Húnavaka - 01.05.1998, Page 97

H Ú N AVA K A
95
Sprungan á Hópinu var eitt af stóru rannsóknarverkefnum Björns.
Algeng sjón á útmánubum. Ljósm.: Björn Bergmann.
atriði sem hér eru talin, gátu spunnist fjörugar umræður sem oft höfðu
tilhneigingu til að dragast óþarflega mikið á langinn. Svona, að því er
manni fannst eftir á en í hita umræðnanna gleymdist tíminn.
Þetta kvöld sprengdi Björn venju fremur stóra sprengju, að mér
fannst, þegar hann spurði mig svona eins og út í bláinn, þó með óráðn-
um svip. „Þekkir þú álgöt?“ „Þekkir þú álgöt?“ hermdi ég spurninguna
upp eftir honum til að vinna tíma á meðan ég var að fullvissa sjálfan mig
í huganum við hvað hann ætti. ,Já, ég ætla að rannsaka álgöt í vetur“,
sagði Björn. Mér fannst hlýna innra með mér við þessa yfirlýsingu. Bæði
var að ég hafði skilið spurninguna rétt og hitt að nú mundi ég kannski fá
svar við spurningu sem búið hafði með mér allt frá barnæsku.
Þegar ég var að alast upp í Gullbringu í Svarfaðardal stunduðum við
krakkarnir alls kyns útileiki sumar sem vetur. Eitt af því sem við strákarn-
ir iðkuðum mikið var að fara á skauta, oftast á svokallaðri Tjarnartjörn
sem er neðan við bæinn Tjörn. I fyrstu var maður frekar ragur og fór því
gætilega út á ísinn, gaumgæfði því hvers kyns hugsanlega hættu sem á
vegi manns varð. Eitt af því sem ég hafði venju fremur beyg af voru ein-
kennileg kringlótt göt á ísnum sem voru misstór og það breytti ekki
neinu hvað ísinn var þykkur.
Við strákarnir ræddum mikið um þessi einkennilegu göt. Þeim var
eins og mér ekkert um þau gefið. Við spurðum fullorðna fólkið um þau
en svarið var. Þetta eru álgöt, punktum og basta. Stundum gaf það góða