreldra þinna. Eftir sitja falleg-
ar og góðar minningar sem ég
mun geyma í hjarta mínu.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Vald. Briem)
Sigrún Eygló.
Elsku, yndislegi Ómar minn.
Ég bara trúi því ekki að ég sé að
skrifa minningargrein um þig. Ef
einhver var hjartahlýr, um-
hyggjusamur og góður þá varst
það þú.
Ég á svo yndislegar og ljúfar
minningar um þig. Hver á nú að
koma hlaupandi til mín í næsta
fjölskylduboði og gefa mér inni-
legt knús og hlýju eins og þú
gerðir alltaf? Það verður tómlegt,
skal ég segja þér, að mæta í
næsta boð og enginn Ómar til að
knúsa. En einhvern veginn held
ég að þú verðir hjá okkur og takir
þátt í öllu þó svo að þú sért farinn
frá okkur. Ég vil allavega trúa
því og mun minnast þín eins og
þú varst.
Alltaf brosandi og knúsandi
skvísurnar. Það var líka svo stutt
í grínið hjá þér og ég tala nú ekki
um hreinskilnina. Ef þú sást
bumbu á einhverjum þá bentirðu
á bumbu viðkomandi og sagðir:
„fitubolla“. En enginn tók því illa
því allir vissu að þú varst bara að
grínast, kallinn minn. Svona
varstu, hrókur alls fagnaðar, og
nú er hoggið stórt skarð í systk-
inahópinn þinn mikla. Ég veit að
Gummi bróðir þinn og Dóra mág-
kona þín munu sakna þín um
næstu jólahátíð, því þú varst þar
fastagestur á áramótunum og á
nýársdag. Þar hittumst við á
hverju ári og þykja mér þetta
dýrmætir tímar. Ég er svo þakk-
lát fyrir að hafa fengið að njóta
þessara tíma með þér heima hjá
mömmu og pabba í Blöndubakk-
anum. Þér fannst svo gaman að
fara á brennur með okkur og
kveikja á stjörnuljósi og horfa á
flugeldana frá svölunum. Þetta
var svo dásamlegur tími og alveg
ógleymanlegur fyrir mig og börn-
in mín. Það eru svo mikil forrétt-
indi að hafa fengið að njóta þessa
stunda með þér og ég mun aldrei
gleyma þeim, elsku Ómar minn.
Ég mun svo sannarlega kveikja á
stjörnuljósi fyrir þig á gamlárs-
kvöld, því máttu trúa.
En nú ertu kominn í faðm
mömmu þinnar og pabba, það er
ég nokkuð viss um. Þau fá nú að
njóta faðmlaganna þinna, ástar
og hlýju.
Hvíldu í friði, elsku, dásamlegi
frændi minn. Þú varst einstakur.
Ástarkveðja,
Berglind Guðmundsdóttir,
(Begga frænka).
Ég kynntist Ómari þegar hann
flutti til Njarðvíkur, við vorum
bæði á Hæfingarstöðinni og hitt-
umst þar daglega. Seinna fór ég
að vinna á heimilinu hans í nokk-
ur ár, þá kynntist ég Ómari á
annan hátt.
Ómar var mikill karakter,
ákveðinn, þrjóskur og stríðinn,
hann gerði hlutina á sínum hraða
og á sinn hátt. Ferðin okkar til
Benidorm situr í hjarta mínu sem
og margar gæðastundir sem við
áttum saman. Þótt þeim hafi
fækkað nú allra síðustu árin, fékk
ég alltaf góðar móttökur þegar
við hittumst. Ég er þakklát fyrir
að hafa kynnst Ómari og votta
fjölskyldu hans mína dýpstu sam-
úð.
Veistu ef þú vin átt
þann er þú vel trúir
og vilt þú af honum gott geta.
Geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta,
fara að finna oft.
(Úr Hávamálum).
Hrefna Höskuldsdóttir.
Ómar Björnsson
Grund í Skorra-
dal var stór hluti af
mínum uppeldisár-
um og hefur stór-
fjölskyldan þar átt
mikilvægan sess í hjarta mínu.
Jóhanna kom inn í fjölskylduna
með sinn sjarma og glæsileika
sem auðgaði fjölskyldulífið á
Grund. Við fyrstu kynni mynd-
aðist strax mikil tryggð og góð-
ur vinskapur. Jóhanna var
traust manneskja, einstaklega
góð móðir, amma og eiginkona.
