Húnavaka - 01.05.1998, Qupperneq 15

STEFAN A. JONSSON:
Líður best þegar ég kem
heim aftur
Trésmibjan Stígandi er eitt stærsta Jyrirtœkið á Blönduósi og hefur starfab í meir
en hálfa öld. Framkvœmdastjóri hennar er Hilmar Kristjánson. Hann er sonur
hjónanna, Valgerðar Þorbjörnsdóttur og Kristjáns Gunnarssonar trésmíðameist-
ara sem var einn af stofnendum Stíganda. Það var því forvitnilegt að rœða við
Hilmar um fyrirtækið, mannlífið og tilveruna.
Einn fagran febrúardag kveð ég dyra hjá Hilmari og óska eftir viðtali fyrir
Húnavöku. Því er vel tekið og gengið til stofu. Athafna- og félagsmálamann-
inn, Hilmar Kristjánsson, er óþarft að kynna fyrir Húnvetningum. Hann fœdd-
ist í Borgarnesi en fluttist með foreldrum sínum til Blönduóss 10 vikna gamall
og hefur átt þar heima síðan. Hann er trésmíðameistari að mennt og hans starfs-
vettvangur hefur verið þar. Eiginkona Hilmars er Valdís Finnbogadóttir, ættuð
úr Kóþavogi. Þau eiga þrjú uþþkomin börn.
Við Hilmar tökum tal saman.
Höfðum nóg að bardúsa
Yndislegt var að alast upp á Blönduósi í náinni snertingu við umhverfið.
Við strákarnir, sem vorum á líku reki, lékum okkur saman og leikvangur-
inn var gjarnan athafnasvæði samvinnufélaganna. Þar höfðum við nóg
að bardúsa. Segja má að við höfum verið saman í nokkurs konar klíku.
Við glingruðum við að prófa nýja traktora sem voru að koma í samfélag-
ið, raða staurum, búa til hús úr spýtum og stunda ýmsa smáleiki þess
tíma. Það var geysilega gaman að vera ungur í þá daga. Svo mikið var um
að vera að sólarhringurinn entist okkur ekki til að framkvæma allt sem
okkur langaði til.
Það er dálítið merkilegt að af mínum bekkjarsystkinum, sem voru
mörg eða yfir 20, þá býr þriðjungur á Blönduósi eða í sveitinni.
Það má segja að röð tilviljana hafi valdið því hvernig minni skólagöngu
var háttað eftir að skyldunámi lauk. Mér fannst ég ekki hafa mikinn tíma
til að vera í skóla og vildi heldur gera eitthvað annað. Eg hafði aldrei ætl-