Við hjónin getum seint fullþakk-
að allan þann velvilja sem Jó-
hanna og Davíð hafa sýnt okkur
hjónum og börnum. Við kveðjum
Jóhönnu með ást, virðingu og
ekki síst mjög góðum minning-
um.
Þorleifur Friðrik
Magnússon.
Endalokin eru alltaf svo fjarri
jafnvel þó að þau blasi við eins
og undir það síðasta í veikindum
Jóhönnu.
Það er ekkert sem býr að-
standendur undir þann missi
sem verður þegar öllu lýkur.
Missirinn er stór hjá Davíð
frænda mínum, börnum þeirra
og barnabörnum. Jóhanna var
klettur í lífi þeirra og þau hjón
svo samhent að eftir var tekið.
Jóhanna
Guðjónsdóttir
✝ Jóhanna fædd-ist 20. júlí 1940.
Hún lést 6. júní
2015.
Útför Jóhönnu
fór fram 12. júní
2015.
Það er lítil huggun í
orðum á svona
stundum. Trúin á
eitthvað stærra er
það sem huggar
mest og ómetanleg-
ar minningar um
góða manneskju.
Minningar mínar
um Jóhönnu spanna
allt mitt líf enda
hefur hún verið
hluti af minni nán-
ustu fjölskyldu í um hálfa öld.
Það sem kemur upp í hugann er
kaffispjall í eldhúsinu á Grund
sem óneitanlega breyttist eftir
því sem ég varð eldri. Þar var
allt rætt og ekkert málinu óvið-
komandi. Í minningunni var Jó-
hanna alltaf með blik í auga og
stutt í hláturinn hvort sem hún
var að standa uppi í hárinu á
móðurbræðrum mínum eða
ræða heimsmálin. Síðasta kaffi-
spjallið var um veikindin sem
Jóhanna mætti af einstöku
æðruleysi sem aðdáun var að. Í
því spjalli var þó vonin og trúin
á sigur í erfiðum veikindum alls-
ráðandi.
Fyrir fáum árum ferðuðumst
við saman til Seattle í Banda-
ríkjunum. Þar þrammaði hún í
hverja búð á fætur annarri til að
kaupa eitthvað fallegt handa
barnabörnum sínum sem henni
þótti svo vænt um. Hún hló alla
ferðina og lífsgleðin skein af
henni. Það er nákvæmlega þann-
ig sem ég og fjölskylda mín
minnumst hennar. Guð blessi
minningu einstakrar konu.
Pétur Rúnar Pétursson
og fjölskylda.
Frænka mín og vinkona okk-
ar Jóhanna Guðjónsdóttir er lát-
in og það stuttu eftir að hún
hafði náð svo góðum bata eftir
fyrri veikindi sín. Hún var orðin
full af orku og gleði sem aldrei
fyrr og allir voru svo hamingju-
samir yfir bata hennar.
Við minnumst hennar fyrst
frá Reykjavík, þar vann hún sem
verslunarstjóri í bókabúð Lár-
usar Blöndal og það gustaði af
henni bæði dugnaður og kátína.
Hún vann m.a. einnig við að
sýna fatnað á tískusýningum.
Margir voru hissa þegar hún
flutti í Skorradalinn, héldu frek-
ar að hún myndi flytjast til NY.
En hún var búinn að finna Davíð
og með honum hefur hún búið í
farsælu hjónabandi, hann var
hennar allra besti vinur.
Jóhanna var í raun drottn-
ingin hans, stór, falleg og mynd-
arleg. Hún stýrði sinni fjöl-
skyldu af natni en festu.
Jóhanna og Davíð tóku okkur
opnum örmum þegar við fluttum
í Borgarfjörðinn fyrir 37 árum.
Mikið var alltaf gaman að koma
til þeirra hjóna á Grund, þau
höfðu frá svo mörgu að segja,
þau höfðu ferðast mikið og þau
fylgdust vel með mannlífinu í
landinu og kunnu ótal sögur úr
bæði nútíð og fortíð. Oft komu
þau líka í heimsókn til okkar og
ósjaldan færandi hendi.
Jóhönnu var fjölskyldan allt.
Hún var vakin og sofin yfir
henni, hvort sem um var að
ræða hennar nánustu eða fjar-
skyldari ættingja. Gekk hún
ótrúlega langt til að sinna þeim
og sinnti öllum hvort sem það
var í gleði eða sorg. Það var ein-
stakt að fylgjast með þessari
elju. Án efa missa barnabörnin
hennar mikið við fráfall hennar,
en hún bar svo sannarlega hag
þeirra fyrir brjósti.
Hún var líka öflug þegar kom
að félagsmálum, ef hún tók eitt-
hvað að sér þá voru hlutirnir
gerðir af krafti og samvisku-
semi. Breytti þá engu hvort um
var að ræða stjórn félags eins og
t.d. Kvenfélagsins 19. júní eða að
vinna í Rauða krossinum eða
með Félagi aldraðra í Borgar-
fjarðardölum.
Það er mikill missir fyrir sam-
félagið að kona sem Jóhanna
hverfi af braut, þó auðvitað sé
missir hennar nánustu næstum
óbærilegur. Þau hjónin voru
mjög samhent og miklir mátar,
hún tók þátt í hans félagsstörf-
um og hann í hennar. Davíð var
hennar stoð og stytta í blíðu sem
stríðu og var henni einstakur
eiginmaður.
Við vottum ykkur öllum okkar
dýpstu samúð.
Gunnar Örn og Elísabet.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Með miklum söknuði og kæru
þakklæti fyrir alla hjálpina og
væntumþykjuna í gegnum tíð-
ina.
Elsku Davíð og fjölskylda.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Brynja Guðjónsdóttir.
Hún Ragnheiður,
Agga vinkona mín,
hefur nú kvatt
þennan heim og far-
ið á vit nýrra heim-
kynna, en hún féll frá eftir nokkra
erfiða mánuði hinn 26. maí sl.
Vinátta okkar á sér langa sögu.
Ég kynntist Öggu fyrir 52 árum
en eiginmenn okkar voru nánir
vinir. Þau hjón, Agga og Ágúst,
bjuggu sér glæsilegt heimili á
Kleifarvegi og var mikil upplifun
og ánægja að njóta gestrisni
þeirra. Agga var meistarakokkur
jafnframt því að hafa yndi af
garðrækt. Naut ég oft leiðsagnar
hennar í garðyrkju. Við vinahjón-
in fórum saman í veiði í Straum-
fjarðará í yfir 25 ár og minnist ég
þess einmitt að hafa fengið fyrsta
laxinn minn í veiðiferð með þeim.
Margar góðar endurminningar
eru um veiðiferðir og brids spila-
mennsku sem stundum varði
fram á nótt. Ljóslifandi í huga
mínum er endurminning um vin-
konu mína, Öggu, þegar hún í
einni veiðiferðinni axlaði bakpoka
og hélt gangandi að Rjúkanda
sem er einn efsti veiðistaðurinn í
Straumfjarðará. Minningabrotin
hrannast að þegar náinn vinur
hverfur á brott og eitt þeirra er
þegar við stöllurnar fórum saman
á útskurðarnámskeið en Agga
náði mikilli færni í þeirri list enda
Ragnheiður Eide
Bjarnason
✝ RagnheiðurEide Bjarnason
fæddist 17. mars
1924. Hún lést 26.
maí 2015. Útför
Ragnheiðar fór
fram 4. júní 2015.
lék allt í höndum
hennar. Árin liðu,
aldurinn færðist yfir
og þar kom að húsið
á Kleifarveginum og
garðurinn fallegi
varð þeim of mikið
verkefni og færðu
þau sig því um set
og fluttu á Jökul-
grunn þar sem Agga
bjó þeim fagurt
heimili. Þegar Agga
varð 70 ára fórum við hjónin með
þeim til Lundúna og síðar í
ógleymanlega siglingu á Karíba-
hafinu. Leiðin lá um Flórída og
nutum við góðra samvista þar.
Rúmu ári síðar misstum við báð-
ar eiginmenn okkar, reyndar með
sex mánaða millibili, og voru það
mikil þáttaskil í lífi okkar beggja.
Ég verð Öggu ævinlega þakklát
fyrir hlýju hennar og vináttu á
þessum erfiða tíma. Síðar fórum
við stöllur í langt ferðalag saman
til útlanda, „heimsreisu“, en hún
styrkti okkur og reyndist mikil
ævintýraför.
Um leið og ég kveð kæra vin-
konu með þakklæti fyrir allt og
allt, votta ég Guðrúnu, Bjarna og
öllum ættingjum Öggu innilega
samúð mína.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Ingveldur.